De Amerikaanse verkiezingen hebben de toekomst in de steek gelaten

We leven in een weergaloze transitieperiode op Aarde. Aan de ene kant is het tempo van wetenschappelijke en technologische innovatie sneller dan ooit - in het algemeen is de mensheid gezonder, welvarender, beter met elkaar verbonden, en beter geschoold.

Aan de andere kant zien we een onzekere toekomst van talloze bedreigingen tegemoet: van catastrofale klimaatverandering, tot technologische ongelijkheid en ingewortelde, systematische discriminatie. Om nog maar te zwijgen over de onbekende existentiële risico's waaronder superbacteriën, asteroïden, de ineenstorting van het voedselsysteem, superintelligente AI, en nog tal van dingen die je zelf kunt bedenken.

En al deze onderwerpen vereisen een uitgebreide discussie over hoe nu verder. Een toch hoorden we tijdens de drie presidentiële debatten helemaal niets over deze zaken. Is de toekomst, in een verkiezing die werd ontsierd door apocalyptische retoriek, te eng om te bespreken?

Los van de pragmatische, maar nauwelijks opzienbarende vraag over het energiebeleid van Ken Bone, werd klimaatverandering geen één keer besproken in de verkiezingsdebatten dit jaar.

Klimaatverandering en het milieu leggen het van oudsher af tegen dringender onderwerpen als economische en sociale gerechtigheid (die dit jaar overigens ook nauwelijks aan bod zijn gekomen) en dat is niet erg. Het is niet eerlijk om te verwachten dat mensen hun eigen ellende vergeten voor die abstracte klimatologische handgranaat die langzaam op ze af komt.

Maar de toekomst is geen alles-of-niets-situatie. Leiders moeten in staat zijn om met meer dan één onderwerp bezig te zijn tijdens de regeerperiode. En ze moeten daarom ook goed kunnen reageren op dringende kwesties – banen, burgerrechten, gezondheidszorg, enzovoorts – terwijl ze tegelijkertijd anticiperen op de lange termijn bedreigingen. Juist tijdens de verkiezingen zou het over ideëen en visie moeten gaan.

Klimaatverandering zou daarom een hoofdpunt moeten zijn. Juist omdat het zo vervlochten is met alle andere onderwerpen. Het vergroot de kans op conflicten, pandemieën, extreme weersomstandigheden, en voedselonzekerheid. De zeespiegel zal stijgen en kost Amerika en Nederland in de toekomst miljarden. Orkanen zullen meer voorkomen en kunnen ziektes verspreiden.

Al dat pseudo-gepraat over economie in de debatten is wel leuk en aardig. Maar klimaatverandering kost landen al miljarden per jaar, en het wordt alleen maar erger aangezien zelfs het Pentagon zich erop voorbereidt.

Ondanks deze wetenschap komt het klimaat niet aan bod. Alle discussies - de hele verkiezingen, zijn gedegenereerd tot een wedstrijdje wie-heeft-de-grootste.

Ongelijkheid is de andere grote Amerikaanse kwaal, en ook dat onderwerp is nauwelijks aan bod gekomen. Ongelijkheid is een probleem over het hele demografische spectrum – etnisch, economisch, geografisch, enzovoorts – maar het enige woord dat de kandidaten er aan wijden was "banen", alsof dat alle problemen magischerwijs oplost.

Het is niet alsof er geen discussie over mogelijk is.

Uit een gelekte conversatie tussen Hillary Clinton en een Braziliaanse bank blijkt dat ze originele ideëen heeft. Daarbij was zoveel groot denken vereist dat het van nature werd gebagatelliseerd bij het debat van eergisteravond. In plaats daarvan worden ons dezelfde platituden voorgehouden: minder belasting voor meer banen, zoals Trump zei, of investeren in infrastructuur en onderwijs omdat 'trickle down economics' niet werkt, zoals Clinton zei.

Alles blijft hangen in symboolpolitiek. Trump wil kolen terugbrengen naar het platteland. Ondertussen staat de echte discussie over de manier waarop plattelandsgemeenschappen aangesloten blijven aan de high-tech infrastructuur, onderwijs, en investeringen, op een lager pitje.

These are some of the topics that were never mentioned, by either candidate, in any debate pic.twitter.com/pJ1DOFJUU5
— Erik Hinton (@erikhinton) 20 oktober 2016

Dit zijn een paar onderwerpen die in geen enkel debat zijn genoemd door beide kandidaten, Erik Hauntin, 20 oktober, 2016.

De lijst van cruciale onderwerpen die in geen enkel debat is besproken is lang. Wat we hebben gezien zijn soundbites. Clinton heeft op z'n minst nog uitgebreide beleidsstandpunten op elk gebied. Trump niet.

Het enige dat geldt zijn de standpunten en hoe ze voor een betere toekomst gaan zorgen, en dat deze twee dingen niet in de debatten voorkomen holt de democratie uit. Ondertussen lijkt de lat steeds lager te liggen. Het feit dat de Nederlandse verkiezingen steeds meer op de Amerikaanse gaan lijken biedt weinig hoop dat we ooit nog van deze gevaarlijke vorm van spektakeldemocratie afkomen.