Hoe het is om in een echt spookhuis te wonen

Dankzij horrorfilms en -shows zijn we bekend met het beeld van een spookhuis. Ze zijn meestal gebouwd in  Gotische stijl met spitsbogen en luchtbogen, overwoekerd met planten, gezegend met piepende deuren, en ten minste één kamer met een achtergelaten pop op de grond of in een hoek. 

Maar als we íets zeker weten door de talloze spookverhalen die we van onze vrienden en hun vrienden hebben gehoord, is het wel dat spoken niet echt kieskeurig zijn wat betreft hun woningen. Hun gefolterde zielen kunnen schijnbaar overal gevonden worden – van antieke huizen tot goed onderhouden moderne appartementen. 

Dus waarom blijven mensen dan op plekken wonen waar ze door schaduwen worden achtervolgd en waar hun verhalen steeds duisterder worden? We vroegen het ze. 

Het voorouderlijk huis waar ik woon, in het Palghar-district van Mumbai in India, is meer dan 350 jaar oud. In onze gemeenschap bestaat het populaire gezegde dat hoe ouder een familiestamboom is, hoe vervloekter die is. Hetzelfde geldt voor dit huis. Het heeft veel oorlogen meegemaakt, waaronder een behoorlijk bloedige met een Maratha-generaal en Portugese veroveraars.

Een paar jaar terug ontdekten we de menselijke resten van de soldaten die in eerdere oorlogen zijn gedood. Op sommige dagen horen we gepijnigde kreten van soldaten die afgeslacht worden en vrouwen die jammeren om hun gesneuvelde mannen, uit de kelder komen. We kunnen dit huis niet verlaten omdat het op grond gebouwd is waar we al generaties lang wonen, en we er onze eigen herinneringen en nostalgie bij hebben, ondanks alle oorlogskreten. Mijn herinneringen aan het huis bestaan uit mango’s eten met mijn oma en op warme zomerse middagen op de veranda spelen. Hoe kan ik het achterlaten? In al die jaren is niemand iets overkomen.

Veel mensen uit onze gemeenschap geloven echter dat het huis vervloekt is, door alle oorlogen en de verschillende levens die het heeft opgeëist. Het is een fijne balans tussen respectvol zijn voor dit tragische verleden en het geen invloed laten hebben op je eigen jeugdherinneringen. De kelder is nog steeds een zwart gat: afgesloten, gevuld met trauma en zwervende zielen. 
– Bhaumik Gowande, 29

Mijn vrienden dachten dat we een goeie deal hadden gekregen in een appartementencomplex waarin we met alles voorzien waren: eten, taxi’s naar kantoor, een sportschool, en ook nog eens interne counseling. De exorbitante huur leek dus wel redelijk. 

Maar binnen een week nadat we waren ingetrokken en alles mooi hadden aangekleed met lichtjes en geurkaarsen, zagen we voor het eerst een eng klein kind. We zagen in het midden van de nacht de schaduw van een kind voorbij schieten, we konden hem zelfs ruiken. We hebben alle drie een minuut lang niet geademd. Het was te echt om een illusie te zijn, want we hadden hem allemaal gezien en zelfs geroken. 

De volgende ochtend, toen we met andere mensen in het gebouw spraken, bleek dat zij ook hun eigen spookverhalen hadden – niet per se van het kind, maar van vergelijkbare enge verschijningen. Iemand had bloedspetters in hun keuken gezien die binnen een minuut waren verdwenen, anderen hadden visioenen gehad dat de kroonluchter in onze lobby in een groot, slijmerig insect was veranderd. Mijn eigen huisgenoot kon een akelig gezang horen wanneer ze een douche nam – ze zei dat het het lied van de duivel was. 

We hebben bijna twee jaar in dat huis gewoond. Het mysterieuze kind bleef op willekeurige momenten verschijnen, alsof het de spot met ons dreef, maar het deed ons nooit kwaad. We konden niet weg uit het huis omdat de voorzieningen gewoon te goed waren. Het is trouwens ook niet alsof we elke dag de “geest” van een kind zagen. Hij verscheen op willekeurige momenten, soms met bijna een maand tijd ertussen. Tegen de tijd dat we van de schrik van de eerste paar waarnemingen waren bekomen, hadden we wel andere dingen aan ons hoofd, zoals een baan vinden, financieel onafhankelijk worden, en goedkeuring krijgen voor onze eindejaarsprojecten. Na een bepaald punt begin je toch een beetje het leven van een geest te leiden, en geef je minder om de “echte” geesten.
– Ana, 32

In een stad als Mumbai is het een luxe om een grote kast te hebben. De kamers zijn namelijk voor het grootste deel piepklein en je hebt niet veel ruimte voor andere dingen. Het is een wonder als je er een bureau kwijt kunt. Je snapt dus wel dat ik erg verbaasd was toen ik zag dat er een kast in mijn kamer stond die uit achttienhonderdnogwat leek te komen – flink versierd en ook niet echt op zijn plaats in een nieuw gebouw zoals het onze. Dit was in 2017. We wilden hem weghalen, maar de huisbaas zei dat het onmogelijk zou zijn om hem te verwijderen zonder hem in stukken te breken.

Op de eerste dag kreeg de kast een zwarte kleur. We dacht dat het iets met oxidatie te maken had. ‘s Nachts was de hele kast afgebladderd en was er een met roet bedekte, vreselijk verkleurde oppervlakte blootgelegd. Onze kat begon helemaal te verkrampen en de kast te likken. Blijkbaar was de vorige bewoner een model dat zichzelf had vergiftigd en bijna drie dagen nadat ze zichzelf van het leven had geroofd in de kast werd ze pas ontdekt. We hoorden hier pas na een maand over via onze buren, en tegen die tijd was het al te laat omdat het contract al ondertekend was. We waren toen ook wel helemaal ingetrokken. We wilden niet weer het gedoe van een nieuw huis vinden aangaan in een stad als Mumbai, waar huisbazen hun eigen regels lijken te hebben voor alleenstaanden. – Sanjay, 35

In de staat Uttar Pradesh komen kinderhuwelijken veel voor, en meisjes van acht of negen jaar worden aan oudere mannen van in de zestig of zeventig uitgehuwelijkt. Eén zo’n stel, waarvan het meisje in haar late tienerjaren zat en de man in de zestig was, had recht naast onze haveli ( een traditioneel rijtjeshuis) een kamer gehuurd, in Lucknow, India in juli 2019.

Iedereen nam aan dat het zo’n ongelukkig huwelijk zou zijn met twee verbitterde mensen. Maar ze waren al snel smoorverliefd op elkaar. Ze liepen altijd hand in hand, dronken samen thee op het terras, en gingen samen uit eten. Ze was er helemaal kapot van toen hij overleed. Zij is binnen een week ook overleden, onder vreemde omstandigheden. Niemand weet waarom, zelfs nu. Sommigen vermoeden dat ze er zelf een einde aan heeft gemaakt, anderen zeggen dat zijn schuldeisers haar hebben gedood.

De schaduw van die tragedie heeft ons huis ook achtervolgd. We zagen haar kleren in ons huis, buiten onze poorten, en haar metalen sieraden lagen ook overal verspreid. Vorige maand nog, toen ik buiten mijn huis in mijn auto zat, zag ik haar wild op het autoraam kloppen. Ik kwam de twee weken daarna m’n bed niet uit door de angst. Onze haveli is als erfgoed bestempeld en heeft daarom veel waarde. We kunnen het ons niet veroorloven om ons huis te verlaten, ondanks het vreemde maar tragische incident. – Suhasi Mittal, 27

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE India.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.