Grote nederlaag voor het internet in Europa

Na een jarenlang politiek proces heeft het Europarlement vandaag definitief haar goedkeuring uitgesproken voor ingrijpende nieuwe online richtlijnen voor auteursrechten. Als gevolg zal het nu veel moeilijker worden om online content te delen.

Het internet zoals we het kennen: het vrijelijk delen van memes, fragmentjes, foto's of andere cultuurverwijzingen, zal nu niet meer vanzelfsprekend zijn. Alleen onafhankelijke landen kunnen de Europese wetgeving nu nog blokkeren, maar dat zal naar verwachting niet gaan gebeuren.

Er kon vandaag geen meerderheid gehaald worden in de Europarlement voor een stemming over de voorgestelde amendementen die delen van het copyrightplan hadden kunnen verbeteren.

Sommige van jullie zullen misschien denken: huh, dat was toch al zo? Dat klopt. Vorig jaar keurde het parlement de richtlijnen al goed. Maar volgens Europese regels volgde er nu nog een mogelijkheid om amendementen voor te stellen. Maar een meerderheid van vijf stemmen, blokkeerde die mogelijkheid vandaag. Dit ondanks het feit dat er vorige week 200.000 mensen in Europa tegen de huidige wet hebben geprotesteerd, en talloze academici en internetexperts afgelopen zondag een brief ondertekenden waarin ze zich tegen de wetgeving uitspraken.

De wet komt dus ongewijzigd ter aarde, wat volgens critici een donkere dag voor het internet is. Voorstanders daarentegen verkeren in een Hosanna-stemming. "We hebben de controle over het internet terug," zei Jean-Claude Juncker, voorzitter van het Europarlement, vandaag blij. Maar de EU wil te veel regelen.

Het meest controversiële onderdeel van het voorstel is artikel 13. Het vereist dat elke website waarop gebruikers tekst, geluiden, afbeeldingen, code of andere auteursrechtelijk beschermde werken kunnen uploaden voor openbaar gebruik (lees: de meeste plekken op het internet), deze content moeten gaan checken met geautomatiseerde auteursrechtsystemen. Dit treft grote bedrijven zoals YouTube en Google, maar vooral ook kleinere bedrijven omdat juist zij niet de middelen in huis hebben om alle content te controleren.

Om al die content te checken moet er een automatisch systeem worden ontwikkeld. Er zijn maar een paar bedrijven ter wereld die over de kennis en technologie beschikken om zo'n systeem te ontwikkelen. En ook hen is het nog niet gelukt. Case in point is Google.

Het content ID-systeem van Google kostte 86 miljoen euro om te ontwikkelen, maar dat systeem werkt nog niet naar behoren. Ook legale content wordt nog vaak gemarkeerd. Vorig jaar ontving een muzikant die een tien uur durende video met alleen maar ruis uploadde vijf verschillende verwijderingsverzoeken van bedrijven die slaaptherapieproducten verkochten.

Tegen deze verwijderingsverzoeken ingaan kan een duur staaltje sisyphusarbeid zijn, zoals in dit recente voorval waar een Duitse muziekdocent talloze verwijderingsverzoeken ontving voor klassieke muziekstukken die in Duitsland al lang in het publieke domein vielen. Het is niet moeilijk om te zien waarom het problematisch is als een heel continent zo’n fundamenteel slecht functionerend systeem opgedrongen krijgt.

Waarom is deze wet er dan toch gekomen? Het auteursrechtvoorstel van de EU stamt uit 2016 en is sinds die tijd een grote verwarrende bende geworden, waar allerlei verschillende belangen door elkaar heenlopen.

Zoals we eerder al eens schreven zijn het voornamelijk de eigenaren van auteursrechten die dit voorstel erdoorheen hebben willen drukken. De entertainmentindustrie heeft in de afgelopen maanden een vuile campagne gevoerd om de wet erdoorheen te krijgen en tegenstanders zwart te maken.

Maar wat deze stemming vooral laat zien is hoe kapot de Europese democratie is, en op hoeveel niveaus er iets moet verbeteren. Als meer mensen stemmen voor partijen die digitale vrijheid belangrijk vinden, dan zouden die 5 stemmen die nu ontbraken er misschien wel zijn geweest. Maar er is geen begrijpelijk pan-Europees politiek proces. Mensen begrijpen niet waarom Europa belangrijk is voor hun leven.