Ik vroeg mensen naar hun gruwelijkste moordpartijen in 'The Sims'

In 2000 speelde ik om de verveling te verdrijven vaak het spelletje The Sims. De rest van mijn generatie trouwens ook: er zijn 200 miljoen exemplaren van verkocht. Het doel van het spel was om een zo doorsnee mogelijk leven te leiden, maar de meeste mensen voerden direct de code Rosebud!;!;!;!; in voor oneindig geld en gebruikte dat geld dan om alle sims uit het dorp op een zo gruwelijk mogelijke wijze te vermoorden.

Ik sprak een paar mensen die het spel in die tijd veel hebben gespeeld.

Een van hen zei: "Ik maakte in The Sims altijd stomme mensen die ik kende, stopte ze in een kleine ruimte, en liet ze de open haard aansteken. Het vloerkleed stond dan binnen no time in de fik en daardoor de Sims ook." Een ander: "Ik maakte meestal een extra grote familie waarvan ik de meesten liet sterven in een kamer door de deuren te verwijderen en dan liet ik één van de laatste overlevende familieleden al hun urnen in de tuin zetten. Daarbij bouwde ik een soort minikerk zodat het 's nachts spookte in mijn kasteel."

Een vriendin: "Ik nodigde de hele buurt uit met de 'invite all neighbours'-knop, en sloot dan iedereen op in een kamer met een openhaard. Dan heb je dus een massamoord ."

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit heb geweten dat het kon, dus op zoek naar uitleg probeerde weer een andere vriendin het me uit te leggen: "Je kunt je meest bizarre fantasieën waarheid laten worden," zei ze, "Ik sloot kinderen op en liet ze levend verbranden." Een jongen op Twitter vertelde dat hij "het leuk vond vond om een karakter helemaal van niets op te bouwen tot een 'boeiend' persoon om dat vervolgens weer helemaal te verpesten en te eindigen met de dood."

Het detail van de gruwelijkheden is opvallend. Iemand had een "gevangenis voor slaafkunstenaars" gemaakt: "Alle slaven zaten gevangen in een hokje met alleen een schildersezel. Ze kregen te eten als ze kunstwerken maakte die verkochten. De meesten werden gek en stierven." Iemand die liever anoniem blijft: "Liet een geliefde verdrinken om de grafsteen vervolgens cadeau te doen aan het onwettige kind van het koppel."

De Reddit-thread 'Wat is het ergste dat je ooit hebt gedaan in The Sims', is 17 jaar nadat het oorspronkelijke spel uitkwam nog altijd actief. Waarom doen we dit, vroeg ik in het wilde weg op Twitter?

"Het was therapeutisch. Mijn woede ebde ervan weg. Ik voelde wel dat het niet goed was wat ik deed en dat het sinister was, maar ik was te nieuwsgierig," zei iemand. Een andere stiekeme moordenaar zei: "het gaf me een gevoel van macht. Ik weet het niet. Ik ben niet ziek, maar ik wilde gewoon weten of het kon."

Degene die ooit zei dat wreedheid geen motief vereist buiten zichzelf behalve dat het mogelijk is, had misschien wel gelijk. Maar het kan toch niet de hele verklaring zijn, want ik heb nooit een Sim vermoord. In het echte leven veinsde ik burgerlijkheid te haten, maar 's avonds op mijn kamertje achter de pc veranderde ik stiekem in een aartsburger. Ik kocht op een eerlijke manier banken en tv-sets, en maar heel af en toe legde ik het aan met de buurvrouw.

Misschien was ik te oud in het jaar 2000. Ik was al 14, en wreedheid is het domein van het kind. Als iemand mij vraagt wat het ergste is dat ik ooit heb gedaan, dan denk ik altijd aan een moment in de rozentuin op school toen ik 4 was. In het echt.

Een kikker had zich verschanst tussen de bloemen, en alleen mijn vriendje Berend en ik hadden hem gezien. De kikker deed net alsof hij er niet was, en wij durfden niet te bewegen omdat we bang waren dat iemand zich ermee ging bemoeien. De kikker wist al dat er stront aan de knikker was, maar wij moesten nog tot dat besef komen. Een minuut later was het zover. Ik greep het beestje bij de been en slingerde het over de hoogste schutting. Huilen. Ontroostbare wroeging. Ik zie het silhouet van het hulpeloze lijfje nog tegen de witte hemel afsteken. Waarom? Omdat het kan. En als het kan, dan moet het.

Nieuwsgierigheid dreef mij tot de tot dan toe wreedste daad van mijn kleine kinderleven. Ik had totale macht over het lichaam van een ander wezen. En die macht steeg me naar het kinderhoofd. Ik kon die kikker misschien niet in een handomdraai van het leven beroven, maar ik kon hem wel over de hoogste schutting werpen, dus dat deed ik.

Waarom dan precies die kikker me te gortig werd, weet ik niet. Ik heb duizenden slakken vernietigd met een tennisracket. Ik heb ze zien lijden in de brandende zon met hun lijfjes in een bakje met zout. Maar nu voelde het voor het eerst alsof ik een echte moord had gepleegd.

"Toen begon het," zegt een stem. Een vriend met wie ik dit alles in één ademstoot deelde, wachtte even met reageren en zei toen, heel wijs vond ik, dat "ieder mens wel het verlangen in zich heeft zitten om iets of iemand te kunnen vernietigen. Soms schop je je broertje toch ook gewoon om te zien hoe het is dat hij pijn heeft."

Veel wreedheid komt voort uit nieuwsgierigheid, maar ook uit verveling. The Sims is in feite een erg saai spel. Mensen die het spelen vervelen zich, dus worden ze wreed. Zoveel is me duidelijk geworden. Een troost is dat ook wreedheid saai wordt. Ik heb nooit gemoord in The Sims, ook al kon het, maar dat had weinig te maken met de zuiverheid van mijn ziel.

Misschien was ik tegen de tijd dat The Sims uitkwam het moorden wel beu. Ik was te vervééld om ze te vermoorden, omdat ik al zoveel hulpeloze wezens van het leven had beroofd. Waarom speelde ik vroeger met blokken en nu niet meer? Omdat ik het al 10.000 keer heb gedaan.

Volwassenen zeggen wel eens dat de jeugd moordzuchtig wordt van gewelddadige spelletjes. Dat vind ik altijd een gemakzuchtige conclusie. Je kan namelijk net zo goed zeggen dat de jeugd het moorden tegen de tijd dat ze 15 zijn afgeleerd, omdat het ze te erg verveeld. Misschien zijn er daarom wel steeds minder oorlogen: omdat millennials te verveeld zijn om naar de wapenen te grijpen.

Je kunt hier trouwens hartstikke leuk stage lopen. Stuur een mailtje naar wester.vangaal@vice.com voor meer info.