Hoe leuk is het nu echt om in een camper te wonen?

Als je de afgelopen tijd hebt doorgebracht in een krappe woning waar je een onmenselijk hoge huur voor betaalt, is het best begrijpelijk als je soms fantaseert over een totaal andere plek: een vrijstaand huisje op het platteland bijvoorbeeld. Of misschien denk je er zelfs aan om je huis helemaal op te zeggen en als nomade in een busje te gaan leven.

Dat laatste klinkt heel avontuurlijk, alsof je alle vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wil, maar we weten allemaal dat de realiteit vaak een stuk minder rooskleurig is dan dit soort romantische ideeën. Al betekent dat niet dat je het daarom ook maar gewoon niet moet doen. We vroegen mensen die in een busje hebben gewoond hoe ze dat vonden, wat ze ervan geleerd hebben en wat je vooral moet overwegen voordat je deze stap waagt.

In augustus 2019 gingen we in een omgebouwd busje wonen. Toen de pandemie net begon moesten we vanuit Portugal terug naar Italië, en nu wonen we even in een huis totdat we weer op pad mogen. Het duurde een jaar voordat we het busje volledig hadden omgebouwd. We hebben allemaal dingen geregeld, zoals zonnepanelen, dieselverwarming, gas en warm water. Maar je kunt het natuurlijk ook eenvoudiger houden.

We wilden voor een langere tijd de hort op, zonder afhankelijk te zijn van het openbaar vervoer, dienstregelingen of overnachtingsplekken. Het is geweldig om in een busje te wonen, maar er zitten ook wel wat mindere kanten aan, die we niet zo hadden voorzien.

Het kan best stressvol zijn om constant naar onbekende plekken te reizen, zeker als je elke week je watertank moet vullen en je afvoer moet legen. Dat kun je gratis doen op camperplaatsen of bij normale campings. Daar kost het meestal tussen de vijf en acht euro. Je moet altijd controleren of je je raam goed dicht hebt gedaan en het gas goed hebt afgesloten, want anders kun je in de problemen komen.

Er is altijd werk aan de winkel, dus je bent altijd in de weer met je gedachten. En als stel op zes vierkante meter samenleven kan ook je relatie nogal op de proef stellen. Van tevoren hadden we wat geld opzij gezet, maar we zijn ook gewoon nog aan het werk. Over het algemeen geven we allebei zo’n 300 euro per maand uit. Om een busje van maximaal 3500 kilo te mogen besturen heb je alleen maar je autorijbewijs nodig, maar als je snel in paniek raakt, is het misschien niet zo voor je weggelegd. Je moet vaak ook je eigen monteur, loodgieter of elektricien zijn, en er gebeuren altijd dingen die je niet verwacht. Je moet voor ieder mogelijk probleem een soort noodplan hebben – en vroeg of laat zul je dat moeten gebruiken.

Ik heb van eind 2017 tot eind 2018 in een camper gewoond. Het kwam een beetje toevallig tot stand. Ik had een boekpresentatie in Varese (in Noord-Italië, red.) en Martina zat tussen het publiek. Ze was met een busje gekomen, waar ze ook in woonde. We begonnen met elkaar om te gaan en na een tijdje trok ik bij haar in.

Een jaar eerder had ik nog in Moskou gewoond, bij een oude vrouw met een hartaandoening, en daarna in een weeshuis in Belgrado. Maar mijn vrienden reageerden gek genoeg het vreemdst op mijn keuze om in het busje te gaan wonen – sommigen verbraken zelfs het contact met me.

Een van de dingen die ik het leukst vond, was dat ik elke dag op een andere plek wakker kon worden. Aan de ene kant voelde het alsof ik in de buitenwereld was, maar tegelijkertijd alsof ik een soort schild om me heen had. Dat je veel reist is alleen wel een beetje een mythe. Het kan lastig zijn om plekken te vinden waar je je watertank kunt vullen en je afvoer kunt lozen, en als dat eenmaal is gelukt, is het juist fijn om even te blijven hangen. Het hangt ook maar net van je busje af. Wij hadden een oude Hymer die een hoop brandstof slurpte, dus reizen was ook niet zo goedkoop.

We verbleven vooral in de buurt van de meren rondom Varese, waar mensen nogal wantrouwend waren tegenover ons. Ze dachten vaak dat we dieven waren, en als we ergens te lang stonden belden ze de politie. In Italië ben je in principe niet illegaal aan het kamperen zolang je geen wielblokken gebruikt of jezelf hebt geïnstalleerd, dus in theorie kan niemand je dwingen om weg te gaan. Maar om goed te kunnen slapen of te koken heb je die wielblokken wel weer nodig, dus je moet oppassen dat je geen boetes krijgt, vooral als er zo op je gelet wordt.

Het is op dit moment een stuk makkelijker om op afstand te werken, maar er zijn wel een paar dingen die je in je achterhoofd moet houden. In sommige campers heb je hooguit 12 volt om je telefoon mee op te laden, maar als je je laptop op wil laden heb je eigenlijk 220 volt nodig, dus daar zou je een transformer voor moeten kopen. En dan nog kost het je klauwen vol energie. In de praktijk werkte ik vaak op allerlei andere plekken: van de McDonald’s tot de wasserette.

En tenzij je er een soort paleisje op wielen van maakt, mis je het na een tijd ook wel om vier muren en een warme douche te hebben, zeker in de winter. Daarom zou ik dit leven niet aanraden als je alleen wat geld wilt besparen. Na afloop voelde ik me als astronaut die terug uit de ruimte kwam. Het duurde wel even voordat ik er weer gewend aan was om binnen te wonen.

Ik kocht mijn eerste camper in 2015, omdat ik wilde reizen. Toen ik op reis was, kwam ik erachter dat ik geen zin had om naar huis te gaan, dus maakte ik er mijn levensstijl van. Ik heb er zelfs tijdens de pandemie nog in gewoond. Nu reis ik niet meer rond, maar blijf ik in Italië.

Meestal ga ik buiten het seizoen om naar andere plekken. In augustus is gratis kamperen op Sardinië onmogelijk, en in de kerstvakantie kun je ook niet zomaar bij de skipistes parkeren. Op andere plekken hebben ze het gewoon niet zo op busjes. Maar als je van tevoren gewoon wat research doet, komt het allemaal wel goed.

Een van de dingen waar mensen tegenaan lopen is het rantsoeneren van water en zo, maar dat heb ik alsnog liever dan een huis delen of rekeningen betalen. Als je voor dit leven kiest, doe je dat omdat je niet zoveel van het ‘normale leven’ moet hebben. Voor mij gaat het om de minimalistische leefstijl, het is niet zo dat ik op wil gaan in de natuur. Het heeft me ook geholpen om een betere band met mijn familie te ontwikkelen, omdat fysieke nabijheid dat soort relaties vaak juist ingewikkeld kunnen maken.

Natuurlijk heb je nog steeds geld nodig. Na een tijdje heb ik naam voor mezelf kunnen maken en nu betalen mensen me om bij me op consult te komen. Eerst had ik nog wel baantjes als barista, entertainer op een resort of taaldocent. Mijn uitgaven lopen sterk uiteen, maar het is normaal gesproken wel te doen om alles onder de 300 euro per maand te houden. Dat gaat voornamelijk op aan eten, diesel en gas voor de verwarming. En ik betaal ook gewoon belastingen en verzekeringen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Italië

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram