Mads Nissen, Denemarken, Scanpix / Panos Pictures, St. Petersburg, Rusland.
Bijschrift: Jon en Alex, een homoseksueel koppel, tijdens een intiem moment. Het leven van lesbiënnes, gays, biseksuelen of transgenders wordt steeds moeilijker in Rusland. Seksuele minderheden krijgen te maken met legale en sociale discriminatie, mishandeling en zelfs gewelddadige haat-aanvallen van conservatief-religieuze of nationalistische groeperingen.De juiste foto, op het juiste moment en op de juiste plek, kan de wereld figuurlijk op zijn grondvesten doen schudden. Van Afghan Girl van Steve McCurry en Falling Man van Richard Drew tijdens 9/11, tot Nilüfer Demir’s foto van Aylan Kurdi, de drie jaar oude vluchteling die tijdens zijn vlucht vanuit Turkije verdronk: elk van deze beelden kan échte verandering teweeg brengen in de publieke opinie, en soms zelfs in de internationale politiek. De World Press Photo Competition viert dat soort fotografie, waarin met één enkel frame een veel groter verhaal verteld wordt. Dit jaar moest de jury een keuze maken uit een indrukwekkende 100.000 inzendingen, van wel 5.000 fotojournalisten afkomstig uit 131 landen. De allerbeste van die inzendingen zijn vanaf aanstaande woensdag 5 november te zien in Southbank Centre in Londen.
Advertentie
De winnende foto van dit jaar komt uit de serie ‘Homophobia in Russia’ van de Deense fotograaf Mads Nissen, en toont een homoseksueel koppel tijdens een intiem moment, dat de veroordeling van de LGBTQ-community van Rusland uitdaagt. Op een andere winnende foto, door de Amerikaanse fotograaf Anand Varma, zie je het hoofd van een mier die door een agressieve schimmel gepenetreerd wordt. Een derde foto toont de tragiek van een aap die in China getraind wordt om op een fiets te rijden. De winnende foto’s zijn verdeeld in verschillende categorieën: News, Nature, Sports, Contemporary Issues, Long-Term Project and General.Een interactief element zorgt ervoor dat bezoekers achtergrondinformatie en onderschriften kunnen zien, zodra ze hun telefoons tegen de fotopanels tikken. Als het je lukt om naar Southbank Centre te gaan zul je de hele fotosets kunnen zien, die om de uiteindelijk gekozen foto heen zitten, en kun je ook de fotografen zelf over hun foto’s horen vertellen. Zo niet, dan is hieronder nog een selectie van foto’s, inclusief onderschriften.
Ami Vitale, USA Lewa Downs, Noord-Kenia.
Bijschrift: Een groep jonge Samburukrijgers komt voor de eerste keer in hun leven een neushoorn tegen. Veel Kenianen krijgen nooit de kans om de wilde dieren te zien die letterlijk in hun achtertuin leven.Verhaal: Stroperij heeft een verwoestende invloed op de bijzondere dieren op de Afrikaanse vlaktes. De strooptochten worden georganiseerd door een slim en goed bewapend crimineel netwerk, en aangedreven door de grote vraag naar onder meer ivoor van kersverse miljonairs in opkomende markten. Er is al de nodige aandacht voor de kritieke situatie van deze dieren, maar er wordt nog maar weinig gesproken over de positie van de inheemse groepen, die midden in deze conflicten staan, en het werk dat gedaan wordt om hen te ondersteunen. Deze gemeenschappen zijn de sleutel tot het bewaren van de mooiste (en meest bedreigde) dieren van Afrika.
Advertentie
Raphaela Rosella, Australië, Oculi Moree, New South Wales, Australië.
Bijschrift: Laurinda wacht in haar paarse jurk op de bus, die haar naar haar zondagsschool brengt. Laurinda is een van de vele jonge en sociaal geïsoleerde vrouwen in Australische achterstandswijken, die zich laten kenmerken door diep gewortelde armoede, racisme, generaties overstijgende trauma’s, geweld, verslaving en een waslijst aan andere obstakels voor de gezondheid en het welzijn van Laurinda.
Åsa Sjöström, Zweden, Moment Agency / INSTITUTE voor Socionomen / UNICEF Baroncea, Moldavië. Bijschrift: Igor geeft een stuk chocolade aan zijn klasgenoot, als cadeua voor zijn negende verjaardag. Toen hij en zijn tweelingbroer Arthur twee jaar oud waren, trok hun moeder naar Moskou om daar te werken in de bouw. Daar kwam ze om het leven. De jongetjes hebben geen vader, en behoren tot het duizendtal kinderen die zonder ouders opgroeien op het Moldavische platteland. Jonge volwassenen zijn het land ontvlucht, en laten een grote groep jonge kinderen en een slinkende groep ouderen achter.
Sarker Protick, Bangladesh.
Bijschrift: John draagt de bolhoed van zijn kleinzoon.Verhaal: Het was in de namiddag. Ik zat op bij mijn opa op de bank, de deur stond op een kier. Opeens zag ik een lichtstraat door de kier vallen, tussen het wit van de deur en de witte muren. Opeens vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Wat ik zag, klopte helemaal met wat ik voelde. John en Prova, mijn lieve opa en oma, hebben me zo veel liefde gegeven toen ik klein was. Ze waren toen nog jong en sterk. Later begon de tijd ook bij hen zijn ondraaglijke sporen na te laten. Hun lichamen takelden af, net als mijn relatie met hen. Het haar van mijn oma werd grijs, en de verf op de muren van hun huis begon af te bladderen. Alleen de spullen bleven hetzelfde, allemaal verzameld in één kamer. Ze houden ervan als ik hen fotografeer, omdat ik dan ook meer tijd met ze doorbreng. Dan voelen ze zich niet zo eenzaam. Na de dood van Prova heb ik met mezelf afgesproken om John vaker te bezoeken. Hij vertelt me verhalen over vroeger, over hun leven samen en hoe ze elkaar ontmoetten. Hij heeft zo veel verhalen. Hier, op deze plek, staat het leven stil, alsof het steeds uitgesteld wordt; een soort wachten, maar ik weet niet precies waarop.
Advertentie
Sergei Ilnitsky, Rusland, European Pressphoto Agency 26 augustus, Donetsk, Oekraïne.
Bijschrift: Beschadigde spullen liggen in een keuken in het centrum van Donetsk. Gewone arbeiders, mijnwerkers, leraren, gepensioneerden, kinderen en oudere vrouwen en mannen worden getroffen door het conflict in Oost-Oekraïne. Artillerievuur doodde op 26 augustus 2014 drie mensen. Tien mensen raakten gewond.
Ronghui Chen, China, “City Express,” Yiwu, China.
Bijschrift: Wei, een negentienjarige Chinese arbeider, draagt een masker en een Kerstmuts. Hij staat naast een verzameling kerstdecoratie die op dat moment gedroogd wordt, terwijl het rode verfpoeder waar de spullen net mee geverfd zijn nog door de lucht dwarrelt. Wei gebruikt zes maskers per dag, de kerstmuts beschermt zijn haar tegen de rode deeltjes. Na een paar uur werken bedekt het stof de arbeiders al van top tot teen.
Kacper Kowalski, Polen, Panos Pictures.
Bijschrift: 54°33’47.37”N 18°13’42.22”E. Kacper Kowalski is piloot en fotograaf. Zijn project Side Effects is een documentaire over de complexe relatie tussen mens en natuur. Alle foto’s zijn ofwel vanuit een parapente of vanuit een autogiro genomen, op zo’n 150 meter boven de grond rond Gdynia in Polen. Kowalski woont daar, en in zijn werk zoekt hij naar antwoorden op bepaalde vragen als “Wat is de natuurlijke omgeving van de mens?’ Is dat een ongerept en maagdelijk landschap?’ Of juist een landschap dat zich in de loop van de tijd heeft aangepast aan menselijke behoeftes?” Volgens Kowalski kan zijn werk ons een inzicht geven in hoe de beschaving tot stand kwam. Zelf vindt Kowalski de inhoud van zijn foto’s minder belangrijk dan de reacties en gedachten en ideeën die mensen krijgen na het zien van zijn werk. Hij zou zijn project graag zien als het beginpunt van een discussie over goed en slecht, noodzakelijk en optioneel, in de relatie tussen mens en natuur. Als hij zijn foto’s neemt zit hij altijd zelf met de camera in de hand in de lucht te wachten op het juiste moment. Hij werkt nooit met drones om van afstand foto’s te schieten. En hij vliegt alleen, zodat hij niets hoeft uit te leggen of afhankelijk is van iemand anders’ ruimtelijke verbeelding, en zodat hij precies kan vliegen waar hij wil. Side Effects is meer een methode van beeldend verhalen vertellen, dan een weldoordachte set foto’s. Het is een lopend project dat zichzelf steeds een beetje zal veranderen.
Advertentie
Anand Varma, USA, voor National Geographic Magazine.
Bijschrift: Als sporen van de schimmel op een mier landen, dringen ze zijn lichaam binnen en stoten dan door naar zijn hersenen. Vervolgens dragen ze hun gastheer op zijn normale leefomgeving te verlaten en een boom in de buurt in te klimmen. Helemaal vol met de schimmel klampt de stervende mier zich vervolgens vast aan de boom. Later barsten de strengen schimmels uit het levenloze lijf van de mier, en vallen de sporen op andere mieren. Dan begint het proces weer van voor af aan.
Tomas van Houtryve, België, VII voor Harper’s Magazine. El Dorado County, Californië, VS.
Bijschrift: Scholieren op het schoolplein.Verhaal: Aanvallen van Amerikaanse drones hebben sinds 2004 wereldwijd al duizenden slachtoffers geëist. Met zijn eigen drone met daarop een camera gemonteerd, reisde Houtryve door de VS, op zoek naar situaties die vergelijkbaar zijn met de verslagen van aanvallen in Pakistan en Jemen, zoals bruiloften, begrafenissen en groepen biddende of sportende mensen. Daarnaast vloog hij ook met zijn drone over gebieden waar drones een minder dodelijk effect hadden, zoals gevangenissen, olievelden en de grens tussen de VS en Mexico.
Darcy Padilla, VS, Agence Vu. “Family Love 1993-2014 - The Julie Project” 28 januari 1993, San Francisco, Californië, VS.
Bijschrift: Ik ontmoette Julie voor het eerst op 28 januari in 1993. Julie, toen achttien jaar, stond opeens voor me in de lobby van het Ambassador Hotel, zonder schoenen aan, met haar broek opengeritst en een acht dagen oud kind in haar armen. Ze woonde in een eenkamerappartement in San Francisco, in een buurt vol gaarkeukens en goedkope woonruimte. Haar kamer zelf stond vol met stapels kleren, overvolle asbakken en afval. Ze woonde samen met Jack, de vader van haar eerste baby Rachel, die haar AIDS had gegeven. Haar eerste herinnering is het moment waarop ze op zesjarige leeftijd dronken werd met haar moeder, en vervolgens seksueel misbruikt werd door haar stiefvader. Ze vluchtte uit huis toen ze veertien was en raakte op haar vijftiende verslaafd aan drugs. Vanaf dat moment leefde ze in smerige steegjes en op plekken waar zich vooral drugsdealers en drugsverslaafden ophouden. Ze kwam in contact met meer vunzige oude mannen dan ze ooit zou kunnen tellen. “Rachel,” zei Julie, “heeft mij een reden gegeven om te leven.” In de 21 jaar die daarop volgenden fotografeerde ik Julie Baird en haar gezin tijdens hun complexe worsteling met armoede, AIDS, drugs, relaties, geboortes, doden, verlies en herenigingen.
Advertentie
Pete Muller, USA, Prime voor National Geographic / The Washington Post Freetown, Sierra Leone.
Bijschrift: De medische staf van het Hastings Ebola Treatment Center doet zijn best om een ijlende en met ebola besmette man te stoppen tijdens een ontsnappingspoging vanuit de beschermde zone waarin hij zich bevond. Volledig in de war onttrok hij zich uit de quarantaine en probeerde over de muur van het complex te klimmen, waarop hij stuiptrekkend op de grond viel en niks meer kon. Een complete mentale inzinking is een van de symptomen van vergevorderde ebola. De man die je hier ziet stierf kort later.
Missimo Sestini, Italië, 7 juni, iets uit de kust van Libië.
Bijschrijft: Schipbreukelingen worden door een fregat van de Italiaanse marine gered, 32 kilometer uit de Libische kust. Nadat in 2013 honderden mannen, vrouwen en kinderen vlak voor de kust van Sicilië en Malta verdronken, zette de Italiaanse overheid zijn marine hard aan het werk om schipbreukelingen op te vangen. In een campagne met de naam‘Mare Nostrum’ werden alleen al in 2014 170.081 mensen van zee gered en naar Italië gebracht.
Jérôme Sessini, Frankrijk, Magnum Photos voor De Standaard 19-21 februari, Kiev, Oekraïne.
Bijschrift: Een demonstrant roept om medische hulp voor zijn neergeschoten kameraad.Verhaal: Na een paar zeer gewelddadige maanden bleven de anti-overheidsdemonstranten waar ze waren, op het Onafhankelijkheidsplein, Maidan, in Kiev. Op zaterdag 20 februari opende een aantal onbekende scherpschutters het vuur op de ongewapende demonstranten die door de Instituskastraat liepen. Volgens een officiële bron kwamen zeventig demonstranten om het leven. De Oekraïnse oproerpolitie claimt dat er ook meerdere politiemannen verwond of gedood werden door de scherpschutters. Een niet-officiële bron claimt dat de scherpschutters hun wapens tegelijkertijd op zowel de politie als op de protestanten richtten, om beide kampen tegen elkaar op te hitsen. Die zaterdag was de meest bloedige dag van de Maidan-protesten. Twee dagen daarna ontvluchtte president Viktor Janoekovitsj zijn eigen land.
Advertentie
Bulent Kilic, Turkije, Agence France-Presse, 12 maart 2014, Istanboel.
Bijschrift: Een jong meisje nadat ze gewond raakte in een gevecht tussen oproerpolitie en demonstranten. De demonstranten hadden zich verzameld na de begrafenis van het vijftienjarige jongetje Berkin Elvan, die stierf aan de verwondingen die hij opliep tijdens de anti-overheidsprotesten van vorig jaar. De oproerpolitie vuurde traangas en waterkanonnen af op de demonstranten in de hoofdstad Ankara, terwijl in Istanboel anti-overheidsdemonstranten een groot vuur stookten, op weg naar de begraafplaats van Berkin Alvan.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
