Hoe ik mijn verslaving aan lean overwon

Het is ietsje minder dan een decennium geleden dat het Franse Waarnemingscentrum voor drugs en drugsverslaving (OFDT) een toename zag in “verdachte aanvragen om codeïne te verdelen” in Frankrijk. In België duurde het tot 2019 voordat het FAGG (het Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten) een verhoogd gebruik onder jongeren vaststelde. 

Lean zou meer invloed hebben op de rapcultuur dan heroïne heeft gehad op rock. Recent nog stierven enkele rappers als gevolg van een verslaving aan lean. We spraken met een Franstalige artiest die lang verslaafd was (hij vertelde ons dat hij liever anoniem blijft omwille professionele redenen). Hij vertelt ons hoe hij verslaafd raakte, maar ook hoe hij ermee is kunnen stoppen. 

Als ik mijn geschiedenis met drugs zou moeten uitleggen met een metafoor, dan zou het een beetje zijn zoals One Piece. Het is precies alsof ik op een boot zit, met al mijn vrienden aan boord. We vinden iets nieuws om uit te proberen: codeïne. We zijn in het midden van een reis, tot op dat ene moment wanneer de hele crew een storm onze richting uit ziet komen. Omdat ze inzien welke ramp hen te wachten staat, springt iedereen een voor een uit de boot. En ik blijf, zoals een idioot, zitten om de storm alleen te trotseren. Ik kies om door te gaan. En vandaag zit ik op het moment in mijn leven waar ik de storm heb getrotseerd, maar het regent soms nog stevig op mijn bootje, een bootje dat al veel heeft afgezien maar toch nog vooruit vaart. Codeïne is niet hetzelfde als een joint waarbij je de volgende dag nog een beetje wazig bent. Je verliest je volledige dag, en die erna ook. Elke keer je de drug gebruikt duurt het 48 uur. En als je alles samen telt, dan verlies je veel tijd op een heel jaar. 

De eerste keer dat ik lean gebruikte was in 2015. Ik herinner het me nog goed, want ik had een foto gepost op Instagram, ik was zo trots. Mijn maat was in Spanje en via zijn grootmoeder kon hij daar flesjes siroop meepikken. Hij had het meegenomen in speciale kleine flesjes voor het vliegtuig. We begonnen eraan en waren op slag verkocht. Ik ben al altijd een beetje extreem geweest in de dingen die ik doe. En als ik iets leuk vind, of dat nu manga of wiet is, ik overdrijf graag. En vanaf dan vloeit het allemaal samen. 

Het gekke is dat ik tijdens het opgroeien nooit echt medicatie heb genomen. Mijn moeder was een beetje een hippie en hield van bio, gezond en veggie. Ik heb nooit medicatie genomen toen ik jong was, zelfs niet toen ik ouder werd. Zelfs als ik ziek ben probeer ik zo weinig mogelijk te gebruiken. En zeker toen werd medicatie gezien als iets voor losers. Ik was enorm bevooroordeeld. Het was een van mijn maten die de me deed luisteren naar rappers die het hebben over ‘siroop’ in hun teksten en even hard erin zitten als wij. Het is onze generatie, met dezelfde taal. Dus leek het me wel stylish. Tijdens die beginperiode gebruikten we codeïne echt recreatief. Misschien gebruikte ik zelfs meer dan de rest. 

Ik vind het veel te leuk om dingen alleen te doen, dus begon ik ook dit alleen thuis te doen om ervan te kunnen genieten. Tegelijkertijd begon het eindelijk mee te zitten voor ons in de muziekindustrie. Elke zes maand waren we op tour en ik was overal onderweg in Frankrijk. Mijn enige, kleine verzoek in de groep was om mijn siroop klaar te hebben staan tegen dat we aankwamen. Ik zorgde ervoor dat alles wat ik nodig had aanwezig was. Omdat ik deel uitmaakte van een groep, hoefde ik niet noodzakelijk altijd te praten. Ik kon het overlaten aan anderen en tegelijk high zijn. Ik vond de mysteriositeit errond geweldig, het werkte allemaal perfect. De concerten zijn gedaan en ik gebruik constant lean, maar omdat ik een druk schema heb, moet ik pauzes nemen in mijn consumptie. 

Op een dag ben ik in Canada voor een festival in Montreal. Mijn moeder ziet mijn account op Instagram en ontdekt zo dat ik lean gebruik en dat ik het ook toon aan de wereld, en dat ik eigenlijk de drug cool doe lijken. Ze stuurde me een berichtje om te vertellen hoe beschaamd ze wel niet was om mij, ik voelde me er echt niet goed bij. Maar dat deed me niet stoppen. Ik toonde het gewoon niet meer op mijn Instagram. Ik praatte er wel nog over in mijn teksten want ik had het er echt lastig mee. Het was het enige waar ik aan dacht. 

Het leven gaat zo een paar jaar door en ik blijf redelijk veel gebruiken. Mijn verslaving blijft groeien en ik kan niet meer relaxen zonder codeïne. Fysieke afkickverschijnselen zijn er opeens ook, dus ga ik constant heen en weer op zoek naar meer. Het werd heel snel een dagelijkse behoefte. Ik kon geen leuke avond meer hebben zonder. Ik ben van nature heel nieuwsgierig, dus met drugs zoek ik ook echt de grens op tot het echt gevaarlijk wordt. Ik neem het elke dag, meerdere keren. Mijn familie en vrienden maken zich zorgen, maar zolang professioneel alles goed gaat maakt het niet veel uit. Er waren periodes waar ik het echt veel gebruikte en dan stopte. 

Je hebt zoveel endorfines dat de dosissen gevolgd worden door lichtjes depressieve momenten. De volgende dag is vooral moeilijk. Ik was constant aan het jojo-en maar kon dat wel goed verbergen. Ik had totaal geen mindset om te stoppen ook, want in mijn hoofd was alles oké. Ik vond het leuk om drugs te nemen en genoot ook van alles wat ik daarnaast deed. 

Ik denk dat mijn vrienden wel doorhadden dat ik een probleem had, maar dat is iets moeilijk om te zeggen tegen je beste maat. Beetje bij beetje werden de relaties die ik had met mensen steeds complexer. Ze namen me niet meer zo serieus. Lean had me ook besmeurd als persoon, ik deed een paar echt fucked up dingen, terwijl ik normaal echt braaf ben. Ik verloor mijn vriendin in die periode. Na twee jaar gebruik dacht ze “die kerel gaat gewoon sterven” en wilde dus niet in een relatie zitten met zo iemand. Ik leefde nog in mijn rock’n’roll era. 

En toen kwam een dag waarop ik geen siroop had. Maar ik had wel een maat die pillen en oxy had (oxycodon nvdr.). Dus begon ik dat ook te nemen. Ik ben altijd al bewust geweest van hetgeen ik nam, want ik wou niets nemen zonder te weten wat het precies was. Dus ben ik op onderzoek gegaan op het internet. Ik wist dat het verandert in morfine in je bloed, en dat je het niet mocht nemen zonder promethazine want anders zou je overal beginnen jeuken. Ik ging zelfs zover om naar de fora te gaan waar mensen praten over hoe ze in de put zijn gevallen hiermee, onder de illusie dat ik alles onder controle had. 

Na die periode van concerten en de fast life, ging alles wat stil staan. Mijn band en ik kwamen op het punt waar mensen het niet meer nice vonden wat we muzikaal deden. Trap was nu het genre waar de wereld in de ban van was. Ik was helemaal naar de kloten door hetgeen wat ik nam en de pandemie was een klap in het gezicht voor iedereen. Op dat moment zat ik in het oog van de storm, lijkt me. Een ware hel. Ik heb geen video’s meer, geen optredens, geen verplichtingen. Ik ben helemaal alleen thuis en ik zak dieper en dieper in een gat. 

Eens er geen siroop meer te verkrijgen is probeer ik ander spul: Tramadol en andere soorten shit die een gelijkaardig effect hebben. Het zijn geen sociale drugs, ze maken je gewoon lam. Ik kon niet meer nadenken. Op een bepaald moment raakte mijn brein zo verzadigd dat de stilte van de drug me deed kalmeren. Dat hield ik voor een jaar vol, ik deed enkel dat. Daar kwam uiteindelijk nog een probleem bovenop. Omdat ik constant stoned was, wou ik alleen nog maar vette brol eten. Zo van die typische Amerikaanse producten, gekleurde frisdrankjes. Ik ben al altijd een fan geweest van de consumptiemaatschappij, zeker op vlak van marketing, dus dit waren het soort spullen die ik ook nice vond. En Lean, codeïne, dat is gewoon pure drinkbare suiker, niet zoals alcohol - wat ik trouwens echt niet lekker vind. Ik was verslaafd aan de vette en suikerige brol. Op een jaar tijd kwam ik 20 kilo bij. Ik at al mijn geld op. 

Het was op dit cruciale moment dat mijn naasten een interventie hebben gehouden. We zaten allemaal rond de tafel, in een poging me te doen inzien hoe slecht ik bezig was. Ik haat het wanneer mensen iets aan me opleggen, dus kwam ik eerst heel defensief uit de hoek. Iedereen verwarde me en de drugs waren een gemakkelijke oplossing. Wat me het meeste trof was dat anderen er ook last van hadden. Iets later - nadat ik niet langer boos was over de interventie - nam ik een stap terug en zag de situatie veel duidelijker in. In 2021 herpakte ik mezelf: ik ging een jaar lang elke dag naar de fitness, ik loopte, sportte en werd zelfs vegetariër. Ik was helemaal gestopt met codeïne, maar nam wel een andere drug die niet hetzelfde effect had, Ritrovil. Daarmee ben ik traagjes afgekickt. 

In de zomer van 2022, terwijl ik probeerde beter te worden, voelde ik toch de verleiding om opnieuw high te worden. Ik nam twee pilletjes van iets die een soort hypnotiserend effect hadden. Ik had gepland om een rustige dag te hebben, om gewoon wat series te bingen en de dag erna terug te gaan sporten. Maar toen ik wakker werd, lag ik in het ziekenhuis met een gebroken heiligbeen, een verbrijzelde pols en twee gebroken ribben. Ik kon niet wandelen. Ik begreep er niets van en tot vandaag kan ik er me nog steeds niets van herinneren. Ik kon twee maanden lang niet bewegen. Ik moest op bedrust, plat op mijn rug. Dat deed ik bij mijn moeder thuis, ze hielp me enorm toen. Het was verschrikkelijk moeilijk. Ik moest medicatie nemen maar nam het niet de hele dag, tot in de avond. Ik had zoveel pijn. ‘s Avonds nam ik dan alles wat ik eigenlijk doorheen de dag moest nemen, allemaal in een keer. 

Toen ik eindelijk terug thuis was, besefte ik dat mijn hele zak medicatie op was. Ik had, terwijl ik high was, alles in een keer genomen zonder te beseffen. Ik viel toen van het balkon van mijn appartement, dat drie meter hoog is. Ik had best geluk want ik had de reflex om mijn gezicht te bedekken, ik kon gestorven zijn dan. Het komt niet vaak voor dat je zo valt. Ik weet alleen nog dat ik dacht “Mijn val is een beetje te lang en eens ik er ben gaat alles zo moeilijk zijn.” Ik weet zelfs niet wie de brandweer heeft gebeld, ik weet niets meer. Ik had enkel vreemde foto’s op mijn gsm, van mijn voeten op het balkon en zo. Maar ik kan me nog steeds niet herinneren wat er gebeurd is. Destijds begreep mijn omgeving niet wat er gebeurd was, iedereen dacht dat ik beter was. Maar ik zat nog altijd in de put. 

Het gekke is dat ik veel grappige verhalen heb door die codeïne. Ik heb er leuke herinneringen aan overgehouden. Zo is er een verhaal met vrienden dat we “AM to PM” noemen. We waren in een huisje op het platteland van een maat, waar we aan het schrijven waren aan een album. In de ochtend stond ik op en moest ik een tripje maken heen en terug naar Brussel om siroop te halen op mijn appartement. Dus neem ik de trein om 5 uur in de ochtend, en eens ik thuiskom, val ik in slaap. Ik word wakker met het gevoel alsof ik een hele dag heb geslapen. Wanneer ik op mijn gsm kijk staat er 6 uur. In mijn hoofd is het avond en heb ik effectief een hele dag geslapen. Ik haast me naar buiten om de trein terug te pakken en terwijl die vertrekt, besef ik dat de zon aan het opkomen is. Ik dacht bij mezelf, amai dat is raar. Mijn stoned hoofd snapt er helemaal niets van. Ik keer terug naar het huisje en bel aan, maar niemand doet open. Dan begin ik te kloppen en uiteindelijk doet er iemand, helemaal wazig met slaap, de deur open. Ik ga naar binnen en begin muziek te maken in de woonkamer. Iedereen ligt terwijl in bed, en denkt waarschijnlijk dat ik gek ben dat ik nu al aan het werk ben. Op een bepaald moment kijk ik naar de computer en zie ik dat het nog maar 8u30 ‘s ochtends is en dat ik nog geen uur thuis ben geweest. Ik weet echt niet hoe, maar ik ben terug weggegaan naar Brussel en ‘s avonds teruggekeerd op het uur dat ik gepland had terug te keren. Ik wou de dag resetten. De herinnering doet onze groep vrienden nog altijd goed lachen. 

Ik kan nu wel zeggen dat het ergste voorbij is. Ik neem af en toe wel nog iets, zo iedere twee weken, of elke week, afhankelijk van de tijd. Dat is meestal lean - medicatie heeft me nogal getraumatiseerd. Maar ik denk er zeker wel elke dag aan, toch minstens een of twee keer. Het is precies een klein duiveltje op mijn schouder, waarmee ik altijd moet vechten. Ik mag niet opgeven en terug in die put vallen. Ik ben ook zo snel mogelijk terug naar de fitness beginnen gaan. Ik moest gewoon, het maakt me moe genoeg om te kunnen slapen. 

Ik heb het gevoel dat mijn hersenen een aanval hebben overleefd, maar onderweg herinneringen zijn verloren. Degene die uitgewist zijn zie ik nooit meer terug. Dat gaf me ook een ander perspectief op herinneringen. Ik koester ze niet meer zoveel als voorheen, ik heb er te veel verloren. Ik heb nooit iemand opgezocht voor hulp, ik heb er te veel vooroordelen over en heb me vaak gevoeld alsof ik daarboven sta. Maar beetje bij beetje begin ik te denken dat het misschien zou kunnen helpen. Dit is de volgende stap. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.