Wat jullie allemaal zijn kwijtgespeeld op het openbaar vervoer in Brussel

Vrijdagavond, halfacht, je werkdag zit erop en je neemt de tram naar huis. De mensen zien er zoals gewoonlijk moe uit en je zegt zoals gewoonlijk tegen jezelf: "Thank God it’s Friday”. Alsof het weekend voor deze kloteweek zou kunnen compenseren. Je denkt aan alle plannen die je hebt gemaakt: vanavond vier je de eerste dag werkloosheid van je beste vriend met een gourmetfeestje bij hem thuis, zonder dat ie daar zelf van op de hoogte is. De volgende dag rust je uit met een dikke kater en een buik vol kaas. Je was van plan om je appartement nog eens te kuisen, de planten water te geven en een paar squats te doen, maar wat maakt het uit? Op zondag, wanneer je weekend officieel compleet verpest is door je trieste onvermogen om te herstellen van een kater (want JA, je bent oud aan het worden), besluit je - als wekelijkse sportactiviteit - de hond uit te laten.

Terwijl je aan het dagdromen bent over dit mislukte weekend, zie je door het raam plots de halte waarbij je eruit moet. In volle haast bots je tegen de oude dame voor je, ontwijk je een kinderwagen en schop je per ongeluk tegen de twee jonge mensen die tegen de deuren - die op het punt staan om dicht te gaan - staan te leunen. "Waarom staan ze daar ook?" zeg je tegen jezelf, terwijl je je realiseert hoe oud je klinkt. Als je van de halte wegstapt, voel je je opmerkelijk licht. Helaas, je bent je tweede tas vergeten. De tas die je nooit meeneemt naar kantoor, maar vandaag meenam om de overschotjes van gisteren in mee te nemen. Dit was een van de weinige dagen waarop je besloot om een Tupperware mee te zeulen naar je werk.

Gelukkig is er in Brussel, aan metrohalte Botanique, een soort van laatste-kans-locatie die je kan helpen met je chronische onoplettendheid: de Société de Transports Intercommunaux de Bruxelles of, zoals iedereen het noemt, de grot van Ali Baba van de MIVB. Bomvol snuisterijen, prullaria en tierlantijntjes die ooit op hun transport zijn achtergelaten. “In 2021 werden er 5994 objecten verzameld, in 2020 5239 en in 2019 maar liefst 9780”, vertelt Cindy Arents, communicatieverantwoordelijke bij de MIVB. “Je kunt zien dat we tussen 2020 en 2021 in lockdown waren, dat had een impact op het verkeer en dus ook op het aantal gevonden voorwerpen."

Cindy neemt me mee achter de schermen bij de MIVB. Na een dwaaltocht door steriele gangen, kom ik in het hol van Régis Boniface terecht. Hij runt het bureau voor gevonden voorwerpen. “We hebben hier van alles", vertelt hij. Maar niet alles wordt geregistreerd: handschoenen, hoeden, smartphones,... Smartphones kunnen we niet bijhouden, uit respect voor de privacy en persoonsgegevens. Wat sjaals en hoofddoeken betreft, als ik u drie grijze sjaals laat zien, is het moeilijk om te bepalen van wie ze werkelijk zijn.”

Terwijl we in dit doolhof verdwalen, schieten me twee dingen te binnen. Ten eerste, de grootte van deze opslagplaats. Voor een stad die zo dichtbevolkt is als Brussel, is het vrij chaotisch om alle verloren voorwerpen in een kleine ruimte als deze te bewaren. “Voor de MIVB is dit het enige punt dat beschikbaar is voor de hele stad," gaat Régis verder. De NMBS heeft nog een inzamelpunt in het Zuidstation en daarnaast hebben de Stad Brussel en de andere gemeenten ook nog een aantal punten. Omwille van de beperkte grootte van dit pand, blijft alles hier maximaal 8-9 weken liggen.”

Ten tweede heb ik nog een paar vragen over de aard van deze voorwerpen. Er liggen hier ongelooflijk veel vondsten die ik op het eerste zicht in vier categorieën kan verdelen: sport, mode, vrije tijd en gebruiksvoorwerpen. Ik haal diep adem - gedempt door mijn mondmasker - en ga op zoek naar wat jij bent kwijtgespeeld.

Of het nu voor de Olympische Winter- of Zomerspelen is, het belangrijkste is om goed voorbereid - en vooral ook goed uitgerust - te zijn. Maar wat als je op bus 95 richting WIENER je wedstrijdspullen bent vergeten? Sommige betweters zullen beweren dat topsporters geen gebruik maken van het openbaar vervoer, maar een klein beetje fantasie is hier wel op z’n plaats. Régis haalt om te beginnen deze "prachtige" golftas vol met clubs tevoorschijn. Twee jaar geleden kregen we een soort elektrische step binnen die werd gebruikt om dit soort tassen te vervoeren. Het is nogal een opzichtig ding en, we hebben het opgezocht, kost zo’n 350 euro. De eigenaar is die step nooit komen halen.”

Bon, naast de golfsport, die mij pas zal interesseren als ik oud en rijk ben, is er ook nog skateboarden. Een van de officiële sporten van de Olympische selectie. Waarom kom je dit mooie bord, dat toch al flink wat gebruiksporen vertoond, niet ophalen? Ik ben er zeker van dat Tony Hawk Tony Hawk niet zou zijn als hij z’n eerste board op tram 44 tram was vergeten.

“Als er een veld is, is er een wedstrijd.” Dat is voor hockey op een grasveld niet anders. Dit is trouwens de perfecte gelegenheid om onze Belgische Red Lions, die in 2020 Olympisch kampioen zijn geworden, een hart onder de riem te steken. En ook nog Europees kampioen in 2019 en wereldkampioen in 2018, kwestie van volledig te zijn. Het is niet omdat de Olympische Winterspelen over het algemeen - en dit jaar dankzij volkomen catastrofele gebeurtenissen zelfs extreem - saai zijn, dat je moet opgeven. Kom je ski's maar halen, beste vriend.

We sluiten deze sportieve chaos af met een geweldig tennisracket, inclusief bijpassende Wilson-hoes. Ik heb zelfs het gevoel dat ik - met m’n CST op zak en dit prachtige racket in handen - dichter bij een Grand Slam titel sta dan ene N.D. Oopsss.

We sluiten deze sportieve chaos af met een geweldig tennisracket, inclusief bijpassende Wilson-hoes. Ik heb zelfs het gevoel dat ik - met m’n CST op zak en dit prachtige racket in handen - dichter bij een Grand Slam titel sta dan ene N.D. Oopsss.

Als ik underground zeg, is dat meer om te verwijzen naar de ondergrondse metro dan naar de stijl van de kleren die je hier terugvindt. Het is vooral de aard van de verloren voorwerpen die mijn fantasie prikkelen. Uiteraard is verstrooidheid te vergeven, maar hier liggen een aantal stukken die op het eerste zich essentieel zijn voor de samenhang van een outfit.

Dit is bijvoorbeeld het geval bij een paar sneakers die mij perfect zouden passen (maat 43) en ook perfect bij mijn outfit van vandaag passen. Ik probeer Régis te overtuigen om ze me stiekem mee te geven, maar het is een verloren strijd. Régis is een echte professional.

Die extra tas die je één dag per maand meezeult, die kan je toevallig eens vergeten. Maar je Michael Kors-tas? Is dit een statement of zo? Het is hartverscheurend om die tas - namaak of niet - eenzaam in een doos te zien liggen, wachtend op zijn eigenaar.

En wat met die eenzame beha in een totebag? Moeilijk om je iets voor te stellen bij het verhaal hierachter, hopelijk is het in ieder geval een grappig verhaal. Is het een intens verlangen om na je werkdag eindelijk die druk te verlichten en je beha - die al de hele dag op je borst druk - uit te trekken? Is het een blijk van appreciatie voor de buschauffeur? Is het een plotselinge emancipatoire openbaring waarbij je plots beseft: "Fuck, waarom zouden we ons hier eigenlijk nog mee bezig houden? Verpest dit de natuurlijke schoonheid van ons lichaam niet? Wordt vervolgd.

Het is 2022 en de tijd van overconsumptie ligt achter ons. Of ja, het is misschien een beetje utopisch om dit als algemene waarheid te verkondigen, maar het uitspreken is al een begin. Wat dat betreft is de MIVB goed bezig: ze maken het eigenaars zo gemakkelijk mogelijk om hun verloren voorwerp terug te vinden of, indien mogelijk, een ander voorwerp te vinden. "Als de mensen hun spullen niet komen ophalen, wordt alles wat gerecycleerd kan worden naar het recyclagecentrum gestuurd", vertelt Régis. “Dan heb ik het over sleutels en elektronica. Alles wat nog te redden valt, gaat naar een goed doel. Dit is bijvoorbeeld een een roman van Dan Brown die we kunnen weggeven. Ze zeggen toch altijd dat boeken beter zijn dan de films ervan?” Wat Angels and Demons betreft, [SPOILER ALERT] die zijn allebei behoorlijk slecht. Ik denk dat ik de persoon die dit boek is kwijtgeraakt een groot plezier doe. Dus jij, ja jij, laat dit boek maar liggen voor iemand anders. Dit is geen cadeau, het is een tweede kans om teleurstelling te voorkomen…

Een Ferrari-autootje in een displaydoos, het lijkt alleszins een origineel stuk. Afgezien van de sentimentele waarde ervan, zou dit collector's item wel eens een flinke duit kunnen waard zijn. Over verzamelingen gesproken, Régis vertelt me dat er verschillende soorten vergeetachtigen gebruikmaken van het MIVB-netwerk: "Er is ooit eens een BDSM-meester zijn rugzak, inclusief zweepjes, vergeten. En hij is het komen ophalen! Hij was een professional, in die zin dat hij nieuwelingen introduceerde in die wereld. Ik denk niet dat we die SM-accessoires tweedehands nog hadden kunnen verpatsen.”

Een microfoonstatief, helemaal functioneel. In goede staat zelfs. Ik hoop dat de persoon die dit is kwijtgespeeld niet te veel problemen ondervindt tijdens het podcasts maken. Jij, als je dit leest, kom je statief halen en nodig me uit voor een aflevering over verloren voorwerpen. Dan is de cirkel rond.

Het schattigste der verloren voorwerpen. Een gigantische knuffelbeer waar de prijs nog aanhangt. Er duiken twee scenario’s op in mijn hoofd. Het eerste: een huilend, troosteloos kind dat heeft gehuild, gehuild, gehuild, totdat de trommelvliezen van iedereen op dezelfde verbinding als deze snotaap gesprongen zijn. Tweede scenario: het is Valentijnsdag, je bent veel te betrokken in je relatie en opnieuw maak je van de gelegenheid gebruik om weer eens veel te hard je best te doen. Maar te veel is te veel en je wordt gedumpt door het grote knuffeldier dat, net als jij, alleen achterblijft.

Er ligt hier echt van alles. Ik zou graag willen zeggen dat er ook eten en drinken is, maar terwijl ik mopjes maak tegen Régis, zegt hij: "Alles wat kan bederven, komt de grot niet eens in, dat gaat rechtstreeks in de vuilnisbak.” Een voorbeeld ter illustratie: als er een kinderwagen met een baby wordt binnengebracht, dan wordt de kinderwagen aan een goed doel geschonken maar de baby is een bederfelijk item. Ik maak uiteraard een grapje.

Een dosis medicijnen. Alles is gesorteerd in functie van optimale organisatie. Generische geneesmiddelen, antivirale middelen, paracetamol... Maar ook hoge doses op recept die niet zomaar aan iedereen mogen worden teruggegeven. De meeste doosjes worden vernietigd of binnengebracht bij apotheken. Better safe than sorry. Of andersom, of better safe than... ik weet het ook niet.

“Nu we toch bezig zijn over dingen die gevaarlijk zijn: we hebben ook al eens een taser gekregen," vertelt Cindy. “Het ding werd achtergelaten op een bus en een van onze medewerkers heeft het binnengebracht. Tasers zijn verboden in België, we konden het dus onmogelijk teruggeven. Het is naar het recyclagecentrum gebracht.”

Een prachtige, diplomatieke nummerplaat. Het is een luxe om in een bedrijfswagen te rijden, met name in Brussel. Ambassadeurs, consulaten, diplomaten, chique bedienden die her en der in de Europese hoofdstad werken... Zoveel jobs die speciale aandacht verdienen. Waarom zou je de moeite nemen om in je reeds overvolle agenda plaats te maken om op je nummerplaat te letten, als die niet eens echt van jou is? Spijtig dat die database niet toegankelijk is voor het grote publiek, want ik had deze nummerplaat graag getraceerd.

Een blindenstok. Een van de meest tragische verliezen die hier te vinden zijn. Een item dat momenteel enorm hard gemist wordt door de eigenaar, dat staat vast. Het is ook moeilijk voor de persoon in kwestie om dit artikel te lezen, dus als je iemand kent die blind is en zijn/haar/hun wandelstok kwijt is, vul dan zo’n MIVB-formuliertje in. Régis zegt nog: "We hebben al een kunstgebit ontvangen, maar sinds corona is het onmogelijk om die bij te houden." Spijtig.

Alle identiteitskaarten en rijbewijzen die bij de MIVB terechtkomen, worden teruggestuurd naar de gemeenten waarin ze werden aangevraagd. Buitenlandse paspoorten en identiteitsbewijzen worden naar de overeenkomstige consulaten en ambassades gestuurd. Al de rest wordt, als het niet te identificeren is, vernietigd volgens de procedure van officiële documenten. "Meestal wordt een bankkaart, via sociale media, rechtstreeks teruggegeven door de persoon die hem gevonden heeft - als die persoon goede bedoelingen heeft natuurlijk, want dat is niet altijd het geval", vertelt Cindy. 

Maar ga er niet van uit dat iedereen kwade bedoelingen heeft. Veel voorwerpen komen opnieuw bij de juiste eigenaar terecht, dankzij de goedheid van andere reizigers. “Ik was aangenaam verrast door het aantal retours en de waarde ervan," concludeert Régis. “We ontvangen regelmatig laptops en gsm's van alle merken, dure spullen... Een kwart ervan komt opnieuw bij de eigenaar terecht. Het hangt ook af van het soort voorwerp, mensen komen sneller hun laptop ophalen dan een paar handschoenen. Al was er ooit wel een dame wanhopig op zoek naar een paar handschoenen die niet meer dan zes euro waard waren - het was een geschenk van haar overleden man. Helaas heeft ze ze nooit teruggevonden.” 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.