De sappige wereld van bosbessenporno

De links, afbeeldingen en video’s in dit artikel kunnen NSFW zijn.

De meeste bosbessenporno begint op dezelfde manier: een vrouw eet een lekker snoepje, tijdens het kauwen begint ze zich een beetje vreemd te voelen – een beetje opgeblazen. Ze kauwt verder, maar het is al te laat: ze verandert in een stuk fruit. Haar dijen, borsten en buik zwellen op tot cartoonachtige grootte. Haar kleding scheurt, en haar armen en benen verdwijnen in haar met sap gevulde lichaam.

“Knijp me,” smeekt ze misschien nog, in de hoop dat een toeschouwer haar kan verlichten van de druk die zich opbouwt in haar opgezwollen blauwe buik. Maar niets of niemand helpt haar. Het ronde bessenmeisje is volkomen hulpeloos aan je overgeleverd. Ze klotst en rolt in het rond. Ze is verward, maar walgt er verder niet van.

De bosbessenfetisj is een subgenre waarin verschillende andere fetisjen samenkomen. Het combineert dwangvoeren met zogeheten expansion- of inflationporno (waar meestal lucht, water, klysma’s of voedsel voor worden gebruikt). Maar ook een fetisj voor BBWs (big beautiful women), bondage en onderwerping spelen in bosbessenporno een rol. Daarnaast komen er vaak elementen van vernedering en de behoefte om voor iemand te zorgen in voor.

Een fetisj voor bosbesvrouwen klinkt misschien een beetje raar – zelfs voor iemand die columns schrijft over de meest specifieke fetisjen, maar hoe meer ik me in het genre begon te verdiepen en met mensen uit de bosbesgemeenschap sprak, des te universeler hun seksuele ervaring op me overkwam. Niet omdat iedereen diep van binnen een onontdekte fetisj heeft voor fruit, maar omdat deze gemeenschap iets begrijpt dat eigenlijk voor ons allemaal geldt: het is lang niet altijd makkelijk om openlijk voor je fetisj uit te komen, en het is een opluchting om mensen te vinden die jou en je voorkeuren accepteren.

De eerste kennismaking met bosbescontent

Zoals het geval is bij de meeste fetisjen die we in de Rule 34-reeks hebben besproken, is de bosbesgemeenschap het meest zichtbaar op Reddit, in de subreddit r/blueberry. Hoewel dit forum nogal uitgestorven is (de meest recente post is van een maand geleden), zijn er wel chatrooms, servers op Discord en andere fanforums waar de gemeenschap volop actief is.

Bijna alle mensen met een bosbeskink die ik sprak, verwezen naar Sjakie en de chocoladefabriek. Sommigen hadden het over de film uit 1971 met Gene Wilder, anderen over het originele boek van Roald Dahl of de film uit 2005 met Johnny Depp. Welke versie ze ook bedoelden, het draaide altijd om de scène waarin het driftige meisje Violet Beauregarde op Willy Wonka’s magische kauwgum met driegangenmaaltijdsmaak kauwt en ineens in een menselijke bosbes verandert. Het lichaam van Beauregarde zwelt op tot een gigantische blauwe bal, die verwijst naar de bosbessentaart, het toetje van de driegangenkauwgom. Vervolgens wordt het kind naar een ‘sapkamer’ gestuurd, waar ze haar zullen verlichten van haar bolle figuur.

Deze wereldbekende scène was voor veel leden van de gemeenschap hun eerste stukje bosbescontent. Maar toen ze het als kind voor het eerst zagen, beseften ze waarschijnlijk nog niet dat het surrealistische bessenmeisje het begin zou zijn van een fetisj.

“Ik kan me nog goed herinneren hoe ik deze scène keer op keer afspeelde op de videorecorder in de woonkamer. Ik hield mijn ogen letterlijk tegen het televisiescherm aangedrukt, terwijl ik het stukje voor de achttiende keer op rij bekeek,” vertelt een lid van de gemeenschap onder de naam Weeblord me in een online chat. Motherboard heeft Weeblord en de andere leden uit de bosbesgemeenschap beloofd hun echte namen geheim te houden, om hun privacy te beschermen.

“Omdat de fetisj zijn oorsprong vindt in een kinderfilm, heerst er de misvatting dat we ons aangetrokken zouden voelen tot kinderen,” vertelt een ander anoniem lid van de gemeenschap me in een privéchat. “Dat is allesbehalve waar. Voor bijna alle mensen die ik online ben tegengekomen was het niet meer dan een katalysator – het zette simpelweg iets in gang in hun hersenen toen ze jong waren, en dat is als volwassene blijven hangen.

Naarmate ze ouder werden en nieuwe kanten van het bessenmeisje leerden kennen, veranderden hun interesse in iets erotisch. De gemeenschap gebruikt forums als DeviantArt, Discord-chatservers, visuele kunst en erotische rollenspellen of verhalen om hun fetisj te uiten. Een snelle blik hierop maakt duidelijk dat het niet zozeer gaat om een specifieke scène uit een boek of film, maar om het loslaten van je creativiteit op concepten als inflation en bdsm.

Sjakie en de chocoladefabriek is dan ook niet het enige verhaal dat populair is binnen de gemeenschap. Een aantal mensen met wie ik sprak noemden de Bizarre Adventures of Berrygirl-reeks, een bosbesstripverhaal van de schrijver DocSwell, toen ik ze vroeg naar andere dingen die hun fetisj inspireren.

Eerder deze maand bracht een aantal leden zelfs een selectie verhalen en kunstwerken over hun bosbesfetisj uit onder de naam Bloomph! De groep zamelde geld in via een crowdfunding-actie om de collectie van meer dan zeventig pagina’s uit te kunnen brengen. Een van de auteurs, die zichzelf Fate-Full noemt, vertelt me dat het een “liefdesbrief” aan de gemeenschap is.

Blubberend en zacht

Maxgrowth, een producent van erotische video’s, denkt dat mensen er niet bewust voor kiezen om van bosbessenporno te houden. Volgens hem heeft het simpelweg te maken met “de manier waarop je in elkaar zit.” Hij vertelt me dat hij altijd al een fascinatie had voor transformaties in strips en cartoons, maar dat deze fascinatie een erotisch randje kreeg naarmate hij ouder werd.

“Ik voelde me altijd al aangetrokken tot mensen die groeien tijdens hun transformatie, dus het bessenmeisje was uiteraard meteen helemaal mijn ding,” legt Maxgrowth uit. “Op het eerste gezicht draait het voor mij om het feit dat ze groot en rond is, maar diep van binnen gaat het me psychologisch gezien misschien meer om de hulpeloosheid en de emotionele reactie van het getransformeerde meisje.” Die emoties kunnen uiteenlopen van verwarring, tot enthousiasme, opwinding en angst.

Riddlercorps is een ander prominent lid van de gemeenschap voor bosbessenfetisjisten. Hij runt een Discord-server met kanalen gericht op zijn fetisj, maakt er plaatjes van en doet samen met zijn partner aan rollenspellen, waarin ze bosbestransformaties nadoen. Zijn partner heeft niet dezelfde fetisj als hij, maar Riddlercorps zegt dat ze desondanks graag model staat voor zijn kunstwerken.

“Ik ben dol op de psychologische nasleep van de transformaties,” vertelt hij me. “Het is een proces van shock, angst en in sommige gevallen ook plezier en acceptatie. Verschillende mensen reageren bovendien op verschillende manieren.”

Voor velen is het ook een vorm van bdsm. De bessenpersoon zit namelijk vast in zijn of haar sappige, ronde lichaam. Ze kunnen niet bewegen, op de uiteindes van hun vingers die uit hun fruitlichaam steken na.

“Sommigen zien het als een soort bondage, doordat de bessenpersoon zich in een onderdanige positie bevindt en amper kan bewegen,” legt Riddlercorps uit. “Anderen genieten van de vernedering en schaamte die erbij komt kijken. Er zijn ook mensen die het gewoon leuk vinden om te doen alsof zij of hun partner laten opzwellen en uit hun kleren scheuren. Weer een andere groep linkt het aan de BBW-fetisj. Wat er zo opwindend aan is, hangt simpelweg af van de persoon aan wie je het vraagt.”

Een bosbesfanaat die zichzelf Thiccestboi1293 noemt, vertelt me dat hij zich aangetrokken voelt tot het feit dat de personages zo “blubberend en zacht” zijn. Mikey D, een andere fan, zegt dat het voor hem vooral de “grootte en het gewicht is,” in combinatie met het langzaam volstromen met sap.

“Het begint met een lichamelijk voorspel wat, zodra je vol zit met sap, meteen wordt opgevolgd door een gevoel van hulpeloosheid. Tenminste, als je de bes bent,” zegt Mikey D. “Maar ook als je degene bent die toekijkt is de grootte nog steeds fantastisch, ongeacht het soort bes en of de bes een stijve pik heeft of niet. Zodra ze klaar zijn met groeien, schrik je meteen van hoe massaal ze zijn en hoe sappig ze eruitzien.”

Er zijn ook mensen voor wie juist het gegorgel en geklots van het sap in de bessenbuik heel opwindend is. Een lid met de naam JC19 vertelt me dat de veranderingen in huidskleur en de zachtheid voor hem ook deel uitmaken van de aantrekkingskracht. “Ik vind het fijn om te denken aan hoe zacht het moet voelen om een bal vol vet of sap te zijn, en de groei en hulpeloosheid te zien,” legt hij uit.

“We worden als gekken behandeld”

Hoewel de meeste mensen die ik sprak voor dit stuk vol geduld mijn vragen over hun fetisj beantwoordden, brengt die openheid ook risico’s mee voor hun gemeenschap. Hun fetisj is al eerder als “gruwelijk” bestempeld, en verschillende mensen die ik interviewde vertelden me dat ze bang waren om lastiggevallen te worden of dit zelfs al eens hebben meegemaakt.

“Ik heb het idee dat veel mensen binnen deze gemeenschap liever niet openlijk over hun expansiefetisj vertellen,” lees ik in een mail van Maria Alive, een fetisj-kunstenaar die gespecialiseerd is in inflation, maar ook weleens bosbessen in haar afbeeldingen verwerkt. “Dit is vaak te wijten aan het sociale stigma rond fetisjen, zeker aangezien dit een fetisj is waarbij de partner groter moet worden – of in ieder geval moet doen alsof. We hebben allemaal ingeprent gekregen dat we grotere mensen onaantrekkelijk horen te vinden, omdat ze dik en ongezond zouden zijn. Hoewel grotere mensen helemaal niet minder aantrekkelijk zijn, is dit voor veel mensen wel iets waar ze zich voor schamen. Daardoor geven ze het niet zo snel toe aan hun partner.”

Een andere fetisjist die liever anoniem blijft, vertelt me dat veel leden van de gemeenschap hun fetisj voor altijd geheim houden, uit angst dat hun partner ze zal veroordelen. “Ik heb het daarentegen wel altijd aan mijn partners verteld. Dat heeft nog nooit negatieve reacties opgeleverd – vaak zijn ze juist nieuwsgierig,” zegt ze. “Net als bij de meeste fetisjen, zijn het ook hier meestal mannen die zich ermee bezighouden. Als vrouw voelde ik me daardoor weleens een buitenstaander in de gemeenschap. Maar veel van de jongens met wie ik praat zijn heel aardig, dus ik heb zelden echt negatieve ervaringen gehad.”

“Onze gemeenschap is vrij gesloten omdat we vaak als gekken worden behandeld in plaats van normale mensen met een ongebruikelijke fetisj,” legt Riddlercorps uit. “Daarnaast helpt het ook niet mee dat er een aantal prominente leden binnen de gemeenschap zijn die onze reputatie opzettelijk lijken te verpesten. We zijn normale mensen, net als jij en de lezers van dit stuk. Maar natuurlijk zijn er altijd een paar leden die niet goed bij hun hoofd zijn en de reputatie van de rest van de gemeenschap omlaag halen. Die paar verpesten het voor ons allemaal.”

Volgens de erotische schrijver Fate-Full zijn de moeilijkheden waar de bosbesgemeenschap mee te maken heeft dezelfde als die van andere gemarginaliseerde fetisjen die op sites als DevianArt (waar veel bosbeskunst op staat) te vinden zijn. Als hun bosbeskunst onverwachts op de voorpagina van de site verschijnt, komt het daaronder al snel vol te staan met woedende reacties van mensen die het niet begrijpen en ervan walgen.

“Soms worden er kunstwerken verwijderd,” zegt Fate-Full. “Maar net als bij het algoritme van YouTube is dat ook hier vaak volkomen willekeurig. Er is dus weinig dat je eraan kunt doen. Sommige kunstenaars proberen het op te lossen door hun werk ergens anders te delen, met name als het NSFW is, maar nu pornografische beelden bijvoorbeeld zelfs op Tumblr verboden zijn, is dat ook geen echte oplossing.”

Voor bosbesfanaten is het daarbij lastig om het grote publiek te laten begrijpen wat het voor hen zo aantrekkelijk maakt. Het is namelijk zo goed als onmogelijk om het bosbeseffect in het echt na te bootsen, tenzij je een opblaasbaar pak en bergen blauwpaarse make-up bij de hand hebt. Lang niet iedereen heeft echter de ruimte of het geld om een gigantisch sumo-pak te kopen en hun fantasie na te spelen, waardoor ze over het algemeen met enkel illustraties, bewerkte foto’s en geschreven rollenspellen aan hun trekken moeten komen. Uiteindelijk blijft het een fetisj die zijn oorsprong vindt in de special effects van een grote Hollywoodfilm. En hoewel mensen creatieve manieren vinden om het na te maken, blijft dit altijd een stuk lastiger dan bij de meeste bekendere fetisjen.

“Transformeren in een bosbes is nou eenmaal niet iets wat echt kan. Het is pure fantasie,” legt bosbesfetisjist luvemripe uit. “Er zijn wel opblaasbare pakken verkrijgbaar die de ervaring zo goed mogelijk proberen te benaderen – misschien net genoeg om je het idee te geven dat het echt is. Maar bij transformaties is het over het algemeen lastig om iets er geloofwaardig en realistisch uit te laten zien.”

Ondanks dit alles blijven de bosbesfans nieuwe manieren zoeken om hun fetisj verder mee te verkennen. Voor velen is het bovendien een hulpmiddel geweest om hun eigen seksualiteit te leren kennen (buiten een passie voor gigantische blauwe vrouwen om). “De gemiddelde bosbesfanaat beseft ook wel dat hun fetisj een beetje vreemd is, waardoor ze er vaak de humor wel van inzien,” zegt luvemripe.

“Als je een vreemde interesse hebt en denkt dat je de enige bent, of bang bent dat niemand je zal accepteren, probeer dan iets tastbaars van die fantasie te maken,” zegt Fate-Full. “Vervolgens zal je zien dat anderen het langzaamaan zullen vinden en beseffen dat zij niet de enigen zijn. Dan ben je niet langer alleen.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Motherboard US.