Een kantoorbaan is het beste dat me ooit is overkomen

Voor een jong persoon lijken avontuur en flexibiliteit het belangrijkst te zijn in een baan: geen 9 tot 5-mentaliteit, geen zure geur van maaltijdsalades, het land door, dure koffie drinken op een plek die niet <3 kantoor <3 is, de dag beginnen en afsluiten met een bootcamp, buiten zijn en thuiswerken.

Wat een onzin! I LOVE KANTOOR!!!

Binnen de eentonige beslommeringen van een kantoorbaan schuilt namelijk zo veel waarde en schoonheid. Stiekem is de kantoorbaan het beste dat mij ooit is overkomen. Hier is waarom.

Kijk, freelancen lijkt een soort nirvana te zijn waarin je zo vrij bent als een sierlijk fladderend zzp-hoentje, maar er schuilt een duistere en eenzame realiteit in. Daar kom je op brute wijze achter als je, bijvoorbeeld, eerst je keel een aantal keer moet schrapen in de supermarkt voordat je tegen het kassameisje “hallo” kan zeggen – je hebt immers thuis gewerkt, en al dagenlang je stem nog niet gebruikt. Bovendien is thuiswerken hartstikke onproductief, en dat weet jij ook, want tijdens het invullen van een moeilijke belastingopgave verdwijnt opeens je hand in je broek! Tegen het einde van de dag scroll je even door je browsegeschiedenis en realiseer je je dat die alleen maar bestaat uit filmpjes van een dikke labrador op een trampoline. Op kantoor zijn er collega’s waar je iets tegen kunt zeggen én ze tikken op hun toetsenbord, waardoor jij meer gedreven bent om ook iets te doen met je tijd, in plaats van die te besteden aan een hordelopende beagle met één oog. Winst, als je het mij vraagt!

Naar buiten moeten voor je werk is misschien hartstikke boeiend en avontuurlijk, maar er kan ook een heleboel misgaan. Stel je voor: het is de hele dag zonnig, maar als jij op je freelance-fiets stapt om naar je tien verschillende afspraken te gaan gaat het nou net regenen. Daarna fiets je per ongeluk over een scherp stuk natte tand van een dakloze die uit zijn mond is gerot, waardoor je de rest moet lopen. Alsof het allemaal niet nog een tikkeltje erger kan stelt je opdrachtgever de afspraak een uur uit, omdat hij helaas plotseling “nog even wat moet afhandelen met de belastingdienst”. Er zit niks anders op dan wachten in een café waar je een peperdure koffie moet drinken. Je humeur is inmiddels flink verpest. Om zulke situaties te voorkomen, neem je toch gewoon lekker een kantoorbaan??? Je werkt de hele dag op dezelfde plek waar er niets anders kan gebeuren dan struikelen over je eigen malle enkeltje, en dat geeft een veilig gevoel.

Een groot gewin van de kantoorbaan is zitten. Je hoeft niet urenlang op een veel te benauwd gaapcongres te staan als het freelance hulpje van de productie-assistent, of onder het mom van avontuur in de brandende zon in Australië mango’s in te pakken tot je benen gaan bibberen en je onderrug het bijna begeeft, óf uuuurenlang aan de operatietafel staan tot je kramp krijgt, alleen maar om een paar levens te redden. Jij kan gewoon lekker de hele dag genieten van binnen zitten op je spekkige billen, want jij werkt op kantoor!

Iedereen weet: als je op een kantoor werkt gebeuren er in die veertig uur allesbehalve spetterende dingen. Je kijkt de hele dag naar een scherm, haalt een kant-en-klaar broodje voor de lunch en krabt een keer aan je reet (twee keer op een goeie dag). Maar er kleeft een enorm voordeel aan: hoe minder spectaculair je leven is, hoe meer je het kleine leert waarderen. Je hoeft geen reisblogger in de Himalaya te zijn, of vloggend naar de première van Transformers 11 in Pathé Arena te gaan, om te kunnen denken: dit is leven. Als je een kantoorbaan hebt, veer je al op van een plant die op je kantoortje wordt bezorgd, of wanneer je een uit elkaar vallend zalmwrapje van de AH to go bijeen weet te houden in de lift.

Je klapt om negen uur je laptop open, en om vijf uur weer dicht. De rest van de dag kan je de boel de boel laten, een flesje wit opentrekken en je kat zorgeloos een aai geven, want waarom zou je in hemelsnaam nog werken of je druk maken op momenten dat je de deur uitstapt en er niet meer voor wordt betaald? Het is bovendien verrukkelijk dat je biologische klok is ingesteld op binnenlopen bij Café de Bedstee rond een uurtje of elf ‘s avonds. Zo kun je ook de volgende ochtend weer met een frisse lach naar je kantoorbaan, terwijl je zzp-vriendin pas om tien uur wakker schrikt van haar eigen katerscheet.

Op maandagochtend sluit je aan in de rij uitgeputte wallen die voor het koffie-apparaat staat. Tijd voor het maandagochtendpraatje! Je collega’s vertellen over hun knotsgekke avonturen van de afgelopen paar dagen. Zo leer je hartstikke interessante nieuwe dingen. Bijvoorbeeld dat accountmanager Tjerk een flinke knoeperd van een snoekbaars heeft gevangen, het hoofd van strategie toeterzat zijn spijkerbroek heeft uitgetrokken bij de sjoelkampioenschappen in Zuid-Limburg, of iemands oom Willem Wever is. Dit soort kneuterige weetjes moet je even leren waarderen, maar dan heb je ook wat!

De geluksdag van de maand ligt zo rond de tweeëntwintigste, wanneer ‘t salaris wordt gestort. Opeens krijgt iedereen op kantoor een klodder Jort Kelder over zich heen, en wordt er collectief de helft van hun maandelijkse koopkracht over de balk gesmeten. In plaats van een kleffe boterham een dozijn california rolls als lunch? Geen probleem! Na werk wijntjes doen en oesters eten met de collegaatjes en proberen pik te regelen voor de vrolijke, vrijgezelle Eef van marketing? Het kan niet op! Met de taxi naar huis? Maakt niet uit! De volgende dag is er spijt, maar die wordt gedeeld door het hele kantoor, wat het dan weer draaglijk maakt.

Iedereen op kantoor heeft natuurlijk veertig uur lopen zwoegen, en op vrijdagmiddag is het wel gedaan met de toewijding. Om vier uur wordt Alane van Wes opgezet, trekt kantooralcoholist Coen het eerste biertje open, en komt het familiepak Croky-chips tevoorschijn. Terwijl je op je chipsje knabbelt besef je dat sinds je jouw kantoorbaan hebt, je echt een gelukkig mens bent. Je kan niet anders dan een vertederde blik werpen op die ene collega waarvan je weet dat-ie vanavond opnieuw naar de tering gaat, en een weekend lang als een uitgedoofd vuurtje uitpuft in zijn groezelige bed. Of geroerd denken aan die montere vrijgezelle collega, die nog eens een wiep gaat proberen te regelen met de meiden, of accountmanager Tjerk, die zijn hengel zaterdagochtend weer afstoft en joekels van snoekbaarzen gaat vangen. Hoe dan ook, iedereen deelt hetzelfde lot: maandag weer met gestrekt been het kantoorleven in stappen. Ik zou niet anders willen.