​Hoe geef je als gierige Nederlander geld uit zonder gierig over te komen?

Nederlanders zijn gierig. We kunnen hier lang over discussiëren, en jij zult vast die ene uitzondering op de regel zijn, maar als puntje bij paaltje komt houden we gewoon van veel geld in onze portemonnee en vooral van het dichthouden van die portemonnee. We sparen ons helemaal suf, rijden gerust kilometers om voor tien procent korting op een fles wasverzachter, en als we op vakantie zijn vinden we het geen probleem om anderhalf uur lang in de brandende zon af te dingen totdat het oude gerimpelde Aziatische omaatje haar houtsnijwerkje niet voor 60, maar voor 40 eurocent van de hand doet. Om het ding vervolgens op zolder te leggen.

Toch is gierigheid niet iets waar we mee te koop lopen. Terecht, want wie wil er bekend staan als de persoon die een oud gerimpeld Aziatisch omaatje omgerekend een week schoolgeld voor haar kleindochter afhandig maakte? Hier is een aantal tips voor hoe je door het leven kunt gaan als een ouwe krent, zonder dat het opvalt.

De supermarkt is de plek waar je je het minst druk hoeft te maken om je gierigheid. Niemand let op je, waardoor je hier schaamteloos de prijskaartjes kunt checken en doen alsof je de roze koeken van het huismerk gewoon lekkerder vindt dan die rijkelijk geglaceerde, stevige, ambachtelijke roze koeken van het merk Lotus.

Toch zijn er dingen die je beter kunt laten, als je niet gierig wil overkomen in deze kortingswalhalla's. Check bijvoorbeeld niet het bonnetje wanneer je nog bij de kassa staat. Alleen huisvrouwen met een leesbril, zeeën aan tijd en 'koffiepunten sparen' en 'op de kleintjes letten' als belangrijkste hobby's doen dit. Het staat gewoon supergierig. Controleer het liever thuis, en stuur als het bonnetje niet klopt een openbare tweet naar de betreffende super, waarin je ze voor rotte vis uitmaakt. Op social media krijgen dit soort tirades vaak meer bijval dan een in het openbaar geschreeuwde doodswens aan een zestienjarige caissière, en er is bovendien een kans dat je iets gratis thuis gestuurd krijgt als goedmakertje.

Nederlanders hebben op vakantie het waanidee dat ze hun gierigheid even laten voor wat het is, en het eens lekker breed laten hangen. Helaas blijft dit bij een waanidee, want gierigheid zit zo diep in de kern van de Nederlander, dat je eigen gierigheid ontkennen hetzelfde is als ontkennen dat je ademt. Oké, tijdens een avond cocktails slempen aan de Franse Rivièra doe je natuurlijk alsof geld even geen rol speelt, maar bij iedere nieuwe ronde schreeuwt een stem in je hoofd '14,95, VOOR EEN GLAS LUXE LIMONADE?!?' Ook loop je paars aan van woede op het moment dat de rekening komt, vanwege de al inbegrepen tien procent fooi. Je kunt hier natuurlijk oorlog over gaan maken, maar bedenk je wel dat klagen over een paar euro als je op vakantie bent, zelfs oom Dagobert een stap op de gierigheidsladder te ver zou gaan. Doe dit dus niet.

Ook al kun je je gierigheid zelfs op vakantie niet ontkennen, er zijn wel manieren om het draaglijker te maken. Maak voordat je vertrekt een lijstje met allemaal dingen die je niet wil gaan doen op vakantie, in plaats van dingen die je wel wil gaan doen. Nog nooit een moer gegeven om dolfijnen? Schrijf dan op je lijstje dat je 150 euro bespaart door niet te gaan zwemmen met die vreselijk saaie beesten. Hoogtevrees? Hop, 200 euro bezuinigd door niet van een klif af te parasailen. Zet al deze bedragen onder elkaar en kijk ernaar wanneer je je zuurverdiende centen spendeert aan activiteiten die je wél interessant vindt, zoals caipirinha's naar binnen gieten. Die gierige stem in je hoofd zal minder hard schreeuwen als je nog een rondje bestelt, waardoor je meer op je gemak bent, minder gierigheid uitstraalt en wellicht van de weeromstuit elf procent fooi geeft.

Een van de kenmerken die Nederlanders jonger dan 85 bindt is 'ik ben al lid!' snauwen zodra iemand je benadert in een drukke winkelstraat. Of dat een donateurwerver van Unicef, een enqûeteur of een dakloze is doet er eigenlijk niet toe. Je bent al lid van wat het ook is dat ze je willen vragen.

Op Giro555 storten we graag, maar altijd met het idee dat we voor dat geld ook een avond flink hadden kunnen bunkeren in de all-you-can-eat-grilltent een dorp verderop. De kunst om als gierige Nederlander aan liefdadigheid te doen is nagaan op welke kosten je kunt 'besparen' zonder dat je er financieel op achteruit gaat. Het bespaarde geld geef je dan aan liefdadigheid. 'Besparen' staat hier inderdaad tussen aanhalingstekens, omdat het in dit geval een ruim begrip is. De zelfscankassa bij een grote Nederlandse supermarktketen met een miljoenenomzet leent zich erg goed voor het vergeten van het afrekenen van wat plakken kaas, bijvoorbeeld. Niet dat je dit bewust moet doen he – ik moedig absoluut niemand aan om ooit iets te stelen! – maar een slordigheidsfoutje is menselijk, en als het je overkomt kun je je schuldgevoel afkopen door een daklozenkrant te kopen, of het 'bespaarde' geld aan een buurmeisje te geven dat aan een sponsorloop voor Nepalese honden met Down meedoet. Zo ben je een gierig, maar ook een goed mens.

Het café is een boevennest, vol mensen die een dief zijn van hun eigen portemonnee. De reden dat deze mensen hun gierigheid overboord hebben gegooid is alcohol. Je zou daarom geen alcohol kunnen drinken. Je zou ook iedere dag Astro TV kunnen kijken of clown kunnen worden, maar laten we realistisch blijven: sommige dingen komen er gewoon niet van. Het café is daarom een lastige plek om gierig te zijn en te blijven, vooral omdat er vaak vrienden om je heen zijn. Niemand wil bekend staan als die lul die nooit een rondje geeft, of die klojo die opeens halsoverkop naar huis moet, vlak voor het moment dat de rekening wordt gebracht. Onderzoek daarom van welke alcoholhoudende drank jij een nare dronk krijgt, besteed je geld wijselijk aan een aantal glazen van dit goedje, begin iemand te vervelen en ontvang binnen de kortste keren een hartelijke vuist op je neus. Hoog tijd om naar huis te gaan – dé plek bij uitstek om geen geld uit te geven – en lekker de hele avond op je portemonnee te zitten.