De wereldwijde pesto-obsessie verwoest een heel ecosysteem

De wereldwijde liefde voor Italiaanse producten, en de finesse die deze keuken kenmerkt, heeft grote gevolgen voor de voedselindustrie.

Om te beginnen heeft de onophoudelijke vraag naar olijfolie – met zijn imago van 'gezond vet' – en het slechte weer van vorig jaar ervoor gezorgd dat er een markt is ontstaan met goedkope en frauduleuze flessen. En dit gaat allemaal ten koste van de producenten die wel goed spul maken.

Een ander probleem: door de lage prijs van een fles prosecco realiseren mensen zich dat ze geen dure champagne hoeven te kopen om dronken te worden van bubbeltjeswijn. Daardoor groeide de productie van prosecco vorig jaar naar 400 miljoen flessen, terwijl die van champagne bleef steken op 300 miljoen – en door het slechte weer en de vele regen ontstond ook in de proseccobranch angst voor een wereldwijd tekort.

En nu lijkt het erop dat een compleet ecosysteem wordt bedreigd door onze liefde voor een klein, overheerlijk nootje dat een belangrijk onderdeel van pesto is: de pijnboompit.

Pijnboompitten zijn niet alleen duur omdat iedereen ze wil, maar ook omdat het een ontzettend arbeidsintensief nootje betreft. Ze worden met de hand geplukt van verschillende soorten dennenappels, die per vrucht ongeveer honderd nootjes bevatten. Een populaire pijnboompit van dit moment is de Pinus koraiensis, beter bekend als de Koreaanse pijnboompit. Deze groeit vooral in het verre oosten van Rusland, vlakbij de grens met China, waar ze vooral naartoe worden getransporteerd.

In een opiniestuk voor The New York Times doet Jonathan C. Slaght, die zich als projectmanager bezighoudt met de bescherming van de Russische natuur, een dringende oproep aan liefhebbers van het nootje. Volgens Slaght wordt de flora en fauna aldaar ernstig bedreigd door onze honger naar pesto en dus pijnboompitten.

"Vorig jaar kwam ik een groep tegen die in zes weken tijd meer dan 4000 zakken vol dennenappels (ongeveer een half miljoen kegels) hadden verzameld," schrijft Slaght. "In het hoogseizoen zijn er duizenden mensen te vinden in de bossen, in geïmproviseerde kampen."

Door de enorme pesto-industrie ontstaat er veel druk op de Koreaanse den. "De wereldwijde vraag maakt deze oogst kapot. Het gehele ecosysteem van de dennen staat op instorten als het zo doorgaat. We kunnen het nu al een beetje zien, de incidenten waarbij hongerige beren door de straten liepen en zelfs bewoners aanvielen, heeft direct te maken met het tekort aan pijnboompitten in de bossen."

Ja je leest het goed: de vraag naar pesto zorgt ervoor dat Russische beren mensen aanvallen. Maar Slaght ziet nog veel ergere consequenties: onze liefde voor de pijnboompit zou een heel ecosysteem kunnen ruïneren, "van onder tot boven, van zaadje tot boom, van eekhoorn tot tijger."

Daarom raadt Slaght ons aan om alternatieve noten te mengen met knoflook, basilicum, Parmezaan en olijfolie, zoals walnoten, cashewnoten, pistachenoten of amandelen. En als je echt niet zonder je geliefde pijnboompitje kan, dan raadt hij aan om lokaal geoogste nootjes te kopen; daarmee wordt het Russische ecosysteem enigszins gespaard.

Maar misschien is het beter om je pijnboompitverslaving even helemaal aan de kant te schuiven en de dennenappels (en de tijgers en de eekhoorntjes) wat tijd en ruimte te geven om te herstellen. Maak lekker pesto met amandelen – dat is ook nog eens een stuk goedkoper.