De dagelijkse strijd van de harige vrouw

Al elf jaar lang onderga ik laserbehandelingen om mijn lichaamshaar te bedwingen. Het is de langste, meest toegewijde relatie die ik ooit heb gehad. Ik ben zo'n vrouw met dikke, zwarte lichaamsbeharing, en ook mijn bovenlip en wenkbrauwen zijn flink begroeid. Toegegeven, deze enorme toewijding is me eigenlijk opgedrongen. Het was niet alsof ik hier zelf om stond te springen. Nee, het is niet fijn om elke zes weken een proces te ondergaan dat aanvoelt alsof mijn huid wordt bewerkt met een hete koekenpan, maar de wereld heeft nou eenmaal niet zoveel met extra lichaamshaar. O ja, om het feest compleet te maken: ik lijd ook nog eens aan het polycysteus-ovariumsyndroom. Natuurlijk zijn er mensen die een harige vrouw wel waarderen, maar de meeste mensen zien vrouwen met gezichts- en lichaamsbeharing als smerige, obscene monsters, die nodig een scheermes moeten kopen. En daar geven we massaal aan toe. Salon meldde vorig jaar dat "meer dan 99 procent van de Amerikaanse vrouwen vrijwillig hun lichaamshaar verwijdert, en meer dan 85 procent doet dit regelmatig, soms zelfs dagelijks. (…) Een vragenlijst uit 2008 toonde aan dat Amerikaanse vrouwen die zich scheren (een relatief goedkope manier om haar te verwijderen) daar gemiddeld meer dan 9.000 euro aan uitgeven. Daarnaast zullen ze ongeveer twee maanden van hun leven spenderen aan het verwijderen van ongewenst haar. De vrouw die zich één of twee keer per maand laat waxen, is daar in haar leven meer dan 20.000 euro aan kwijt." Bij het zien van die cijfers moet je er niet gelijk van uitgaan dat vrouwen gek zijn om zoveel geld uit te geven aan ontharing. Je hebt namelijk geen idee hoe vaak je als harige vrouw wordt gepest en uitgescholden. Na alles wat ik heb meegemaakt, ben ik bereid elke prijs te betalen om dat te stoppen. Op mijn tiende, voordat ik aan het puberen was, werd me verteld dat er "een oerwoud op mijn benen groeide." Onderweg naar school zongen kinderen in de schoolbus het riedeltje van de Gillette-reclame, "the best a man can get", om maar te benadrukken hoe onvrouwelijk ik was. Mijn bijnaam was Snorretje. Het toppunt was (en het doet nu nog steeds pijn terwijl ik dit opschrijf) toen een pestkop in een volle schoolbus tegen me zei: "Toen jij geboren werd, dacht God dat je gezicht een kut was, daarom zit er overal haar op je gezicht." Ik was elf jaar. Natuurlijk is het zo dat kinderen gemene pestkoppen kunnen zijn, maar als je denkt dat het na mijn jeugd klaar was, heb je het mis. Ik ben gedumpt door volwassen mannen omdat ik het waxen van mijn benen een keertje had overgeslagen. Vriendjes die me emotioneel misbruikten hebben me zo beschaamd laten voelen, dat ik lichaamshaar heb weggehaald waar ik zelf helemaal geen problemen mee had. Ik heb me laten bekijken door vrouwelijke make-upartiesten, die op elke porie commentaar hadden, terwijl ze foundation bij me aanbrachten. Voordat ik 25 was, had ik alle mogelijke manieren om haar te verwijderen uitgeprobeerd; epileren, scheren, waxen, bleken, ontharingscrèmes, threading, suikerharsen, Intense Pulsed Light en uiteindelijk laserbehandelingen. Geen van deze behandelingen heeft een permanent resultaat, dus ik ga er maar vanuit dat – zolang Beyoncé haar lichaamshaar niet op een onbedaarlijke manier zal laten groeien – ik tot mijn dood van deze methodes gebruik zal blijven maken. En dan hebben we nog niet eens alles besproken, mijn harige vrienden, want het gaat nog veel verder dan verbaal geweld. Hieronder een lijstje van alle shit waar ik regelmatig mee te maken heb:

• Littekens van ingegroeide haren. Mijn bikinilijn ziet eruit alsof-ie een gevecht met een perforator heeft verloren.
• Het feit dat ik al twee keer bij de spoedeisende hulp ben geweest, zodat er vettige cystes kunnen worden leeggemaakt, die veroorzaakt worden door ingegroeide haren. Naderhand zag mijn brancard eruit alsof er iemand op was overleden aan steekwonden.
• Afvoerputjes die altijd verstopt zitten. Mijn doucheputje ziet eruit alsof Chewbacca zich erboven heeft bevredigd.
• Het feit dat ik op online datingsites moet dealen met mannen die geilen op lichaamshaar. Ik heb mannen ontmoet die me hebben gesmeekt om mijn benen te mogen waxen. Eén iemand vroeg me zelfs of hij even aan mijn ongeschoren oksels mocht snuffelen.
• Voortbordurend op het vorige punt: ik had ooit een vriendje die het grootste plezier beleefde aan het uittrekken van mijn schaamharen. Hij was helemaal in zijn sas als hij dubbele haren tegenkwam, die samen uit één haarzakje groeien (ja, dat bestaat). Op een gegeven moment verloor ik de controle over mijn eigen bikinilijn. Hij werd pissig als ik hem vertelde dat hij dat pincet en mijn genitaliën wel eventjes met rust mocht laten.
• Het feit dat witte mensen opeens hun wenkbrauwen bijtekenen en inkleuren, terwijl dat precies de mensen waren die mij vroeger pestten vanwege mijn borstelige wenkbrauwen.

Toch heeft mijn haargroei ook voordelen. Ik hoef me waarschijnlijk nooit zorgen te maken over alopecia. In tegenstelling tot al die witte meisjes die in de jaren negentig hun wenkbrauwen overmatig epileerden (waarna ze nooit meer fatsoenlijk teruggroeiden), zou ik mijn wenkbrauwen helemaal af kunnen scheren, en nog zouden ze even dik en harig teruggroeien. Dikke vinger naar tijdelijke beautytrends. Het moeilijkste is om mezelf vrouwelijk te voelen. Ik herinner mezelf er elke dag aan dat, in een patriarchale cultuur die profiteert van onzekerheid en zelfhaat, het een kleine revolutie is als ik mezelf accepteer zoals ik ben. Ik klink nu als Oprah, maar ach, Oprah heeft een goede bos haar. Weet je wie er ook een goede bos haar heeft en van zichzelf houdt zoals ze is? Harnaam Kaur, een jonge Sikh uit het Verenigd Koninkrijk die, net als ik, aan het polycysteus-ovariumsyndroom lijdt. Maar in tegenstelling tot mijn eigen situatie, geeft zij zichzelf de ruimte om een harig, lekker wijf te zijn. Toegegeven, ik ben niet vervloekt/gezegend met haar hoeveelheid lichaamshaar, maar ik weet niet of ik net zo moedig zou zijn als zij. Ik ben bang dat mijn eigenwaarde er lang geleden al uitgeslagen is, in die schoolbus. Schoonheid mag dan misschien oppervlakkig zijn, maar dat zijn mijn haarzakjes ook.