Fiona tekent de curieuze types die ze in haar café tegenkomt

De meeste kinderen hebben flink wat fantasie, maar kunstenaar Fiona Lutjenhuis wist lange tijd niet waar haar verbeelding ophield en de werkelijkheid begon. Haar ouders geloven in parallelle universums, geesten en andere bovennatuurlijke dingen. “Ze zijn er bijvoorbeeld van overtuigd dat de piramides in Egypte niet met handen zijn gebouwd maar uit de geest zijn gecreëerd,” vertelt ze. “Mijn jeugd zat vol met dit soort verhalen.”

Toen ze eenmaal volwassen werd, bleef ze op zoek naar haar eigen realiteit. “Ik was constant op zoek naar de scheidingslijn tussen indoctrinatie en mijn eigen waarheid.” En die zoektocht verwerkt ze in schitterende graphic novels. Haar nieuwste verhaal, HET GOUDEN UUR, speelt zich af in het Arnhemse café waar ze anderhalf jaar werkte – het is dus deels op de werkelijkheid gebaseerd. Maar ook weer niet helemaal.

Zelf heeft Fiona nooit een geest of iets dergelijks gezien, maar haar ouders en zusje wel. “Toen ik zes was, vertelde mijn vader dat er een groen licht over mijn wieg straalde en er een blauwe identiteit op de gang stond,” vertelt ze. “Hij vond het een mooi verhaal, maar ik heb er nachtmerries aan overgehouden.”

Fiona vertelt dat haar ouders altijd erg geïnteresseerd zijn in religie, en tien jaar bij een sekte hebben gezeten. Daar stapten ze uit toen ze negen was. Meer wil ze daar niet over kwijt, behalve dat ze haar ouders ziet als mensen die de werkelijkheid niet aankunnen en zichzelf verstoppen in een verzonnen wereld. “Ik vind het mooi als mensen een geloof hebben en zich aan iets groters wijden, maar bij mijn ouders ging dit te ver.”

Op de kunstacademie ontdekte ze dat ze haar ei kwijt kan met striptekenen. “Het is alsof ik een sciencefictionfilm kan maken zonder grenzen,” vertelt ze enthousiast. “Ik kan laten zien dat er meer is dan we om ons heen zien, maar het is aan de lezer om te bepalen of dat realiteit is of fantasie.”

Op dit moment werkt ze aan HET GOUDEN UUR, over barman Jean die boven het café woont en straatvrees heeft. Daarom brengt hij ook veel tijd door in het café. “Hij ziet geesten, vreemde lichten, voorwerpen die verschuiven, vervormingen in de realiteit en komt in een parallelle wereld terecht. Hij probeert zichzelf op allerlei manieren te weren, bijvoorbeeld door beschermende symbolen te tatoeëren en zijn appartement vol te bouwen met altaren. Allemaal bijgelovige maatregelen om de entiteiten niet binnen te laten komen.”

Sommige stukken van haar graphic novel klinken mij aardig autobiografisch in de oren, maar Fiona benadrukt dat dit niet zo is. “Het hoofdpersonage ziet verschijnselen waar mijn vader in gelooft; dat is dus de wereld die ik meekreeg als kind. Ik pak de meest interessante elementen en gooi die in de mix met dingen uit de echte wereld.”

Het café is de basis, en de kroeggangers helpen het verhaal te vertellen. “Als ik daarin dingen aanpas, doe ik dat vooral in dienst van het verhaal, en zodat ze zich niet storen dat ze er letterlijk in voorkomen.” Fiona heeft de kroeggangers niet verteld dat ze erin voorkomen, en ze worden niet bij hun echte naam genoemd, maar ze denkt wel dat ze zichzelf zullen herkennen aan hun houding en manier van praten. “Ik denk wel dat ze een biertje van me verwachten.”

Een van haar personages is gebaseerd op een stamgast die haar altijd wijs maakt dat hij een rockster is. Niemand in het café weet of dat werkelijk zo is, maar in haar comic treedt hij op in een vol GelreDome. Verder is er een man die iedere dag stipt rond hetzelfde uur langs het café loopt met twee teckels, de huis-tuin-en-keukenfilosoof die eindeloos blijft doorpraten, en een Griekse collega met een bijzondere neus. “Een hele mooie, grote,” zegt Fiona. “In de strip teken ik hem en profil, zodat-ie beter uitkomt.”

Zelf komt ze trouwens ook voor in haar verhaal, maar dan meer op de achtergrond waar ze drinkt met haar vriendinnen. Dat doet ze de laatste tijd vaker, want ze is gestopt als barvrouw. “Het café ging alles bepalen: ik werkte er – net als mijn vriend overigens – ik droomde erover en in mijn vrije tijd was ik bezig met de strip die zich er afspeelde.”

Dat klinkt inderdaad behoorlijk intens. Gelukkig heeft ze nu wat meer afstand, zodat ze haar ervaringen kan uitwerken. Daar heeft ze er nog genoeg van in haar hoofd. “En anders hoef ik alleen maar een avond aan de bar hangen en te observeren. De verhalen liggen er voor het oprapen.”

Meer werk van Fiona Lutjenhuis vind je op haar website. Haar eerste graphic novel THE THREE MAN is te vinden bij WALTER Books en HET GOUDEN UUR zal later dit jaar verschijnen.