de 19-jarige antwerpse fotograaf die lil peep en andere sterren vastlegde

Brutalen hebben de halve wereld, en de 19-jarige Indiana Mouart vormt daar geen uitzondering op. De fotograaf maakte in zijn korte carrière al foto’s van onder andere 6ix9ine – die naar verluidt een print van hem in zijn huiskamer heeft hangen – Billie Eilish, Sevdaliza, Frank Ocean, Gunna en Bloody Osiris. Een carrière die begon toen hij zonder ervaring een eerste klus had aangenomen. In de tram erheen gaf hij zichzelf een YouTube-spoedcursus over de instellingen van zijn camera. Indiana is daarmee het schoolvoorbeeld van de diy-generatie van nu, die zich met een dosis bluf en doorzettingsvermogen, maar zonder fotografie-opleiding een weg naar binnen weet te wurmen en zo een eigen carrière start.

We spraken hem over zijn kijk op fotografie en hoe het is om niet altijd serieus genomen te worden als 19-jarige.

i-D: Je hebt inmiddels een hoop grote sterren voor je lens gehad. Hoe krijg je dat voor elkaar?
Indiana Mouart: In september 2017 begon ik me voor het eerst te verdiepen in fotografie. Joey Badass trad in de buurt op en ik wilde graag foto’s van hem maken. Toen ik de organisatie van Trix, een concertzaal in Antwerpen, daarvoor benaderde, vielen ze over het feit dat ik geen portfolio had. Maar ze gaven vervolgens wel aan dat er de volgende dag een show van Lil Peep was waar ze nog geen fotograaf voor hadden. Tijdens die show stond ik tussen het publiek en het podium in foto’s te maken, toen Lil Peep me ineens op het podium vroeg, en vervolgens ook backstage. Daar hebben we contactgegevens uitgewisseld en daarna hielden we contact, met het oog op zijn volgende Europese tour. Die samenwerking met hem zorgde ervoor dat ik door het management van Trix serieuzer werd genomen, en steeds meer opdrachten kreeg.

Je leerde Lil Peep kennen in het jaar dat hij overleed. Hoe was jullie contact?
Ik had na die eerste ontmoeting geen idee dat we überhaupt een band hadden. Dat besefte ik pas toen hij tijdens zijn Europese tour in Milaan aan het winkelen was, en ik ineens een FaceTime-oproep kreeg van hem omdat hij kledingadvies wilde. Dat was gênant: ik probeerde een screenshot te maken van die oproep, maar dat had-ie door omdat ik m’n telefoon liet vallen. Zijn reactie toonde wat voor iemand hij was, en welke rol hij in mijn leven zou hebben: hij legde vriendelijke uit dat het niet echt professioneel van me was. Toen ik de berichten over zijn dood zag, dacht ik eerst: dit kan net zo goed een foute meme zijn, het is niet waar. Later begreep ik dat het echt waar was, en voelde het alsof ik een positieve invloed in mijn leven was kwijtgeraakt. Ik zag hem als rolmodel – niet qua levensstijl, maar meer op het gebied van professionaliteit.

Waarom denk je dat artiesten jou zo dichtbij laten komen?
In België heb ik de afgelopen twee jaar connecties gemaakt door de oprechte interesse die ik toon. Daarbij doe ik de meeste opdrachten puur voor mezelf. Ik denk dat dit opgemerkt en gewaardeerd wordt. Na verloop van tijd bouw je een band op, en creëer je een gunfactor – als persoon maar ook als fotograaf. Ik heb ook het gevoel dat artiesten zich op hun gemak voelen bij mij omdat ik jong ben, en eerder benieuwd ben naar hun leven en verhaal dan alleen de foto’s die ik kan maken.

Was er een moment waarop je besefte dat je je leven wilde wijden aan fotografie?
Ik ging een keer naar Los Angeles voor het festival Camp Flow Gnaw, waar Billie Eilish optrad. Ik had daarvoor contact opgenomen met haar management, om te vragen of ik haar mocht fotograferen tijdens dat festival. Ik stelde voor dat ik er op eigen houtje heen zou reizen. Haar management vond het goed, ze zouden een polsbandje voor me regelen. Maar toen ik aankwam, kreeg ik van de organisatie van het festival te horen dat ze me toch niet konden toelaten. Toen ik besefte dat ik de halve wereld had rondgereisd voor een opdracht die ik uiteindelijk niet kon doen, was dat voor mij wel een bevestiging van mijn toewijding aan fotografie. Het klinkt misschien gek, maar ik zou het zo weer doen. Puur omdat ik geen kansen wil mislopen.

Kan je iets vertellen over hoe je te werk gaat?
Ik probeer vooral een band te creëren tussen mij en de artiest. Toen ik bijvoorbeeld Tommy Genesis voor het eerst ontmoette, maakte ik bewust de keuze om geen foto’s van haar te maken, maar gewoon met haar te praten. Later vroeg ze of ik wilde fotograferen tijdens haar show de volgende dag. Ik vind dat foto’s al gauw onpersoonlijk ogen als je geen band hebt met de artiest.

Je bent 19, hoe reageren mensen daarop als je ze komt fotograferen?
Ik heb gemerkt dat zowel voordelen als nadelen aan zitten. Vooral managements en boekers beoordelen mij al snel op basis van mijn leeftijd. Ik word gezien als 19-jarig jongetje met een prima portfolio die gemotiveerd is, maar toch word ik niet serieus genomen. Op dat soort momenten voelt het alsof ik mij dan twee keer zo hard moet bewijzen. De artiesten zelf zijn meestal juist onder de indruk van mijn prestaties op deze leeftijd.

Proberen mensen er weleens misbruik van te maken dat je zo jong bent?
Het tijdschrift AltPress heeft een keer mijn werk gepubliceerd zonder dat ik er toestemming voor had gegeven. Als kers op de taart hadden ze ook mijn achternaam verkeerd gespeld. Uiteindelijk heb ik er na lang overleg geld voor gekregen. Ondanks alle ophef was ik er toch trots op, omdat het mijn eerste publicatie ooit was, en mijn afbeelding tussen het werk van een aantal gevestigde fotografen stond.

Heb je nog tips voor jonge fotografen die ook net begonnen zijn?
Vertrouw op jezelf en doe altijd net dat beetje meer. Misschien cliché om te zeggen, maar investeer veel tijd in onderwerpen die je aandacht trekken en waar je plezier in hebt.