dit is de creatieve scene van brussel, straight up

Brussel heeft een stuk meer te bieden dan speciaalbiertjes, Manneken Pis en het hoofdkantoor van de Europese Unie. Het bruist er van de jonge muzikanten, kunstenaars en studenten. We reisden af naar de Belgische hoofdstad om met een aantal van deze creatievelingen kennis te maken.

Kun je je aan ons voorstellen?
Mijn naam is Mathieu Trévisan, ik ben 22 en woon nu vijf jaar in Brussel. Ik kom oorspronkelijk uit Mons, een klein dorpje waar ik al jong ben vertrokken, omdat er niets te doen was. Momenteel ben ik derdejaars student aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Hoe komt het dat Brussel zo’n centrale rol speelt binnen de internationale kunstscene?
Het is een plek waar kunstenaars worden aangemoedigd om hun tijd te nemen. Daarnaast denk ik dat Belgen gastvrije mensen zijn, waardoor de stad multicultureel is.

Er ontstaan de laatste tijd veel kunstenaarscollectieven in Brussel. Zie jij jezelf ooit in zo’n collectief eindigen?
Nee, ik denk het niet. Ik ben eerder iemand die zich afzondert en alleen aan de slag gaat. Ik ben niet zo modern.

Kun je je aan ons voorstellen?
Mijn naam is Tiphaine Larrosa, en ik ben 27 jaar. Ik kom oorspronkelijk uit Bordeaux, waar ik aan de kunstacademie heb gestudeerd. Nu woon ik in Brussel, en ben ik bezig met een eigen muziekproject, genaamd Summer Satana.

Wat is dat voor project?
Op de kunstacademie had ik met wat vrienden een post-apocalyptische film gemaakt, waarin ik Satana speelde, de boosaardige tweelingzus van een ander personage – een totaal stereotype genaamd Natasja. Later speelde ik dat personage opnieuw in de band Sex Body Ache, en dit keer noemde ik haar Summer Satana. Die groep was twee jaar bij elkaar, en daarna ben ik alleen verdergegaan.

Kun je je aan ons voorstellen?
Ik ben Green Montana, 25 jaar, kom uit Vervier en zit nu zo'n drie à vier jaar in de muziek.

Kun je ons wat meer over de plek vertellen waar we nu zijn?
Dit is de Straight Up-studio in Schaerbeek. Het is de eerste professionele studio waar ik muziek heb opgenomen.

Het lijkt alsof de Belgische rap-scene steeds meer in opkomst is. Deel jij die mening?
Zeker, de scene is aan het groeien. Artiesten als Hamza of Damso hebben de deuren voor anderen weten te openen. Zij hebben echt voor zichtbaarheid van de Belgische rapwereld gezorgd. Met name het Franse publiek lijkt nu interesse te hebben in Belgische muziek, terwijl in België dat nog een beetje achterblijft. Het lijkt alsof het Belgische publiek wacht op goedkeuring van Frankrijk voor het in zijn eigen muzikanten durft te geloven.

Kun je je aan ons voorstellen?
Mijn naam is Soumaya, en ik ben 35. Ik ben geboren en getogen in Brussel, en werk als dj en grafisch ontwerper. Hoe ben je in het dj’en gerold?
Ik begon met twee collega’s een beetje te experimenteren met vinylplaten van filmsoundtracks. Het was verder nooit mijn doel om dj te worden, maar ik vond het wel leuk om ‘s nachts met vrienden te hangen, terwijl ik er nog betaald voor kreeg ook. En van het een kwam het ander. Ik begon steeds meer elektronische muziek te spelen en vrienden uit te nodigen om mee te doen. Ik vond dat zo leuk dat ik ook feestjes ging organiseren.

Hoe zie jij de toekomst van het Brusselse nachtleven voor je?
De afgelopen tien jaar zijn veel plekken wegens veiligheidsredenen gesloten, en zijn hele buurten opgekocht door investeerders. Het nachtleven is dus wel veranderd. Feestjes dienen een sociaal doel, en brengen nog wat op ook, zoals je bijvoorbeeld ook in Berlijn ziet. Ik denk dat we dat als voorbeeld moeten nemen.

Kun je je aan ons voorstellen?
Ik heet Célia, woon in Brussels en ben betrokken bij twee collectieven – Bledarte, met vier andere meisjes, en Leaving Living Dakota, dat ik met een vriend heb opgezet, Seelik. Hoe kwam je bij Bledarte terecht?
Toen ik hier net woonde bezocht ik veel lezingen over raciale en feministische issues, en daar ontmoette ik die meisjes. We zijn geen van allen wit, en hebben een liefde voor kunst en de behoefte om dat te delen. Het idee was om ruimtes te creëren voor kunstenaars en clubgangers van kleur en een festival te organiseren. Maar dan niet meteen een hiphopfestival – wat vaak verwacht wordt van zwarte en Arabische mensen.

En bij Leaving Living Dakota?
Ik had Seelik al ontmoet in Zwitserland, en kwam hem weer tegen op de universiteit in Brussel toen ik daar beeldende kunst ging studeren. De clubs hier zijn niet zo denderend, en we hadden beiden veel goede raves meegemaakt in Zwitserland, dus we liepen rond met dezelfde frustratie. Al gauw ontstond het idee om exposities te organiseren die tegen de standaarden van de lokale kunstwereld ingaan.

Kun je je aan ons voorstellen?
Ik ben Seelik, 26 jaar en woon nu iets langer dan twee jaar in Brussel. Ik ben hierheen verhuisd voor een artist in residence, en nu organiseer ik evenementen met Célia, onder de naam Leaving Living Dakota.

Welke rol speelt het uitgaansleven in jouw leven?
Feestjes zijn mijn leven. Het creëren van een atmosfeer, een symbiose van lichamen en ruimtes… dat is iets wat ik heel belangrijk vind. Met Leaving Living Dakota willen we mensen bieden wat wij zelf zoeken in feesten. Omdat wij het organiseren is het jammer dat we het zelf nooit volledig kunnen meemaken, maar het is heel cool om die ruimte te kunnen bieden aan mensen die hetzelfde zoeken als wij, en ze uiteindelijk dankbaar naar huis laten gaan.

Kunnen jullie je aan ons voorstellen?
Liyo: Ik heet Liyo en ik kom uit Luik, maar woon nu al twaalf jaar in Brussel.
Stephanie: Ik ben Stephanie en woon nu in Londen, maar kom wel uit Brussel.

Hoe zijn jullie jullie collectief Heartbroken begonnen?
Liyo: We hielden altijd al van feesten en muziek maken. We gingen samen wat dj’en, en uiteindelijk werd het vrij serieus. In eerste instantie kregen we weinig boekingen in Brussel, omdat onze muziek er niet zo paste: we maakten alternatieve clubmuziek met veel verschillende genres erdoorheen gemixt. Daarom begonnen we met onze Heartbroken-avonden: we wilden r&b en trap kunnen combineren met dance of techno, zonder een daarvan te moeten kiezen.

Kun je je aan ons voorstellen?
Mijn naam is Luz de Amor, en ik schrijf over de dingen die ik waarneem. Iedereen denkt dat ik Spaans ben, maar ik kom uit Colombia. Daar ben ik ook deels opgegroeid, en daarnaast in Zweden, Spanje, Portugal, Frankrijk en hier. Ik ben naar Brussel verhuisd omdat ik me had aangemeld voor de École de Recherche Graphique, alleen werd ik niet toegelaten. Ik bleef alsnog, omdat ik de stad een tweede kans wilde geven, en het lukte me al gauw om het tempo van de stad bij te benen.

Is dat tempo zo hoog dan?
Ik ga zo vaak uit dat ik totaal oververmoeid ben. Ik hou niet van alleen zijn. Wat heeft de wereld aan mij als ik maar een beetje thuis blijf zitten? Ik probeer zoveel mogelijk evenementen bij te wonen – er is genoeg gaande op het gebied van cultuur. Brussel heeft iets bescheidens en is erg gemêleerd. Iedereen is er welkom.

Wat doe je naast je uitgaansleven?
Naast het feesten, doe ik aan vrijwilligerswerk, voornamelijk voor de lhbt-gemeenschap. Bijvoorbeeld voor het Rainbow House en queerfestivals zoals Pink Screen.

Kun je je aan ons voorstellen?
Ik ben Serena, ik ben een tattoo- en videokunstenaar en maak deel uit van het collectief Chats Noirs. Ik ben eigenlijk Frans, maar verhuisde anderhalf jaar geleden naar Brussel.

Hoe is het om bij zo’n collectief te zitten?
In ons collectief heeft ieder individu een sterke persoonlijkheid en eigen trekjes en gewoontes. Voor individuen kan het lastig zijn om jezelf staande te houden, maar samenwerken en zoiets moois tot leven brengen is een goede manier om gemotiveerd te blijven.

Uit je jezelf anders nu je in Brussel woont?
Totaal. Toen ik nog in Parijs woonde, hield ik mij heel erg vast aan de manier waarop mensen zich in Parijs kleedden. Hier kent niemand mij, dus ik kan zijn wie ik wil zijn – dat was gelijk een manier om iets vanaf nul op te bouwen. Ik heb het gevoel dat het in Parijs vooral gaat om je imago, en niet zozeer meer om het werk dat je aflevert. In Brussel is er minder glamour, en zijn er veel collectieven die vanuit hun zolderkamertje werken en daar tevreden over zijn.

Kun je je aan ons voorstellen?
Ik ben Lord Gasmique, een rapper uit Brussel. Daar begon ik ongeveer vier jaar geleden mee.

Hoe zou jij Belgische rap omschrijven?
Brussel is een kleine stad, dus veel mensen kennen elkaar, ook buiten de rapscene. Je kent elkaar, elkaars broers, zussen, neven zelfs elkaars postbode – dus ik denk dat duidelijk bijdraagt aan het beeld dat mensen van ons hebben in het buitenland. We zijn erg trouw aan elkaar, en dat moet ook wel, want we zitten nogal op elkaars lip. We gaan liefdevol met elkaar om.

Heeft het ook mindere kanten dat Brussel klein is?
Zeker. Vooral als je, net zoals ik, graag buiten bent. Weet je wat het woord ‘xsaar’ hier betekent? Naar buiten gaan, chillen – en dat doe ik het liefst. Ik kan me alleen nooit helemaal laten gaan, want voor je het weet komt dat op social media terecht.

Fotografie Victor Pattyn