Fok de ‘perfecte hond’ in deze schattige game over eugenetica

Een boosaardig iemand heeft de macht over de hondenspeelplaats overgenomen en heeft alle inwoners ervan overtuigd dat er alleen gelukkig hondensamenleving ontstaan als die raszuiver is.

Dat is het verhaal van Dogness. In dit spel ontwikkeld door Paolo Pedercini moeten spelers hun hond uitlaten in het meest pure, “perfecte” park ter wereld, door alles te verjagen wat niet bij hun hondenideaal past.

Bij elke hond in het park is met een percentage te zien in hoeverre hij de perfecte hond benadert. Gooi twee honden op elkaar om ze te laten paren en pop, daar is een nieuwe pup. Het doel van het spel is om een heel park vol perfecte honden te krijgen die er allemaal hetzelfde uitzien. Hoe dichterbij je bij die 100% komt, hoe vreemder het wordt. Als je honden die te veel op elkaar lijken het met elkaar aan laat leggen, is de kans groot dat je met een hele roedel inteeltpuppy’s komt te zitten.

Om dichterbij die perfecte 100 procent te komen, kun je honden die niet aan jouw wat zorgelijke schoonheidsideaal over de muur van het park gooien – misschien wel het leukste onderdeel van het spel. Ze vliegen echt superver!

Zelfs maker Paolo Pedercini geeft toe dat een 100 procent perfect hondenpark misschien niet echt haalbaar is. “Hoewel het mogelijk is om een goede hondenscore te behalen (ik kom meestal bij ongeveer 70 procent), is het uiteindelijk allemaal nogal zinloos en komen er vooral veel machtsmisbruik en inteelthonden bij kijken

Pedercini brengt Dogness samen met een andere hondengame uit. Dat is een bordspel dat je 'met' een echte hond kunt spelen:

Pedercini vertelt me in een e-mail dat hij voor Dogness onderzoek deed naar het werk van Francis Galton. Galton is de neef van Charles Darwin en de vader van de eugenetica. Pedercini merkte op dat Kennelclubs, met hun obsessie voor rashonden, rond dezelfde tijd in de mode raakten als de gevaarlijke, racistische theorieën van Galton. En niet heel ontoevallig worden in de eugenetica en de hondenfokkerij veel dezelfde termen en rare theorieën gebruikt, merkt Pedercini op. Het woord “bastaard” werd voor zowel honden als mensen gebruikt. In de Amerikaanse gouden eeuw van de eugenetica waren er zelfs “fittere familie”-wedstrijden die hondenshows leken.

“Ja, het is een vaag spelletje met felgekleurde honden die rondspringen,” vertelt Pedercini, “maar ik ging wel voor iets met iets meer diepgang dan een verhaal met een overduidelijke ‘boodschap’.”