Van Feyenoord-talent tot esporter: het verhaal van Ryan Tilborg

Feyenoord presenteerde begin deze maand Ryan Tilborg (21) als nieuwe esporter. In zijn aankondigingsfilmpje is een jonge Ryan te zien als voetballer in het shirt van Feyenoord. De Rotterdammer doorliep de hele jeugdopleiding op Varkenoord, met als ultieme droom om ooit in De Kuip te spelen. Zover zou het mede door een slepende rugblessure nooit komen.

Nu mag hij de kleuren van Feyenoord alsnog vertegenwoordigen. Niet op voetbalschoenen, maar met een controller in zijn hand. Bij De Kuip vertelt Ryan over zijn extra ruggenwervel, voetballen tegen Matthijs de Ligt en hoe hij tijdens zijn blessures een uitweg vond in het gamen.

VICE: Ha Ryan, heb je toch weer het shirt van Feyenoord aan.
Ryan Tilborg: Mooi, toch? Op mijn tiende deed ik mee aan de talentendagen van Feyenoord, Excelsior en Sparta. Ik kon bij Excelsior en Feyenoord terecht, toen was de keuze snel gemaakt. Ik hield als kind al van de club en De Kuip. Dat ik in de jeugd mocht spelen was fantastisch.

Wat herinner je nog van die talentendag?
Het is al een flinke tijd geleden, maar onlangs zeiden mijn ouders nog dat al die trainers naar mij aan het kijken waren. Dat had ik als kind totaal niet in de gaten, want ik was gewoon lekker aan het voetballen. Peter Houtman interviewde die dag ook wat spelers, en achteraf was het ook wel een signaal dat ik er toen twee keer door hem werd uitgepikt. Het ging tijdens die dagen in ieder geval erg lekker.

Hoe verliepen die eerste jaren als jeugdspeler op Varkenoord?
De eerste jaren waren heel relaxed en alles ging eigenlijk goed. Achteraf is het wel grappig om te zien tegen wie je allemaal hebt gespeeld. Bij Ajax speelde ik bijvoorbeeld altijd tegen Timothy Fosu-Mensah, die onder contract staat bij Manchester United. Ik heb volgens mij ook een keer tegen Matthijs de Ligt gespeeld. Hij werd als jonge gast doorgeschoven en bij onze lichting dachten we: wie is dat? Maar we zagen al snel dat hij op zijn vijftiende fysiek al zo ver vooruit was. Een jaar later is hij definitief doorgebroken. Zelf speelde ik regelmatig in een team met jongens als Tyrell Malacia, Dylan Vente en Justin Bijlow.

Hoe is het voor jou dat die jongens het wel hebben geschopt tot De Kuip?
Het is leuk om te zien natuurlijk, maar tegelijk ben ik ook een klein beetje jaloers. Het was ook altijd mijn doel om De Kuip te halen. Van veel gasten weet ik hoeveel ze ervoor hebben gegeven, vooral van Justin Bijlow. Hij heeft er keihard voor gewerkt, hem gun ik het daarom nog meer.

Waarom lukte het jou niet om het eerste elftal te halen?
Ik wil niet de indruk wekken dat het me anders sowieso was gelukt, maar het begon in een seizoen bij Feyenoord Onder 16. In de voorbereiding op dat seizoen was ik iedere dag aan het hardlopen of zelf aan het voetballen. Dit jaar zou het moeten gebeuren. Alleen op een training stapte ik verkeerd en voelde ik ineens wat in mijn rug. Ik probeerde de pijn een tijdje voor me te houden, maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. Ik ging met de fysio’s aan de slag, maar iedere keer ging het op het veld weer mis. Ik kreeg daarna ook nog een scheurtje in mijn hamstring, waar ik een maand of negen zoet mee ben geweest. Toen ik daarvan ging revalideren, kreeg ik ook weer last van mijn rug. Voor die rug besloten we maar eens een MRI-scan te maken.

En wat kwam daaruit?
Het bleek dat ik een extra wervel had in mijn onderrug. Zoiets komt voor bij één op de duizend mensen. Lekker is dat, ben ik weer precies die ene. Die extra wervel op zichzelf is nog niet het probleem, maar mijn onderste wervel is ook te groot. Er zitten zenuwen, wervels en spieren omheen, dus kort gezegd is het daar eigenlijk te krap. Voor topsport zou het volgens de dokter geen probleem hoeven zijn, maar ik voelde zelf wel dat het eigenlijk niet ging.

Waar voelde je dat aan?
Als ik een misstap maakte of verkeerd terechtkwam, had ik er meteen twee weken last van. Bij een ander zou de pijn dan meestal binnen een dag weg zijn. Het gevoel is ook heel lastig te omschrijven. De pijn is niet ondraaglijk, maar het blokkeert me in bewegingen. Bij voorzetten kon ik bijvoorbeeld mijn been niet helemaal doorzwaaien. Met draaien, merkte ik dat ik vaak een langere bocht nodig had. Het hield me tegen. Bij elkaar was ik er met mijn rug en hamstring dertien maanden uit. Ik miste dus letterlijk een jaar in mijn ontwikkeling. Het was echt een vervelende periode.

Dat lijkt me erg frustrerend voor een jonge, ambitieuze voetballer.
Dat kun je wel zeggen, ja. Ik deed er echt alles voor: ik lette op mijn voeding, ging op tijd naar bed, liep hard en was vaak in de sportschool te vinden. Ik ben zelf een vrij introvert persoon, dus ik hield mijn problemen meer voor mezelf. Op een gegeven moment zat ik niet lekker in mijn vel. Moest ik weer binnen oefeningen doen, weer buiten revalideren en uiteindelijk kreeg ik toch weer een terugval. Ik vond het niet meer leuk om te trainen en mijn ouders zagen ook dat ik niet meer met plezier met mijn sporttas de deur uitging. Na de jeugd zat er logischerwijs geen contract in voor me, dus hield het op. Ik zag het door die blessures natuurlijk wel aankomen, maar je hebt jezelf toch al die jaren helemaal gegeven. Dat maakte het wel heel zuur.

Waar zocht je afleiding in?
Ik studeer Psychologie aan de universiteit, en ik was veel bezig met FIFA. In het gamen heb ik een uitweg gevonden. Zeker in die periode dat ik zo lang geblesseerd was. Op een gegeven moment hoefde ik niet meer mee naar verre uitwedstrijden, zoals in Groningen. Ik werd er toch alleen maar ellendig van om anderen te zien spelen. Op dat moment introduceerden ze bij FIFA’17 de Weekend League, waar je destijds veertig potjes in een weekend moest spelen. Op zo’n vrije dag probeerde ik dan zoveel mogelijk potjes te winnen. Ik was ook totaal niet bekend met esports, maar ik kwam er toen achter dat je in een top 100 kon komen, dat wilde ik weleens proberen. Bij FIFA’18 eindigde ik bij de beste 64 van de wereld, waardoor ik me plaatste voor een toernooi in Manchester.

Hoe ging dat?
Bij dat eerste toernooi wisten de Nederlandse esporters niet eens dat ik ook een Nederlander was. Ik kwam aan op het vliegveld, en besloot me maar aan ze voor te stellen: “Ik kom ook spelen.” Ze hadden nog nooit van me gehoord. Toen ik de plek van het toernooi binnenstapte, zag ik hoe groot en professioneel het was. Al die schermen op een rij, en ook nog een podium waarop de grote wedstrijden werden gespeeld. Wow, ik stond er echt van te kijken. Ik verloor dat eerste toernooi al mijn potjes, maar dacht wel gelijk: dit is wat ik wil doen.

Hoe maak je van gamen in de slaapkamer en op toernooien de overstap naar Feyenoord?
Bij dat eerste toernooi in Manchester had ik al even contact gehad met Melvyn Wolthers van Bundled. Daar vroeg hij al: “Hoe kan het dat je dit bereikt hebt, terwijl ik nog nooit van je heb gehoord?” Bij de volgende editie van FIFA speelde ik weer in Manchester, dit keer tijdens de eChampions League. Dan is die hele ruimte aangekleed in de Champions League-sferen, ook echt met dat bekende muziekje erbij. Ik won daar de eerste drie wedstrijden, maar vloog er uiteindelijk toch nog voor de knock-outfase uit. Twee weken daarna belde Melvyn me op. “Misschien kan ik wat voor je regelen bij Feyenoord,” zei die. En kijk aan, dat is nu gelukt.

Hoe is het om nu alsnog Feyenoord te vertegenwoordigen?
Ik ben echt zo blij. Net als bij het voetbal, heb ik ook hier alles voor gegeven. Ik heb er zoveel tijd in gestopt om dit te bereiken. Om dan terug te komen bij Feyenoord, is natuurlijk helemaal geweldig. Het is echt een droom die uitkomt. Ik heb nu een paar toernooien meegemaakt, maar wil nu wel echt prijzen gaan winnen. Als ik met mijn nieuwe passie ook geld kan gaan verdienen, zou het helemaal mooi zijn.

Geeft FIFA net zo veel voldoening als voetballen?
Ik voetbal nog in de vierde klasse, en een lekkere actie of goal blijft ook leuk. Bij FIFA is dat eigenlijk hetzelfde, zeker als ik tegen een hele goede tegenstander speel. Misschien is het bij FIFA tegenwoordig zelfs wel meer dan bij het voetbal. Na die uitschakeling in de eChampions League was ik er ook goed ziek van. Misschien wel zieker dan na een verloren wedstrijd op het veld. Na zo’n dag ben ik ook echt kapot. Mensen die er geen verstand van hebben, denken vaak: je zit de hele dag in een stoel, hoe kun je nou kapot zijn? Maar die focus zorgt ervoor dat je helemaal gesloopt bent na zo’n dag.

Heb je bij het gamen nooit last van je rug?
Nee, totaal niet. Eigenlijk in het dagelijks leven helemaal niet meer, alleen bij het voetbal kan een misstap nog steeds snel gevolgen hebben. De laatste maanden heeft alles rondom die blessure ook wel wat meer een plekje gekregen. Nu ik bij Feyenoord teruggekeerd ben, moet ik accepteren dat het als voetballer niet is gelukt. FIFA heeft daar wel zijn steentje aan bijgedragen. Ik heb mijn nieuwe passie gevonden.