Ik liet me hypnotiseren om geen chaoot meer te zijn, maar het werd juist erger

Ik zou mezelf, ondanks dat ik nog steeds moet lachen om kaka- en pipigrappen, redelijk volwassen noemen. Ik betaal al mijn rekeningen zelf, krijg al een kater na drie wijntjes en weet dat je wollen truien niet te warm mag wassen, behalve als je een outfit voor je hond wil maken.

Toch is er een iets wat me geregeld terug katapulteert naar mijn driejarige, onbeholpen zelf. Ik ben namelijk een vreselijk chaotisch mens en werk mezelf daardoor constant in de nesten. Ik verlies te pas en te onpas mijn spullen, vergeet afspraken en beland in de meest absurde situaties omdat ik mijn leven maar niet op orde krijg. En ja, ik ben bijvoorbeeld al eens zonder broek naar buiten gegaan.

Ik heb al geprobeerd mijn leven te organiseren door een agenda te kopen, maar die ben ik verloren in de trein. De meesten vinden het aandoenlijk dat ik “een klein chaootje” ben, maar het is vooral ongelooflijk vermoeiend. Ik zou namelijk veel liever tijd steken in leuke dingen dan steeds de brokstukken achter me op te moeten ruimen.

Daarom werd het hoog tijd voor grovere middelen. Na wat gegoogle, ontdek ik dat je na een simpele hypnosesessie al van je chaotische gedrag verlost kunt zijn. Ik dacht dat hypnose vooral inhield dat je in slaap valt en jezelf belachelijk maakt door op commando een kip na te doen. Maar na een telefoongesprek met hypnotiseur Nico kom ik erachter dat hypnose vooral een manier is om via je onderbewustzijn, gewoontes te veranderen.

“Neurologisch onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat we zestig bits informatie per seconde bewust opnemen. Ons onderbewustzijn daarentegen verwerkt 200.000 keer meer informatie in dezelfde tijd,” vertelt Nico me. We kunnen volgens hypnotiseur Nico dus maar evenveel informatie als één woord bewust per seconden verwerken en ons onbewuste kan wel twee dikke boeken lezen in die zelfde tijd. Met andere woorden: ons onderbewustzijn is een hoogbegaafd genie dat veel beter om kan met problemen dan je driejarige, onbeholpen zelf.

Ik ben ervan overtuigd dat hypnotiseur Nico mijn onderbewustzijn me wat kan leren over Plannen! Organiseren! En Agenda’s bijhouden! Maar het kan ook zo zijn dat hij me al aan de telefoon aan het hypnotiseren was.

De ochtend van de afspraak sta ik een uur te vroeg op zodat ik nog kan ontbijten op het station. Maar als ik buiten stap, zie ik dat mijn fiets gestolen is. Ok, ik was hem misschien vergeten op slot te zetten. Ik neem dan maar de tram, maar ontdek pas te laat dat-ie door werkzaamheden niet naar het station rijdt. Lang verhaal kort: ik ben pisnijdig en helemaal klaar om gehypnotiseerd te worden.

Ik kom aan in het hypnose-centrum in Wormerveer en drink eerst een kopje thee met Nico. We praten over mijn ambities, mijn verleden en hoe de chaos mijn leven beïnvloedt. Achter hem staat een boek met de titel Denk je vrij! Van denkfout naar denkgoed die, zo kom ik later achter, 5 sterren krijgt op bol.com. Ik ben duidelijk in goede handen. Nadat ik mijn ziel volledig heb blootgelegd aan Nico, moet ik plaatsnemen in een comfortabele stoel. Ik heb het gevoel dat ik wegzak in een wolkje. Ik moet mijn hand losjes laten hangen, terwijl mijn elleboog steunt op de stoel. “Je onderbewustzijn is erg slim, maar ook net zo koppig en visueel ingesteld als een negenjarige,” legt hij me uit. “Vanaf nu ga ik je onderbewustzijn leiden naar je hand en enkel praten tegen je hand alsof het een klein kind is. Je vingers worden dus de ogen van je onderbewustzijn. En ik ga hem vragen of hij jou wilt aankijken, jij mag helemaal niets doen. Beloof dat.”

Ik vind het een akelig idee, zo’n hand met vijf ogen. Misschien is het omdat ik moet denken aan het monster uit Pan’s Labyrinth. Of misschien heb ik het gevoel dat mijn hand me gaat wurgen als in een slechte B-horrorfilm. Maar goed, ik geef me over aan de hypnose en laat mijn onderbewustzijn de rest doen.

Wat nu volgt, snap ik zelf nog steeds niet. Terwijl Nico zacht praat tegen mijn hand, zie ik hem langzaam naar mijn gezicht draaien. Mijn gewrichten willen helemaal niet meewerken, waardoor mijn hand in kleine schokjes draait. Het is alsof mijn hand tot leven wordt gewekt op Frankensteineske wijze. Als mijn hand helemaal naar mijn gezicht gedraaid is, hoor ik Nico: “Djanlissa, dit is is je onderbewustzijn. Zeg maar hallo.”

In de volgende fase, bespreekt Nico met mijn onderbewustzijn welke vinger voor “ja” staat en welke vinger voor “nee”. “Je hebt wel een eigenwijs onderbewustzijn,” lacht hij, “het beweegt expres je linkerhand, terwijl we eigenlijk focussen op je rechterhand.” DIT IS EXACT WAAR IK BANG VOOR WAS. Maar het is al te laat en als mijn hand me vannacht begint te wurgen, kan ik er toch niets meer aan doen.

Vervolgens vraagt hij aan mijn onderbewustzijn of hij echt wil werken aan mijn problemen. Na wat twijfelen, begint mijn ja-vinger te bewegen. Nico vraagt aan mijn hand of hij in mijn hersens wil zoeken naar zeven oplossingen om minder chaotisch te zijn. Per oplossing die hij vindt, moet mijn hand een vinger bewegen. Als ik er zeven gevonden heb, moet ik mijn hand laten vallen op de stoel en in de lach schieten. Ik mag zelf niets doen, maar moet gewoon aftellen en ik durf amper te kijken, maar voel mijn vinger te pas en te onpas bewegen. Plots begint mijn hand naar beneden te zakken. Op het moment dat mijn hand op de stoel ligt, begin ik als een gek te gieren.

“Welkom terug.” Ik heb het gevoel dat ik een zuurstoftekort heb, maar ook verfrissend helder ben, alsof ik net een heerlijke powernap heb gedaan. Na een uurtje hypnose heb ik klaarblijkelijk verschillende manieren om georganiseerd te leven in mijn hersenen geïmplementeerd gekregen. Met hernieuwde moed verlaat ik het hypnosecentrum. Ik heb meteen het gevoel dat het werkt, omdat ik een half uur te vroeg (!) ben op mijn volgende afspraak. De zon schijnt en vogeltjes fluiten. Onderweg naar huis koop ik zelfs een agenda. Die nacht word ik niet gewurgd door mijn eigen hand. Alles komt goed.

Althans, zo leek het. De dagen die volgden, waren zo wat de rotste dagen van het jaar. Ik voelde me ongelooflijk slap en futloos, had een gigantische winterdip en mijn hormonen gierden door mijn lijf. Ik haalde maar de helft van mijn deadlines – iets wat normaal wel lukt – en kwam zowat elke ochtend te laat op werk. En die agenda? Die zit nog steeds in z’n verpakking. In de eerste instantie heb ik het gevoel dat de hypnose niet gewerkt heeft. Maar Nico zei me nog, “Don’t analyse today, think tomorrow” en als ik enkele dagen later mijn misère wegdrink met meer dan drie glazen wijn, kom ik tot een inzicht.

Misschien zijn deze tergend repetitieve en monotone voorbije dagen een soort wake-up call van mijn onderbewustzijn. Het wilt me door elkaar schudden en toont me dat ik chaos nodig heb, als een soort schop onder mijn gat. Zonder chaos, verlies ik namelijk mijn dagelijkse verwondering, raakt mijn brandstof op en wordt het leven voorspelbaar. Op het moment dat ik netjes en gestructureerd leef, voel ik me vooral een uitvoerende robot. Door bijvoorbeeld tegen het randje van een schrijf-deadline aan te zitten, word ik verplicht om veel dieper te graven in mijn eigen fantasie en me veel meer te focussen. Chaos maakt mijn leven avontuurlijk en spannend. Hoe was ik anders terecht gekomen in het godvergeten Wormerveer voor een vreemde hypnosesessie en een gesprek met mijn negenjarige, maar geniale, onderbewustzijn?