In de jaren 60 gooiden we tenminste nog weleens ergens bommen op. Dat was veel leuker.

Ik kan er niets aan doen. Ik hou van de natuur, maar ik heb een verschrikkelijke afkeer voor de hypocriete overheidspogingen een milieubewustzijn bij me op te wekken. Dit weekend belaste ik het milieu dankzij een busreis naar Brussel met 462 CO2-eenheden, zo vertelde de website waarop ik mijn reis plande. Met een vergelijkbaar ritje in de taxi zou ik 615 CO2-eenheden de ozon inpompen. Ik werd gefeliciteerd met mijn zuinige vervoerskeuze.

De jaren 60 waren in dat opzicht een veel eerlijker en oprechter tijdperk. De natuur was een bron, in plaats van een put. Waar men nu beperkingen ziet, zag men toen enkel mogelijkheden. Bij een voorstel als: “Hé, laten we een waterstofbom de atmosfeer inschieten,” stond niemand raar te kijken. “Goed idee!”
Laten we een voorbeeld nemen aan het enthousiasme van de peace, love and happiness-generatie. Laten we de natuur weer behandelen als een speeltuin, in plaats van als after zonder coke. Vroeger was alles beter. Vroeger gooide men nog weleens zonder reden ergens bommen op.

Bikini Atoll
Ah… Bikini Atoll. Vrij vertaald: plek waar kokosnootjes groeien. Het is een idyllisch eilandje in de Stille Oceaan dat sinds 2010 vanwege zijn schoonheid op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. De locale bevolking leeft van kokosnoten, banaantjes, krabbetjes en vis.

De immense populariteit van het eiland is te wijden aan de opluchting die men voelde toen in 1946 de eerste nucleaire bom na Nagasaki tot ontploffing werd gebracht. Het kon weer. Waarom niet? Een gelijknamig zwemgereedschap lag gelijk in de schappen van de Walmart. Het enthousiasme kon niet op, waardoor nog twintig atoombommen tot ontploffing werden gebracht op het maagdelijke witte strand van Bikini Atoll. Vooral de Castle Bravo-bomtest was bijzonder succesvol. Het was de krachtigste bom die de Amerikanen ooit hebben laten ontploffen. Iets krachtiger zelfs dan ze aanvankelijk hadden durven hopen. Er kwam zoveel radioactief afval vrij dat de 23 bemanningsleden van het passerende Japanse vissersbootje Daigo Fukuryû Maru (‘Geluksdraak’) allemaal kanker kregen. Rang! Een fantastische trap na en een overwinning voor de wetenschap.

Operation Plowshare
Operatie Ploegschaar, beginnende in 1961, was het visionaire programma om civiele vraagstukken met atoomexplosies te beantwoorden. Een prima plan. Zaken als het opblazen van een berg, of een honderd meter diepe krater creëren ter grootte van het Museumplein, leken ineens niet zo moeilijk meer. Denk aan de voordelen. De Noord/Zuidlijn: in één dag gegraven. Het groene hart: nooit meer in de weg.

Tering hé. De Sedan-krater is 100 meter diep en 390 meter breed.

Voor het wetenschappelijke bedrag van 770 miljoen dollar werden er in totaal 27 ondergrondse atoombommen opgeblazen om de talloze mogelijkheden van atoomkracht te verkennen. Vanwege radioactieve stofstormen, nucleaire stoomexplosies, verwoeste grond, ontheemde gemeenschappen en de extreem hoge kosten zijn helaas alle plannen om atoomkracht te gebruiken in de aannemerij niet gerealiseerd.

De Tsar Bomba alias DE BERENDODER
Nova Zembla. Iedere Nederlander draagt dit eiland een warm hart toe. Willem Barendsz, wat een topper. Met musket en hellebaard ging hij de machtige poolberen te lijf en vrat hij hun vlees op bloeddorstige wijze. Helaas heeft hij niet kunnen meemaken hoe de Russen op 30 oktober 1961 de poolbeer definitief schaakmat zetten door in hun natuurlijke habitat de allergrootste bom uit de geschiedenis van de mensheid tot ontploffing te brengen.

Deze bom, de Tsar Bomba, of beter: DE BERENDODER, werd vier kilometer boven Nova Zembla tot ontploffing gebracht. Hij was zo groot en dom dat er een speciaal gemodificeerd vliegtuig aan te pas moest komen om de bom überhaupt de lucht in te krijgen. Het vliegtuig luisterde naar de naam Beer.
In een orgie van radioactief vuur en clusterimplosies veranderde de wereld van de beer heel eventjes in een brandende hel op aarde. De zon was verstopt achter een zestig kilometer hoge roetpaddenstoel. Prima uitgevoerd. Geen beer die het kan navertellen.

Operatie brandende ruimte
In 1962 ondernamen de Amerikanen een nieuw wetenschappelijk project genaamd Starfish Prime. Het was vrij simpel: we schieten een waterstofbom de ozonlaag in. Kijken wat er gebeurt.

Wat de speelse generaals niet beseften is dat ze als het ware een gat in de ruimte schoten. Er ontstond een elektromagnetisch veld, waardoor een derde van alle satellieten het begaven en de straatlampen van Hawaï sprongen—zo’n 1.400 kilometer van de kern van de explosie af. Rondom de aarde ontstonden er drie radioactieve banen en grote delen van de Stille Oceaan bleven dagenlang verlicht door een rode wolk die leek alsof hij in brand stond.

Een beter milieu begint bij jezelf. Door dit artikel te lezen heeft u zojuist 2,3 CO2-eenheden verbruikt.