Marine*, 31, al 6 jaar sportjournalist
Helaas is dat op mijn redactie niet het geval. Toen ik begon waarschuwde de hoofdredacteur me voor een oudere collega, die erom bekendstond dat hij jonge journalistes probeerde te versieren – soms zelfs op een heel aandringende manier. Hij had overigens ook een vrouw en kinderen. Op dat moment was ik blij dat de hoofdredacteur me waarschuwde; ik had het gevoel dat hij me beschermde. Maar nu ik erop terugkijk vraag ik me af waarom hij hem niet gewoon ontsloeg. Vooral omdat hij een paar maanden later, toen we terugkwamen van een reportage, op mijn bureau kwam zitten en me vroeg: “Wil je me niet pijpen?” Ik moest bijna overgeven toen hij zei dat hij serieus was, maar ik heb het niet gemeld, omdat ik zijn vrouw niet wilde kwetsen. Daar heb ik nu spijt van. Hoe dan ook, ik weet zeker dat ik alsnog de schuld zou hebben gekregen als ik het wel aan de hoofdredacteur had verteld. Ik had dan absoluut te horen gekregen dat ik vast met hém had geflirt, en waarschijnlijk was ik dan ontslagen om de ongemakkelijkheid op de redactievloer te voorkomen. Als je op een redactie wordt lastiggevallen, besef je dat je in een mannelijke omgeving zit. Je zegt maar niets, omdat je bang bent dat het zich tegen je keert, maar je bent wel het slachtoffer.”“Hij kwam op mijn bureau zitten en vroeg: “Wil je me niet pijpen?”
Camille Wernaers, 31, al 8 jaar journalist
Het is lastig, want journalisten stellen veel dingen van buitenaf aan de kaak, maar vinden het erg moeilijk om toe te geven dat er ook binnen de redactie overschrijdend gedrag plaatsvindt. Informatie is macht, en alle plekken van macht zijn jongensclubs – of het nu gaat om de media, de politiek of de financiële wereld. Mannen beschermen elkaar en de redactie is geen veilige plek voor vrouwen. Zij durven niet naar hun manager te gaan als er problemen zijn. Vrouwen bevinden zich in een precairdere positie dan hun mannelijke collega’s, en nemen een groot risico als ze iets aan de kaak stellen.”“Informatie is macht, en alle plekken van macht zijn jongensclubs – of het nu gaat om de media, de politiek of de financiële wereld.”
Iris*, 38, al 15 jaar tv-presentatrice
Pesterijen leiden tot andere pesterijen, en als een vrouw zegt dat ze wordt lastiggevallen, geeft dat anderen ideeën. Op een redactie werken meestal mannen en als je als vrouw over iets klaagt, zeggen ze dat je geen slachtoffer moet spelen. Maar er is in deze gevallen altijd een slachtoffer, en één of meerdere daders. Uiteindelijk is het het moeilijkst om te leven met wat er op de redactie gebeurt, omdat we echt het idee hebben dat we ten prooi vallen aan onze collega’s.“Ik droomde ervan om mijn eigen programma te krijgen of hoofdredacteur te worden, maar mijn ambities vielen in duigen door alle seksistische opmerkingen en alle jongere, minder competente, mannelijke collega’s die in mijn plaats werden gepromoveerd.”
Florence Hainaut, 39, al 15 jaar journalist
Ik klaag hier al jaren over, maar ik krijg altijd te horen dat elke medaille een keerzijde heeft. Maar welke medaille rechtvaardigt het dat ik elk weekend een hoer wordt genoemd? Geen enkele. Het is goed dat dit me nu overkomt, en niet tien jaar geleden, want ik weet niet hoe ik er dan mee was omgegaan. Nu weet ik beter hoe de zaken in elkaar steken. Ik begrijp dat ze niet mij als persoon beledigen, maar wat ik in hen losmaak – en dat is hun eigen probleem. Maar wat ik nog steeds moeilijk te relativeren vind, zijn de reacties van mijn collega’s. Het gebrek aan solidariteit. Als dit soort zaken in de media worden besproken, krijgen we altijd te horen dat het slachtoffer “zich ongefilterd uitdrukte” of “zeer openhartig” was. En de daders doen volgens de media slechts “onaangename” of “niet erg chique” uitspraken – in plaats van wat ze daadwerkelijk zijn: gewelddadig.“Ik krijg altijd te horen dat elke medaille een keerzijde heeft. Maar welke medaille rechtvaardigt het dat ik elk weekend een hoer wordt genoemd?”
Het lastigvallen van vrouwen – journalisten of niet, op het internet of elders – is geen persoonlijk conflict of persoonlijke anekdote. Dit is een politiek probleem, en het is verbijsterend dat dat tegenwoordig nog steeds wordt ontkend. We zijn altijd verbaasd als vrouwen uit redacties verdwijnen, maar natuurlijk gaan we er weg; we willen er gewoon niet meer mee geconfronteerd worden.””We zijn altijd verbaasd als vrouwen uit redacties verdwijnen, maar natuurlijk gaan we er weg; we willen er gewoon niet meer mee geconfronteerd worden.”
Sarah Freres, 30, al 5 jaar journalist
Louisa*, 26, is na drie jaar uit de journalistiek gegaan
De roddels verspreidden zich buiten de buren van onze redactie, omdat ze werden doorverteld aan professionele contacten. Daardoor werd de ernst van mijn werk ondermijnd. ‘Ach, ik herken je ook van achteren,’ zei mijn vroegere meerdere eens iemand toen hij me uit een raam zag leunen. Ik werd op de redactie constant geobjectiveerd. Er hing een schadelijke, uitbuitende en vernederende werksfeer. Mijn hoofdredacteur belde me weleens om 5 uur ’s ochtends en werd boos als ik dan niet opnam, omdat ik ‘altijd bereikbaar moest zijn’. Pas als je niet meer op een redactie werkt, besef je hoeveel gelukkiger je dan bent.”*Deze namen zijn wegens privacyredenen gefingeerdVolg VICE België op Instagram.“Pas als je niet meer op een redactie werkt, besef je hoeveel gelukkiger je dan bent.”