Ik kom uit een streng christelijk gezin en moest daarom mijn abortus geheim houden voor mijn ouders

Ik ben opgegroeid in een heel klein dorpje, in een strenge, protestante omgeving. Mijn ouders zijn voor die omgeving gematigd, maar vergeleken met de rest van het land is het toch wel heftig. Seks heb je alleen als je getrouwd bent en abortus staat gelijk aan moord. Het enige wat mijn ouders me vroeger bijbrachten over seks was letterlijk: "Je maagdelijkheid is het grootste geschenk wat je als vrouw een man kunt geven. Niemand zit te wachten op een afgelikte boterham." Als jong meisje fuckt dat nogal met je hoofd. Op mijn achttiende ging ik studeren en op kamers wonen. Ik was zo beschermd opgevoed, dat ik tot dat moment nog nooit uit was geweest. Binnen een paar maanden was ik klaar met het christendom en begon alles langzaam op z'n plek te vallen. Ik leerde hoe ik mijn eigen mening over dingen kon vormen – dat had ik altijd al wel, maar dat werd door mijn ouders niet gewaardeerd. Mijn politieke voorkeur lag altijd mijlenver uiteen van die van mijn familie: ik ben links, mijn ouders zijn conservatief. Ook werd ik op jonge leeftijd vegetariër en besloot ik dat ik naar de kunstacademie wilde – konden ze natuurlijk helemaal niets mee. Nadat ik uit huis ging en aan de universiteit studeerde, kreeg ik een vriend. Mijn ouders wisten ervan en vroegen weleens wat ik zou doen als ik per ongeluk zwanger zou raken; of ik dan abortus zou plegen. Ik slikte de pil, maar daar werd ik hartstikke depressief van. Vooral als ik ongesteld was. Dan was er geen land met me te bezeilen. Als ik iets liet vallen, barstte ik spontaan in huilen uit.

Ik besloot met de pil te stoppen. We waren gewend om seks te hebben zonder condoom, en het was lastig om daar weer mee te beginnen. Dan gebeurt het een keertje zonder condoom en dat gaat dan goed. Dan denk je bij jezelf: als ik het een beetje redelijk plan, is de kans dat ik zwanger raak heel klein. Zo probeer je dan je cyclus bij te houden. Op 2 januari 2017 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Mijn vriend en ik waren op dat moment zo'n anderhalf jaar samen. Ik was van huis uit jarenlang anti-abortus geweest, maar inmiddels had ik mijn mening bijgesteld. Ik ging meteen op internet zoeken welke stappen ik moest nemen. Ik wilde het weg laten halen, daar heb ik geen moment over getwijfeld. ik heb een kind op dit moment niets te bieden. Het traject in Nederland bleek heel goed geregeld te zijn, en ik kon al na een paar dagen terecht voor een afspraak bij een kliniek hier in de buurt. Tijdens die eerste afspraak keken ze hoever ik inmiddels was, en vanuit daar zouden ze de volgende stap bepalen. Er werd me verteld dat het inmiddels zo groot was als een rijstkorrel. Mijn vriend was meegegaan, en ik werd nog even apart genomen om te bevestigen dat dit echt mijn eigen keuze was. Vervolgens kreeg ik de keuze: of de abortuspil slikken, of een zuigcurettage ondergaan. Dat laatste vond ik een eng idee, dus ik besloot voor de pil te gaan. Ik vroeg of het pijn deed en kreeg te horen dat het geen prettig gevoel zou zijn, en dat ik waarschijnlijk wel een paar uur last zou hebben van een zeurderig gevoel: een soort menstruatiekramp, maar dan erger. Ik dacht: dat komt wel goed. In de kliniek kreeg ik de eerste pil, die je ter plekke moet slikken. Ik kreeg ook medicatie mee naar huis, die ik een paar dagen later vaginaal moest inbrengen. Er was me verteld dat het hele proces ongeveer een uur na het inbrengen van die medicatie op gang zou komen. Het zou aanvoelen alsof ik weeën kreeg. Op de bewuste avond was mijn vriend bij me. Ik nam wat pijnstillers, bracht de medicatie in en ging op bed liggen met een kruik en een filmpje, om het maar zo comfortabel mogelijk te maken. Het begon drie kwartier nadat ik de medicatie nam. Ik moest meteen naar het toilet, omdat het ging bloeden en samentrekken. De pijn die ik voelde leek in de verste verte niet op ongesteldheidskrampen, het was zoveel erger. De enige overeenkomst was dat het pijn deed op dezelfde plek, maar daar houdt de vergelijking op. Het voelde als een spier die na het sporten compleet samentrekt, maar dan veel erger en in het diepste van je lichaam. Naast bloed verloor ik ook bloedklodders, en ik kreeg ontzettende diarree. Vervolgens begon ik ook nog over te geven van de pijn. Ik was compleet overweldigd door de fysieke en emotionele pijn, en de totale naarheid van de hele situatie. Ik kon het niet meer opbrengen om overeind te zitten.

Ik had het idee dat ik doodging. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar in werkelijkheid zal het niet meer dan drie kwartier zijn geweest. De ergste pijn ging over, ik strompelde naar bed en ging in foetushouding liggen, tot het me lukte om eindelijk in slaap te vallen. Ik kan oprecht zeggen dat dit het ergste is dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Mensen zeggen weleens dat abortus tegenwoordig makkelijk is en iedereen het ziet als een soort noodanticonceptie. Nou, dit wens je niemand toe. Qua pijn ging het de volgende dag beter. De tweede dag nadat ik de medicatie had ingenomen, hadden mijn vriend en ik met wat vrienden afgesproken. Daar ging ik naar het toilet en kwam er een donkere bloedklodder uit me. Wat ik van internet moet geloven, was dat het vruchtzakje. Dat was een schokkende ervaring, om dat zo te zien en er op dat moment ook met niemand over te kunnen praten. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat ik in mijn eentje een groot verlies aan het verwerken was, zowel fysiek als mentaal. Alsof er een leegte was waar daarvoor niets had gezeten, maar waar ik nu mee om moest leren gaan. Ik ging in die periode heel veel uit en dronk veel meer dan goed voor me was. Mijn vriend stond wel voor me klaar, maar zeker in het begin kón ik er gewoon niet over praten. Een paar weken daarna liep onze relatie op de klippen. De abortus had ons uit elkaar gedreven. Ik had hem zo buitengesloten in mijn emotionele proces, dat er een afstand tussen ons ontstaan was en we niet meer met elkaar konden communiceren. Omdat ik vanuit mijn familie geen steun kon verwachten, kwam ik nogal in een isolement terecht. Als ik mijn ouders over mijn abortus had kunnen vertellen, zou dat de dingen een stuk makkelijker hebben gemaakt. Ik zou het er dan niet eens expliciet over hoeven te hebben met hen – maar zou het wel heel fijn vinden als ze ervan op de hoogte waren, en ik er dus niet zo geheimzinnig over hoef te doen. In een ideale wereld zouden mijn ouders achter mijn beslissing staan, omdat ze het beste voor me willen – in plaats van dat ze hetgene willen wat het beste aansluit op hun visies. In hun ogen is en blijft abortus moord. Ik heb nog wel een tijd geworsteld met de vraag of ik me schuldig moest voelen over de abortus. Vanuit mijn opvoeding zou dat natuurlijk 'moeten', maar zo beleefde ik dat zelf helemaal niet. Mijn familie koestert nog altijd de hoop dat ik Jezus vind. Of dat Jezus mij vindt, of hoe dat dan ook gaat. Ik heb mezelf voorgenomen dat, als ik ooit kinderen krijg, ik mijn ouders sowieso ga vertellen dat ik eerder al zwanger ben geweest – ondanks dat het zo klein was als een rijstkorrel. Ik voelde me veel meer verbonden met 'het' dan ik in eerste instantie had gedacht. Toch heb ik er geen moment spijt van gehad dat ik het weg heb laten halen – al maakte dat de ingreep natuurlijk niet minder naar. Inmiddels slik ik de pil weer, hoe vreselijk ik dat ook vind, en ik let er nu héél streng op of ik hem elke avond op tijd inneem. Het laatste wat ik wil is weer zo'n ingreep ondergaan.