Neem een kijkje in 's werelds grootste elektronische vuilnisbelt

Het is een hete zonnige dag, maar het is moeilijk een glimp van het zonlicht op te vangen door de smog die gegenereerd wordt op 's werelds grootste digitale vuilnisbelt. Dit voormalige moeras in de buitenwijken van de Ghanese hoofdstad, Accra, is volgens velen het centrum van het illegale netwerk voor het dumpen van gedateerde, kapotte en onbruikbare producten uit Westerse staten. "Agbosbloshie is geen prettige plek," zegt mijn taxichauffeur die me vorige week naar de locatie reed tijdens mijn week dat ik er op bezoek was. "Wij noemen het Sodom en Gomorrah, naar de twee verdoemde steden in de Bijbel. Het is een heel grote vuilstort, waar mensen tussen de zwarte rook en stank van het afval werken."

Ondanks de Conventie van Basel, een internationaal verdrag uit 1989 dat ontwikkelde landen verbood om ongeautoriseerd elektronisch afval te dumpen in onderontwikkelde landen, blijft de vraag naar goud en koper uit oude apparaten hoog in Agbogbloshie. Dertig kilometer verderop, in de haven van Tema, komt jaarlijks 215.000 ton aan tweedehands elektronica uit voornamelijk West-Europa en de VS aan. Deze uitgebluste apparaten worden vervolgens gedumpt op afvalbergen als Agbogbloshie, dat zo'n 129.000 ton elektronica per jaar te verduren krijgt.

De Ghanese overheid stelde in januari 2013 een verbod in op het importeren van tweedehands koelkasten vanwege de gevaarlijke CFK gassen die hierin zitten, wat heeft geleid tot de inbeslagname en het ontmantelen van de Britse import. Agborbloshie blijft echter dagelijks 40.000 mensen bedienen, die €1 tot €2 euro per dag verdienen met hun harde werk.

Afvalwerkers uit Ghana's Agbogbloshie, 's werelds grootste elektronische vuilnisbelt, nemen een pauze nadat ze koper en verkoopbaar metaal uit ongewilde apparaten hebben gehaald.

Hongerig nadat ze door een berg verlaten computers, kopieerapparaten, telefoons en televisies heen hebben gewerkt, houden ze pauze om een banaan te eten, gebracht door de vrouwen op de werkplek.

Het grootste deel van de werkers in Agbogbloshie zijn mannen uit het noorden van Ghana, die drie tot vijf maanden op de hoop werken voordat ze een maand terugkeren naar hun familie om hun loon uit te delen. Ze wonen in de buurt van de werkplek en beginnen al om 05:00u, op tijd voor het islamitische ochtendgebed.

Er zijn speciale gebedslocaties rondom de vuilnisbelt geplaatst. Gebedsmatjes worden weggehouden van de aarde en het water, dat doordrenkt met hoge concentraties lood, kwik, thallium, waterstofcyanide, dioxine en gebromineerde vuurvertrager die van de dampen van het brandende afval afkomen.

Jonge tieners die normaal op de middelbare school zouden moeten zitten kunnen hier gevonden worden als werkers.

Sommige werkers nemen hun familie mee, zoals deze jonge dochter die wacht tot haar vader klaar is met zijn werkdag.

Agbogbloshie is ook een magneet voor migranten uit West-Afrika. Doordat de lokale en Chinese fabrikanten de grondstoffen blijven kopen biedt het vinden een constante stroom aan inkomsten die ze thuis niet kunnen vinden.

Als oplossing voor tegen dakloosheid bouwen de migrantenhutjes op locatie van de verschillende producten die hier zijn beland. Ze houden de beste onderdelen voor zichzelf voordat ze in de handen van een koper kunnen vallen.

Ze kleden zich ook in het afval dat ze kunnen vinden. Omdat er geen schoonmaakfaciliteiten aanwezig zijn, dragen ze elke dag dezelfde kleren.

Deze mannen uit Nigeria, Burkina Faso, Ivoorkust en Mali spreken gebroken Frans en Hause met elkaar. Ze voelen hetzelfde; dat leven en werken op deze plek "niet eerlijk is" en dat "Europa een betere plek voor ze zou zijn."

Ondanks ernstige discriminatie door de Ghanezen op de vuilnisbelt, zijn de migranten trots op hun kracht. Ze zeggen dat ze net zo 'sterk' zijn als hun leef- en werkcondities.

Er wordt veel wiet gerookt om de hoofdpijn en pijn op hun borst te verminderen als gevolg van het leven tussen giftige chemicalien. Ook lijden veel van hen aan slapeloosheid.

Sommigen van hen graven op zoek naar blikjes en plastic flesjes, als een alternatief voor het verbranden van elektronica, wat ervoor zorgt dat ze minder bloot staan aan de rook. Ze noemen zichzelf 'speurders' en gebruiken lange metalen klauwen als onderdeel van hun 'speurtocht.'

Kinderen wegen de producten die ze hebben verzameld voordat ze de zakken aan de kopers (links) geven.

Vrouwen blijven normaal gesproken weg van de arbeid in Agbogbloshie en verzorgen het eten voor de mannen. Zij die meewerken wassen vermalen plastic met vies water uit een van de putten op de locatie.

De stukken worden vervolgens gedroogd voordat ze verkocht worden om er plastic zakken uit te maken.

Het verzamelen van auto-onderdelen vormt ook een van de inkomstenbronnen op de afvalhoop. Met een gasbrander worden er gaten gesneden om metalen en andere kleine onderdelen te verzamelen.

De Odaw rivier is de grens tussen de afvalberg en de Old Faduma sloppenwijk, thuis aan meer dan 79.000 mensen die continu staan blootgesteld aan de rook. Door de aanwezigheid van muggen en insecten lopen ze kans op malaria.

De VN verwacht dat elk jaar ongeveer 50 miljoen ton aan elektronisch afval wordt weggegooid per jaar. Waar gebruikte elektronica ook vandaan komen en hoe ze ook maar binnen zijn gekomen in het land, er zijn er velen die het nodig hebben als bron van inkomsten.

Onverkoopbare onderdelen worden niet verwerkt; deze blijven liggen, en dragen bij aan de steeds maar groter wordende hopen afval.