Je kunt niet verslaafd zijn aan wiet, maar toch was ik het

De afgelopen zes jaar begon ik mijn dag altijd met hetzelfde mantra. Na een lange strijd met de snoozeknop opende ik mijn ogen en zwoer ik: "Deze ochtend ga ik geen wiet roken." Dit mantra werd meestal opgevolgd door een welgemeende belofte aan mezelf dat ik die dag zou gaan schrijven, in plaats van op een wietwolk door de wereld zweven.

Ik herhaal het mantra terwijl ik mezelf uit bed sleur, naar de Ikea-kast waar mijn belangrijkste schatten staan. Een zwart met gouden heksenhanger, die vroeger van mijn oma was. Een kleine olifant met juweeltjes op de bovenste plank. En mijn donkerblauwe glazen pijpje, daarnaast. Terwijl ik de laatste woorden van mijn mantra uitspreek, pak ik hem op en stop er wiet in. Ik zit op de rand van mijn bed en rook "slechts een klein beetje."

De afgelopen zes jaar ben ik ongeveer iedere ochtend stoned geweest, maar ik blow al meer dan tien jaar dagelijks. Het begon toen ik 16 was. Over een paar weken word ik 27.

Als het kan blow ik ongeveer drie keer per dag: één keer in de ochtend, dan 's middags, en 's avonds tussen de één en oneindig veel joints, afhankelijk van hoeveel wiet ik heb. Ik blow om door de saaie delen van mijn dag te komen: dingen als het maken van ontbijt, douchen, boodschappen doen en naar mijn werk lopen.

Op sommige dagen heb ik het gevoel dat ik niet eens meer stoned word, maar dat alleen mijn stemming een beetje verandert. Hoewel ik niet zo productief ben als ik zou kunnen zijn, ben ik wat ze een 'functionerende stoner' noemen: meestal kan ik gewoon lezen, schrijven, rijden, klusjes doen en gesprekken voeren als ik high ben. Het enige probleem is dat ik meestal besluit om geen van bovenstaande activiteiten te doen.

Ondanks mijn mantra's heb ik ontelbaar veel middagen verspild aan stoned worden. Mijn werk heeft er sowieso onder geleden. Zou de mythe waar kunnen zijn dat chronisch gebruik slechte invloed heeft op je motivatie? Voor mij bestaat een productieve dag meestal uit het versturen van een paar mailtjes, een paar uur werken bij mijn ontzettend chille bijbaantje en twee of drie uur schrijven. Ter illustratie: het voorstel om dit artikel te schrijven is meer dan een jaar geleden al goedgekeurd. In plaats van schrijven word ik meestal stoned, kijk ik ongelooflijk vieze groepseksporno op Pornhub en eet ik crackers met kaas. Voordat ik het weet is het vrijdag, en natuurlijk heb ik het dan verdiend om even pauze te nemen na deze hectische werkweek.

Ik maak mezelf wijs dat het oké is: mijn leven is niet echt deprimerend. Ik heb een master afgerond, heb regelmatig schrijfopdrachten, een baantje, een partner, vrienden en een prachtig appartement boven het metrospoor. Ik kan dan toch geen complete mislukking zijn? Natuurlijk ben ik niet verslaafd.

Op de middelbare school schreef ik mijn eindwerkstuk over of wiet verslavend was. Ik wilde wetenschappelijk bewijs vinden om te bewijzen dat iedereen die zei dat wiet me dommer maakte ongelijk had. Ik vond wat ik wilde: wiet is niet fysiek verslavend. Wel is het psychologisch verslavend. Dat houdt in dat je jezelf wijs kunt maken dat je het nodig hebt. Het betekent ook dat er fysieke veranderingen in je hersenen plaatsvinden. Volgens veel zorgcentra kan het gebruik van wiet motivatieproblemen veroorzaken. Mensen die stoppen kunnen een gebrek aan eetlust, angst en andere bijwerkingen ervaren. Toch heb ik altijd ontkend dat het verslavend is. Het is maar een plant. Het is onschuldig. Het is een medicijn, maak ik mezelf wijs. Het kan niet verslavend zijn.

In de afgelopen jaren begonnen de nadelen van blowen zwaarder te wegen dan de voordelen. Je hebt vast weleens gehoord dat wiet je dommer maakt. Nou, mijn geheugen laat me inmiddels in ieder geval aardig in de steek. Mijn ooit uitgebreide woordenschat is flink afgenomen en daarmee ook mijn zelfvertrouwen. Ik kan totaal niet meer spellen. Ik ben niet meer zo scherp als ik denk dat ik ooit was. Ik ben paranoïde en fucking nerveus. Ik kan nergens mijn aandacht bij houden en mijn coördinatie is kut. Ik ben doodsbang om met winkeliers te praten. (Wat als ze doorhebben dat ik stoned ben?)

Ik begon ook te blowen als ik het niet wilde. Het werd een gewoonte zoals het poetsen van mijn tanden. Ik blowde, mijn hartslag ging omhoog en ik begon te stressen over alles wat ik eigenlijk zou moeten doen. Net als hoe ik mezelf beloofde niet meer iedere ochtend te blowen, maakte ik een vergelijkbare belofte vlak voordat ik er één aanstak. Eén laatste joint en dan ben ik er klaar mee, zei ik dan. Aan het eind van de dag had ik nieuwe wiet in huis.

Het begin van het eind van mijn verslaving was zes maanden geleden toen ik bij mijn oma op visite was. Ik blowde in haar huis terwijl zij sliep.

"Ik weet hoe wiet ruikt," zei ze 's ochtends. "Kijk nou naar je, je kunt niet eens een normaal ritme aanhouden. Je moet je leven op orde krijgen." Ik vond dat ze aan het zeiken was en zich niet met mijn medicijn moest bemoeien. Zo reageerde ik altijd als iemand voorstelde dat het misschien beter was als ik stopte: ontkennend.

Drie weken geleden besloot ik dat ik er eindelijk klaar voor was om te zien wat er gebeurde als ik stopte. Er zijn zoveel redenen dat mensen stoppen. Ik was de paranoia, angst, gebrek aan productiviteit en luiheid zat. Lange tijd was ik bang om te stoppen omdat ik me zorgen maakte dat ik niet zou weten wat ik met mezelf aan moest, maar de tijd was nu gekomen.

Tot nu toe voel ik me verrassend goed, in tegenstelling tot hoe ik dacht dat ik me zou voelen. Ik ging ervan uit dat ik een paar weken nerveuzer, sneller geïrriteerd en misselijk zou zijn. Gelukkig ben ik niet bitcheriger dan normaal en met mijn zenuwen gaat het beter dan toen ik continu stoned was. Mijn eetlust is best wel afgenomen, maar dat zie ik als iets positiefs, omdat ik mijn stonergewicht wil verliezen.

Ik wil niet al te hoog van de toren blazen over mijn nieuwe, drugsvrije leven omdat ik niet als een hypocriete zelfingenomen lul wil overkomen, maar ik verbaas me over hoeveel problemen er zijn verdwenen door te stoppen. Ik zie mijn oude vrienden vaker en ik heb nieuwe vrienden gemaakt omdat ik niet meer doodsbenauwd ben om met mensen te praten. Ik heb voorstellen voor nieuwe publicaties de deur uitgedaan. Ik heb meer tijd om te schrijven, maaltijden te koken, en echte boeken te lezen.

Begrijp me niet verkeerd, een wietloos bestaan is niet per se de enige goede manier om te leven of zo. Ik zeg niet dat iedereen een nuchter leven moet leiden. Ik hou nog steeds van wiet en ik mis het. Op 20 april, Cannabis Day, wat nog steeds mijn favoriete feestdag is, ga ik niks anders doen dan superdikke joints roken. Het enige verschil is dat ik nu degene ben die de controle heeft. Ik zal weer enorm kunnen genieten van het gevoel weer echt high te zijn, en dat is iets waar ik erg naar uitkijk.

Binnenkort stoppen we met posten op de Facebookpagina van VICE. Geen paniek: like nu VICE Nederland om niks (NIKS) te missen: