Google Glass, ik haat je nu al

Hoera, Google Glass komt eraan. Een nieuwe generatie draagbare technologie belooft ons gouden tijden van non-intrusieve informatievoorziening en interfaces in die geenszins onze interactie met de echte wereld en anderen in de weg staan zoals die lastige smartphones waar we toch allemaal zoveel last van hebben.

Gemonteerd op een halve bril zit wat elektronica en wat sensors, een blokje glas en een trackpad. GPS, internet, bluetooth, spraakbesturing, camera, microfoon, alles erop en eraan. Zodat je niet meer weg hoeft te kijken tijdens een gesprek, zonder handen de weg kan vinden en informatie op kan zoeken, de telefoon kan beantwoorden en filmpjes en foto's kan maken en delen.

Prachtig. Stel je voor. Spraakbesturing. Ik kan er sinds Siri al geen genoeg van krijgen. De toekomst is weer eens mooi.

Een moderne stedeling heeft natuurlijk steeds minder ruimte of tijd voor een huisdier, maar geen nood: met Google Glass kan iedereen een valide reden kopen om tegen zichzelf te praten. Ondersteuning van het Nederlands duurt natuurlijk nog even, dus je kan je alvast verheugen op de eerste 'early adopters' in de supermarkt die met hun beste gebroken Amerikaans OKAY GOOGEL, TEEK AH PIKTJUR END SJEER IT TOE MAI SIRKELS roepen tegen hun aanstaande avondeten.  Waar in het verleden de aanwezigheid van een koptelefoon of oplichtend schermpje je kon verzekeren dat je hier met 'een technologische vooruitgang' en niet met 'een schizofrene persoonlijkheidsstoornis' te maken had, rest nu enkel nog een halve bril als indicatie van relatieve mentale gezondheid.

Maar laten we wel wezen, schreeuwen hoeft niet. Het apparaat werkt met redelijke coole bot-inductietechniek en reageert dus alleen op de stem van de gebruiker. Mijn dagelijkse fantasie waarin ik naar Google Glass-gebruiker toe loop en zeg: 'Okay glass, google rabid horse torture porn I'm feeling lucky share to all my circles' roepen laat ik bij deze met weemoed varen.

Gelukkig wordt Glass niet alleen door spraak bestuurd. "Subtiele hoofdbewegingen" en "een trackpad aan de zijkant van de bril" zullen de gebruiker ondersteunen in het navigeren door de menu's en keuzes.

Denk even terug aan je eerste Apple II, 286, Atari of andere pre-historische computer. Jij leerde als jonge dynamische geest binnen een kwartier alle noodzakelijke DOS commando's en klikte je in de jaren 90 een weg door het internet alsof je nooit anders had gedaan. Ondertussen, bijtend in jouw digitale stof, probeerden je ouders met een vuistdik boek ('De Informatiesnelweg voor Dummies') muis, toetsenbord en beeldscherm te onderscheiden.

Extrapoleer deze situatie naar een bril die bestuurd wordt met stemcommando's, waarvan de interface rechts-boven in je zicht zweeft en die je verder met 'subtiele hoofdbewegingen' en een vlak stukje trackpad op je slaap moet temmen. Juist.

Met gedempte jaloezie zul je toekijken hoe je tienerbroertje schouderophalend een gestolen setje Glass op het schoolplein van ene Remco overneemt in ruil voor twee jointjes en jouw originele Rotterdam Terror Corps bomberjack en het geval leert bedienen met een soepelheid die iedereen boven de 21 achterlaat met een sterke drang naar de simpele vreugde van stenen tijdperk waarin geweld met een zware steen iets meer sociale acceptatie genoot.

Naar mate de tijd vordert en iedereen onherroepelijk aan deze voortrazend vreugde lijkt te moeten geloven sta jij voor een keuze. Of je leert snel, vloeiend en in de privacy van je eigen kamer met dat ding om te gaan voordat je er wat dan ook mee doet, of je besluit hier en nu dat je gaat wachten tot het merendeel van de rest van de wereld zichzelf heeft belachelijk gemaakt voordat je ermee aan de haal gaat.

Wat je ook besluit, je kan berusten in de wetenschap dat de ergste gevallen altijd zullen komen van onze lieve babyboomers, die volledig overtuigd van hun eigen kunnen en moderniteit duurbetaalde 'Google Glass en Jij' seminars á 900 euro per persoon per dagdeel zullen bijwonen. Op straat zul je deze tragische gevallen aantreffen. Midden op straat staan ze stil, starend naar de zwijgende afgod rechtsboven in hun zicht, stuiptrekkingen met hun hoofd makend terwijl ze prevelend in jammerlijk Engels aan de zijkant van hun bril wrijven en proberen de helaasheid van hun bestaan te bezweren.

Ik kan niet wachten.