In een bos naast Duinkerken kamperen op dit moment honderden vluchtelingen. Soms slapen ze in de tenten die ze hebben gekregen van vrijwilligers. Maar omdat het kamp wekelijks wordt ontruimd door de Franse autoriteiten, hebben de vluchtelingen vaak niets meer dan een slaapzak om in te slapen. De meeste van hen zijn Koerden, gevlucht uit Irak wegens de dreiging van de Islamitische Staat (IS). Omdat IS nu bijna helemaal uit Noord-Irak is verdreven, maken veel van deze vluchtelingen geen kans meer op asiel. Sommigen kunnen zelfs niet terugkeren naar hun land van herkomst, omdat ze geen reisdocumenten meer hebben. Die zijn verloren of gestolen door mensensmokkelaars. Ze hopen allemaal op een dag de oversteek te kunnen maken naar Engeland, om daar hun leven opnieuw te beginnen.
Advertentie
VICE sprak Aziz Kawak, een jonge fotograaf die twee jaar terug naar Nederland is gevlucht. Aziz heeft in de afgelopen weken een bus vol spullen ingezameld, zodat hij die samen met andere vrijwilligers kon uitdelen aan de vluchtelingen in Duinkerken. Denk aan tenten, slaapzakken, voedsel en kleding. Hij ging er afgelopen weekend naartoe en nam zijn camera mee, zodat hij de situatie in het kamp vast kon leggen. Hij hoopt hiermee bewustzijn te creëren over de heftige toestand waarin deze groep mensen zich verkeert.Aziz kwam terug met een heleboel foto’s, en vertelde zijn verhaal.
“Elke dag lopen de vluchtelingen naar de haven in Duinkerken. Vanaf de haven kunnen ze proberen illegaal met een vrachtwagen op de boot naar Engeland mee te reizen. Het verhaal gaat namelijk rond dat het daar makkelijker is om een leven op te bouwen zonder officiële documenten. De vluchtelingen hebben zich daarom niet aangemeld voor de officiële asielprocedure in Frankrijk. Dat zou namelijk betekenen dat ze hier zouden moeten blijven, of teruggestuurd worden naar hun land van herkomst. De oversteek naar Engeland kost vijfduizend euro, zonder enige garantie ook echt de oversteek te kunnen maken. Ze kunnen namelijk altijd worden opgepakt. Mensen die dat geld niet hebben, proberen zelf de oversteek te maken. Ze kijken dan bijvoorbeeld ‘s nachts of ze een vrachtwagen in kunnen komen,” vertelt Aziz.
“Dit is een foto van een geïmproviseerde douche. De mensen vangen water op in flesjes. Om het water warm te maken, leggen ze de flesjes een paar minuten op het vuur, met het dopje open.”
Advertentie
“Dit meisje was zo lief. Ze zei tegen mij: ‘jij bent mijn grote broer.’ Dat deed zoveel met me. Nu heb ik een heel dubbel gevoel. Ik wil haar heel graag nog een keer zien. Maar ik weet ook dat het beter is als ik haar niet meer zie. Dat betekent namelijk dat ze veilig is.”
“Het afgelopen weekend waren de omstandigheden nog erger dan de vorige keer dat ik er was. Deze waterkraan is bijvoorbeeld afgesloten. Voor schoon drinkwater zijn de vluchtelingen nu afhankelijk van vrijwilligers die flesjes uitdelen. Ook moeten ze zichzelf nu wassen met het water uit het meertje in de buurt.”
“De Franse autoriteiten doen er ondertussen van alles aan om te voorkomen dat er een officieus kamp ontstaat. Ze ontruimen het kamp wekelijks. Ook probeert de Franse politie de mensen weg te houden, bijvoorbeeld met traangas of pepperspray. Veel van de spullen die de mensen hebben gekregen, kunnen daardoor niet meer gebruikt worden.”
“Voordat ik een foto maak, vraag ik de mensen meestal of ze willen lachen. Dit doe ik, omdat ik de vluchtelingen niet alleen als kwetsbaar en zielig wil portretteren. Ik wil laten zien dat het ook gewoon mensen zijn. Maar deze man wilde niet lachend op de foto. Hij zei: ‘na alles wat ik in mijn leven heb gezien en meegemaakt, kan ik niet meer lachen’.”
“De politie controleert alles dat de vrijwilligers willen uitdelen. Tenten en slaapzakken mogen we soms niet meer geven – dat is eigenlijk ook illegaal, omdat de vluchtelingen in principe niet in het bos mogen kamperen.”
Advertentie
“De man op deze foto zit al langer dan een jaar in het kamp in Duinkerken. Je zou kunnen zeggen dat dit zijn huis is. Op deze plek steekt hij zijn vuur aan, en slaapt hij in zijn slaapzak op de grond.”
“Op sommige momenten voelde ik me heel schuldig. Als je klaar bent met het uitdelen van de spullen, ga je terug naar je hotel. Daar staat dan een warme maaltijd klaar. Daarna stap je onder de warme douche. Terwijl één kilometer verderop mensen in de kou op de grond slapen. Dat voelt zo oneerlijk.”Aziz is vrijwilliger bij Live for Lives , een organisatie die door heel Europa spullen uitdeelt bij vluchtelingenkampen, om zo de leefomstandigheden in ieder geval een beetje beter te maken.