FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Door de industriële revolutie op zee wordt veel zeeleven met uitsterven bedreigd

Mensen hebben vele landdieren richting uitsterving gedreven, kunnen we de zee van hetzelfde lot redden?

Waarschijnlijk kunnen we het spreekwoord 'er zwemt genoeg vis in de zee' binnenkort vaarwel zeggen, zo valt te lezen in dit artikel dat onlangs werd gepubliceerd in Science. Volgens de auteurs van de studie loopt het onderwaterleven net zo veel gevaar als sommige dieren op het land, die ten gevolge van ons menselijk handelen met uitsterven worden bedreigd. Het enige verschil is dat de mensheid er een stukje langer (een paar eeuwen) over heeft gedaan om onze oceanen te industrialiseren; op het land ging dat allemaal een stuk vlotter.

Advertentie

Douglas McCauley, een van de onderzoekers van de studie en ecoloog aan de universiteit van Santa Barbara, constateerde dat de massale uitstervingen op het land van de laatste honderden jaren, zich zullen herhalen onder water, als we zo doorgaan.

McCauley en zijn collega's wijzen ter ondersteuning van deze bewering naar hoe wij over de laatste paar honderd jaar – door toedoen van industrialisatie en agricultuur – een hoop ecosystemen hebben weggevaagd. " In de tijd van de industriële revolutie ging het gelijk een stuk sneller met het uitsterven van diersoorten."

"Dat is sindsdien alleen maar toegenomen, en het bleek een keerpunt in de snelheid waarmee landdieren uitsterven," legde McCauley uit.

Nu zijn we op het punt aangekomen dat alleen het vaste land ons niet meer kan voorzien van onze behoeftes. De industrialisatie van de oceanen staat op het punt op grote schaal los te barsten. Door de garnalen- en vissenteelt worden hele stukken grond aangetast – wat tegelijk de voedingsbodem is voor deze soorten – en de visnetten die worden uitgespannen over grote stukken zee, tasten de ecosystemen aan die ze toevallig tegenkomen. Mijnen op de zeebodem en andere industriële, onderwaterpraktijken staan ook niet bepaald bekend om hun milieuvriendelijkheid. En dan hebben we het nog niet eens gehad over klimaatverandering, ook veroorzaakt door de mens.

De Palm Jumeirah in Dubai is opgespoten met zand uit de Perzische Golf. Afbeelding: Google Earth.

Advertentie

Het is logisch: hoe meer contact het onderwaterleven heeft met de mensheid, hoe meer het bedreigd wordt. "Uit deze vergelijking komt naar voren dat hoe meer contact een zeedier heeft met het vaste land – zeeschildpadden die hun eieren in het zand begraven bijvoorbeeld – hoe groter de kans is op uitsterving," vertelde McCauley mij. "Dat komt natuurlijk omdat daardoor de kans groter is dat er interactie ontstaat tussen mens en zeedier."

Neem zeeschildpadden en kustvogels, die worden op het moment erger bedreigd dan ongewerveld onderwaterleven, zoals sponzen. Dat betekent niet dat al het andere zeeleven buiten schot blijft op de lange termijn. "We moeten onszelf nu niet op de schouder gaan kloppen omdat er relatief weinig soorten uitgestorven zijn in de oceaan," zei McCauley. "Het is eerder dat de experts die de schattingen over bedreigde soorten moeten maken compleet in het duister tasten. We hebben extreem slecht zicht op de risico's die zeedieren lopen."

Het idee dat wij als mensheid bezig zijn om de oceanen en het onderwaterleven om zeep te helpen, is nogal deprimerend. Maar er is hoop – McCauley presenteerde met zijn team strategieën die ons kunnen behoeden voor een toekomst zonder mariene ecosystemen. Wat ook kan helpen is kijken en leren van het verleden – aan menselijke fouten geen gebrek.

Dat gezegd hebbende is de eerste stap de zwaarste: mensen moeten de situatie accepteren. "We moeten met zijn allen een soort bewustzijn creëren dat als we nu niet optreden, we binnen honderd jaar alleen nog maar het zeeleven kunnen bewonderen in musea," beweerde McCauley stellig.

Advertentie

Een van de beste manieren om de boodschap in die koppige koppen te krijgen, is door de eventuele verliezen voor de mensheid te benadrukken. Het is geen esoterische dreigement, het is een probleem dat onszelf uiteindelijk veel harder terugpakt.

Methodes industriële visserij bedreigen de oceanen. Afbeelding: C. Ortiz Rojas

"Het beschermen van zeeleven heeft niets met onbaatzuchtigheid te maken," zei McCauley. "Zeedieren leveren een significant deel van ons voedselpakket aan, vooral in de armere regio's. Ook spelen ze een cruciale rol als het gaat om het land te beschermen tegen storm, het opslaan van koolstof en het creëren van banen. Als we het mariene ecosysteem gezond houden, kunnen we ook makkelijker de wilde dieren op het land beschermen. De lijst met redenen om zeedieren en oceanen te beschermen is eindeloos."

De auteurs van het Science-artikel formuleerden meerdere bestuurlijke strategieën om de negatieve cijfers af te remmen. Het realiseren van natuurparken en reservaten was een cruciale stap in het beschermen van bedreigde landdieren, en wat betreft de zee is dat niet anders. Op het moment zijn er echter nauwelijks reservaten onder water, zeker als je dit vergelijkt met de aantallen die bovengronds te vinden zijn.

We hebben betere regels en wetten nodig als het gaat om het beschermen en in leven houden van de biodiversiteit in onbeschermde gebieden onder water. "We moeten elke stap die genomen wordt onder water goed in overweging nemen, zeker met de industriële revolutie die op het punt staat om daar los te barsten," ging McCauley verder. "We hebben mineralen, energie en voedsel nodig uit de zee, maar het is belangrijk om deze vooruitgang met aandacht te begeleiden. De ontwikkeling van diepzeemijnbouw, visteelt en zee-energie moeten we goed in de gaten houden, zodat niet al het leven in de oceanen net zo snel kapot gaat als aan land gebeurde."

Advertentie

De ultieme uitdaging blijft natuurlijk het afremmen van klimaatverandering. Veel onderzoeken bevestigen al dat de veranderende watertemperaturen en zuurgraad een negatief effect hebben op het ecologische onderwaterleven. Als we niet snel actie ondernemen om de stijgende temperaturen tegen te gaan gaat de biodiversiteit kapot en valt alles in het water (sorry).

McCauley is ervan overtuigd dat bewustwording hierover de eerste grote stap kan zijn richting verbetering, en ook voor iedereen het meest gemakkelijk is om gelijk in te stappen.

"Erkenning is naar mijn mening het belangrijkste dat we nu kunnen doen. We zaten te veel op onze lauweren te rusten toen klimaatverandering voor problemen begon te zorgen, en zo werd het iets waar we nu op globale schaal mee te maken hebben. Net als bij wilde dieren," zei McCauley.

"We moeten deze crisis in en onder water nu de kop in drukken," zei hij. "Nu het nog kan."

Je kan hier trouwens binnenkort stage komen lopen. Mail alejandro.tauber[@]vice.com voor meer info.