Ik ben Syrië ontvlucht, maar kan niet ontsnappen aan de Europese bureaucratie

Dit artikel is onderdeel van Nieuwe Buren, een reeks artikelen op VICE.com geschreven door jonge vluchtelingen in heel Europa. Lees het voorwoord van de editor hier.

Mohab is negentien jaar en een vluchteling uit Syrië. Hij is opgegroeid in de stad Hama en is afgelopen jaar in Nederland aangekomen.

Hier ben ik dan, in Amsterdam. Ik leer Nederlands en probeer mijn eigen ding te doen. Mijn ouders zijn nog steeds in Syrië, in Hama. Zij zijn achtergebleven en hebben alles op alles gezet zodat mijn broertje en ik veilig zouden zijn, en een toekomst hebben. Maar ik kan niet zomaar doorgaan met mijn leven. Mijn leven was in Hama, waar ik met mijn vrienden en familie was, naar school ging, elke ochtend ging hardlopen met mijn beste vriend. Ik word verdrietig als ik eraan denk, hoewel ik nu een veilig en comfortabel leven heb.

De stad Hama staat nu bekend om de massaprotesten in 2011, en de bloedbaden in 1982. Maar het is ook mijn thuis, een plek vol mooie herinneringen. Mijn ouders houden van reizen, en ook van koken, wat we vaak samendeden. Ik moest uit Syrië vluchten toen ik net achttien was. Ik had net mijn middelbare school afgerond, en was trots op mezelf. Ik had het goed gedaan. Ik moest hard werken om hoge cijfers te halen, maar dat is me gelukt. Maar toen was ik meerderjarig, en begon het Syrische leger iedereen die in staat was om te vechten op te roepen. Er was dus een grote kans dat ik het leger in zou moeten. Mijn moeder accepteerde dat niet en heeft alles gedaan om ons het land uit te krijgen. Mijn ouders hebben hun huis verkocht en dat geld en hun spaargeld gebruikt om ons het land uit te krijgen.

Mijn jongere broertje zit nu in Zweden. Hij is minderjarig, en heeft een verzoek voor familiehereniging ingediend, zodat onze ouders naar Europa kunnen komen. Maar het proces is ingewikkelder dan we hadden verwacht. Om naar Zweden te kunnen, moeten mijn ouders eerst naar een Zweedse ambassade voor een interview. Maar er is geen Zweedse ambassade in Syrië, en ook niet in de meeste buurlanden. Mijn ouders zouden naar Turkije moeten reizen, maar iedereen weet dat het erg gevaarlijk is om via het noorden van Syrië te reizen. Mijn ouders zijn oud en hebben weinig geld, dus dat is voor ons geen optie.

Afgelopen week hoorden we dat Soedan misschien een betere mogelijkheid is, omdat Zweden daar ook een ambassade heeft. Maar zelfs als het ze lukt om daar bij de ambassade te komen, moeten ze daarna nog lang wachten voordat ze horen of ze een verblijfsvergunning krijgen. De huurprijzen in Soedan zijn torenhoog, wat betekent dat mijn ouders weer terug zouden moeten naar Syrië tot ze bericht krijgen of ze voorgoed mogen vertrekken. Mijn ouders zijn daar te oud voor. Ze zouden makkelijker naar Europa moeten kunnen reizen, makkelijker dan hoe mijn broertje en ik het hebben gedaan. Dat was geen reizen te noemen; het was een ervaring die je je ergste vijand niet toewenst. Maar dit is hoe Europa momenteel is.

Er is niets dat ik niet zou doen om mijn ouders te helpen. Zodra ik mijn verblijfsvergunning had, heb ik meteen aan Vluchtelingenwerk gevraagd of ze me konden helpen om familiehereniging aan te vragen, zodat mijn ouders ook hierheen konden komen. Ze hebben me wel geholpen, maar ze hadden er weinig vertrouwen in. Een van de medewerkers zei zelfs: "Verdoe onze tijd niet, je bent geen minderjarige, dus je maakt geen kans op familiehereniging. Je moet accepteren dat de IND je verzoek zal weigeren. Soms kan het leven zwaar zijn."

Ik trok me daar niks van aan, en heb alsnog familiehereniging aangevraagd. Ik wacht nog steeds op antwoord van de IND en volg de procedure op de voet. Als ze mijn aanvraag weigeren, ga ik in hoger beroep met een advocaat, zodat ik mijn verhaal kan doen voor een rechter. Het is niet eerlijk: mijn ouders mogen niet komen omdat ik ouder dan achttien ben, maar als ik een uitkering wil aanvragen ben ik daar weer te jong voor.

Ik was een van de weinige mensen in het opvangcentrum die durfde te klagen over hoe lang we moesten wachten voordat onze asielaanvragen waren verwerkt. Ik snapte niet waarom de rest gewoon hun mond hield en alleen maar de tijd probeerde te doden. Ik wilde dat niet. We hebben het recht om te zeggen wat we denken en voelen. Natuurlijk was ik dankbaar dat we veilig waren, maar onze families waren dat niet, en sommigen van hen nog steeds niet. Het leven in de noodopvang is zwaar. We hadden geen geld en niks te doen behalve wachten. Sommige mensen hielpen ons, maar dat waren vooral gewone Amsterdammers, geen mensen van hulporganisaties.

Het lange wachten maakte veel mannen boos en nerveus. Sommige mensen hadden geld, maar veel mensen ook niet. Rokers moesten smeken om geld voor sigaretten. Natuurlijk werd ons verteld dat we geen foute dingen moesten doen en niet moesten stelen, want dan riskeerden we uitgewezen te worden. Dus niemand klaagde of protesteerde. Het was voor veel mensen lastig om aan allerlei informatie te komen. Sommigen spraken Engels, ik ook, dus wij konden wat meer doen dan de anderen, zoals het volgen van Nederlandse les of uitstapjes maken met Nederlanders. Maar veel vluchtelingen konden niks doen, behalve proberen om in contact te komen met hun familie.

Ik vond het tijd om daar iets aan te doen, en kwam op het idee om een app te maken voor vluchtelingen die op hun verblijfsvergunning wachten. Je kan online veel informatie vinden, maar het is verdeeld over veel verschillende websites. Er is niet één plek waar alle informatie op staat. Ik heb al deze informatie gebundeld in een mobiele app die RefInfo heet, zodat Arabisch en Engels sprekende vluchtelingen makkelijk erachter kunnen komen wat de eerste stappen stappen zijn als ze hier zijn aangekomen. Bijvoorbeeld hoe je een verblijfsvergunning en familiehereniging aanvraagt, maar ook hoe je Nederlands leert voor de mensen die in Nederlandse opvangcentra zitten.

De app wordt door veel vluchtelingen gebruikt. Ik ben nu alles aan het vertalen naar Tigrinya, voor de vluchtelingen die uit Eritrea komen. Wat ik nu vooral wil is dat mijn ouders veilig zijn. Dan kan ik echt ontspannen en mijn toekomst plannen.

Teken hier de petitie van het UNHCR, die overheden oproept om alle vluchtelingen een veilige toekomst te garanderen.

Klik hier om te doneren aan Stichting Vluchteling, een Nederlandse organisatie die vluchtelingen over de hele wereld helpt.