Dabben als Spock: de waanzin van Star Trek in virtual reality

Zelfs als je bij 'Captain Kirk' denkt aan een cornflakesmerk, is Star Trek: Bridge Crew een game voor jou. Want a) je kunt dabben als Spock in virtual reality en b) je kunt dabben, als Spock, in virtual reality. Het is waanzinnig. Star Trek in vr moet je minimaal één keer in je leven ervaren.

Het doel van Star Trek: Bridge Crew, verkrijgbaar op pc en op PlayStation, is simpel: je staat met vier vrienden aan het roer van een ruimteschip en moet supergoed samenwerken om in de kille donkerte van het heelal te overleven. Via een headset schreeuwen jullie commando's naar elkaar. Er zijn vier rollen om te verdelen en iedere rol is een belangrijk schakeltje in het geheel.

In jullie ruimteschip in Star Trek: Bridge Crew zitten jij en drie anderen ieder achter een paneel met allerlei schuifjes en knopjes. Eén persoon bestuurt het ruimteschip, iemand verricht het knalwerk, iemand (de engineer) houdt de energieverdeling in de gaten en uiteraard fungeert een van de spelers als oppas in de vorm van een kapitein. Dat klinkt weinig enerverend, maar dat komt omdat we het nog niet hebben gehad over het leukste spelelement: de besturing.

Want ja, je kunt Star Trek: Bridge Crew spelen met een normale controller (we speelden 'm op de PlayStation) maar dan ben je een dief van je eigen plezier. De magie van Bridge Crew schuilt in de los verkrijgbare vr-controllers die de bewegingen van je handen volgen – zeker op de pc, waar de besturing nog preciezer is dan op de PlayStation. Om alle kracht naar de motoren te sturen, moet de engineer bijvoorbeeld tien schuifjes verzetten en vervolgens roepen dat de kapitein "volle kracht vooruit kan".

Het is een oersaaie handeling, maar in Bridge Crew voelt het als een absolute wereldprestatie. De eerste keer dat we het deden stonden we te huilen als Tom Dumoulin die net de Giro heeft gewonnen, zo trots waren we. Het voelt gewoon absurd goed.

Toch is dat niet het grootste voordeel van de besturing. De bewegingsgevoelige controllers maken Bridge Crew bovenal ongekend hilarisch. Deze game is op zijn best als het dek géén goed geoliede machine is, maar alles misgaat omdat Ferdi weer eens aan het dabben is (iets wat de bewegingsgevoelige controllers opvallend goed registeren) of Erik luchtgitaar speelt terwijl hij eigenlijk commando's zou moeten geven aan zijn teamgenoten. Voor een game die zichzelf zo serieus neemt, is het nogal ironisch dat er zoveel plezier schuilt in het niet serieus nemen van de game.

Om het onbedoeld nog grappiger te maken maakt de game op treffende wijze gebruik van gezichtsanimaties. Als je praat tegen je vrienden (je gebruikt microfoons om te communiceren) bewegen ook de lippen van het personage dat je bestuurt.

De eerste keer dat we het zagen kwamen we niet meer bij: Spock die met een zeer ernstige blik naar zijn dashboard kijkt, maar ondertussen ook 'skkrt skkrt!' roept en er af en toe een dab uitgooit.

Het is in Bridge Crew nogal stressvol om bijvoorbeeld op alle schuifjes te letten én een koers te zetten én je teamgenoten op de hoogte te houden van wat je aan het doen bent. Zeker als het buiten dertig graden is, je steeds met je handen beweegt en je een zware vr-bril op hebt, is Bridge Crew eigenlijk geen pretje. Maar ergens is het ook weer prachtig dat je na een verhit potje de condens van je vr-vizier moet vegen. Iets wat er in de game zelf overigens uitziet alsof je je hoofd van je eigen romp probeert te slaan.

Bridge Crew telt naast random gegenereerde levels maar enkele missies met een verhaal en is misschien niet oneindig houdbaar, maar het is een van de weinige volledige vr-games die zowel op consoles als op pc's zijn te spelen. Star Trek: Bridge Crew is vanwege de besturing en tactische samenwerking met geen andere game te vergelijken. Oh, en wie Star Trek wél leuk vindt: Bridge Crew is een hommage aan alles wat Star Trek ademt en is ook zonder achterlijke teamgenoten een fantastische coöperatieve game. Maar kies je vrienden dan wijselijk.