Worst van het bloed
Alle foto's door de auteur

FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Ik maakte een bloedworst van mijn eigen bloed

Terwijl de bloedworst die ik met bloed, zweet en tranen maakte in de oven zit, ruimen Fayette en ik de keuken – die er inmiddels uitziet als een slachthuis – weer op.

Als ik mensen vertel dat ik bloedworst ga maken van mijn eigen bloed krullen hun neuzen ver omhoog, alsof ze iets ruiken dat vreselijk stinkt.

“Gadverdamme, wat smerig zeg,” is zo ongeveer ieders reactie.

Smerig? Als een varken of koe geslacht wordt, wordt het dier levend op de kop aan een vleeshaak gehangen, daarna wordt zijn keel doorgesneden waardoor het langzaam leeg bloed. Het bloed wordt in grote teilen opgevangen voor de bloedworst liefhebbers onder ons waarna het dier – niet zelden nog bij bewustzijn – in heet water wordt gegooid, zijn vacht wordt losgeweekt van zijn lichaam, in een ontharingsmachine verdwijnt, in stukken wordt gehakt en naar de supermarkt wordt vervoerd.

Advertentie

Dat is smerig. En bloedworst van mijn eigen bloed maken is een diervriendelijker alternatief om te koken met vitamines, mineralen en ijzer die ook in vlees zitten. Ik vind het interessant om te verkennen wat dit losmaakt – bij mij, en jullie. Waarom is dit wel smerig, terwijl varkensbloed dat niet is?

Als ik met een steriele naald onder het genot van een kopje thee een beetje bloed bij mezelf afneem, is dat misschien een beetje vreemd, maar smerig vind ik overdreven. Voordat ik met het hele proces begin, bel ik nog wel even met strafrechtadvocaat Tom Gijsberts, om hem te vragen of dit allemaal wel legaal is. “Haal je een grap met me uit?” reageert hij als ik hem vraag of koken met mensenbloed verboden is. Omdat ik te kennen geef dat ik bloedserieus ben slaat hij het wetboek er op na. “Het is lastig te bepalen of het strafbaar is want er heeft zich in Nederland nog nooit een vergelijkbare zaak voorgedaan. Maar ik kan geen wettelijke bepalingen vinden die verbieden dat je je eigen bloed in een worst verwerkt. Mocht je overwegen om zelf iets dergelijks te gaan doen, dan raad ik je het uitdrukkelijk af vanwege de onduidelijkheid van de regelgeving op dit punt en de mogelijke – al dan niet strafrechtelijke – gevolgen.” Dat is duidelijk. Maar net zoals Tinkebell die haar kat wurgde en er een tas van maakte en vijftig kuikens in een shredder dreigde te gooien laat ik mij niet tegenhouden door eventuele strafrechtelijke gevolgen. En het is waarschijnlijk ook niet ongezond. Zolang er geen virussen in zitten in elk geval, en mocht ik mezelf daar nou net op hebben laten testen. “Bloed is eigenlijk gewoon een product uit een lichaam, net zoals vlees en bijvoorbeeld lever dat is. Met een heleboel eiwitten, een heleboel vitaminen en vooral ook heel veel ijzer,” zei internist Eelco Meesters eens tegen NPO Radio 1.

Advertentie

De volgende dag wordt alles keurig bij mij thuis bezorgd en pak ik enthousiast als een kind met kerstmis mijn zeshonderd naalden en bloedzakken uit.

Dus was ik klaar om aan de slag te gaan. Het kostte mij slechts vijf minuten om op het internet een Nederlandse site te vinden waar ik alle medische artikelen die ik maar wil kan bestellen. Op www.praxisdienst.nl scroll ik langs scalpels, gipszagen en OK-afdekdoeken. Ik vraag me af of er meer mensen zijn die – net zoals ik – hier wat spullen inslaan voor ietwat vreemde doe-het-zelf-experimenten. Mensen die van horrorfilms houden bijvoorbeeld.

Omdat ik naalden alleen per honderd kan bestellen en ik zeker wil weten dat ik de juiste heb, bestel ik zes dozen voor zo’n acht euro per doos. Onder het kopje transfusie-apparaten vind ik bloedzakken voor bloeddonatie. Nadat ik alles in mijn boodschappenmandje heb gedaan en afgerekend heb, is het wachten op mijn bestelling. Mijn volledige naam hoef ik niet eens op te geven.

De volgende dag wordt alles keurig bij mij thuis bezorgd en pak ik enthousiast als een kind met kerstmis mijn zeshonderd naalden en bloedzakken uit. Mijn woonkamer ziet in een klap uit als een operatiekamer.

Nu is het tijd om iemand te vinden die bloed bij me wil afnemen. Het is even zoeken maar gelukkig blijkt de datingapp Inner Circle vol te zitten met artsen die wel wat bloed bij me willen afnemen op onze eerste date. Maar omdat Gijsberts niet uit kan sluiten dat ik me schuldig maak aan een strafbaar feit, besluit ik dat ik niemand – zelfs geen Inner Circle-leden – medeplichtig wil maken aan mijn kookkunsten. Dus kijk ik een paar youtubefilmpjes, vraag wat uitleg aan mijn Inner Circle-vrienden en plant een paar dagen later een flinke punctienaald met daaraan een bloeddonor zak in een ader in mijn elleboogholte.

Advertentie

Helaas ben ik een beetje uitgeschoten met de sojasaus, waardoor het nogal zout is.

Terwijl mijn online bestelde bloeddonor zak zich vult met bloed (een halve liter, evenveel als bij bloeddonatie afgestaan wordt) staar ik een beetje voor me uit. Wat zou mijn moeder denken als ze me zo in mijn huiskamer zou zien zitten? Vraag ik me af. Of mijn basisschooldocenten?

Tegen de tijd dat de zak vol is heb ik nogal een slap armpje dat paars aan begint te lopen. Of dit komt doordat ik mijn bovenarm zo strak heb afgebonden of omdat ik zoveel bloed heb gedoneerd weet ik niet, maar het lijkt me een prima moment om de naald weer uit mijn ader te halen. Omdat ik niet heel ervaren ben spuit er een flinke straal bloed over mijn tapijt. Maar dat geeft niet. Dat heb ik wel over voor een dikke vette zak donorbloed.

Dan gaat de bel. Voor de deur staat mijn Surinaamse vriendin Fayette; zij komt helpen om mijn bloed te verwerken, omdat ze alles weet van Surinaamse bloedworst.

Op mijn aanrecht staan alle volledig vegan ingrediënten al klaar. Terwijl ik met Fayette over de liefde klets maken we een sappig beslag van linzen, tomatenpuree, sojasaus en bloedworstkruiden. Tot slot roeren we er zorgvuldig maar niet te zuinig bijna de hele zak bloed doorheen. Van het smeuïge beslag rollen we worsten die we tevreden in mijn magnetron-oven uit de jaren negentig schuiven. Voor het eerst begrijp ik wat mensen bedoelen als ze zeggen dat “koken ze voldoening geeft”. Terwijl de bloedworst die ik met bloed, zweet en tranen maakte in de oven zit, ruimen Fayette en ik de keuken – die er inmiddels uitziet als een slachthuis – weer op. Opruimen voelt minstens net zo bevredigend als het koken zelf.

Advertentie

De worst is bijna klaar, maar wat zou zo’n vreetfestijn zijn zonder gasten? Er zijn best wat mensen die mijn bloedcreatie willen proeven. Meerdere collega’s, vrienden en mijn huisgenootje – wiens poep ik twee weken geleden verwerkte in een poeppil – staan te springen om aan te schuiven. Aan vrijwilligers is er geen gebrek, maar wel aan worsten. En omdat een diner voor twee me wel zo romantisch lijkt, doe ik niet veel later de deur open voor mijn dierbare vriend Arjan.

Nadat ik de dampende worsten uit de oven heb gehaald maak ik twee mooie borden voor ons op. Met nog een flinke plens vers bloed, geef ik het gerecht de finishing touch die het nodig heeft. Als ik de kaarsjes heb aangestoken en we eenmaal tegenover elkaar zitten, is het tijd om aan te vallen. Tevreden snijden we onze worsten in stukken en kauwen er bedachtzaam op als de jury in een kookprogramma. De substantie is zeer geslaagd en het geheel is precies kruidig genoeg. Helaas ben ik een beetje uitgeschoten met de sojasaus, waardoor het nogal zout is. Maar dat mag de pret niet drukken en we verslinden allebei een flink stuk.

Omdat ik hierna nog een paar bloedworsten over heb en ik liever geen voedsel verspil, gaan we erop uit om de rest aan de vogels te voeren. Volgens Gijsberts zou dit weleens strafbaar kunnen zijn, omdat artikel 2.1 (Dierenwet) dierenmishandeling strafbaar stelt. En dit zou volgens Gijsberts gezien kunnen worden als dierenmishandeling. Ik hoef jullie inmiddels niet meer uit te leggen dat het gek is dat het massaal op gruwelijke wijze slachten van vee wel mag, maar een paar duiven mijn bloedworst voeren mishandeling zou zijn. Maar als mij straks opzettelijk dierenleed ten laste wordt gelegd, dan is dat maar zo.

We fietsen naar het park en voeren vogels met kleine stukjes van mijn worsten, waardoor er een beetje van mijn bloed in de buikjes van bijna alle vogels in het Amsterdamse Westerpark terecht komt. Maar daar laat ik het niet bij. Omdat ik vleesetend Nederland ook een hart onder de riem wil steken, besluit ik mijn worst met iedereen te delen. De volgende dag rij ik fluitend naar het grootste slachthuis van Nederland en voer ik alle dieren die in de hitte staan te wachten op hun dood mijn bloederige bloedworst. Als je deze week een stukje vlees aanschaft, bedenk dan dat je misschien ook wel een beetje van mij eet.

Eet smakelijk!

Volg Motherboard op Facebook en Twitter.