The Tonopah Gap
Beeld: Sebastian Gladstone/DigitalGlobe

FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

De enige plek in Amerika waar Google Earth niet geüpdatet wordt

Acht jaar lang werden de satellietbeelden van een militaire basis in Nevada niet bijgewerkt. We zochten uit waarom.

Dit onderzoek van journalist Brendan Byrne en Dhruv Mehrora, ingenieur verbonden aan de New York University, werd uitgevoerd met hulp van Eyebeam, een organisatie die journalisten en kunstenaars bijstaat om kritisch onderzoek te doen naar technologische ontwikkelingen.

De langste tijd dat een gebied in het vaste land van Verenigde Staten niet geüpdatet is op Google Earth is acht jaar. Van 2008 tot 2016 waren een aantal opgedroogde meren bij de Tonopah Test Range in het zuidwesten van de staat Nevada een blinde vlek voor Google, de alziende bedrijfsmonoliet die de aarde constant in kaart brengt.

Advertentie

Nadat we op deze opvallende informatie stuitten, wilden wij als onderzoekers die kritisch zijn op de Nationale Veiligheidsstaat weten hoe en waarom is gebeurd. Hoewel het gebied sindsdien is bijgewerkt (de huidige afbeelding die op Google Earth/Maps te zien is, is op 1 oktober 2017 genomen), blijft het gat in de historische dataset van Google Earth bestaan (Sinds de start van ons onderzoek heeft Google Earth zijn historische data bijgewerkt met beelden uit 2014 en 2015, waardoor het totale verschil nog zes jaar is).

Dat dit gat acht jaar heeft bestaan zonder enige bevestiging van Google, Alphabet of de Amerikaanse overheid, laat zien dat dit waarschijnlijk zonder waarschuwing opnieuw kan gebeuren. Dit is de aarde van Google, niet de onze.

Toen we meer te weten kwamen over commerciële satellietbeelden, experimentele militaire testlocaties en de werking van Google Earth, beseften we dat we zelf de satellietbeelden van de ‘Tonopah Gap’ moesten vinden en die moesten opkopen.

Tonopah is een onderdeel van de Nellis Test and Training Range, die gezamenlijk wordt beheerd door het het Amerikaanse ministerie van energie en de luchtmacht. Sinds het begin van de jaren 50 worden er op de Nellis Range uitgebreide tests gedaan met ruimteschepen en allerlei wapentuig. Veel van dit soort opgedroogde meren daar in de buurt worden ook al jaren gebruikt voor luchtdoeloefeningen.

Er zijn veel meer van dit soort experimentele wapentestfaciliteiten in de VS, maar vreemd genoeg worden deze locaties regelmatiger geüpdatet op Google Earth. We gingen er daarom ook meteen vanuit dat het hier om censuur ging, en we begonnen ons af te vragen wat Tonopah onderscheidde van de andere locaties.

Advertentie
1540394507245-Screen-Shot-2018-10-24-at-101341-AM

De Tonopah Gap, die onlangs werd bijgewerkt door Google. Afbeelding: Google Earth

En als het inderdaad om censuur gaat, welke techniek werd er dan gebruikt? Was het een fysiek onderdeel van de satelliet zelf, waardoor het geen foto kon maken? Of misschien is er een directe opdracht van overheid aan het satellietbedrijf die we via de Freedom of Information Act (de Amerikaanse versie van de Wet openbaarheid van bestuur) konden achterhalen?

Om hierachter te komen doken we eerst in de geschiedenis van commerciële satellietbeelden. In 1992, 32 jaar nadat de eerste geheime Amerikaanse verkenningssatelliet in een baan om de aarde was gelanceerd, maakte de Amerikaanse Land Remote Sensing Policy Act het mogelijk voor commerciële partijen om satellietbeelden aan te gaan bieden. Het beleid hierachter was, en blijft, een compromis tussen de twee belangrijke neoliberale belangen: nationale veiligheid en geld. Als iedereen zomaar satellietbeelden kon kopen, zou het Amerikaanse leger en veiligheidsdiensten een bepaald tactisch voordeel kwijtraken.

Maar zoals de Michelle Brunngraber, voormalig Senior Executive Intelligence Officer van de CIA, schreef in een paper voor het National War College dat “Het beter zou zijn als Amerikaanse bedrijven deze industrie zouden domineren.”

Wel schrijft ze nog dat federale wetten ervoor moeten zorgen dat de nationale veiligheid niet in gedrang komt, maar het toont de spanning tussen geld en nationale veiligheid aan.

In 2016 pleitte Walter Scott, de oprichter van DigitalGlobe, een toonaangevende leverancier van commerciële satellietbeelden, voor het ontketenen van de “kracht van de Amerikaanse commerciële remote sensing-sector.” De hechte band tussen de commerciële sector en de overheid stelt de overheid in staat om satellietbeelden officieel te censureren.

Advertentie

De officiële censuurmethode staat bekend als ‘Formal Interruption of Normal Commercial Operations’, ’Modified Operations’ of ‘Shutter Control’. De National Geospatial-Intelligence Agency (NGA), het ministerie van de Marine, het ministerie van Handel of een andere overheidsinstantie, kunnen zich beroepen op het belang voor de nationale veiligheid om de verkoop van bepaalde beelden te verbieden, of alleen te beperken tot lage resolutie. Shutter control was een zeer controversieel idee, tenminste tot 9/11 plaatsvond, waarna de vrijheid van meningsuiting routinematig en massaal werd geslachtofferd voor vage veiligheidskwesties.

Maar er werd nooit officieel gebruikgemaakt van shutter control. Het kan zijn dat bureaucratie hier iets mee te maken mee heef. Want de minister van Buitenlandse Zaken, Handel of Defensie moeten zo'n bevel persoonlijk moet ondertekenen. In plaats daarvan kan een overheidsdienst ook zelf de exclusieve rechten op de beelden van commerciële satellietleveranciers kopen, om er vervolgens niks mee te doen.

Volgens verschillende bronnen werd deze zogenoemde “buy-to-deny” in 2001 en 2002 ingezet tijdens de oorlog in Afghanistan. Een woordvoerder van NGA vertelde ons echter in een e-mail dat er geen dergelijk beleid bestaat en dat “deze aanpak niet praktisch of effectief zou zijn gezien het aantal verkopers en de grote capaciteit van de huidige commerciële remote sensing-markt.” Eerder dit jaar bevestigde Walter Scott aan Wired dat er een “exclusiviteitsovereenkomst” bestaat tussen DigitalGlobe en “de Amerikaanse overheid.”

Advertentie
1540394597973-840A9423

Een schilderij van de satellietbeelden die we hebben gekocht. Afbeelding: Sebastian Gladstone/DigitalGlobe

Om erachter te komen of buy-to-deny of een variant daarvanis ingezet om Tonopah te censureren, hebben we een reeks satellietbeelden van de opgedroogde meren van Apollo Mapping gekocht. Apollo Mapping is een bedrijf dat commerciële satellietbeelden doorverkoopt en nauw samenwerkt met DigitalGlobe.

De twee namen van de meren die we konden verifiëren waren Antelope Lake en Main Lake. We konden ten minste 8 afbeeldingen identificeren (uit 2009, 2011, 2013 en 2014) die aan de duidelijke voorwaarden van Google Earth zouden voldoen (kleur, goede dekking, hoge resolutie, geen bewolking). Dit bewijst natuurlijk niet dat de overheid de beelden van Tonopah niet censureerde. Het bewijst alleen maar dat er een aanzienlijke reeks afbeeldingen beschikbaar waren waarmee Google Earth hun beelden had kunnen updaten. We zochten daarom uit hoe Google Earth precies werkt.

Simpel gezegd is Google Earth een soort mozaïek samengesteld uit luchtfoto's en satellietfoto's. De eerste worden vaak geleverd door de lokale en federale overheid en door Google zelf. Satellietfoto's zijn vooral handig als de staat niet wil dat er vliegtuigen over een bepaald gebied vliegen. Google koopt deze beelden van verschillende leveranciers, waaronder het Centre national d'études spatiales, het Korea Aerospace Research Institute, Terra Bella, en DigitalGlobe. Alleen mogen er geen vliegtuigen boven de 31 duizend vierkante kilometer rond het Nellis-complex vliegen, omdat het militair luchtruim is en dus moet Google Earth daar gebruikmaken van satellietbeelden.

Advertentie

Volgens de Google Earth Blog (een prima blog die helemaal door vrijwilligers wordt bijgehouden en niet verbonden is aan Google Earth of Alphabet) werden kaarten vanaf 2009 gemiddeld een keer per 60 dagen geüpdatet. Tegen 2014 was die tijd al gehalveerd. Uit een analyse van Timothy Whitehead uit 2012 voor Google Earth Blog bleek dat Google Earth de beelden van de hele Verenigde Staten “ongeveer elke drie jaar” vernieuwt, behalve “één klein gebiedje in Nevada dat lijkt te zijn gemist.” Whitehead doelde hiermee natuurlijk op die opgedroogde meren in Nevada. Hij legde alleen niet het verband dat het hier om een militair proefgebied ging – wat met acht jaar zonder update een extreme uitschieter is.

Op het terrein van het Nellis-complex liggen de HQ Creech Air Force Base waar dronepiloten zijn gestationeerd; het is de locatie waar uitgebreide nucleaire tests werden gedaan, op wat vroeger bekend stond als de Nevada Proving Grounds en de basis die je vast wel kent als Area 51 ligt er ook. De F-117A Nighthawk stealth fighter, experimentele onbemande vliegtuigen en de op afstand bestuurbare atoombom, de B61-12 , zijn hier getest. Daarom is het ook zeer onwaarschijnlijk dat Tonopah toevallig niet op de kaart staat. Shutter control en checkbook shutter control kunnen dus niet de oorzaak zijn voor het ontbreken van de basis.

Dus kunnen we eigenlijk alleen maar opmaken dat het hier om censuur via een achterdeur of een bestaande, lopende overeenkomst moet zijn. Of Google moet op eigen initiatief besloten hebben tot zelfcensuur.

Advertentie

Met een subsidie van de Polyfill Foundation en ondersteuning van Eyebeam konden we een van de afbeeldingen van de opgedroogde meren van Apollo (#103001000EBC3C00, genomen op 1/6/2013 door een satelliet genaamd WorldView2) kopen voor een gereduceerd academisch tarief van 1984,50 dollar. Onze oorspronkelijke bedoeling was om exclusieve rechten op de beelden te verkrijgen en deze vervolgens door te verkopen voor 1 dollar aan Google Earth, zodat zij ze in de historische kaartenset konden opnemen. Als gevolg hiervan zoud er in plaats van een gat van acht jaar slechts een paar hiaten van vier jaar zijn. En misschien kon Google ons dan vertellen waarom deze gaten in de eerste plaats zijn ontstaan.

Alleen toen we het Apollo Mapping-contract ontvingen, ontdekten we dat het niet mogelijk was om de exclusieve rechten te krijgen, maar alleen een lease-overeenkomst. Mark Bradford, een advocaat die gespecialiseerd is in auteursrecht en media, adviseerde ons dat de interne contradicties van het contract de weg zouden vrijmaken voor een take-down notice en we ervoor konden worden aangeklaagd.

Dit is de reden waarom de afbeelding bij dit artikel niet de geleasde beeld #103001000EBC3C00 is, maar een schilderij dat de kunstenaar Sebastian Gladstone ervan heeft gemaakt. We hebben Gladstone via Eyebeam gecontracteerd om een serie schilderijen van het beeld te maken.

Wij, een paar niet-specialisten, weten niet of beeld #103001000EBC3C00 iets laat zien dat van belang is voor de nationale veiligheid is (en niemand kon ons hier informatie over geven). Voor ons was het alleen belangrijk om aan te tonen dat er allemaal overheidsinstellingen en bedrijven zijn die willen voorkomen dat de burgerij deze beelden te zien krijgt. Google is van de burgers, maar blijkbaar toch net iets meer van de overheid.

Het internet is geen platte, eindeloze digitale vlakte, zoals veel cyber-libertariërs ons willen doen geloven. We denken dat we met één klik door een alziend oog naar de wereld kunnen kijken. Maar in plaats daarvan hebben we toegang tot de incomplete, misschien zelfs valse, aarde van Google.

Google heeft niet gereageerd op meerdere verzoeken om commentaar te geven. Dus daarom we eindigen dit stuk met een directe vraag aan Google: waarom? Waarom was een experimentele militaire basis op Amerikaans grondgebied niet goed te zien op jullie kaarten? Hebben jullie stiekem een overeenkomst met de Amerikaanse overheid om dit gebied niet op Google Maps te laten zien? Vinden jullie dat “Don’t be evil” betekent dat het wel oké is om alleen burgers te bespioneren? Wees eens duidelijk, Google, we zouden het graag willen weten.

Volg Motherboard op Facebook, Twitter en Flipboard.