Wat je leert als je vader depressief is

Toen ik studeerde aan de universiteit werd ik depressief. Mijn vader sleepte me erdoorheen. Elke keer als ik me down voelde, vertelde mijn vader over hoe hij toen hij jonger was ook last had van depressie. Hij was 22 jaar oud en woonde in Chili in het midden van de oorlog zonder geld. Hij was erachter gekomen dat mijn moeder zwanger was van mij, en was erg depressief. Maar hij stond op het punt om een gezin te beginnen, en zei altijd tegen me dat familie boven alles gaat.

We verhuisden van Chili naar Nieuw-Zeeland toen ik vier jaar oud was. Mijn ouders werkten jarenlang als schoonmakers. Na een tijdje kreeg mijn moeder een beter betaalde baan, omdat haar Engels beter was dan dat van mijn vader. Mijn vader kreeg uiteindelijk ook een baan die aansloot op z'n opleiding, maar het duurde even. Hij kon goed lezen en schrijven in het Engels, maar hij raakte zijn accent nooit helemaal kwijt. Hij klonk als Antonio Banderas, wat het moeilijk maakte voor sommige mensen om hem te verstaan. Nadat hij uit Chili was vertrokken, had hij eigenlijk nooit echt goede vrienden in zijn nieuwe thuisland.

Mijn vader was 53 jaar oud toen hij zelfmoord pleegde. Hij dacht dat hij niemand had waarmee hij erover kon praten.

Nadat het gebeurde, was alles een waas. Het hele jaar was een waas. Ik ging twee dagen nadat het gebeurd was weer aan het werk omdat ik gewoon iets moest doen. Ik nam mijn zus mee naar de set van What We Do in the Shadows. Als ik nu naar de foto's kijk van ons op de set, zien we er zo normaal uit. Maar slechts twee dagen daarvoor was er iets verschrikkelijks gebeurd, en de dag erna gingen we naar de begrafenis van mijn vader.

Het was zo'n rare situatie. Mijn eigen leven was zo duister en zwaar, maar dan ging ik naar m'n werk en was ik twaalf uur per dag op een plek waar er non-stop gelachen werd. Het waren twee extremen, maar ergens hielp dat me wel.

Het volgende jaar was iets beter. Ik ging op reis. Ik ontmoette mijn partner. Ze werd zwanger en nu ben ik vader. Die afleidingen zijn goed, maar ze maken het niet makkelijker. De afgelopen drie jaar heb ik mezelf constant bezig moeten houden: werken, optreden, uitgaan. Voordat ik mijn partner ontmoette, ging ik elke avond uit zodat ik niet alleen thuis hoefde te zitten.

Je verandert erdoor. Als de persoon die je het meest vertrouwt en het meest bewondert dat doet. Je verliest je vertrouwen in de mensen. Je benader alles een beetje voorzichtiger. Sommige van de veranderingen zijn goed, sommige zijn slecht. Het heeft mij en mijn familieleden dichter bij elkaar gebracht – mijn directe familie en ook mijn familie in Chili. We waren eerder ook al close, maar nu is het gewoon anders.

Het zijn vooral mijn partner en mijn dochter die voor de goede veranderingen hebben gezorgd. Ik probeer me te verplaatsen in mijn vader en weet dat het gebeurde bijna dertig jaar nadat ik geboren was, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik ooit – hoe erg het allemaal ook wordt – niet bij hen zou willen zijn. Tegelijkertijd weet ik dat hij zich ook zo voelde toen ik geboren werd, dus dat is nog iets waar ik voor op m'n hoede ben. Wie weet wat er zal gebeuren over dertig jaar.

Mijn pa was cool. Hij was heel slim, intelligent, grappig, echt een zorgzaam persoon. We kwamen uit een behoorlijk arm milieu, dus toen we hier kwamen was hij altijd behulpzaam voor mensen in nood. Uiteindelijk was mijn vader gewoon ziek. Hij had een ziekte en hij praatte er nooit met iemand over. Ik hoorde mijn moeder met de ambulancebroeder praten en blijkbaar slikte hij allerlei pillen tegen angst en depressie waar niemand iets vanaf wist.

Dat is een deel van het probleem. Nieuw-Zeeland is een land van nuchtere mensen, die allergisch zijn voor 'aanstellers' – vooral in de kleine dorpjes. Mensen houden er niet van om tekenen van zwakte te tonen, dus willen ze er niet over praten, wat het veel erger maakt. We doen altijd zo koeltjes over alles.

Ik denk vaak na over hoe het had kunnen lopen als mijn vader gewoon iets had gezegd. Hij was niet erg sociaal, dus hij had niet veel vrienden. Maar als hij met een van ons had gepraat – misschien had hij het dan kunnen vermijden. Ik denk dat hij zich gewoon te veel schaamde. Er hangt zo'n stigma om zelfmoord heen. Ik was hetzelfde. Toen ik depressief was, en toen mijn vader dat deed, schaamde ik me – voor mijn familie, voor mijn vader, voor mezelf. Maar we moeten erover praten met elkaar. Het is echt niet zo eng.

Ik mis hem behoorlijk. Soms minder, soms meer, en soms maak ik mezelf wijs dat ik hem helemaal niet mis – ik doe alsof omdat ik anders boos op hem word. Maar ik mis hem toch wel.