Waarom we de enorme menigtes niet kunnen ontlopen in het Louvre

Mobiele apparaten zijn overal en ze maken een dagje naar het museum gaan vaak nog erger. Heb je ook niet het vermoeden dat mensen die foto's maken van elk kunstwerk maken, ​deze waarschijnlijk nooit meer bekijken? MIT onderzoekers hebben gebruik gemaakt van deze hersenloze massa die rondloopt met hun Bluetooth-apparaten. De bevindingen van de onderzoekers kunnen een bezoek aan het Louvre een prettigere, of in ieder geval een minder verschrikkelijke ervaring maken.

Sommige kunst – bijvoorbeeld muziek – wordt beter wanneer er meer mensen zijn, maar er is niets vervelenders dan een grote menigte in een museum. Op een recente gratis vrijdag in het MoMA, was alles prima totdat we de Elaine Sturtevant-tentoonstelling bereikten – een verzameling kamers waarbij er maar één ingang/uitgang was, aan het einde van een lange gang. Op de dag na Thanksgiving was het museum vrijwel leeg voor een gratis vrijdag, maar Sturtevant's tentoonstelling was 's werelds meest onwillige moshpit, met veel meer verontschuldigingen.

Gratis vrijdagen in het Louvre zijn vrijwel hetzelfde; de menigte rond de Mona Lisa lijkt nooit te verminderen, behalve misschien in de barre wintermaanden. Daar staat tegenover dat het zomaar kan zijn dat je een hele ruimte met Charles Le Bruns helemaal voor jezelf hebt.

Het probleem is niet dat er geen ruimte voor iedereen is, het probleem is dat iedereen op dezelfde plek is.

Om beter te begrijpen waar mensen naartoe gaan, hebben MIT-onderzoekers mensen gevolgd via anonieme Bluetooth-sensoren. Er werden tien sensoren vanaf de ingang tot de tweede verdieping geplaatst, en gedurende twee dagen werd gekeken hoe mensen door 's werelds meest bezochte museum liepen.

De data is hier beschikbaar en hier vind je nog meer toegankelijke data. Het is de moeite waard om te bekijken, al is het alleen maar omdat het me doet denken aan Predator 2, maar dan in het Louvre. Wat ze ontdekten is uiteraard ook interessant – maar het lijkt erop dat het verbeteren van de doorstroom door het museum vrij moeilijk is.

Het komt er in principe dat het niet uitmaakt hoe lang je in het Louvre ronddwaalt, uiteindelijk zal je toch een aantal belangrijke locaties bezoeken. Zelfs mensen die meer dan anderhalf uur door het enorme museum lopen, bezoeken toch een aantal beroemde werken in het Louvre, al staan ze er dan een stuk minder lang.

Toen het aantal ruimtes met tentoonstellingen toenam, werden bezoekers (ongeacht hoe lang ze bleven) selectiever en vonden toch hun weg naar precies dezelfde plekken.

Er is een enorme concentratie aan de top – mensen die naar de meest bezochte musea gaan vinden consequent hun weg naar de meest bezochte plekken. Het klinkt ook echt als een existentieel probleem. Zelfs wanneer je meer dan zes uur in een museum bent en een poging doet om elk stuk vol waardering te bewonderen, dan nog volg je steeds dezelfde paden als de mensen die er minder dan 90 minuten zijn. Deze discussie is misschien beter geschikt voor aan een patio tafel bij Les Deux Magots, maar hoe stom is dat: het maakt niet uit hoe lang je er over doet, we eindigen uiteindelijk allemaal op dezelfde plek. Hoe ver kun je gaan in het beïnvloeden van de manier waarop mensen door het museum lopen en wat ze zien? Misschien moeten we wel allemaal beginnen te leren om Charles Le Brun echt te waarderen.