Dit is de beste analyse van Waylons DWDD-week die je gaat lezen

Er is geen betere week om op de De Wereld Draait Door-bandwagon te springen dan deze. Ten eerste omdat de RTL-directie heeft besloten om Humberto te ditchen – echt een dickmove – maar ook omdat Matthijs en de zijnen (net als wij) er honderd procent van overtuigd zijn dat Waylon dit jaar voor ons het Eurovisiesongfestival gaat winnen. De vraag lijkt niet of, niet wanneer, maar hoe – dat wil zeggen: met welk chanson van de buitencategorie – hij de harten van gans Europa voor eens en altijd zal verwoesten en veroveren tegelijk. Van vorige week vrijdag tot gisteren heeft hij elke dag tijdens DWDD een lied de Nederlandse woonkamers in geblaft. Vier van deze nummers waren het toonbeeld van uitzonderlijke schoonheid en perfectie, maar eentje steekt er volgens Waylon dusdanig met kop en schouders bovenuit dat het ophalen van die songbokaal slechts een formaliteit is. Weekje Lissabon, hectolitertje rosé in een authentiek Portugees barretje, een onverantwoorde hoeveelheid gegrilde sardines en om de boel af te sluiten een klein mopje zingen op een podium voor een miljoenenpubliek. Of op z’n Wayloniaans: een weekje vakantie. Nou kan ik me voorstellen dat je vandaag precies tot niets komt door de ongelooflijke spanning en verwarring die komt kijken bij Waylons Keuze. Aan de ene kant respecteer je zijn onbreekbare soevereiniteit, maar aan de andere kant wil je ook dat hij jouw favoriete liedje kiest. Puur omdat je dan, waarschijnlijk tevergeefs, denkt dichter dan ooit bij het enigma (waynigma?) te staan. Wij hebben alles bekeken en we denken precies te weten hoe hij ons gaat vertegenwoordigen. Waylon op Songfestival, liedje 1: Back Together

Het was een dag op de redactie van De Wereld Draait Door zoals elke dag op de redactie van De Wereld Draait Door. Mart Smeets kreeg een uitnodiging, net als allebei de Jakhalzen, Paul de Leeuw en Marc-Marie Huijbregts. Als Waylon zich tussen deze mastodonten staande kan houden (spoiler: dat kan hij. Hij kan alles), moet dat toch wel het nummer zijn waarmee hij in het vliegtuig stapt? Kleine sneer in het gesprek vooraf: hij vertrouwt sinds het debacle bij The Voice – wat dat dan ook moge betekenen – niet meer in de democratie. Vanaf nu is het Waylon die kiest waar wij heen gaan als natie, en elke poging tot inspraak zal in de kiem worden gesmoord.

‘We don’t say a word, walking through this house’, de eerste zin van het nummer, is de grootste nachtmerrie van elke Xenos-fanaat. Daar wordt in huis gepraat. Over gevoelens. Over elkaars fouten vergeven. Over het opruimen van je eigen teringzooi. Over, ja, over wat niet eigenlijk? Deze struggle is te herkenbaar voor het Nederlandse volk. Te generiek. Niet buitenaards genoeg. Next!

Waylon op Songfestival, liedje 2: Outlaw in Em

Die man van de Dire Straits belde, hij wil zijn gitaar graag terug. Verder heb ik weinig aan te merken op deze performance, behalve: hoe hoger de kraag, hoe beter het lied.

Waylon op Songfestival, liedje 3: The World Can Wait

Wow. Die stem. Die southern twang. Doe je ogen dicht en het is net alsof je op een fier paard over de prairie hobbelt met een grote kruik vol zelfgestookte alcohol. Ik denk dat het laatste restje Willem Bijkerk in Waylon inmiddels is verdwenen en dat hij nu echt gelooft dat hij is opgegroeid op de straten van Nashville, in plaats van zijn carrière als countryzanger begon als Harry de Hengst. Ik heb wel een klein probleempje met de tekst in dit lied. Je kunt uiteraard dingen zingen als “don’t forget to breathe”, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Je ademhaling wordt geregeld door het autonome zenuwstelsel, waardoor het dus fysiek onmogelijk is om te vergeten om te ademen. Of misschien gaat dit over die keer dat Waylon bijna overleed aan een overdosis cocaïne? In dat geval begrijp ik het.

Waylon op Songfestival, liedje 4 - That's How She Goes

Wat Matthijs hier goed opmerkt, is dat Waylon beschikt over een imposante pokerface. Maar het is meer dan dat. Kijk naar het gezicht van Waylon en je ziet een man die overtuigd is van zijn eigen kunnen. Weinig mensen zijn zich zo bewust van hun grootheid en durven daar op nationale televisie voor uit te komen. Wat dat betreft zit het dus wel goed. Ik stel me zo voor dat als Waylon straks op het podium staat bij het Eurovisiesongfestival, hij de jury doordringend aankijkt en wat hij dan vervolgens speelt eigenlijk al niet meer zoveel uitmaakt. Zijn lied is dan slechts een kers op een voortreffelijke taart.

Het geeft dus ook niet dat hij er qua grammatica met de pet naar gooit (it sure feeling like she’s moving on? Welja). Ik hoef je verder niet te vertellen dat liedje vier niet de inzending wordt – en dat Waylon loog dat hij alle vijf de liedjes die hij deze week ten gehore bracht zelf schreef – want That ’ s How She Goes is gewoon een cover (ik bedoel kuvver, sorry Matthijs), van de Amerikaanse countryzanger Mitchell Tenpenny. Wat een boefje, die Waylon. En wat een imposante pokerface.

Waylon op Songfestival, liedje 5 - Thanks But No Thanks

Oké, het getuigt van ballen om naar het Songfestival te gaan met een liedje dat Thanks But No Thanks heet – dat zou de jury zomaar het gevoel kunnen geven dat Waylon helemaal niet wil winnen. Maar weet je wat ik jammer vind? Kijk, het Eurovisiesongfestival is natuurlijk een wedstrijd waarin Europese landen tegen elkaar strijden wie het mooiste liedje kan maken. Om dan aan te komen met zoiets als dit, wat klinkt alsof Bryan Adams en Bon Jovi elkaar aftrekken, vind ik zonde. Dit heeft geen reet met Europa te maken. Liever had ik iets gehoord dat klinkt alsof Gordon en John Ewbank elkaar aftrekken.

…

(Sorry, het beeld van Waylon, Bryan Adams, Bon Jovi, Gordon en John Ewbank die elkaar aftrekken lokte me eventjes naar het toilet. Ik weet even niet wat ik nog moet zeggen. Succes, Waylon. Je kan alles: uptempo, ballads. Maar het Songfestival ga je zo niet winnen, al zeggen Gerard Joling, Guus Meeuwis, Youp van ‘t Hek, wij en duizend andere kenners van wel. Toch leuk dat je het probeert. Heeft iemand een doekje?)