Welke partijleider waagt zich aan de kalfsvleespastei van Lucille Werner?

Nu de verkiezingsuitslagen zo goed als definitief zijn, is het tijd om wat conclusies te trekken. Een luidruchtige vorm van neo-fascisme is in ons land veel vruchtbaarder dan de naïeve droom van een progressief, inclusief en georganiseerd links geluid. Als je het maar goed genoeg spint, en met een serieuze blik in je ogen schijnverantwoordelijkheid neemt, kan het verwoesten van tienduizenden mensenlevens de grootste partij van het land nog groter maken. Een valse belofte van het laten verdwijnen van coronamaatregelen is belangrijker dan klimaatdoelen. En Lucille Werner komt in de Tweede Kamer. 

Wacht, wat? Lingo Lucille? Door het geschreeuw aan talkshowtafels en op Twitter is het je misschien ontgaan, maar de presentatrice is de stabiele nummer 10 op de lijst van het CDA, en kan dus de komende vier jaar neerstrijken op het blauwe pluche. Hier gaat ze zich niet inzetten voor het uitbreiden van de NPO, of Dennis Storm en Valerio Zeno voor een tribunaal slepen als ze niet snel terugkeren als presentatieduo, maar strijden voor diversiteit en acceptatie van mensen die ‘anders’ zijn dan de norm. Een nobel doel. 

Ik wil haar hier veel succes mee wensen, maar in mijn achterhoofd kan ik niet stoppen met denken aan haar intrede in de kamer. Er gaat een dag komen waarop alle politici weer gewoon naar hun werk mogen. Die dag wordt ongetwijfeld erg gemoedelijk, en er is dan ook vast en zeker ruimte voor een hapje en een drankje. En hoe maak je als vers Kamerlid een betere eerste indruk dan door zelf een snack te maken en die mee te nemen?

En dit is hoe de kalfsvleespastei van Lucille Werner, officieel het meest weerzinwekkende gerecht ooit gekookt in Nederland, een weg vindt naar een hapjestafel in het hart van onze verdorven democratie. En omdat wij de hele verkiezingscampagne jouw licht in de duisternis zijn geweest, is hier precies wat iedereen nodig heeft: een definitieve lijst van onze partijleiders, gerangschikt op hoe gretig zij een stuk van de kalfsvleespastei van Lucille Werner zouden nemen. 

Op het moment dat Lucille haar creatie deelt met de kamer is van Baudet geen spoor te bekennen. Waarschijnlijk staat hij nog steeds loze beloftes te brullen op een podium in Purmerend, terwijl hij het wereldrecord ongewassen handen schudden probeert te breken. Later stuurt hij wel een excuus mailtje rond in de kamer, met daarin de woorden: Ego Baudet Thierry, solum manducare stercore. Ego amare. Wat dit precies betekent weet niemand. 

Komt uit principe niet meer in de kamer tot een duiveluitdrijver dit Satansgebroed heeft verjaagd. 

Sylvana wil dolgraag solidair zijn met Lucille. De stap van presentatietalent naar Kamerlid schept toch een band, maar het baksel is zo onlosmakelijk

verbonden met de oer-Hollandse kringverjaardag waarin nog shag wordt gerookt en onverhuld racisme wordt verpakt in mopjes, dat ze er toch vanaf ziet. 

“Een vleestaart! Nou, wat heerlijk!”, schreeuwt Mark Rutte joviaal. “Natuurlijk neem ik een stuk”, voegt hij daar aan toe, terwijl hij iedereen om zich heen uit reflex op de schouders slaat. Maar de oplettende toeschouwer herkent in de muizige oogjes van onze premier de zweem van loze beloftes, die het afgelopen decennium zo normaal is geworden dat het je bijna niet meer opvalt. Natuurlijk eet Rutte een bord pastei. Net zoals hij de onderste steen boven kreeg na de ramp met MH17, net zoals hij naar ons allemaal duizend piek overmaakte toen hij werd herkozen, en net zoals hij na de toeslagenaffaire totale verantwoordelijkheid nam door definitief af te treden. 

Deze taart is haram genoeg om het hele partijprogramma te laten imploderen, maat, wat denk je zelf? 

Sigrid Kaag heeft in eerdere functies over de hele wereld gewoond, en waarschijnlijk alle gerechten die de mens kent geproefd. Ze woonde onder andere in Londen, Cairo, Bern, New York en Nairobi – steden waar je heerlijk kunt eten – maar dit ligt nu achter haar. Vanaf vandaag behoort ze tot de politieke elite van het land, en daar hoort een bepaald gedrag bij, wat waarschijnlijk resulteert in weglopen van het probleem en anderen de troep laten opruimen. 

Gert Jan Segers bedankt beleefd als hem een stuk vleestaart wordt aangeboden. Niet omdat hij het vies vindt, maar omdat hij zelf vijf broden en twee vissen heeft meegenomen. Heel merkwaardig, maar dat blijkt altijd precies genoeg om alle 150 leden van de Tweede Kamer zonder hongergevoel naar huis te sturen. 

Lilian Marijnissen komt uit Oss, wat naast de familie Marijnissen en Ruud van Nistelrooy vooral bekend staat om de fabriek van Unox. Hierdoor stroomt er bij een echte Ossenaar geen bloed maar varkensvla door de aderen, en deinzen ze nooit of te nimmer terug voor een vleesgerecht wat door anderen misschien als opmerkelijk en/of wanstaltig zou worden beschreven. Hoewel Lillian overtuigd vegetariër is, zal ze een vleesmassa als die van Lucille nooit zonder respect benaderen. 

De hele partij was verrukt over het online succes van de campagne. De TikTok waarin Jesse Klaver een relatief authentieke boemboe Bali uit z’n mouw schudt is meer dan 350.000 keer bekeken, maar ja, scrollende tieners gaan je niet helpen met het inlossen van jouw belofte als de nieuwe prins op links. Daarom sluit Jesse gewoon achteraan, met z’n bordje, terwijl hij huilend van tegenzin baalt dat hij weer niet aan de tafel mag zitten waar de grote partijen eten.

De ogen van Joost Eerdmans schieten heen en weer door de ruimte, duidelijk op zoek naar iets of iemand. “Waar is Thierry? Eet hij dit? Want dan eet ik het niet”, zie je hem denken. “Ik ben niet als Thierry. Ik ben anders. Althans, als er iemand kijkt. Ik ben namelijk geen fascist. Daar trek ik de grens. Althans, tijdens kantooruren. Althans, op maandag, woensdag en vrijdag. Denk ik. Annabel, wat vind jij? Wat zou Thierry doen?”

Mevrouw Ploumen is nadat duidelijk werd dat ook zij de scherven van wat ooit een glorieuze partij was niet bijeen kan rapen dusdanig aan de drank geraakt, dat ze zich gelijk op de pastei stort als ze hoort dat er zowel port als madeira in het recept staat. 

Als de vleestaart wordt aangesneden staat Geert vooraan. Niet per se uit honger, maar vooral uit bewondering voor het programma Lingo. Er is voor Geert niets zo bevredigend als spelen met de Nederlandse taal terwijl je schuimbekkend naar een scherm zit te schreeuwen en een gat in de gipswand slaat als er een kleur in beeld komt die je niet bevalt. 

Wopke heeft een elitaire uitstraling, maar daar loopt hij niet per se mee te koop. Oke, hij was praeses bij Minerva, maar hij wil vooral een fijne, betrouwbare man zijn waar het volk op kan rekenen. Dat verandert zodra hij het gerecht van zijn partijgenoot Lucille ziet: hij schiet terug in zijn rol van corpsbal, en dwingt hij de jongste leden van het parlement om meerdere stukken taart uit een trog te eten. “Vreten, feuten! Vreten, nu!”, raast hij bloeddorstig, terwijl hij stiekem terugverlangt naar zijn comfortabele carrière bij McKinsey en de rest van z’n zorgeloze leven van voor hij in het zinkende CDA-schip sprong. 

 “Hmm, merkwaardige structuur, maar niet vies. Funky! Ik sta hier voor open!”, zegt Laurens zo sympathiek mogelijk tegen iedereen die het wil horen. “Ik at ooit een vergelijkbaar gerecht in Budapest, en in Oslo. Weet jij trouwens dat de Europese heffing over de invoering van specerijen als paprikapoeder en jeneverbessen veel efficiënter en duurzamer kan, als we maar durven dromen van meer pan-Europese samenwerkingsverbanden? Hallo? Waarom loop je nou weg? Ik ben Laurens!”

Zonder de BBBoer geen VVVoer, dus hier wordt gewoon gegeten wat de pot schaft. En als iemand daar problemen mee heeft, blokkeert Jarno alle supermarkten tot ook deze rauwe bonen weer zoet smaken. 

De kalfsvleespastei van Lucille Werner is eigenlijk alles waar 50PLUS als partij voor staat. Het bestaat letterlijk uit lagen grijs uitgeslagen en strontgaar gekookt vlees, bedekt met een laag gelatine. Bonuspunten voor het feit dat er geen enkele vorm van textuur te bespeuren is, en je dit gewoon kunt eten zonder je kunstgebit in te hoeven doen. 

Esther Ouwehand is overtuigd vegan, zoals dat hoort bij de partij. Toch schuift ze voor deze gelegenheid haar principes opzij, tot schrik van heel Den Haag. Met haar mond vol gehakt en fricandeau, en haar kapsel vol gelatine, weet ze nog net uit te kramen dat er een aanzienlijk deel van onze hele veestapel is verwerkt in dit gerecht, en dat het haar plicht is om die stapel eigenhandig ten gronde te richten.