Ik probeerde dronken te worden van gefermenteerde thee

Komboecha is een drankje dat wordt gemaakt door gezoete thee te laten fermenteren. Het zou allerlei gezondheidsvoordelen hebben, van het verhogen van je weerstand tot het behandelen van aids. Ik geloof er persoonlijk geen ruk van. Deze effecten worden zogenaamd veroorzaakt door de slijmerige klodder van gist en bacteriën die in het drankje zit, maar er is nog geen echt onderzoek gedaan om deze gezondheidsclaims te bevestigen. Sterker nog, er werd vorig jaar een rechtszaak tegen een groot komboechamerk aangespannen, omdat het claimde dat komboecha een "krachtige antioxidant" is, ook al is er geen enkel bewijs dat er antioxidanten in het drankje zitten.

Komboecha heeft echter één eigenschap die alles weer een beetje goed maakt: het is licht alcoholisch.

Het drankje kwam hierdoor in Amerika al eens onder vuur te liggen. Het populairste merk komboecha werd uit de schappen van de Whole Foods-supermarkten gehaald, omdat het meer dan 0,5 procent alcohol bevatte – wat betekent dat het technisch gezien onder de alcoholvrije bieren valt. Rond dezelfde tijd had Lindsay Lohan ook een proeftijd van de rechter opgelegd gekregen, en moest ze nuchter blijven. Toen haar alcoholtest echter positief terugkwam, zei ze dat het aan de komboecha moest liggen. Als Lindsay dronken kan worden van gefermenteerde thee, kan ik het misschien ook wel.

Ik ging naar een van de vele winkeltjes die producten als açaí-bessen, kokoswater en quinoa verkopen. Een vriendelijke, bebaarde en getatoeëerde werknemer vertelde me dat de grotere merken intensief gecontroleerd worden op hun alcoholgehalte, maar dat de kleinere bedrijven meestal onder de radar vliegen. "Het fermentatieproces," zei hij, "begint pas nadat de drank gebotteld is. Hoe langer het staat, hoe groter de kans dat je ervan naar de klote gaat."

Hij lachte, pakte een flesje met een zwart etiket en wees naar de houdbaarheidsdatum op de dop. Het was vandaag. "Dit is je beste kans; dit flesje staat hier al een tijdje." Ik kocht het, samen met veertien andere flesjes komboecha.

Thuis zette ik de flesjes op een rijtje. Veel leken op antieke medicijnenflesjes, en zo roken ze ook.

Ik draaide er eentje open en rook er voorzichtig aan. Onmiddellijk besefte ik dat er niet genoeg woorden bestaan om de goorheid ervan te beschrijven. Het was echt walgelijk. Ik nam voorzichtig een slokje en besloot – na mijn eerste associatie van wekenoude frisdrank, achtergelaten in een rottend schuurtje en vermengd met stof – dat het precies zo smaakte als wat het was: oude, beschimmelde thee met kunstmatige smaakstoffen.

Gelukkig heb ik weleens goordere dingen gedronken om dronken te worden. Ik nam een grote teug en boerde daarna hard. Tot zover ging alles goed.

Daarna ging ik voor een blikje. Ik deed het open, en bereidde me voor op de muffe schimmelgeur, maar er gebeurde niets. Ik nam een slokje en wist meteen dat deze komboecha niet gefermenteerd en niet alcoholisch was. Het was eigenlijk heel lekker: het smaakte naar thee met rozenblaadjes. Het zou me alleen niet dronken krijgen, dus ging ik bedroefd door naar het volgende flesje.

Ik pakte een ander merk, dit keer op smaak gebracht met 'pittige kers'. Het rook zoals ik had verwacht: het koolzuur borrelde dik en bedwelmend mijn neusgaten in en deed mijn gezicht samentrekken. Ik nam een teug en had meteen spijt van het vertrouwen dat ik in mijn neus had gesteld. Ik kon duidelijk het kersenpoeder proeven dat ze hadden gebruikt om de smaak te maskeren van de ranzige, glibberige thee. Ik spuugde het uit en zette het flesje opzij.

Ik nam een paar slokken van wat verschillende flesjes om de verschillende smaken te proeven. De meeste smaakten niet heel slecht. Het varieerde van zure hoestdrank tot een plasje festivalpis. Langzaam begon ik de verschillende bacteriën in mijn darmen te voelen. Volgens het etiket op een van de flesjes zou elk flesje me voorzien van miljarden levende bacteriën. Ik gok dat je die niet zo door elkaar heen moet gooien.

Ik besloot dat het tijd was om het serieus aan te pakken en het flesje met het zwarte etiket dat bijna over datum was te drinken. Na één slok wist ik zeker dat dit alcoholisch was. Ik dronk door, en na ongeveer een kwart liter ging ik even naar buiten om te roken. De zon en de sigaretten maakten me een beetje duizelig, en ik voelde mijn stem al schor worden. Hoewel ik een beetje in de war was, was ik nog lang niet aangeschoten. Ik voelde me vooral als een waterbed vol luchtbellen. Ik deed de blaastest en scoorde een dikke vette nul. Ik was nog niet dronken.

Ik dronk nog een paar flesjes. Elke laatste slok voelde korrelig en een beetje slijmerig, zoals het speeksel van een roker. Het misselijke gevoel in mijn keel werd erger en ik moest heel nodig naar de wc.

Tot mijn ongemakkelijke verbazing was mijn urine donkerbruin, en ondanks dat ik de hele dag nog niet had gegeten, borrelde er een lange, misselijkmakende natte scheet uit me.

Toen ik een paar liter op had, realiseerde ik me dat ik – hoewel ik niet dronken was – sowieso moest kotsen. Hoewel ik vrij snel over de ranzige en verrotte smaak van de drankjes heen was gekomen, moest ik nu de hele tijd boeren, wat voor nieuwe smaakcombinaties zorgde. Ik stelde me voor dat er vijftien verschillende bacteriënlegertjes met kleine protoplasmatische kanonnen vochten om de heerschappij over mijn buik. Misschien was ik toch wel een beetje dronken. Ik blies in de blaastest en staarde naar de 0.01 die oplichtte op het schermpje. De kleine overwinning veroorzaakte een reactie in mijn buik, waardoor ik snel naar de wc rende om mijn door oorlog verscheurde maag te legen.

Daarna probeerde ik nog de resterende flessen leeg te drinken, maar ik besefte al snel dat mijn experiment voorbij was. Mijn lichaam zat vol met stinkende vloeistof en mijn alcoholpromillage zat na het kotsen weer op nul. Ik had bijna vier liter komboecha gedronken. Als je dat omrekent naar echte alcohol, is het iets minder dan een biertje. Eén biertje. En ik heb gekotst.

Ik schonk de resterende komboecha in een lege waterfles en ontdekte dat een van de flesjes een grote brok van iets bruins en glads bevatte. Dit wordt 'SCOBY' genoemd en is een aaneen geklonterde kolonie van bacteriën en gist – wat nu dus ergens in mijn lichaam ronddreef.

Die nacht probeerde ik te slapen, maar mijn lichaam was veranderd in een gasfabriek. Elke twintig minuten werd er een golf van stinkende, gore lucht uit een van mijn lichaamsopeningen gepompt. De volgende dag bracht ik een kwart van mijn werkdag op het enige toilet van het kantoor door, waar iedereen mijn oorverdovende scheten kon horen.

Dus, de conclusie na bijna vier liter gefermenteerde thee te hebben gedronken om een alcoholpromillage van 0,01 te bereiken? Ik zou het niet aanbevelen.