Screenshot uit de YouTube Video: "Das Drama vom Hölloch 1952" door Luzerner Zeitung | Foto via Lothar Kaiser
Al twee weken zitten twaalf jongens van tussen de elf en zestien jaar oud – en hun voetbaltrainer – vast in de Tham Luang-grotten in Thailand. De groep ging de grotten op 23 juni in, maar kwam vast te zitten toen de uitgang werd geblokkeerd doordat het water plotseling snel steeg. Ze werden op maandag 2 juli gevonden door een groep Britse duikers, maar het zou nog dagen – of misschien zelfs weken of maanden – kunnen duren om ze uit de grot te krijgen, terwijl reddingswerkers proberen om genoeg water weg te pompen.
Lothar Kaiser: De adrenaline was aanvankelijk sterker dan de angst, omdat we meteen moesten omschakelen en om moesten gaan met de ernstige realiteit van de situatie. Eerst is rennen en klimmen richting het droge gedeelte het enige dat je kunt doen. Pas als je even op adem kunt komen en je beseft dat het donker is, komt de angst en het gevoel van hopeloosheid.Wat was het moeilijkste?
Eerst de onzekerheid. Kom je ooit weer uit die grot? Overleef ik de komende 24 uur? Daarna begin je je zorgen te maken over het eten. We aten tien dagen bijna niets – ik ben tien kilo kwijtgeraakt. Er was ook de constante duisternis. Op een gegeven moment wist ik niet meer of het dag of nacht was. Het hielp ook niet dat het constant zes graden was, en dat we op de rotsen moesten slapen met onze doorweekte kleren als deken. Bovendien zijn er de constante gedachtes – je denkt aan je ouders, aan je broers en zussen, aan het leven en de dood.Hoe was de groepsdynamiek?
Onze leraar, professor Böckli, was de leider. Hij zei wat we moesten doen, en we keken naar hem op. Uiteindelijk verzamelden we wat zand om op te slapen, en we vonden kleine plassen om uit te drinken. Maar het belangrijkste was dat we onszelf bezig hielden: we praatten, haalden herinneringen op, maakten berekeningen en vertelden elkaar verhalen en grapjes. Je moet je hersenen blijven gebruiken. Zodra je alleen bent, komen de duistere gedachten.Heb je ooit de hoop verloren dat jullie gered zouden worden?
We hadden op de zesde dag een kleine crisis. We hoorden in een deel van de grot steeds meer druppels vallen. We gingen ervan uit dat het buiten was gaan regenen. Daardoor zakte de moed ons wel in de schoenen.Welk advies zou je de jongens in Thailand geven, als je ze iets kon vertellen?
Als je een sterke band houdt als groep houd je de situatie dragelijk. Ze moeten moedig zijn en elkaar erdoorheen slepen. Het is ook belangrijk dat hun coach iedereen bezighoudt en de jongens opbeurt als ze verdrietig zijn. Ze moeten ook goed met de spullen die ze hebben. Wij gebruikten onze zaklampen bijvoorbeeld alleen als we een nieuw deel van de grot moesten verkennen.Hoe ging je familie ermee om dat je gevangen zat?
Mijn vader heeft dag en nacht voor de ingang van de grot gezeten, samen met de reddingswerkers. Hij was doodsbang. Er waren nog geen social media toen, en we hadden geen tv, dus de enige manier waarop mensen informatie kregen was via de radio en de krant.Hoe vaak denk je terug aan je tijd in de grot?
Ik droom nog vaak dat ik in een grot zit, en er niet uit kan. In die droom moet ik altijd een wenteltrap op die steeds smaller en gladder wordt naarmate ik hoger kom. Uiteindelijk moet ik in een donker ravijn springen. Dan word ik badend in het zweet wakker.Hoe heeft deze ervaring je veranderd?
Op een bepaalde manier ben ik serieuzer geworden, maar ik denk dat ik er ook een beter gevoel voor humor door heb ontwikkeld. Maar bovenal ben ik door deze ervaring gaan geloven. Als jij een bijna-doodervaring van tien dagen zou overleven, zou je ook religieus worden. We hebben samen gebeden in de grot. Als je niet weet of je de volgende dag gaat halen, begin je na te denken over waar je na je dood naartoe gaat. Ik weet nu waar die reis me zal brengen.
Advertentie
Het is onmogelijk om je voor te stellen hoe het voelt om dagenlang in een donkere grot opgesloten te zitten, zonder te weten of en wanneer je gered gaat worden. Maar er is iemand die wel een idee heeft van wat deze jongens doormaken. Lothar Emannuel Kaiser kwam in 1952, toen hij 18 was, vast te zitten in de 200 kilometer lange Hölloch-grot in Zwitserland, samen met zijn biologieleraar en twee andere leerlingen. De groep was bezig de grot op te meten, toen ze verrast werden door stijgend water.Vanaf dat moment leefden ze in duisternis. Ze overleefden tien dagen op oud brood en ingeblikt vlees, voor het water genoeg zakte en ze uit de grot konden komen. Ik sprak Kaiser over zijn ervaringen, en hoe die hem hebben veranderd.VICE: Hoe was het toen je besefte dat jullie vastzaten?
Lothar Kaiser: De adrenaline was aanvankelijk sterker dan de angst, omdat we meteen moesten omschakelen en om moesten gaan met de ernstige realiteit van de situatie. Eerst is rennen en klimmen richting het droge gedeelte het enige dat je kunt doen. Pas als je even op adem kunt komen en je beseft dat het donker is, komt de angst en het gevoel van hopeloosheid.Wat was het moeilijkste?
Eerst de onzekerheid. Kom je ooit weer uit die grot? Overleef ik de komende 24 uur? Daarna begin je je zorgen te maken over het eten. We aten tien dagen bijna niets – ik ben tien kilo kwijtgeraakt. Er was ook de constante duisternis. Op een gegeven moment wist ik niet meer of het dag of nacht was. Het hielp ook niet dat het constant zes graden was, en dat we op de rotsen moesten slapen met onze doorweekte kleren als deken. Bovendien zijn er de constante gedachtes – je denkt aan je ouders, aan je broers en zussen, aan het leven en de dood.
Advertentie
Onze leraar, professor Böckli, was de leider. Hij zei wat we moesten doen, en we keken naar hem op. Uiteindelijk verzamelden we wat zand om op te slapen, en we vonden kleine plassen om uit te drinken. Maar het belangrijkste was dat we onszelf bezig hielden: we praatten, haalden herinneringen op, maakten berekeningen en vertelden elkaar verhalen en grapjes. Je moet je hersenen blijven gebruiken. Zodra je alleen bent, komen de duistere gedachten.Heb je ooit de hoop verloren dat jullie gered zouden worden?
We hadden op de zesde dag een kleine crisis. We hoorden in een deel van de grot steeds meer druppels vallen. We gingen ervan uit dat het buiten was gaan regenen. Daardoor zakte de moed ons wel in de schoenen.Welk advies zou je de jongens in Thailand geven, als je ze iets kon vertellen?
Als je een sterke band houdt als groep houd je de situatie dragelijk. Ze moeten moedig zijn en elkaar erdoorheen slepen. Het is ook belangrijk dat hun coach iedereen bezighoudt en de jongens opbeurt als ze verdrietig zijn. Ze moeten ook goed met de spullen die ze hebben. Wij gebruikten onze zaklampen bijvoorbeeld alleen als we een nieuw deel van de grot moesten verkennen.Hoe ging je familie ermee om dat je gevangen zat?
Mijn vader heeft dag en nacht voor de ingang van de grot gezeten, samen met de reddingswerkers. Hij was doodsbang. Er waren nog geen social media toen, en we hadden geen tv, dus de enige manier waarop mensen informatie kregen was via de radio en de krant.Hoe vaak denk je terug aan je tijd in de grot?
Ik droom nog vaak dat ik in een grot zit, en er niet uit kan. In die droom moet ik altijd een wenteltrap op die steeds smaller en gladder wordt naarmate ik hoger kom. Uiteindelijk moet ik in een donker ravijn springen. Dan word ik badend in het zweet wakker.Hoe heeft deze ervaring je veranderd?
Op een bepaalde manier ben ik serieuzer geworden, maar ik denk dat ik er ook een beter gevoel voor humor door heb ontwikkeld. Maar bovenal ben ik door deze ervaring gaan geloven. Als jij een bijna-doodervaring van tien dagen zou overleven, zou je ook religieus worden. We hebben samen gebeden in de grot. Als je niet weet of je de volgende dag gaat halen, begin je na te denken over waar je na je dood naartoe gaat. Ik weet nu waar die reis me zal brengen.