Wat drijft iemand om plastische chirurgie te ondergaan?

De beslissing om iets aan je uiterlijk te laten veranderen door een professional met een mes is niet zomaar gemaakt. Vaak gaan er jaren vol getwijfel aan vooraf. Een cosmetische ingreep is namelijk een behoorlijk lang proces, waarbij je lichaam permanent verandert. We vroegen mensen op welk moment ze zeker wisten dat ze iets aan hun lichaam wilden veranderen.

VICE: Welke operatie heb je gehad?
Sheriffa: Ik heb een borstvergroting gehad.

Kun je het moment beschrijven waarop je besloot om de operatie te ondergaan?
Ik haatte het om geen borsten te hebben. Tijdens mijn tienerjaren wou ik nog een tijdje wachten tot mijn lichaam volgroeid was. Pas toen ik 25 was begon ik er echt goed over na te denken. Ik had altijd grapjes gemaakt over mijn kleine borsten. Ik zei er van alles over, en het was ook wel grappig. Totdat een mannelijke collega zei dat zijn ‘borstkas’ groter was dan de mijne. Dat was de druppel. Ik ben erg zelfverzekerd en heb mezelf altijd een 9/10 gegeven, maar mijn borsten waren de reden voor een 9 en geen 10. Dus ik dacht bij mezelf: waarom niet?

Ik begon dingen op te zoeken en praatte erover met een goede vriendin die haar borsten had laten vergroten. Ik ging bij veel chirurgen langs, maar het duurde wel eventjes voordat ik er eentje vond waar ik me echt op mijn gemak voelde.

Toen de operatie voorbij was, schrok ik wel even. Ik heb altijd een negatieve connotatie gehad met plastische chirurgie, de mensen die het ondergaan en de redenen waarom ze het doen. Terwijl ik daar in bed lag, in het verband, realiseerde ik me opeens dat ik écht mijn borsten had vergroot. Mijn armen waren stijf omdat mijn spieren moesten genezen. Ik voelde me oncomfortabel en op een gegeven moment dacht ik: wat heb ik mezelf aangedaan? Maar ik heb het wel eindelijk gedaan! Ik wilde weten hoe het er uiteindelijk uit zou gaan zien en hoopte dat er niets fout was gegaan tijdens de operatie. Al deze gedachten gingen tegelijkertijd door mijn hoofd en dat ging gepaard met een hoop opwinding. Het ergste was achter de rug en het beste moest nog komen. Ze zeggen dat je je uiteindelijke resultaat ziet tussen zes en twaalf maanden. Ik zit nu op maand vijf.

Hoe is je leven sindsdien?
Ik heb veel zelfvertrouwen. Ik kwam mijn huidige vriend een maand na mijn operatie tegen, en in het begin dacht ik dat hij me erom zou veroordelen. Dat ik het accepteer is één ding, maar dat iemand anders dat ook doet en er niet raar over doet is geweldig. Dat hielp me om te realiseren dat het niet zoiets groots was. Mijn moeder steunde me. Mijn favoriete tante is trots dat ik moedig genoeg was om het te laten doen. Mijn vader en broer weten het nog niet. Als het opvalt en ze er iets over zeggen praat ik er graag over, maar je snapt ook wel dat ik niet uit mezelf ga zeggen: “Hoi pap raad eens?” Ik ben vijfentwintig maar het voelt alsof ik net in mijn puberteit zit. Ik kan een jurk aandoen en mezelf de vrouw voelen zoals ik altijd al wilde.

Welke operatie heb je gehad?
Edward: Een haartransplantatie. De operatie duurde twee dagen. Over het algemeen is je haar aan de achterkant dikker dan aan de voorkant, omdat je daar minder aan zit te frunniken. Dus wat ze hebben gedaan is tweeduizend haren van de achterkant verplaatst naar de voorkant. Haartje voor haartje. Het duurde vier uur om ze er allemaal individueel uit te halen. Na een korte pauze duurde het ook weer vier uur om ze er allemaal in te stoppen. Het is wonderbaarlijk dat ze zomaar haar van de ene naar de andere plek kunnen verplaatsen. Het is eigenlijk net alsof je zelf je haarlijn opnieuw mag ontwerpen.

Wanneer koos je voor de operatie?
Ik werd nogal snel kaal. Het ging jarenlang prima, ik had wel wat plekken waar het wat dunner werd, maar daarna begon ik echt snel haar te verliezen. Het kreeg de vorm van een hoefijzer op mijn hoofd, met een klein plukje haar dat overbleef. Dat was niet te verbergen. Ik werd er onzeker van, als mannelijke blogger. Het begon allemaal zes maanden nadat ik begon met bloggen. Ik realiseerde me dat ik voor de camera moest staan om een band op te bouwen met mijn volgers. Ik begon te fotograferen met vrienden en andere bloggers en naderhand was ik verafschuwd door hoe mijn haar eruitzag. Ik kon het met geen mogelijkheid verhullen. Op een dag werd ik toevallig gevolgd door een haarkliniek op Twitter. Ik vroeg of ze ook met bloggers werkten, en toevallig hadden ze net een andere blogger gehad. Toen hebben ze een plan van aanpak voor me opgesteld.

Op welke manier is je leven anders nu?
Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Ik kan mijn haar nu eindelijk dragen zoals ik wil. Ik ben niet meer onzeker en hoef mijn foto’s niet meer te bewerken. Ik kan mezelf nu accepteren zoals ik ben. Wat ik niet had verwacht, was het aantal mailtjes en berichtjes dat ik dagelijks krijg. Mensen zoeken naar informatie over de behandeling en voor het eerst zien ze niet alleen bewerkte plaatjes van hoe het eruit zou kunnen zien, maar ze komen mijn ervaringen tegen. Ik had nooit verwacht dat ik een ambassadeur zou worden voor haartransplantaties, maar het is een rol die ik graag op me neem.

Welke operatie heb je gehad?
Sarah: Ik heb een borstverkleining gehad. Ik had eerst enorme borsten: cup G. Nu heb ik cup D.

Kun je vertellen over het moment dat je wist dat je het ging doen?
Ik wilde het al jaren, maar ik had er gewoon nooit het geld voor. Toen moesten mijn man en ik een nieuwe hypotheek afsluiten en vroeg hij me eigenlijk gewoon of ik het wilde. Ik zei meteen ja. Het deed altijd enorm veel pijn – mensen realiseren zich niet wat grote borsten met je doen. De rug- en nekpijn, maar ook je zelfvertrouwen. Dat was volledig weg. Ik moest kleren dragen die veel te groot waren, dus ik leek enorm.

Hoe is je leven sindsdien veranderd?
Ik heb er veel meer zelfvertrouwen door gekregen. Ik durf me nu eindelijk te laten zien aan mijn man, laat ik het zo zeggen. Vroeger verstopte ik mijn borsten voor hem, omdat ik ze zo walgelijk vond. Ik was nog geen dertig toen ik de ingreep liet doen, en op die leeftijd is het vreselijk om zulke borsten te hebben. Je voelt je een oma. Ik ben sindsdien ook afgevallen, dus nu koop ik kleren waar ik er goed in uitzie en waar ik me fijn in voel. Ik hoef mijn kleren niet meer een paar maten te groot te kopen. Ik vind het nu leuk om uit te gaan en mijn kledingstijl is compleet veranderd.

Welke operatie heb jij gehad?
Fox: Mijn borstweefsel is verwijderd en mijn tepels zijn verplaatst. Daardoor zitten er twee grote littekens op mijn borstkas, die ik deels heb laten bedekken met tatoeages.

Dat is nu ongeveer vijf jaar geleden, maar ik wist al veel langer dat ik die operatie wilde. Ik zit al een groot deel van mijn leven op de scheidslijn tussen genders. Het gevoel dat ik in een verkeerd lichaam zat werd steeds erger. Ik begon mezelf anders te presenteren, meer als man. Ik stopte een sok in mijn broek, verstopte mijn borsten door er iets straks omheen te binden, en knipte mijn haar af om er met gezichtslijm een baard van te maken. Nadat ik als Fox L'Amore naar evenementen ging, wilde ik mijn kostuum niet meer uittrekken.

Ik kreeg last van paniekaanvallen. Ik wist dat ik de moed moest verzamelen om aan iemand te vertellen dat ik trans was. Uit de kast komen voelde als het verraden van mijn vrouwelijkheid. Ik had – en heb – veel problemen met machogedrag en hoe sommige mannen vrouwen behandelen, dus het was lastig voor mij om steeds mannelijker te worden. Ik werd ouder en was bezorgd dat ik de boot had gemist. Het was nu of nooit. Ik was bang dat ik me nog steeds niet comfortabel zou voelen met mijn lichaam, ondanks dat ik mijn naam had veranderd, hormonen slikte en chirurgie had ondergaan.

Mijn moeder begreep mijn veranderingen niet tot dan, maar legde zich er uiteindelijk bij neer en steunde me. De operatie kostte €6868 en werd uitgevoerd door dokter Garramone in Florida. Hij heeft prachtige resultaten, echt geweldige borstkassen. Ik dacht toen: Waarom neem ik geen designer borstkas, als ik toch al door heel dit gedoe moet?

Nadat ik hersteld was voelde het alsof ik een nieuw leven startte. Zoiets alledaags als een t-shirt aandoen voelt al geweldig. Ik weet dat dat een heel gewoon ritueel is voor velen, maar voor mij is het bijzonder omdat ik mijn borsten niet meer af hoef te binden. Ik had geweldige borsten maar ze waren de mijne niet. Ik voelde me er heel slecht en ongelukkig door.

Onder het mes gaan is uiteraard iets groots, maar ik heb nog nooit spijt gehad, want het maakt mij echt tot wie ik ben. Als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf, in plaats van mijn borsten te moeten verbergen en me in te beelden hoe het zou zijn zonder ze. Het heeft mijn leven veranderd en de kwaliteit van mijn leven verbeterd. Ik heb geleerd om steeds meer van mijn littekens te gaan houden. Ik weet dat mijn lichaam nooit zal passen binnen het ideaalbeeld van de maatschappij maar daar geef ik niet meer om. Ik ben gelukkig in mijn lichaam.