We spraken de man achter het kleurige suikerkunstwerk op Down The Rabbit Hole

Knal vol gas het festivalseizoen in met VICE. Lees deze zomer alles over festivals op festivals.vice.com en volg VICE Festivals op Facebook.

Wanneer je op een festival een kunstwerk tegenkomt, ligt het niet zo voor de hand om eraan te gaan likken. Maar bij deze sculptuur die het afgelopen weekend op Down The Rabbit Hole stond was het helemaal niet zo’n gek idee geweest; alleen dan was je er namelijk achter gekomen dat al die gekleurde lagen puur uit suiker bestaan.

Voor kunstenaars is het altijd maar weer de vraag hoe mensen op hun kunst reageren, maar in dit geval was dat nog een stuk onvoorspelbaarder. Suiker kan smelten, al helemaal wanneer het een weekend lang in de felle zon staat te bakken. En toeterzatte festivalgangers gaan over het algemeen toch op een net wat andere manier een ‘dialoog’ aan met een kunstwerk dan de gemiddelde bezoeker van het Rijksmuseum.

We vroegen Roland Spitzer, de kunstenaar die hierachter zit, wat hij hoopte dat de festivalgangers met dit mierzoete werk zouden doen, en of ze het een beetje heel hebben gelaten.

Creators: Ha Roland, hebben de festivalgangers zich een beetje gedragen?
Roland Spitzer: Ja hoor. Er zijn wel wat mensen op geklommen, maar los van een paar kleine beschadigen hield het beeld heel goed stand. Al kwam ik er op een ochtend wel achter dat iemand er een komkommer in had geramd.

Sympathiek.
Ik vond het eigenlijk wel grappig.

Waar gaat het werk voor jou over?
Ik wilde er een monument van tijdelijkheid van maken, iets dat statisch en vergankelijk tegelijk is. Zo’n festival bestaat voor de ene kant uit iets heel vaags, waar je geen grip op hebt: de herinneringen die je aanmaakt, en vervolgens waarschijnlijk weer gewoon vergaan. Aan de andere kant komt er logistiek gezien enorm veel bij kijken, wat allemaal juist met vaststaande feiten te maken heeft.

Hoe heb je het gemaakt?
De basis van de sculptuur bestaat uit zware schuimblokken, en de gekleurde lagen zijn van suikerspin. Ik heb het er gewoon opgedrukt, en de kleverigheid doet de rest. Vervolgens kan er van alles mee gebeuren. Afhankelijk van het weer kan het smelten, maar ook weer kristalliseren, en vervolgens verslijten.

Waarom heb je voor suiker gekozen als materiaal?
Ik vind het interessant hoe de suiker van toestand verandert, van wolkje naar korstje. Het heeft een zoete, onschuldige uitstraling. Maar als het niet meer fluffy is, en hard is geworden, is het ook weer wat morbide.

Wat is er uiteindelijk gebeurd met de suikerlaag?
Op de eerste dag waren de kleuren nog heel fel, maar aan het einde was het veel doorzichtiger, en karamelachtig. De suiker was gesmolten, en in de kloven zijn er gaatjes komen te zitten, waardoor het zich ophoopte tot een drapje. Er zaten ook insecten in.

Hadden mensen een beetje door dat het van suiker was?
Niet echt nee. Je komt er ook pas achter wanneer je er echt aan gaat likken, en dat vonden de meeste bezoekers denk ik niet zo’n fijn idee. Zeker na een paar dagen zag het er niet zo fris meer uit.

Wat hoopte je van tevoren dat er met het werk zou gebeuren, en is dat uitgekomen?
Het liefst had ik dat het suiker helemaal zou verdwijnen, als teken van vergankelijkheid, maar dat de monumentaliteit van het werk zou blijven bestaan. En ik hoopte ook dat mensen erop zouden klimmen en het als tafel of uitzichtpunt zouden gebruiken. Dat hebben ze ook gedaan. Het werk is stralend wit, en ik was benieuwd of de bezoekers dat als drempel zouden zien, maar dat bleek dus niet zo te zijn.

Wat vond je de grootste praktische uitdagingen van tevoren?
Ik moest rekening houden met wat mensen ermee zouden kunnen doen. Als mensen erop zouden klimmen, mocht-ie natuurlijk niet zomaar omkieperen. Daarom heb ik ook voor zware schuimblokken gekozen. Anders was het waarschijnlijk eerder een houtconstructie geworden.

Zou je het de volgende keer op dezelfde manier doen?
Misschien zou ik dan een vorm maken die nog meer functies kan hebben, zodat mensen nog meer worden uitgedaagd om er hun eigen invulling aan te geven.