​Er bestaan niet genoeg superlatieven om de Rosetta-missie mee te beschrijven

Ik vind het een raar idee dat de wereld niet beseft hoe fucking ongelofelijk het is dat we als mensheid over luttele uren een satelliet op een komeet gaan zetten. Een motherfucking komeet. Op 500 miljoen kilometer van de aarde, die met 135.000 kilometer per uur door vrijwel lege ruimte zweeft, zonder de ruimtedoos die erop moet landen te kunnen besturen omdat signalen er te lang over doen om de aarde te bereiken. Met apparatuur die twintig jaar geleden bedacht is.

Sta me toe om wat verwondering in je hoofd te stampen, want als iets je aandacht en begrip verdient dan is het wat er morgen gaat gebeuren. Ik beloof je dat ik je niet zal vervelen.

Countdown tot de release van Philae

Het allerziekste is namelijk niet de wetenschap die de satelliet gaat opleveren, of de landing an sich - dit zijn dingen die best interessante inzichten zouden kunnen opleveren, maar niet per se ZO ontzettend bijzonder zijn – het is alles wat ervoor is gebeurd wat morgen zo ongelofelijk maakt. Zelfs als alles catastrofaal misgaat en de lander  op de komeet omvalt.

Je moet namelijk een paar dingen beseffen: ten eerste is Rosetta al ruim 10 jaar onderweg. De lancering vond met een jaar vertraging plaats in 2004, toen Fat Joe nog dik was en iedereen Lean Back  het summum van dopeheid vond. Echt losers waren we toen.

Maar afgezien daarvan betekent dat verstreken decennium nog veel meer.

Een satelliet lanceren gaat niet over een nacht ijs. De voorbereidingen voor de lancering Rosetta  begonnen in 1992, wat niet alleen heel erg lang geleden is, maar ook betekent dat veel van de technologie die Rosetta en Philae bij zich dragen dus ruim 20 jaar geleden ontwikkeld is. Voor de duidelijkheid: dit is een tijd waarin de snelste computer op aarde pakweg een miljard keer langzamer was dan de iPhone 6 (EEN MILJARD).

En daarmee, met die beperkte apparatuur, konden de absurd briljante mensen bij ESA een traject uitstippelen die meer dan tien jaar later een satelliet van een paar meter breed over een totale afstand van 6.4 miljard kilometer naar een komeet van krap 4 kilometer doorsnee brengen. DAT IS TOCH BIZAR?? 6.4 miljard kilometer is heen en terug naar Uranus op zijn verste punt!

En dan was het ook nog eens zo dat Rosetta niet gewoon rechtstreeks naar de komeet kon vliegen. Nope. 67P/Churyumov–Gerasimenko reist met een snelheid van 135.000 kilometer per uur, een snelheid die alleen bereikt kan worden door een serie zwaartekrachtsversnellingen rond de aarde en Mars. Hierbij wordt de zwaartekracht van een planeet gebruikt om de satelliet  een slinger te geven ten koste van de snelheid van de desbetreffende planeet. Een verwaarloosbaar snelheidsverlies weliswaar, maar toch: Rosetta heeft een beetje snelheid van de aarde gestolen om haar benodigde snelheid te bereiken. Science!

Zoals eerder gezegd liep de lancering van Rosetta een jaar vertraging op – een jaar dat ingehaald moest worden. Hiervoor werd een manoeuvre bedacht die intern door de ESA de " Billion Euro Gamble" genoemd werd. De satelliet (die een miljard euro kostte) moest in een extreem lage baan rond Mars snelheid oppikken, wat extra werd bemoeilijkt door het feit dat zonnepanelen van de satelliet niet gebruikt mochten worden vanwege te weinig zonlicht. Alles moest dus van te voren perfect worden uitgerekend, zodat de satelliet uitgeschakeld kon worden uitgeschakeld (en dus ook niet kon communiceren met de aarde voor correcties).

Dat is dus hartstikke gelukt, want Rosetta is  nu dus al in de buurt van 67PChuryumov-Gerasimenko. En gaat morgen Philae loslaten, wat bovenop de verbijsterende complexiteit van de ruimtereis erheen nog eens een ongelofelijke prestatie van menselijk vernuft is.

Rosetta zal op precies het juiste moment, op precies de juiste snelheid, de lander los moeten laten, waarna deze op kruipsnelheid (1.8 kilometer per uur) richting het gevaarte dat de komeet is gaat vliegen. Door de lege ruimte. Terwijl mensen op aarde niks kunnen doen omdat het  een half uur duurt voor een signaal vanaf de aarde Rosetta bereikt. En nog eens een half uur voordat er een signaal terug is.

Onze Britse collega Vicki Turk heeft  een interview gedaan met Matt Taylor, project scientist van Rosetta, over wat hij morgen gaat meemaken. In zijn eigen woorden verwacht hij een "exponentiële toename van stress" terwijl de lander zich naar de komeet toe beweegt. In totaal duurt de 'afdaling' zo'n zeven uur, waarin Taylor en zijn team dus alleen met hun billen kunnen knijpen. Lees het interview, het is je tijd waard.

Enfin, wat ik met deze tekst probeer te bereiken is mijn gevoel van totaal ontzag voor de hele missie delen. Nog afgezien van of het nou allemaal goed gaat morgen – en de kennis die het gaat opleveren – is een van de meest bijzondere, ingewikkelde en spectaculaire verrichtingen die de mensheid ooit voor elkaar heeft gekregen.

Hopelijk heb ik dit een beetje over kunnen brengen, en kijken we morgen als mensheid naar iets dat we gezien de huidige staat van ruimtevaartbudgetten waarschijnlijk nooit meer gaan zien.