Ik smeerde mijn gezicht in met urine tegen mijn acne

Het was een prachtige zaterdagochtend in april. Ik had heerlijk uitgeslapen, ging vanuit bed direct naar de badkamer en smeerde daar mijn gezicht in met ochtendurine.

"Living the dream," zei ik tegen mezelf in de spiegel. "Niet alleen een puistenkop maar ook nog warme ochtendplas die van m'n wangen druipt."

Ik had over deze techniek gelezen op een forum over acne. Eerst was ik sceptisch, maar al snel dacht ik: dit zou weleens zo'n wondermiddel kunnen zijn waar niemand over praat vanwege het onterechte taboe op jezelf insmeren met je eigen lichaamssappen.

Na wat onderzoek bleek het helemaal niet zo ongebruikelijk te zijn. Mensen schijnen 'urinetherapie' voor tal van kwalen te gebruiken. Niet alleen zijn de ureum en het urinezuur in urine sterke antioxidanten, maar je plas bevat ook het teveel aan vitaminen, mineralen en eiwitten dat je hebt ingenomen. Het drinken van en het inmasseren van de huid met urine, zo las ik, geeft je lichaam de kans om deze voedingsstoffen alsnog op te nemen. Dit stimuleert de genezing van kwaaltjes. Je puistengezicht wassen met plas verwijdert oude huidcellen en hydrateert de huid.

Mijn vriend, Ethan, vond het niet eens een smerig idee toen ik hem vertelde dat ik urinetherapie wilde proberen.

"Ik heb weleens mijn eigen pis gedronken," zei hij. "Het was niet lekker, maar wel steriel."

"Waarom zou je dat doen?" vroeg ik.

"Weet ik veel. Ik was gewoon nieuwsgierig."

Zoals de meeste mensen met hardnekkige acne zeggen: ik had alles geprobeerd en niets werkte. En zou ook deze methode falen, dan kon ik tenminste weer iets toevoegen aan mijn lijst van belachelijke dingen die ik geprobeerd heb om een gaaf huidje te krijgen. Misschien dat alleen de meest wanhopige mensen deze methode hanteren.

Als iemand durfde te beweren dat ze net zo graag van haar acne af wilde als ik, zou ik zeggen: "O ja, heb je echt alles geprobeerd? Heb je al eens over je eigen gezicht gepist?"

Hier een lijstje met dingen die ik geprobeerd heb om van mijn puisten af te komen, in willekeurige volgorde:

• Kuurtjes van de drogist of apotheker
• Kuurtjes op doktersvoorschrift
• Antibiotica
• Probiotica
• Huilen in de foetushouding
• Producten die ik op tv zag
• Huis-tuin-en-keukenzeep met water
• Maskertjes van de drogist
• Maskertjes uit de natuurwinkel
• Niets, om te testen of dat het geheim was
• De pil
• Puistjes uitknijpen in een vergrootspiegel
• Glutenvrij dieet
• Schreeuwen tegen mijn huid alsof het een eigen bewustzijn had
• Een dieet zonder gluten, melk, soja, suiker, alcohol en cafeïne
• Een vegetarisch dieet
• Een rood dieet (vooral frambozen, appels, bieten en rode kool)
• Zinksupplementen, driemaal daags
• Gefermenteerd voedsel bij elke maaltijd
• Regelmatig sporten
• Leren om van mijn huid en al zijn tekortkomingen te houden (reverse psychology)
• Regelmatig naar een professionele en dure puistjesuitknijpster
• Alle soorten 'natuurlijke' producten, waaronder speciaal wasmiddel, shampoo, make-up en handcrème
• Acupunctuur
• Ontspanmethoden om me te helpen ontstressen
• Twee keer per dag een half uur lang ijsklontjes in mijn gezicht wrijven

En nu dus, tsja, pis.

Ochtendurine werkt het beste, aldus de internetfora. Dat is de puurste en schoonste urine. Dat betekende ook dat ik het maar een keer per dag hoefde te doen. Ik plaste op een wattenschijfje, wreef dat over mijn gezicht en liet het tien tot vijftien minuten intrekken. Daarna waste ik mijn gezicht op de gebruikelijke manier, onder de douche.

De plas was warm en geurig. Dat vond ik oké. Ik begon er eerlijkgezegd steeds meer naar uit te zien om mezelf op deze manier te behandelen. Ik hield van het idee dat ik iemand ben die alles voor haar huid overheeft.

Ik geloofde echt dat het zou werken. In mijn hoofd klopte de combinatie van totale wanhoop en een rare oplossing helemaal. Ik had alles al geprobeerd dus deze methode zag ik als de eindbaas van de acnegame. Op een gegeven moment moet het klaar zijn, dacht ik, omdat dat gewoon zo moet zijn.

Het probleem met een nieuwe behandelingsmethode voor acne is dat de levenscyclus van een puistje maanden kan duren, van de geboorte diep in de porie tot een volwassen megapuist. Welke methode je ook gebruikt, je moet het tenminste drie maanden volhouden, anders weet je nooit of het werkt.

De eerste weken dat ik urine op mijn gezicht smeerde, hield ik de toestand van mijn huid aandachtig in de gaten. Eerst leek mijn huid zachter, daarna leek hij weer normaal. Mijn puistjes leken eerst minder rood, maar daarna waren ze roder dan ooit. Eerst nam het aantal meeëters zichtbaar af, daarna nam het dramatisch toe. De nieuwe puistjes leken kleiner, maar ik had de oude eerlijk gezegd niet echt opgemeten. Ik wist niet of er echt iets veranderde, of dat ik zo door mijn huid geobsedeerd was dat het van dag tot dag leek te verschillen.

Ik vertelde bijna niemand over mijn nieuwe ochtendritueel, tenzij het spontaan en tegen mijn zin over mijn lippen kwam, zoals dat gebeurt met genante dingen.

"Ik heb vandaag mijn gezicht met ochtendurine ingesmeerd," zei ik tegen mijn vriendin Alese.

"Wat? Waarom?" vroeg ze.

"Dat is gewoon wat mensen tegenwoordig doen."

"Jeetje…"

"Ik doe dat dagelijks hoor."

"Doe dat alsjeblieft nooit meer."

"Dit is mijn leven, Alese."

Je moet sterk in je schoenen staan om met acne te kunnen leven. Je moet jezelf constant vertellen dat je andere eigenschappen hebt die je huid minder belangrijk maken. Je moet je daarop focussen en niet denken aan je falende huid, die mensen een verkeerde eerste indruk van je geeft. Als een van je goede eigenschappen ter discussie wordt gesteld dan voelt dat extra pijnlijk, omdat het niet alleen je ego krenkt, maar ook het masker aantast dat je over je puistengezicht draagt.

"Ik smeer urine op mijn gezicht omdat ik het waard ben," zei ik tegen mezelf, om mezelf eraan te herinneren dat ik zo'n superieur gevoel voor humor heb dat het mijn slechte huid ruimschoots compenseert.

Elke dag dat ik urine op mijn eigen gezicht smeerde, voelde ik me een beetje vreemder. Alsof mezelf toestaan om te wennen aan zo'n barbaarse handeling de lat erg laag zou leggen voor andere sociaal onwenselijke rituelen.

Op een dag dacht ik: ik zou poep eten als het mijn huid zou helpen. Ik zou het in een capsule doen en doorslikken.

Door de snelheid waarmee ik dit waanzinnige idee omarmde, ging ik de juistheid van mijn eigen gedrag in twijfel trekken. Wat het wel zo'n goed idee om pis op mijn eigen gezicht te smeren? Was er überhaupt een kans dat het zou werken? Belangrijker: wilde ik wel dat het zou werken? Of wilde ik gewoon aan mezelf en de wereld bewijzen dat ik echt alles had geprobeerd, als een ultiem bewijs dat mijn acne echt niet aan mij lag?

Na die dag stopte ik met het de urinetherapie. Niet omdat het niet hielp. Ik zat nog niet in de buurt van de benodigde drie maanden dus dat was niet te zeggen. Ik stopte omdat ik het niet kon opbrengen om de rest van mijn leven elke dag urine over mijn eigen gezicht te smeren. Ik deed het alleen omdat ik wilde kunnen zeggen dat ik alles geprobeerd had, hoe vies ook.

Dus vertel het me vooral niet als urine echt acne kan genezen. Ik wil het niet weten.