Onversneden eenzaamheid bij de lancering van de Galaxy Note 8 in New York

Woensdagochtend zat ik in de Park Avenue Armory in New York om de onthulling van de Samsung Galaxy Note 8 bij te wonen. Een wereldprimeur. Techjournalisten van over de hele wereld – waaronder ik – waren op het evenement afgekomen om de telefoon als eerste te mogen aanschouwen en aanraken.

Het werd uiteindelijk een ware achtbaan van emoties.

Het begint al voor de grote persconferentie. Omdat er een paar honderd journalisten in de zaal zitten, ben ik benieuwd of dit evenement echt zo exclusief is als ik van tevoren gedacht had. Wordt dit gelivestreamd? Jazeker, antwoordt een guy die naast me zit.

Ik vraag me af waarom bijna iedere bezoeker dan in alle stress voorbereidingen treft om de show te filmen. Samsung verzorgt zelf een liveregistratie die qua opzet niet onderdoet voor het Eurovisie Songfestival, maar toch vullen dure 3D-camera's, steady-cams en telefoons op statieven de ruimte. Het begint me te dagen dat iedereen vooral wil laten zien dat hij of zij bij de lancering aanwezig was. Een paar rijen verderop gaat een koppel glimlachend, met het podium op de achtergrond, op de foto. Dan opent de guy naast me de livestream op zijn laptop.

Iedereen is zenuwachtig. De openbare WiFi is niet helemaal naar de zin van een oude cowboy achter me. "And just like that, the WiFi goes to hell!", roept hij, en ik stel me voor dat hij net nog een glas whisky achterover heeft geslagen. Een wat oudere vrouw weet in alle paniek niet wat ze moet filmen en filmt daarom maar mijn telefoonscherm. Ze spreekt geen Nederlands, zo vermoed ik, dus de discussie die mijn vrienden voeren over Siem de Jong die terugkeert naar Ajax zal haar compleet ontgaan.

Dan begint de show. Samsung heeft wat goed te maken na de ontploffende Note 7 en gooit features op me alsof het Sinterklaas is. Ik moet toegeven dat ik hier nogal vatbaar voor ben: de magische uitwerking van elke telefoonpresentatie ooit is dat ik me diep onzeker begin te voelen over het toestel dat zich op dat moment in mijn broekzak bevindt. Misschien ben ik toch een ergere techboy dan ik eigenlijk toe zou willen geven.

De Note 8 is dan ook best een indrukwekkend apparaat. Het 6,3 inch-scherm is enorm, het 6GB-werkgeheugen is ongekend en de Live Focus-foto's waarvan je achteraf de scherptediepte kunt veranderen zijn een droom voor wie bereid is veel geld uit te geven aan apparaten, maar eigenlijk geen greintje talent heeft voor fotografie. De Note 8 kost 999 euro, maar daar krijg je dan ook best een sicke telefoon voor terug.

Na de show krijgen we drie kwartier de tijd om in een grote ruimte achter de coulissen met de telefoon aan de slag te gaan. Een man met een fotocamera duwt me bruut weg wanneer ik, als een van de eerste mensen op aarde, de Samsung Galaxy Note 8 aan probeer te raken. Hij legt het apparaat op de gevoelige plaat vast alsof het om een fotomodel gaat, in plaats van een telefoon: glad, sexy, enkel toegestaan om over te fantaseren.

Ik loop naar een andere tafel. Een man in een wit Samsung-shirt laat me niet met rust tijdens mijn tweede poging om voor het eerst een Note 8 vast te houden. Hij vertelt over een vriend van hem die makelaar is. Hij had een huisbezichtiging gepland, maar niemand kwam opdagen. "Is dat echt zo?", vraag ik. "Ja", zweert hij. "Weet je wat hij deed? Hij gebruikte deze 360-gradencamera en zijn Samsung-telefoon om mensen dan maar online een rondleiding te geven."

Ik vraag hem of de 360-gradencamera ons samen op de foto kan zetten, waarna ik een foto probeer te maken van het beeld dat op de Note 8 verschijnt. De foto mislukt, maar aanschouw hieronder toch een moment van warmte.

Tegelijkertijd wordt achter me een guy die sprekend op Al Gore lijkt aan zijn mouw getrokken door een cameracrew. Hij blijft herhalen dat hij niet bij Samsung werkt, hij is journalist. "Jullie hebben de verkeerde!", roept hij tevergeefs. De Zuid-Koreaanse tv-zender YTN wil alles weten over zijn tijd met de Note 8, en uit het gesprek maak ik op dat ze vooral graag een Amerikaan willen spreken – ook als die Amerikaan helemaal niet voor Samsung werkt. De ene journalist interviewt de andere, terwijl die andere het apparaat amper een minuut aan heeft kunnen raken.

Miscommunicatie viert hier hoogtij. Mensen komen hier samen om iets te vieren, maar niemand praat echt met elkaar. Eenzaamheid is het gevolg, constateer ik. Een op het oog jonge gast filmt zichzelf met drie smartphones en een spiegelreflexcamera tegelijk, en ik denk: o tech, wat ben je soms toch onthutsend mooi.

"Ik haat vingerafdrukken op mijn scherm", zegt een vriendelijk meisje met kort, blond haar. "Ja?", vraag ik, terwijl ik met de stilus digitale kleurplaten inkleur. Ze haalt een doekje tevoorschijn. Het is haar baan om de telefoons op het evenement schoon te vegen. Het meisje wijst naar twee mannen met een Samsung-shirt aan en zegt: "Wat een cool shirt!" "Kennen jullie elkaar niet?", vraag ik. "Jullie zijn toch collega's?" Ik doe m'n best, maar er komt geen gesprek op gang.

Even verderop staat een man verveeld met zijn stilus te spelen en de ruimte in te staren. Ik spreek hem aan, ook hij oogt eenzaam. Hij blijkt een heel lieve Samsung-medewerker, en natuurlijk laat ik me graag dingen vertellen die ik zojuist allemaal al gehoord heb. "Laten we even eerlijk tegen elkaar zijn," stelt hij voor, en hij vertelt over zijn favoriete feature die ongetwijfeld niet echt zijn favoriete feature is. Eerlijkheid zal het niet zijn, maar elk moment van menselijkheid hier is naar mijn idee wel een paar Samsung-telefoons waard. Ik vraag hem of ik de grote digitale tekentafel die hij voor zijn presentatie gebruikt mag aanraken. Natuurlijk mag dat. Er ontstaat iets waarvoor ik de woorden nog moet vinden. Noem het vriendelijkheid.

Ik luister een gezellig gesprekje af tussen drie mensen van de security. Ik raak afgeleid en hoe graag ik ook wil blijven luisteren, ik besluit dat ik mezelf geen serieuze techjournalist kan noemen als ik de Note 8 niet nog wat serieuze aandacht geef. Ik vraag een Samsung-meisje waar ik op moet letten bij het gebruiken van het apparaat. Ze laat de notitieapp zien, met een kunstzinnige tekening die enerzijds heel mooi zou kunnen zijn, maar anderzijds ook aarslelijk. "Wat leuk," zeg ik, "heb jij die gemaakt?" Nee, die heeft ze niet gemaakt. Snel gaat ze door naar haar favoriete feature – iedereen hier heeft er één – waarbij je twee apps tegelijk kunt opstarten. Dat is inderdaad cool, denk ik terwijl ik naar buiten loop. Ik passeer het podium, waar nu verschillende journalisten diverse poses aannemen voor een selfie. Zij waren erbij. En mijn god, dat mag de hele wereld weten.

Achteraf, in een klein Italiaans restaurant, wordt nagepraat over de dag. Het gesprek dwaalt al gauw af van telefoons naar wereldreizen. Eén journalist praat over Cuba en de Buena Vista Social Media Club. "De Buena Vista Social Media Club," herhaalt hij, "dat was wel echt mooi hè." Echt mooi inderdaad, denk ik, terwijl ik mijn oude iPhone uit m'n broekzak vis om dit stuk te typen.