We vroegen een klassieke-muziekjournalist alle verschrikkelijke video’s die hij ziet in de sportschool te recenseren

In Denemarken wilde ik wat aan mijn conditie doen, dus besloot ik me bij de sportschool om de hoek aan te melden. Ik nam mezelf voor om dagelijks voor het ontbijt te gaan zwoegen, en dat is precies wat ik elf maanden achter elkaar heb gedaan. Maar de ware verschrikking bleek niet te zitten in mijn verzuurde beenspieren – de meeste pijn kwam tot mij via de flatscreens die overal hingen, met daarop de muziekvideo's die ik moest kijken tijdens mijn work-out van negentig minuten.

Wat in militaire kringen bekend staat als een clusterfuck: het duivelskind van een verschrikkelijk liedje, een kolossaal ego en nul acteertalent. We dagdromen allemaal weleens van het maken van een doelpunt tijdens het WK of van een baan als minister-president, maar dat delen we niet met de buitenwereld. Behalve als we een popvideo maken natuurlijk. In dit geval krijgen we Eurotrash-dj David Guetta die de Grand Prix met hetzelfde gemak wint als dat hij aan zijn leuter trekt.

Niet alleen gaat het hier om onthutsend slecht acteerwerk, maar de video is ook opmerkelijk door de houding ten opzichte van vrouwen. Ze bestaan alleen om de mannenwereld te verfraaien. Ik denk eigenlijk dat Guetta zocht naar een manier om meisjes in lycra catsuits te proppen, met zijn eigen naam erop. Maar hou je fantasieën lekker voor jezelf, vriend.

De meisjes zullen je aanbidden – ook al heb je beloofd om niet aardig te zijn en je niet wil vastleggen. Schattig! En in het geval je je afvraagt wie de mantel der wijsheid van Socrates heeft geërfd? Harry Styles natuurlijk – eigenwijs wegdraaien van de camera in het laatste frame, alsof hij zojuist een geneesmiddel tegen kanker heeft uitgevonden. Dwaas.

Een klassieker: mannen houden van auto's en schaarsgeklede vrouwen; vrouwen houden ervan om schaarsgekleed rond mannen met auto's te huppelen. Veel meisjes en één man – zelfs in de eenentwintigste eeuw lijkt het erop dat het mannen zijn die het voor het zeggen hebben, dames. Maar ja, Jonas is natuurlijk ook onweerstaanbaar, zelfs al kan hij totaal niet dansen en ziet zijn gezicht eruit alsof hij iets heel hards en groots ergens uit moet persen.

Als het op spitsvondigheid en intelligentie aankomt, is Jonas die in een lift staat en zegt 'we cant get higher', illustratief voor het verbijsterende niveau van symboliek en resonantie. Het past perfect bij het liedje; een en al bagger.

Deze volgt ook een bekend scenario: twee aantrekkelijke individuen knuffelen en betasten elkaar, en er komt droogneuken aan te pas. Het is alsof de kijkers, net als gedrogeerde apen, moeten worden herinnerd aan wat seksuele activiteit met zich meebrengt in microscopisch detail. Dat Adam Levine hartstikke verliefd is op zichzelf, manifesteert zich in het feit dat hij erin slaagt om binnen drie seconden na aanvang van de video een partner te scoren. Dat, en zijn mannelijke vermogen om er nog goed uit te zien na twee keer te zijn overreden, te verdrinken in een wasbak, en van de trap van de derde verdieping te zijn geschopt.

Maar wacht even – sinds wanneer is bruut geweld gangbaar als entertainment? Waarschijnlijk sinds we besloten dat dergelijk geweld gepleegd door een vrouw op een man prima is, omdat mannen niet kwetsbaar zijn voor fysieke mishandeling. Zelfs niet een beetje. Stel je voor dat de rollen in deze video waren omgedraaid; een bloedige schande zou het zijn. Grapje natuurlijk, net als deze video, wink-wink.

Deze gast is populair in Denemarken. Is dat omdat hij een ironisch postmodern licht schijnt op ongebreideld seksisme? Ik heb letterlijk geen idee. In Side Bitch Issues mekkert Beal over zijn minnares, die hem te vaak opbelt; logisch, want hij heeft haar 'maar twee keer een mep verkocht'. Tuurlijk. We begrijpen het, je bent ironisch. Natuurlijk ben je dat en dat is oké. Maar dat kunnen we niet helemaal uit je video opmaken, nietwaar Mr. Beal? Op het scherm wordt de vrouw van de zanger afgeschilderd als stalker en vretende konijnen-kookster, terwijl hij en zijn minnares, die hij graag een klap verkoopt, superslim, sexy en verfijnd worden neergezet. Een mooi plaatje, terwijl Beals koor 'side, side, side, side issues Bitch' is ingesteld op een nonchalant deuntje. Ironisch of niet, het is godverdomde de horror.

Het moet wel heel zwaar zijn om het vriendinnetje te zijn van Jason Derulo; de hele dag moeten wachten om zijn miezerig kleine slaapkamer te mogen betreden, waar hij als een kwijlend reptiel op het bed ligt en de slaapkamer vervolgens wordt binnengevallen door een groep trompetterende soldaten met berenvelhoeden, die de dreigend verstijvende pik van Derulo inluiden door fallische geluiden uit het blaasinstrument te blazen. Iets wat nog verontrustender is, is de overtuiging van Derulo dat zijn hele relatie gebaseerd is op die enkele minuten per dag dat zijn vriendin zich voor hem uitkleed. Heeft niemand Jason ooit verteld dat een sekspartner ook nuttig kan zijn voor gezelschap, emotionele steun en zelfs gebruikt kan worden voor het voeren van een goed reflecterend gesprek? Misschien is het maar goed ook dat ze dat niet hebben gedaan, met zinnen als 'is het raar dat ik trompetten hoor als je me opwind?'. Ja gast, dat is wel een beetje raar.

Een goed ouderwets wijvengevecht, versmolten in de verhitte, passief-agressieve toon van r&b van de late jaren negentig. Hier zien we twee vrouwen elkaar de ogen uitkrabben over een medemens, alsof hij een tweedehands Nespresso-apparaat is.

Voor het grootste deel kunnen de twee vrouwen elkaar niet in de ogen kijken. Wat in feite een nette visuele metafoor is voor het feit dat hun verbale communicatie niet echt van een volwassen niveau is. De discussie gaat ongeveer als volgt: hij is van mij / nee, hij is van mij. Ik weet niet wat meer vernederend is: het feit dat beide vrouwen zo wanhopig doen over een vreemdgaande man, of het idee dat de man, of beter gezegd het object, niks te zeggen heeft over zijn toekomst. Ze verdienen elkaar – alle drie.

Andrew is op Twitter.