House of Bad Habits was een soort familieverjaardag met partytenten en ballonnen

Stel je voor: ICT-medewerkers die wild de mouwen van hun witte overhemd hebben afgescheurd, gespierde homo’s op stilettohakken, swingende verpleegsters met een pittig kapsel, het kwaadaardige zusje van Minnie Mouse, ravende Molukkers, PR-meiden in paillettenjurken, VVD-stemmende interim managers, LARP’ers in burger, oversekste koorballen in kreukelige overhemden, Marokkaanse mannen die veilig in de kast zitten, Kruidvat-caissières die zich graag laten vastbinden… en Rick Brandsteder.

“Alle mensen die je niet op je verjaardag zou uitnodigen, komen hier bij elkaar,” hoor ik een man zeggen op de wc van het Hilton Hotel in Amsterdam-Zuid. Afgelopen zaterdag werd hier de eerste editie van House of Bad Habits georganiseerd. In de tuin van het chique hotel kunnen bezoekers hun “goede voornemens aan de kant schuiven en zich lekker onderdompelen in een wereld vol verleiding”. Vooraf waarschuwt de persdame me dan ook dat “er niet gefilmd of gefotografeerd mag worden”.

Maar als ik door de surrealistisch lange lobby van het hotel bij de achtertuin aankom, zie ik dat niemand zich aan het voornemen van de organisatie houdt. Het publiek is te verdelen in twee kampen: voyeuristen die non-stop foto’s maken met hun smartphone en exhibitionisten die dolgraag voor de aapjeskijkers poseren. “Er is niet heel veel interactie”, hoor ik een kennis van me zeggen. Dat klopt wel een beetje. De freaks en geeks staan op hetzelfde grasveld, maar hebben vooral contact met elkaar via een camera.

Ik sta op de trap naast de bar en kijk wat om me heen. Een wat stoffige man naast mij, gekleed in een zomerse blazer en lila polo, lijkt een verdwaalde Hilton-logé. Maar schijn bedriegt: deze man gaat best hard en voelt zich hier helemaal thuis. Al is hij wel een beetje teleurgesteld in zijn vriendin, die net is vertrokken. “Zij houdt hier niet van en wil alleen maar uit eten.” Als ik vraag of hij zo’n wildebras is, moet hij alleen maar lachen. Mijn maatje David, beter bekend als feestfotograaf in drag Sheeza Hoo, walst voorbij. Ze gaan samen op de foto. Iedereen blij.

Hier bestijgt David/Sheeza Hoo een tonnetje anabolen, terwijl Morticia Adams voorbij loopt.

Hoewel ik op het eerste gezicht weinig raakvlakken heb met de paar honderd toegestroomde bezoekers, voel ik me best chill. Mijn vriend zegt dat hij zich nog nooit zo veilig heeft gevoeld op een festival. (“Ik wil weer dansen bij die ravende Molukkers!”) Er zijn geen opgefokte mensen, er wordt niet gevochten. Eén jongen die iets te vrijpostig een meisje betast krijgt ervan langs met een zweep, als straf, waarna ze lachend verder dansen. De echt vieze en zieke bad habits hebben de bezoekers thuis gelaten. En de veelbesproken “botox booth” is na alle commotie geannuleerd. De overige aankleding: partytenten en ballonnen. Net mijn tante’s verjaardag.

Je zou dus denken dat de uitbundig verklede bezoekers alle aandacht trekken, maar ook dat valt een beetje tegen. Ja, deze vrouw (man?) heeft een bijzonder kostuum aan, maar na wat heen en weer wiegen met geheven hand geloof ik het wel en dans ik verder in het tuinhuisje. Daarna bekijk ik buiten even hoe Minnie Mouse vacuüm wordt gezogen, maar ook dit heb ik al eens gezien. Geschokt ben ik dus niet, eerder ontroerd. Ik wil deze volwassen mensen in plastic pakken een dikke knuffel geven. Alsof je Pluto tegenkomt op Main Street, U.S.A. in Disneyland.

Ik: "Gaat het goed Minnie?" Minnie: "Ja." Ik: "Mag ik een foto van je maken Minnie?" Minnie: "Ja."

Wat me nog het meest verrast is de ongekende energie van de ‘normaal geklede’ veertigplussers. Ze dansen alsof er geen morgen is, gooien hun zalmroze wikkelrok in de lucht en staan op hun hoofd, letterlijk. Een dame die eruitziet als Donatella Versace – nephaar, nepborsten, nepgezicht – is compleet van de kaart maar weet toch de aandacht te trekken van Rick Brandsteder, die haar bij haar kont grijpt als ze met hem op de foto wil. Ik kan alle indrukken maar moeilijk verwerken, maar dat kan ook komen doordat Levels van Avicii uit de speakers knalt.

Als de avond valt klimt een oudere man op het podium. Iemand vertelt me dat hij Harry heet en in het dagelijks leven iets met tv-decors doet en altijd fluitend op zijn fietsje door het Mediapark van Hilversum fietst. Maar vandaag is hij een fonkelende Daft Punk-diamant, die het podium helemaal voor zichzelf heeft. Bouncende mensen die mijn ouders, of zelfs mijn grootouders kunnen zijn, lekker onder invloed van het een of ander. Het doet me goed, want het betekent dat er over twintig jaar nog steeds een festival is waar ik welkom ben. Natuurlijk kan ik dan ook naar… Bospop. Maar de kans dat ik daar als oude viespeuk een latex Donatella mag betasten op de beats van Avicii, acht ik erg klein.