Games hebben meer seks nodig

Waarom zit er zo weinig seks in games?

Dit is een vraag waar nog geen duidelijk antwoord op is. Maar omdat de gamewereld nog steeds groeiende is, mogen we onszelf best wel eens afvragen waarom we zo bang zijn om een beetje seks te zien in games. Momenteel schrikken we met z'n allen al wanneer we een paar mannelijke genitalieën zien in Grand Theft Auto IV. Van al het moois dat The Witcher 3: Wild Hunt ons biedt, lijken we alleen maar over een paar schamele seksscènes te kunnen praten.

Het is blijkbaar een taboe, alsof we zelf nog nooit een avondje dampend hete seks hebben gehad. Seks is natuurlijk en mooi. Als games bedoeld zijn als een ontsnapping van de werkelijkheid waar alles mogelijk zou moeten zijn, waarom is meer seks dan geen optie?

De games-industrie, die er juist naar verlangt om als een volwassen speler beschouwd te worden binnen het medialandschap, weert alle vormen van het grootste menselijke verlangen.

Dat is best raar als je je bedenkt dat videogames als mediavorm de laatste paar jaar eigenlijk terug in de tijd zijn gereisd. In de vroege jaren 80 waren de graphics weliswaar wat minder, maar speelde seks wel een grotere rol in games. Multi-User Dungeons (MUDs), waarbij gamers in grote getale verwoed op hun toetsenbord aan het tikken waren, zaten vol met seksuele inhoud.

In games als Softporn Adventure (1981) voor de Apple II en Leisure Suit Larry In The Land of the Lounge Lizards (1987) toonde voor het eerst, mede dankzij de expliciete seksuele content, een samensmelting van de virtuele en de echte wereld. De focus lag nu niet meer op het gezamelijk (virtueel) masturberen, maar meer op het ontdekken van personages binnen een volwassen thema. Deze barrière was lastig om te doorbreken, maar zodra deze eenmaal weg was, lag de weg voor vrouwen met gigantische borsten en virtuele representatie van virtuele penissen helemaal open.

Maar toch was er nog steeds geen sprake van échte seks in games.

En het is er de laatste jaren niet beter op geworden. Helaas wordt dit aspect weinig behandeld door ontwikkelaars van populaire gamereeksen. De enige romances die gamers kunnen ervaren beperken zich tot dialogen, waarbij de gamer kan kiezen met wie hij een romance aan wil gaan op basis van persoonlijkheden.

In games kunnen we momenteel alleen rekenen op verhalen over een lastige jeugd, cheesy one-liners en de illusie van verlangen, maar nooit echt hoe het voelt om tot over je oren verliefd te worden op een ander personage. Hoe dat ene personage altijd in je gedachte zit en je altijd op zoek bent naar zijn of haar aandacht. Dat je naar niets anders verlangt dan om door hem of haar omhelst te worden. Niets zou dat beter kunnen aan de gamer kunnen communiceren dan een goede hete seksscène.

Het kan goed zijn dat we dit nooit echt zullen ervaren, aangezien seks door veel mensen word gezien als een onheilspellend en angstaanjagend dat je als hoogtepunt in een game bereikt. Je moet altijd bezig zijn met de juiste keuzes te maken binnen een dialoog en je druk maken over de virtuele kleding die je hebt uitgezocht. Meestal is het dan ook nog een heteroseksuele seksscène. Er zijn slechts een handjevol games waar je meer keuze hebt dan alleen hetero-mannen en vrouwen. Het doel voor de personages is altijd om met elkaar, en enkel elkaar, in bed te belanden. Seks in games is degelijk en saai.

Als we seks niet vrij kunnen ervaren in games, wat is dan het nut?

In de huidige games volgt na seks altijd een huwelijk, kinderen en andere verplichtingen die bij een beschaafde maatschappij horen. Dit is totaal niet bevredigend. Het is nu niet mogelijk om de seksuele verlangens binnen een virtuele relatie te ervaren. Er zijn hier en daar wel wat uitzonderingen, maar over het algemeen valt er op seksueel gebied nog weinig te beleven.

Zelf buiten de bekende triple-A ontwikkelaars vinden we weinig seksuele expressies. Onafhankelijke ontwikkelaars staan vaker bekend om hun perverse uitstapjes, maar ook hier valt de seksuele content vaak tegen. Je zult in deze games wel meer seks tegenkomen, maar vaak weten ze de juiste snaar niet te raken. De seks is vaak zonder enige vorm van emotie en beleving, zoals in de games Ute en How Do You Do It?

Er is zeker een plaats voor deze games, maar ze eindigen vaak in games zonder context waarin de woorden "vagina" en "penis" zo hard mogelijk geschreeuwd worden. Ze hebben het over doggy-style en op welke manier we vrouwen zouden nemen in games. Maar waarom zouden we het niet een stapje verder nemen en het de spelers het ook daadwerkelijk laten doen? Waarom moeten we nog steeds genoegen nemen met dialogen of scenes tussen de gameplay door?

Sommige ontwikkelaars zoals Christine Love (Ladykiller in a Bind) maken visuele romans waarin BDSM centraal staat, in plaats van het oneindige flirten en de slappe liefdesscènes van blockbuster-games. Maar deze game vertelt, naast de seks, ook een verhaal. Tussen alle seksscènes gaat het voornamelijk over de verschillende personages met hun individuele verhalen, wat het voor meerdere soorten gamers interessant maakt.

De visuele roman is dé type game die de houding ten opzichte van liefde, seks en relaties zou kunnen veranderen. Zij bieden de mogelijkheid om de gamer meerdere aspecten van deze onderwerpen te laten ervaren. Maar zij zouden hier niet de enige games in moeten zijn.

Er moet een soort van renaissance komen binnen de game-industrie, waarbij het stigma rondom seks doorbroken moet worden. Alleen op deze manier kunnen de taboes vervagen en zullen wij als gamers ook virtueel de spannende gebieden van seks, liefde en relaties kunnen ervaren. En tot die tijd zullen we het moeten doen met de saaie en degelijke seksscène's van The Witcher en Dragon Age.