Antoine Timmermans over zijn bloemetjesdildo's en stomme medicijnen

“Antoine Timmermans is een kunstenaar uit Tilburg,” is een zin die weliswaar niet gelogen is, maar aan de andere kant ook weinig eer doet aan de maker van dildo's met koegeluiden, vreemde manga-achtige maskers en schilderijen van mannen die hun anus tonen aan een webcam. Oh, en hij verkleedt zich ook vaak als vrouw. Hij woont in een piepklein rijtjeshuis en aan de tuin is op het eerste gezicht al een tijdje niets meer gedaan. Het is zelfs volledig onmogelijk om ook maar een beetje naar binnen te kijken. Het onkruid reikt tot ver boven het raam. Een beetje nerveus bel ik aan. Antoine doet de deur open en nodigt me met een joviaal gebaar uit om binnen te komen. Hij vraagt direct of ik iets wil drinken. Ik kijk eens rond, zie een vijftal vliegen rondcirkelen en zeg dat ik eigenlijk niet zo'n dorst heb. "Nee? Slim hoor, dan kan ik je ook niet vergiftigen." Ik mompel een beetje overdonderd dat dat ook niet nodig is. Antoine schenkt koffie voor zichzelf in en steekt een shagje op. Ik staar naar het papiertje waar ik wat vragen op heb geschreven en aarzel eventjes.

VICE: Je hebt veel fans in Duitsland, is het niet?

Antoine Timmermans: Ach, veel, wat is veel. Ik ben in de underground scene wel bekend ja.

Kun je me vertellen wanneer je bent begonnen met kleding ontwerpen?

Ik leerde twee performers uit Amsterdam kennen toen ik bij Club Fuck werkte, in Tilburg. Dat heb ik helpen opbouwen, maar daar ben ik met ruzie weggegaan. Toen ben ik kleding gaan ontwerpen voor dansers in de RoXY, en ook in Eindhoven, bij de Danssalon. Daar kreeg ik een contract aangeboden. Van de eigenaar moest ik ook zelf gaan performen. Dat moest. Ik was doodsbang.

Waarom?

Mensen waren soms heel onaardig. Het lag eigenlijk vooral aan het soort pilletje dat ze ophadden. Als er bijvoorbeeld te veel speed in zat, dan waren ze gemeen. Dan kwam er iemand naar me toe en die zei: "Mijn God, wat ben jij lelijk."

Dat is niet leuk.

Het was vreselijk. Oh ik heb hier trouwens ergens nog foto's van kostuums die ik heb ontworpen voor de dansers in de RoXY, wil je die zien?

Graag.

Even zoeken hoor. Hier, dat zijn siliconentieten en dat is een hoed met een pauw. Kijk, je ziet de pootjes zitten aan de achterkant. En dit zijn dildo's die ik heb ontworpen. Die heb ik eigenlijk voor mijn moeder gemaakt. In die tijd waren alle dildo's nog vleeskleurig of bruin. Vreselijk. Die van mij waren transparant, met lichtjes en bloemen erin, en dit is er eentje met geluid. Als je er op drukte hoorde je een koe loeien.

Dat is best lief.

Ja! Vroeger dacht ik dat nichten vies waren. Nou zijn sommigen dat ook wel, maar seks moet ook gewoon vooral gezellig zijn. Ik zou liever samen lachend klaarkomen dan m'n reet volledig laten oprekken tot het formaat van een autoband.

Bah. Laten we het over iets anders hebben. Hoe ziet een doorsnee dag er voor jou uit?

Meestal sta ik op rond een uur of 12. Een erg onchristelijk tijdstip, ik weet het. Dan drink ik koffie en ga ik naar de kringloop, hier tegenover. En dan ga ik werken, meestal tot een uurtje of zes 's ochtends.

Geen wilde feesten meer? Performances?

Nou, ik treed zo min mogelijk op. Ik ben een tijd geleden in een psychose beland. Te veel druk, spanning. Ik blowde ook veel. Daar ben ik op m'n 42ste mee begonnen. Ik had helemaal niet door dat die wiet van tegenwoordig zo vreselijk sterk is.

Wanneer had je door dat je een psychose had?

Ik begon te merken dat ik vreemde dingen deed. Vreemde gedachtes had. Ik dacht bijvoorbeeld dat John de Mol een nieuw seizoen Big Brother was begonnen in mijn huis, met als nieuw spelelement dat ze mij dat niet hadden verteld. Zelfs in mijn psychose was ik dus een trendsetter, dat hebben ze laatst in dat ziekenhuis in Amsterdam namelijk ook gedaan.

Haha. En toen?

Toen moest ik naar een inrichting. In zo'n ziekenhuis hebben ze niet de leuke medicijnen, die vind je alleen in het nachtleven. Ik kreeg stomme medicijnen. Ik zat de hele dag op een stoel, als een soort plant, met ongeveer twee gedachtes per dag. Nu gaat het wel beter. Er komt nog wel elke week iemand met me praten. Ik voel me soms net Mariah Carey, met een eigen praattherapeut.

Dat klinkt luxe.

Ja, maar het is wel nodig. Anders was ik nu waarschijnlijk dood geweest. Ach, ik zit nu lekker onderaan de ladder. Dat is heerlijk. Niemand die iets van me moet. Lekker rustig.

Ga je echt elke dag naar de kringloop?

Ja. Ik recycle glamour. Tegenwoordig, met de crisis enzo, kun je er zulke mooie dingen vinden. Als mensen vragen wat ik maak, zeg ik altijd: ik maak de million dollar look for peanuts. Ik heb een ontzettende hekel aan onbereikbaarheid. Ik wil dat mijn werk ook bereikbaar is, voor iedereen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik het voor weinig geld verkoop, maar ik zet bijvoorbeeld wel foto's van het hele ontwerpproces op Facebook, zodat mensen het na zouden kunnen maken.

Tot slot, waar haal je je inspiratie vandaan?
Ach joh, overal. Mijn mutsen—zoals ik ze zelf noem, ik zeg altijd: ik doe in mutsen—zijn geïnspireerd op manga. Het is eigenlijk een poging om manga te vertalen naar 3D-objecten. Ik wacht ook nog steeds tot er bij de Kijkshop een fatsoenlijke 3D-printer te koop is. Verder heb ik een muze, Baby Jane uit Berlijn. Ik heb haar hele personage ontworpen. Ze werkt op Ibiza, in club Pacha en ze is het gezicht van Cocoon, de technoclub van Sven Våth. Dat is trouwens een ontzettende lul. Oeps! Heb ik dat echt gezegd?

Ja.

Je moet nu weg.

Pardon?

Ja. Anders zit je hier over een uur nog. WEG!