Ik ging worstgokken in Taipei

Op Linsen North Road in Taipei, tussen de bordelen die al werden bezocht door de Japanse kamikazepiloten in de Tweede Wereldoorlog, vind je ook nu de mannen van de nacht. Mannen met een traditionele Taiwanese achtergrond, mannen bij wie je moet zijn voor de beste wildzwijnworsten. Oftewel: de worstgokkers.

Buitenlanders verwachten misschien niet veel van eten dat op straat wordt verkocht door dubieuze mannetjes in donkere steegjes, maar als je wel eens aan deze kant van de wereld ben geweest, weet je wel beter – gehaktballen op onverharde wegen in Cambodja, dumplings op een hoek in Hong Kong, of grote kommen noedels voor nog geen euro in de straten van Thailand.

Ik maakte een wandeling op Linsen North Road met C.K Hugo Chung – mijn Taiwanese tolk met wie ik ook een atelier deel – om uit te zoeken waar deze mannen en hun vlees vandaan komen. Daar sprak ik met twee gokkers, meneer Kuo en meneer Chen, over hun verschillende technieken van worst maken.

Meneer Kuo is een purist. Hij maakt de worsten zelf en verhandelt er zo'n vier- tot vijfhonderd per nacht. Hij vangt zelf de wilde zwijnen in de bergen in het zuiden van Taiwan, en brengt deze vervolgens naar de stad om er worst van te maken. Daar worden ze in stukken gehakt, vermalen en verwerkt met enorme hoeveelheden knoflook en wat five-spicekruiden – een combinatie van steranijs, kaneel, kruidnagel, venkelzaad en Sichuanpeper. Dan draait hij er worsten van, gaat rond negen uur 's avonds de straat op om te werken en blijft daar tot ongeveer vier uur 's ochtends.

Meneer Chen is heel anders, hij omarmt het efficiënte en moderne Taipei. Toen ik hem vroeg waar hij zijn worsten vandaan haalde, gaf hij toe dat hij ze bij een fabriek haalt. Hij werkt samen met de beste worstendealers, en deelt zijn winst met hen.

Maar over één ding zijn de mannen het wel eens: gokken met worsten is een belangrijk onderdeel van de Taiwanese traditie. Het worstmaakproces gaat volgens meneer Chen meer dan 1500 jaar terug, maar het gokken is nieuwer. Dat gebeurde voor het eerst tijdens de Tweede Wereldoorlog, als een manier om worsten te verkopen aan Japanse en Amerikaanse troepen. Kuo en Chen zijn het er ook over eens dat het nog steeds een goede manier is om zaken te doen in dit gebied vol internationale hotels en toeristen. Vroeg in de avond proberen mensen het uit nieuwsgierigheid, en als ze 's nachts de bordelen en cafés uitstrompelen spelen ze met groot geld.

Wij waren er vroeg op de avond. We hadden al een aantal flessen wijn achter de kiezen, dus begonnen we gelijk met wat honderdjes mee te spelen. Dit klinkt misschien patserig, maar honderd New Taiwan Dollar is nog geen drie euro. Je kunt al meespelen vanaf dertig Taiwanese dollar, waarmee je kans maakt op twee of drie worsten – dat hangt van de dealer af. Als je meteen honderd dollar inlegt, kun je vijf worsten winnen en meteen nog een ronde spelen voor het dubbele aantal of niets. Het doel is om met vier dobbelstenen hoger te gooien dan de dealer. Dit gebeurt in een kom die naast de worstenkar staat.

Onze vriend Madison was bij ons op bezoek, dus lieten we hem gooien. Meneer Kuo waarschuwde ons dat hij zijn eigen maniertjes heeft, en dat iemand van buiten de stad niet kan winnen. Maar Madison legde honderd dollar in en won gelijk vijf worsten. Wij raakten daarvan ook enthousiast, maar later bleek dat Madisons goeie gooi de enige overwinning van de avond was geweest. Aangespoord door zijn geluk wilde Madison meteen voor alles of niets gaan, en net als een alcoholist in Las Vegas eindigde hij in tranen. Meneer Kuo had medelijden met hem en hij mocht de vijf worsten toch houden. Het ging ongeveer hetzelfde bij meneer Chen. Uiteindelijk kochten we gewoon een paar worsten om de gokkers te bedanken voor hun tijd, maar vooral ook omdat het koud was en we dronken waren.

Terwijl onze worsten werden gebakken, vertelde Hugo Chung dat hij vroeger overal worstgokkers zag. Ze verhuisden naar de rosse buurt toen andere vormen van gokken verboden werden, en daar is het nu een echte subcultuur geworden, een hobby van veel mannen.

Toen onze worsten klaar waren, stelde ik meneer Kuo een paar vragen over zichzelf. Hij vertelde dat hij al vijftien jaar met pensioen is en dat hij zijn tijd en geld aan het maken en verkopen van worsten besteedt om de verveling tegen te gaan. Meer ouderen en gepensioneerden in Taiwan houden er een hobby op na – ik ken bijvoorbeeld een oud vrouwtje dat bloemen verkoopt om de tijd te doden, maar je hebt ook bejaarden die vuilnis ophalen tegen verveling. Ze beweren dat het zowel hun geest als lichaam fit houdt.

Voordat meneer Kuo dit deed, werkte hij iedere dag van negen tot vijf op een kantoor, maar hij zegt dat hij meer geniet van het worstleven. "Ik geniet van de vrijheid," zegt hij, terwijl hij treurig terugdenkt aan de tientallen jaren die hij achter een bureau heeft doorgebracht. Wel vindt hij dat het vroeger beter was op Linsen North Road. "Er waren meer ondernemers op straat, voordat de Kuomintang – de regerende partij die afgelopen maand voor het eerst niet herkozen is – Taiwanees geld naar China begon te sturen," zegt hij.

De twee gokkers zijn ook blij dat ze geen deel uitmaken van de officiële Taiwanese avondmarkten, en ze merken ietwat hooghartig op dat de geuren en rook van de andere etenswaren hun worsten kunnen aantasten. Het moge duidelijk zijn: deze beide mannen zijn bloedserieus over hun worsten en het gokken.

Nadat we een stuk of tien worstjes hadden gegeten, en we er nog een paar over hadden die we niet meer op kregen, vroeg ik of we die laatste konden inwisselen tegen contant geld, net als in een casino. Van beide heren kreeg ik, uiteraard, een volmondig 'nee'.