VICE NL - MOTHERBOARDMotherboard - all things tech.https://www.vice.com/nl%2Ftopic%2FmotherboardnlTue, 12 Jan 2021 13:49:21 GMT<![CDATA[Een hacker deed elektronische kuisheidsgordels op slot en vroeg er losgeld voor]]>https://www.vice.com/nl/article/m7apnn/hacker-kuisheidsgordel-op-slot-penisTue, 12 Jan 2021 13:49:21 GMTEen hacker heeft via het internet een aantal kuisheidsgordels op slot gedaan en wilde ze pas ontgrendelen als er losgeld zou worden betaald.

Een kuisheidsgordel is, voor wie dat niet durft te googelen, een seksspeeltje dat je om je penis kunt bevestigen om erecties te voorkomen. Als je er eentje hebt die met het internet verbonden is, kun je ze op afstand vergrendelen en weer ontgrendelen. Ze worden veel gebruikt in de BDSM-wereld. 

“Jouw pik is nu van mij,” zei de hacker tegen een van zijn slachtoffers. Dat is te zien op een screenshot van hun gesprek, dat in het bezit kwam van een beveiligingsonderzoeker die opereert onder de naam Smelly en de oprichter is van vx-underground, een website die voorbeelden van malware verzamelt.

Afgelopen oktober ontdekten beveiligingsonderzoekers dat de fabrikant van zo’n kuisheidsgordel de application programming interface (API) niet had vergrendeld, waardoor ze zo gehackt konden worden. Dat is dan ook exact wat er is gebeurd, volgens deze beveiligingsonderzoeker en meerdere slachtoffers die Motherboard sprak.

Een van de slachtoffers, die in dit stuk graag Robert genoemd wilde worden, zegt dat hij een berichtje kreeg waarin stond dat hij 0,02 bitcoin (momenteel 587 euro) moest overmaken om het apparaat te ontgrendelen. Hij realiseerde zich dat de gordel inderdaad op slot zat, en hij “hem niet meer kon bedienen.”

“Maar toen het gebeurde zat-ie gelukkig niet om mijn penis,” zegt Robert in een chatbericht.

“Ik had de gordel niet eens meer in mijn bezit, dus ik had er sowieso al geen controle over,” zegt een ander slachtoffer, die de naam RJ hanteert, in een online chat. RJ kreeg een berichtje van de hacker, die aangaf de gordel te kunnen bedienen en ‘m pas zou ontgrendelen als er geld betaald zou worden.

Wat de hacks in ieder geval aantonen, is dat omdat je iets met het internet kúnt verbinden, dat nog niet betekent dat je dat ook echt moet doen – vooral als de beveiliging van het apparaat of de verbinding niet in orde is. Juist door dit soort incidenten zien sommige mensen het Internet of Things (internet der dingen) als marketingterm voor het Internet der Hackbare Dingen, zoals we het zelf noemen, of het Internet of Shit, zoals anderen het noemen.

Qiui, de Chinese fabrikant van het apparaat, dat toepasselijk genoeg ‘Cellmate’ heet, ging niet in op ons verzoek tot commentaar.

Alex Lomas, een beveiligingsonderzoeker van Pentest Partners die het apparaat heeft gecontroleerd, bevestigt dat sommige gebruikers inderdaad zijn afgeperst, en dat dit aantoont dat de beveiliging beter moet.

“Bijna elk bedrijf en product krijgt vroeg of laat wel een kwetsbare plek,” zegt Lomas in een chatgesprek. “Misschien niet niet zo erg als dit, maar wel iets. Het is belangrijk dat alle bedrijven benaderbaar zijn voor onderzoekers, en ze daarmee in contact blijven.”

Bedenk hoe dan ook goed aan welke apparaten je je gegevens toevertrouwt, of in dit geval, je penis.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram

]]>
m7apnnLorenzo Franceschi-BicchieraiJason KoeblercybersecurityprivacyBDSMinformation securityhackersSeksTechnologieMotherboard
<![CDATA[Venus is een onstuimige hel, en precies daarom moeten we het verkennen]]>https://www.vice.com/nl/article/wnxxbn/venus-onstuimige-hel-verkennenWed, 16 Sep 2020 09:27:14 GMTDeze week maakte de Europese Zuidelijke Sterrenwacht bekend dat in de atmosfeer van Venus de stof fosfine is gevonden. Dat zou erop kunnen wijzen dat er leven is op deze planeet.

Venus wordt ook wel de ‘zusterplaneet’ van de aarde genoemd, omdat de twee veel gelijkenissen hebben. Maar Venus staat ook bekend als de morgen- of de avondster, want je kan deze alleen vlak voor zonsopkomst of vlak na zonsondergang zien, afhankelijk van de stand van de planeet. Mensen speculeren al eeuwen wat er onder het dikke wolkendek van Venus te zien is – misschien wel een hemels paradijs waar leven mogelijk is.

De eerste keer dat de mens in de buurt van Venus kwam, was op 19 mei 1961, toen onbemande sondes van het Russische Veneraprogramma op bezoek kwamen, en tot op zo’n 100.000 kilometer afstand bleven. Sindsdien zijn er talloze ruimtereizen geweest, die hebben aangetoond dat Venus een wereld vol extremen, tegenstrijdigheden en mysteries is.

De afgelopen 25 jaar is de aandacht van de ruimtevaart echter sterk verschoven naar Mars, vooral wat bemande missies betreft. En dat is nogal zonde, want Venus mag dan van een afstandje totaal niet op de aarde lijken, ondertussen vertonen de twee planeten veel gelijkenissen: de diameter van Venus is bijvoorbeeld maar 5 procent kleiner dan die van ons, terwijl Mars twee keer zo klein is.

De kans is daarnaast groot dat Venus vroeger meer op de aarde heeft geleken, en de aarde in de toekomst op Venus zal gaan lijken. Om te begrijpen waarom Venus toch zo is veranderd – en te voorkomen dat de aarde dezelfde kant opgaat – moeten we even terug naar dat moment waarop Venus voor het eerst vol in de schijnwerpers stond, in 1961.

Een postzegel met de Venera 1 erop. Afbeelding: Russian Federation
Een postzegel met de Venera 1 erop. Afbeelding: Russian Federation

Niemand weet wat de Venera 1 precies zag toen de sonde langs Venus scheerde. Het communicatiesysteem van de sonde viel namelijk uit toen het net een paar dagen de aarde had verlaten. Maar het was wel de eerste aardse afgezant die ooit Venus bezocht, en het vlaggenschip van het succesvolle Veneraprogramma – Venera is de Russische naam voor Venus.

Het is nog altijd het enige ruimtevaartprogramma dat de zware omstandigheden aan de oppervlakte van Venus lang genoeg wist te overleven om inhoudelijke informatie over de omgeving te versturen, zoals deze kleurenfoto van de Venera 13-lander, die in 1982 voet op Venus wist te zetten:

Venera 13. Beeld: NASA
Venera 13. Beeld: NASA

Deze vroege missies lieten zien dat Venus bij lange na niet de weelderige oase was waar veel mensen op hadden gehoopt. In plaats daarvan bleek het een razende inferno, met oppervlaktetemperaturen die konden oplopen tot 467 graden celsius – wat heet genoeg is om lood te laten smelten, en net zoveel druk oplevert als wanneer je een kilometer diep onder het wateroppervlakte van de zee zit.

Door de wolken circuleren elektrisch geladen druppels zwavelzuur. En vanwege een fenomeen dat super-rotatie wordt genoemd, raast er in de bovenste atmosfeer een gigantische orkaan die om de vier dagen een rondje om de planeet heeft gemaakt, en windsnelheden van 400 kilometer per uur kan bereiken.

Wat een beetje vreemd is, is dat de langzame, retrograde draai van de planeet ervoor zorgt dat de zon opkomt in het westen en ondergaat in het oosten – en een siderische dag op Venus, die even lang duurt als 243 dagen op aarde, zelfs langer duurt dan een Venusjaar. Wat grootte en massa betreft, lijken Venus en de aarde dus als twee druppels water op elkaar, maar op veel andere vlakken zijn ze niet te vergelijken.

Vergelijking tussen de Aarde en Venus. Beeld: NASA
Vergelijking tussen de Aarde en Venus. Beeld: NASA

Dat is waarschijnlijk ook meteen de reden waarom ruimtevaartorganisaties hun focus naar Mars hebben verlegd, ook wat menselijke kolonisatie betreft. Duizenden mensen hebben zich aangemeld om naar deze planeet af te reizen, maar een tripje naar Venus zal een stuk minder makkelijk te verkopen zijn.

Dat Venus geen makkelijk begaanbare planeet is, betekent echter niet de planeet het niet waard is om te verkend te worden – zij het voorlopig door onbemande missies. Volgens planetoloog Alexander Rodin, docent aan het Instituut voor Natuurkunde en Technologie in Moskou, kunnen we inderdaad een hoop leren van Venus: van klimaatverandering tot het ontdekken van andere exoplaneten.

“Venus biedt een gigantische potentie aan onderzoek dat van fundamenteel belang kan zijn,” schrijft hij in een e-mail. Oftewel: de planeet is een van de meest mysterieuze werelden van ons zonnestelsel, en als je bedenkt hoeveel bruikbare informatie we er zouden kunnen vinden is het jammer dat we haar zo negeren.

Neem alleen al de inzichten die de Venus Express ons heeft opgeleverd, die de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) in 2005 begon. Dat was de eerste missie die de planeet van zo dichtbij onderzocht in bijna twintig jaar.

In de afgelopen negen jaar heeft de Venus Express bevestigd dat er bliksemschichten door de lucht schoten, en dat dit vaker voorkomt dan op aarde. Ze vonden bewijs voor vulkanische activiteit aan het oppervlak, aan de hand van infraroodbeelden van lage resolutie, en observeerden de dubbele wervelingen die rond de polen van de planeet draaiden.

Illustratie van de gigantische orkaan op Venus. Beeld: Lion on Helium, Moscow Institute of Physics and Technology
Illustratie van de gigantische orkaan op Venus. Beeld: Lion on Helium, Moscow Institute of Physics and Technology

Er zijn nog veel onduidelijkheden over hoe deze maalstroom van botsende atmosferische krachten worden veroorzaakt, wat ook geldt voor de gigantische orkaan die om de planeet cirkelt.

“We weten nog steeds niet of de polaire draaiingen een belangrijke rol spelen in de dynamiek van een hele planeet,” zegt Rodin, die deelnam aan meerdere missies naar Mars en Venus, waaronder de Venus Express. “Er is ook nog veel onbekend over de rol van de grootschalige turbulentie, en in hoeverre het tegen de beweging van de wereld ingaat of juist niet.”

“Wat we over Venus weten komt eigenlijk neer op een versimpelde blik op een rijke, fascinerende wereld,” ging hij verder. “Zelfs de modellen van de atmosferische bewegingen laten geen overtuigend evenwicht zien. En we houden het nog niet lang genoeg bij om conclusies te kunnen trekken.”

Het is net zo uitdagend om het verleden van Venus te reconstrueren als haar huidige gedrag te verklaren. De Venus Express was wel in staat om wat interessante sporen van vroeger te vinden, waaronder bewijs dat de planeet waarschijnlijk ooit oceanen heeft gehad.

“Het meest overtuigende bewijs dat er oceanen waren, is dat er een extreem lage hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer is, ongeveer dertig deeltjes per miljoen,” zegt Rodin. “Omdat ervan uit wordt gegaan dat Venus een soortgelijke oorsprong heeft als de aarde, zouden de oorspronkelijke waterhoeveelheden ook vergelijkbaar moeten zijn. Het vrijwel totale gebrek aan water op Venus impliceert dat er een bepaald mechanisme moet zijn geweest dat verantwoordelijk was voor zoveel waterverlies.”

Deze onthulling heeft, samen met de overvloed aan bewijs dat ook Mars oceanen heeft gehad, grote implicaties voor hoe we de begindagen van het zonnestelsel kunnen reconstrueren. Miljarden jaren geleden waren er zowel op de aarde, Venus als Mars misschien wel zeeën die leven mogelijk maakten. Maar waar onze eigen oceanen er nog altijd zijn, en de voedingsbodem vormen voor complexe organismen, zijn die van Mars in de ruimte verdampt, en de vermeende oceanen van Venus zijn vernietigd door een op hol geslagen broeikasgaseffect dat de planeet nog altijd in haar greep houdt.

“Momenteel zien we niet hoe Venus weer kan veranderen in een planeet die meer op de aarde lijkt,” zegt Rodin. “Venus heeft waarschijnlijk een niet terug te draaien transformatie doorgemaakt.”

Wetenschappers hebben Venus al vaker aangewezen als ultieme waarschuwing voor de verwoestende effecten van klimaatverandering. Op een bepaald moment bereikte de planeet een kantelmoment. Broeikasgassen hoopten zich op in de atmosfeer, met als uiteindelijk gevolg dat de planeet reïncarneerde als onstuimige hel.

Een foto van Venus. Beeld: NASA/Ricardo Nunes
Een foto van Venus. Beeld: NASA/Ricardo Nunes

Meer onderzoek naar deze catastrofe zou ons ook wat kunnen leren over de zorgwekkende klimaatcrisis die onze eigen planeet nu doormaakt. We kunnen nagaan hoe de broeikasgassen van Venus zich ontwikkelden, en de huidige omstandigheden op Venus herinneren ons er ook aan dat het makkelijker is dan je misschien zou denken om een wereldwijd klimaat blijvend te veranderen.

“De belangrijkste boodschap is misschien wel dat het wereldwijde klimaatsysteem bestaat uit talloze onderlinge verbindingen, die vaak niet lineair en onomkeerbaar zijn,” zegt Rodin. “Net als op Venus is waterdamp het sterkste broeikasgas op aarde, maar de hoeveelheid ervan wordt beheerst door zwakkere broeikasgassen zoals kooldioxide. Het is zoals een auto met stuurbekrachtiging: de relatief zwakke inspanning van de bestuurder zorgt ervoor dat een sterkere kracht – de zware banden – in beweging komen. Venus laat zien dat zo’n controle ook zijn beperkingen heeft, en zodra die bloot worden gelegd kan het hele klimaatsysteem ineenstorten.”

Het is zeker niet zo dat de aarde automatisch in een kopie van Venus verandert, maar het leidt geen twijfel dat het klimaat van onze planeet door de mens wordt verstoord, wat leidt tot een stijging van de temperatuur en broeikasgasuitstoot. Dus het is zeker belangrijk om de gelijkenissen nader te onderzoeken.

Foto's van de polaire draaiingen. Beeld: ESA/VIRTIS-Venus Express/INAF-IAPS/LESIA-Obs. Paris/G. Piccioni
Foto's van de polaire draaiingen. Beeld: ESA/VIRTIS-Venus Express/INAF-IAPS/LESIA-Obs. Paris/G. Piccioni

Ook kan Venus veel informatie verschaffen over planeten die om verre sterren draaien. Voor een onderzoek uit 2015 in Nature Communications werd bijvoorbeeld de doorgang van Venus naar de zon gebruikt om gegevens te verzamelen die wetenschappers in de atmosferen van exoplaneten verwachten. Zo ontwikkelt Venus zich tot een soort Steen van Rosetta die het klimaat en de samenstelling van buitenaardse werelden ontcijfert.

Venus blijft geheimzinnig, en zelfs 55 jaar nadat Venera 1 op bezoek kwam hebben we nauwelijks grip op haar basale eigenschappen. Sinds de Venus Express er in december 2014 mee ophield, is de Japanse Akatsuki-satelliet het enige ruimtevaartuig dat er nog onderzoek doet. Ondertussen zijn er vijf satellieten die Mars in de gaten houden, en twee rovers die actief de boel verkennen.

Gelukkig hebben NASA, ESA en Roscosmos allemaal missies naar Venus op de planning staan: respectievelijk de Venus In Situ Explorer (VISE), de Venus Entry Probe en Venera-D. Op dit moment zitten ze echter nog allemaal nog in de conceptfase. Volgens Rodin heeft Venera-D nog geen uitgewerkte tijdlijn, maar worden er in ieder geval een satelliet, minstens een lander en misschien zelfs ballonnen of vliegers ingezet.

“We gaan het zien,” zegt hij. “Voor deze missie zullen we zeker goed internationaal moeten samenwerken. Daar is de inhoud enorm afhankelijk van. Uiteindelijk hebben we ook een flinke vloot drones nodig, die ervoor zorgen dat een ballonexperiment kan worden uitgevoerd dat dertig jaar geleden was geïnitieerd door de Vega-missie van de Sovjet-Unie.”

Concepttekening van een dronemissie naar venus. Beeld: Lion on Helium, Moscow Institute of Physics and Technology
Concepttekening van een dronemissie naar venus. Beeld: Lion on Helium, Moscow Institute of Physics and Technology

Dit programma bestond uit twee ruimteschepen, Vega 1 en Vega 2, die in juni 1985 samen aankwamen op Venus. Naast dat ze sondes loslieten op het oppervlakte om gegevens te versturen, zetten de moederschepen ook aerobots in om de atmosfeer te verkennen. Dat leidde tot veel inzicht in de lucht van Venus, zoals dat de planeet op zo’n 50 kilometer hoogte een stuk gastvrijer is. De temperatuur en druk in dit deel van de atmosfeer is veel toegankelijker, en de omgeving lijkt binnen het zonnestelsel het meest op die van de aarde.

Door deze ontdekkingen zijn er veel fantasieën ontstaan over hoe de mens hier zou kunnen leven, bijvoorbeeld in zwevende kolonies. Er zijn ook theorieën dat hier zelfs al leven is. Dat is natuurlijk heel speculatief, maar er is wel degelijk bewijs dat het mogelijk zou kunnen zijn: bijvoorbeeld dat er carbonylsulfide in de atmosfeer van Venus is aangetroffen, een organische verbinding die meestal wordt gecreëerd door biologische processen.

Het is slechts 55 jaar geleden dat Venera 1 de eerste stap naar onze eigenaardige buurplaneet zette, waarmee de weg werd geopend voor ruimtevaartuigen uit veel andere landen. Hopelijk worden er de komende 55 jaar nog meer pogingen gedaan om het verleden, heden en toekomst van Venus in kaart te brengen, zodat ook wij aardbewoners daar nog wat van kunnen leren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.

]]>
wnxxbnBecky FerreiraSam van RaalteSpacenasaclimate changeLifevenuscloudsesaspace explorationmotherboard showsolar systemVenus ExpressAlexander RodinRocosmosVenera 1hellscapeTechMotherboard
<![CDATA[Dit is hoeveel Pornhub van je weet]]>https://www.vice.com/nl/article/kzmmpa/dit-is-hoeveel-pornhub-van-je-weetFri, 06 Sep 2019 14:31:27 GMTMensen houden van porno. Websites als Pornhub en xHamster behoren tot de meest bezochte websites ter wereld, en in sommige landen worden ze vaker bezocht dan nieuwssites, Twitter of Netflix.

In een tijd waarin we ons continu afvragen wat bedrijven als Google en Facebook met onze persoonlijke gegevens uitspoken, zou je wat dat betreft ook best vraagtekens kunnen zetten bij de manier waarop pornosites hiermee omgaan. Achter elke pornosite zit een groot techbedrijf waar miljoenen gebruikers nogal intieme informatie vrijgeven.

Om beter te begrijpen wat deze sites over ons weten, en wat ze met dit soort informatie doen, nam ik Pornhub en xHamster eens onder de loep. Ik deed me voor als adverteerder en keek hoe ver ik kon gaan met het targeten van advertenties, en hoeveel persoonlijke informatie van gebruikers ik daarbij kon gebruiken. Ik ontdekte dat de sites de informatie over onze seksuele verlangens verkopen, en automatisch gegevens verzamelen die potentieel gebruikt zou kunnen worden om individuele gebruikers te tracken.

“We respecteren je privacy,” zegt Pornhub in zijn privacyverklaring. Dat komt niet helemaal overeen met wat het bedrijf aan adverteerders probeert te verkopen.

Screenshot von MindGeek.com

Er zijn ontelbaar veel websites waar je video’s van neukende mensen kunt kijken, maar de populairste worden door slechts een handjevol bedrijven beheerd. De grootste daarvan is MindGeek, waar onder andere Pornhub, YouPorn, RedTube en MyDirtyHobby onder vallen. xHamster is eigendom van Hammy Media. Hammy Media heeft geen eigen website. En hoewel MindGeek dat wel heeft, is het op het eerste gezicht nauwelijks te zien dat het ook maar iets met porno te maken heeft. Het lijkt er zelfs op dat ze ontzettend hun best doen om het woord ‘porno’ te vermijden. Wel laat MindGeek gelijk een hoop cijfers zien: 115 miljoen hits en 15 terabytes aan content per dag, meer dan duizend werknemers op zes locaties, van Luxemburg tot Canada. Toch kunnen we vaststellen wat voor gegevens pornosites van ons verzamelen, op basis van de advertenties die ze verkopen.

Screenshot von TrafficJunky

Wanneer je je doelgroep specifieker maakt, geeft TrafficJunky suggesties: waarom zou je alleen de categorie ‘milfs’ selecteren als je daar ook ‘de hete moeder van mijn vriend’ aan toe kunt voegen? Screenshot van TrafficJunky.com

TrafficJunky, het advertentieplatform van MindGeek, is explicieter over hoe het samenwerkt met Pornhub en soortgelijke sites – logisch, dit is de plek is waar potentiële klanten moeten worden aangetrokken. “Elke aankoop kan zo specifiek worden gemaakt en geplaatst dat de advertenties bij de juiste klant terecht zullen komen.”

Als je dat zo leest, is het best moeilijk te geloven dat Pornhub ondertussen ook nog daadwerkelijk je privacy respecteert.

Ik meldde me aan als klant bij TrafficJunky, logde in bij de webwinkel waar je elk soort advertentie kunt kopen dat je maar wil, en koos een banner uit die bovenaan het beeldscherm zou verschijnen. Van daaruit stelde ik een advertentie samen op basis van verschillende doelgroepen.

Je kunt je doelgroep bijvoorbeeld beperken tot mensen die zoeken naar specifieke dingen als milf, BDSM of anaal. Ik kon ook bepalen of ze gay, hetero, trans of ‘vrouwvriendelijk’ waren en waar ze vandaan kwamen: ik kon filteren op land, regio of stad.

Wil je dat de advertentie alleen ‘s nachts zichtbaar is? Geen probleem, stel gewoon een tijdslimiet in. Je kunt ook filteren op technische dingen, zoals het besturingssysteem dat bezoekers gebruiken of de taal waarin ze browsen. Al met al zou je dus een advertentie kunnen maken die alleen gezien wordt door mensen die tussen zes en zeven uur ‘s ochtends in Zeeuws-Vlaanderen gayporno kijken en in het Spaans zoeken met de zoektermen ‘trio’ en ‘buitenlucht’.

Bij xHamster werkt het op een soortgelijke manier, alleen gebruiken zij TrafficStars in plaats van TrafficJunky. Ook hier kun je advertenties samenstellen op basis van individuele persoonlijke kenmerken en seksuele voorkeuren. In tegenstelling tot Facebook en andere soortgelijke platformen, wordt bij TrafficStars echter alleen gebruik gemaakt van gegevens die tijdens één pageview worden verzameld; eerdere bezoekjes aan de website worden dus buiten beschouwing gelaten.

PornHub Insights DeutschlandPornhub Insights

Pornhub-gegevens van 2016, die laten zien vanuit welke deelstaten in Duitsland mensen de meeste tijd op de site hebben doorgebracht per sessie. Mensen uit Berlijn hebben het langst op de site gezeten, terwijl inwoners van Thüringen het snelst weer weg waren. Via Pornhub Insights

Wel is het mogelijk om het online gedrag van bezoekers over een langere periode vast te leggen, zelfs wanneer ze hun cookies verwijderen en in incognitomodus op de website komen. Als je op een pagina komt, worden er automatisch datasets van de browser naar de website gestuurd: daar zit bijvoorbeeld je IP-adres in, hoe vol je batterij is en welke browserversie je gebruikt, maar ook je tijdzone, schermresolutie en de plugins die je hebt geïnstalleerd.

Als er genoeg gegevens zijn verzameld, kan een website vrij makkelijk een uniek profiel creëren. Uit een onderzoek uit 2010 van de Electronic Frontier Foundation (EFF), een ngo die zich inzet voor burgerlijke vrijheden en online privacy, bleek dat 83,6 procent van de browsers in het onderzoek een unieke vingerafdruk had. Deze digitale vingerafdruk kan vervolgens gebruikt worden om bezoekers over een langere tijd en meerdere websites te volgen, en een gepersonaliseerd advertentieprofiel te maken.

In een mailwisseling met VICE ontkende zowel Pornhub als xHamster individuele gebruikers te tracken met dit soort methodes. Een woordvoerder van MindGeek schreef: “We analyseren geen kijkgedrag van individuele gebruikers.” De woordvoerder van xHamster: “We kijken wel naar brede patronen, maar we voorkomen dat we gegevens aan individuele gebruikers koppelen.”

In zijn privacyverklaring zegt Pornhub dat het de IP-adressen van gebruikers anonimiseert. Om een gebruiker te tracken is het echter niet nodig om z’n IP-adres te weten, aangezien je een digitale vingerafdruk dus ook op basis van andere informatie kunt samenstellen. Wel is het alleen mogelijk om bezoekers op basis van hun gewoontes te selecteren als er genoeg informatie is verzameld, of gecombineerd kan worden met andere datasets.

Dus wat wordt er precies verzameld door Pornhub en xHamster als je hun websites bezoekt? Ik gebruikte de browser-extensie Don’t Fingerprint Me om te kijken welke trackingmethoden worden toegepast door de websites, en kwam erachter dat ze beide gegevens verzamelen die in een digitale vingerafdruk kan worden verwerkt, maar niet meer dan gebruikelijk. De meeste websites verzamelen dezelfde, zo niet meer informatie.

Volgens Dominik Hermann, universitair docent Privacy en veiligheid in informatiesystemen aan de Universiteit van Bamberg in Duitsland, zouden de gegevens in principe genoeg kunnen zijn om een digitale vingerafdruk mee te maken, maar kun je dat alleen per geval met zekerheid zeggen. Wat we wel weten, is dat een profiel op basis van iemands gedrag niet per se gekoppeld hoeft te zijn aan diens naam. Aangezien mensen vaak hun naam prijsgeven door bijvoorbeeld ergens hun creditcardgegevens in te vullen of “groetjes, Sebastiaan” in een e-mail te schrijven, zou het technisch gezien kunnen dat je naam aan zo’n vingerafdruk wordt gekoppeld, maar we hebben geen bewijs dat dit ook daadwerkelijk gebeurt.

Hoe je informatie gebruikt wordt hangt ook af van waar vandaan je op de sites komt. Landen in de EU vallen momenteel onder de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG), die bepaalt hoe persoonlijke gegevens van Europese burgers worden verwerkt, gebruikt, opgeslagen en uitgewisseld. Onder persoonlijke gegevens valt in dit geval: alle informatie die in verband kan worden gebracht met een identificeerbaar individu, zoals je naam, adres en inkomen, maar ook je gezondheidsgegevens, politieke opvatting, afkomst en seksuele voorkeur.

Volgens deze regels hebben inwoners van de EU het recht om te weten hoe, waar en voor welke doeleinden hun persoonlijke gegevens worden verwerkt, en daarnaast ook het “recht om vergeten te worden” – wat betekent dat al je gegevens verwijderd mogen worden. En ook bedrijven die gepersonaliseerde advertenties maken moeten zich hier natuurlijk aan houden.

De AVG vereist dat alle bedrijven die persoonlijke gegevens van inwoners van de EU gebruiken bewijzen dat ze daar een legitieme reden voor hebben. Omdat toestemming geven iets is wat je altijd geïnformeerd en vanuit jezelf moet kunnen doen, zouden bedrijven ook open moeten zijn over hun methodes om gegevens te verzamelen, en te wachten totdat gebruikers daar toestemming voor hebben gegeven. Bedrijven kunnen echter ook weer zeggen dat het verzamelen van gegevens onder hun “legitieme belangen” valt.

Helaas voor onze collectieve pornoliefde is “legitieme belangen” een juridisch concept dat net zo vaag en ambigu is als het klinkt.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland

]]>
kzmmpaSebastian MeineckLisa McMinntrackingPrivatsphärePornografieTechMotherboardPornoSeksprivacy
<![CDATA[We kunnen veel over onszelf leren van het DNA van octopussen]]>https://www.vice.com/nl/article/kzp4vv/we-kunnen-veel-over-onszelf-leren-van-het-dna-van-octopussenMon, 22 Jul 2019 08:23:17 GMTHet is een grijze middag als ik in het lab van Frank Grasso in het Brooklyn College naar een aquarium sta te gluren. In de achterhoek van de tank zit een grijs blobje me met één oog aan te kijken. Het is een octopus. Hij heeft nog geen naam – hij was de vorige dag pas bezorgd, door FedEx. Grasso vertelt me dat dit de reden is dat hij zo schuchter is. Ik kan me er iets bij voorstellen – per post verzonden worden lijkt mij ook niks – maar ben wel ietwat teleurgesteld dat mijn eerste ervaring met een octopus er zo uitziet.

In The Soul of an Octopus schrijft Sy Montgomery dat ze graag een octopus wilde ontmoeten omdat dit dier “het grote mysterie van De Ander” vertegenwoordigt. Een half miljard jaar geleden zijn mensen evolutionair gezien een andere tak ingeslagen, en octopussen verschillen inmiddels zoveel van ons dat ze net zo goed buitenaardse wezens zouden kunnen zijn. “Het is een dier dat gif heeft als een slang, een snavel als een papegaai, en inkt als een oude vulpen,” schrijft Montgomery. “Een octopus kan evenveel wegen als een mens, zich uitrekken tot de grootte van een auto, maar kan z’n botloze lichaam ook door een opening ter grootte van een sinaasappel drukken. Hij kan van kleur en vorm veranderen, en dingen proeven met z’n huid. En het meest fascinerende is dat ik heb gelezen dat ze intelligent zijn.”

Vooral dat laatste prikkelt onze fantasie. In een aflevering van Blue Planet II vecht een octopus met een haai door z’n tentakels in de kieuwen van de haai te steken om hem te doen stikken, en vervolgens door zichzelf te camoufleren onder een berg schelpen. Het is een fascinerend stukje televisie.

Deze intelligentie is een van de redenen waarom onderzoekers als Grasso octopussen bestuderen. Het zijn ongewervelde dieren wiens hersenen opvallend verschillend zijn van die van mensen, maar die toch complexe probleemoplossende vaardigheden bezitten, dingen kunnen leren, en een geheugen hebben ontwikkeld. “Ik zie octopussen als het eindproduct van een geheel ander traject, dat toch ook tot intelligentie heeft geleid,” vertelt Grasso me. Als hij uit kan vogelen hoe octopussen precies in elkaar zitten, wat precies de elementen van hun biologie en hersenen zijn die bijdragen aan hun intelligentie, dan zou hij weleens fundamentele waarheden kunnen ontdekken over wat de vereisten voor intelligentie in het algemeen zijn – dus ook bij mensen.

Octopussen zijn vreemd. Ze hebben drie harten, hersenen die om hun slokdarm heen gewikkeld zitten, en hun bloed bevat koper om zuurstof te vervoeren, waardoor ze blauw bloeden, niet rood.

Als we het echter gaan hebben over hun intelligentie, moeten we het eerst hebben over hun hersenen. In eerste instantie lijken die op de onze: ze zijn bilateraal georganiseerd, wat betekent dat ze verdeeld zijn in een linker- en rechterkant. Maar die twee helften samen is maar ongeveer tweevijfde van het octopusbrein. De andere drievijfde, en de rest van het centrale zenuwstelsel van de octopus, zit verspreid door z’n hele lichaam en z’n armen. Elke arm kan zelfstandig bewegen en handelen. Het is een beetje, zegt Grasso, alsof wij een ruggenmerg hadden dat doorliep in onze armen en benen. Omdat hun zenuwstelsel op deze manier is uitgespreid zou een octopus nog steeds kunnen functioneren als je grote delen van zijn bilaterale brein eruit lepelt. Dat weten we omdat wetenschappers dit hebben gedaan. De octopus kon zichzelf nog steeds voeden, voortbewegen, en gedroeg zich verder bijna normaal.

Grasso is het met me eens dat gesprekken over de intelligentie van dieren vaak bol staan van projecties en antropomorfismen, dus praat hij liever over wat octopussen precies kunnen doen met dat rare brein van ze. Als Grasso bijvoorbeeld een krab in een potje met een deksel erop in het aquarium doet, geeft hij de octopus in wezen een taak waar evolutie hem niet op voorbereid kan hebben. Er komen niet veel potjes met dekseltjes voor in de natuur. Toch weet een octopus binnen enkele minuten het potje open te maken. Het is een probleem dat andere zeedieren nooit op zouden kunnen lossen, aldus Grasso.

“Ze kunnen naar willekeur gecompliceerde dingen leren,” voegt hij eraan toe. “Ze verwerven continu nieuw gedrag. Ze leren hoe ze nieuwe voedselbronnen moeten exploiteren die hun voorouders niet gebruikten, en ze kunnen ingewikkelde bewegingen leren om dat te doen. Ze kunnen getraind worden, als een hond. Er is bewijs dat ze kunnen leren door te observeren, wat heel bijzonder is voor een solitair dier.”

Primaten, waaronder mensen, zijn sociale dieren, en er zijn theorieën die stellen dat onze eigen intelligentie voornamelijk voort is gekomen uit interactie met anderen. Maar octopussen verschillen hierin radicaal van ons: ze zijn vanaf hun geboorte compleet solitair. “Ze zijn op een volledig andere manier tot deze intelligentie gekomen,” zegt Grasso. “Het gaat terug naar het idee van wat intelligentie eigenlijk echt is. Bij octopussen is intelligentie niet ontstaan omdat ze complexe sociale problemen op moesten lossen.”

Zelfs de manier waarop ze zich voortbewegen vereist denkkracht. In tegenstelling tot mensen en andere dieren met inwendige of uitwendige skeletten is de octopus een ongewerveld dier: hij heeft geen harde delen, behalve de ’snavel’. Als ik een appel wil pakken is er een beperkt aantal manieren waarop ik kan reiken, afhankelijk van mijn elleboog-, pols- en schoudergewricht. Octopussen daarentegen hebben een oneindig aantal verschillende manieren waarop ze diezelfde appel kunnen bereiken. Uitvogelen hoe ze moeten manoeuvreren, en niet twee maar acht armen moeten coördineren, vraagt flink wat van de hersenen, zegt Grasso.

Ze hebben ook een indrukwekkend camouflagesysteem. De huid van een octopus bestaat uit een groot aantal ‘zakjes’ gekleurde olie, of pigmenten, waar spieren aan bevestigd zitten. Als een octopus een deel van een arm bruin wil maken dan strekt hij die spieren; wil hij dat de arm rood is, trekt hij ze juist aan. Ze kunnen kleuren mengen, en complexe tinten en patronen maken, waardoor ze tegen vrijwel elke achtergrond kunnen verdwijnen.

Grasso denkt dat dit deels hun krachtige brein kan verklaren: ze moeten duizenden inktzakjes onder neurale controle beheersen. En daarbij komt dat de octopus ook kleurenblind is; hij weet deze meesterlijke camouflage te realiseren zonder zelf kleur te kunnen zien. “Dat is een ingewikkelde puzzel,” zegt Frank. “Hoe kan een dier kleuren matchen, terwijl er geen bewijs is dat ze de visuele pigmenten hebben die nog zijn om kleur te zien, zoals wij mensen wel hebben?”

Het is waarschijnlijk wel waar dat wij als mensen soms teveel opzet of betekenis toekennen aan wat octopussen doen. Toch is de opbouw van hun lichaam en hersenen nog steeds een diepe bron van biologische informatie, en we hebben nog meer te leren, aldus Clifton Ragsdale, een neurowetenschapper aan de Universiteit van Chicago. Zijn onderzoek gaat verder dan alleen het waarnemen van de eigenaardigheden van de octopus; Ragsdale was deel van het team dat voor het eerst de genoomsequentie van een octopus bepaalde.

“Er zijn een hoop onderzoeken gedaan naar het brein en het gedrag van de octopus,” zegt hij. “Maar die onderzoeken maakten gebruik van de methoden van die tijd, en hoewel ze veel informatie opgeleverd hebben, vertellen ze ons niets over microcircuits van het brein. Dit maakte dat we bijvoorbeeld niet konden achterhalen hoe het dier visuele informatie verwerkt, of hoe z’n geheugen werkt.” Dankzij hun onderzoek kwamen Ragsdale en zijn collega’s erachter dat de octopus een groot genoom heeft, bijna even groot als mensen zelfs. Het octopusgenoom is vijf tot zes keer groter dan die van andere ongewervelden, en heeft ongeveer dubbel zoveel chromosomen.

Het lab van Ragsdale is ook begonnen met onderzoek doen naar de manier waarop octopussen hun ledematen kunnen regenereren. Als je een arm van een octopus amputeert, groeit deze vanzelf terug en kan deze nog redelijk goed functioneren. Maar een octopusarm is meer dan een arm – het is een complex camouflagesysteem. En de zuignappen, die niet alleen gebruikt worden voor voortbeweging, maar ook om te voelen en te proeven, zijn een uitbreiding van het centrale zenuwstelsel.

Mensen, aan de andere kant, kunnen helemaal niet regenereren. “Nou ja, na een avondje bingedrinken regenereer je je lever,” zegt Ragsdale. “Maar die heeft geen complexe, driedimensionale structuur. We gaan geen inzicht krijgen in mogelijke mechanismen voor dit soort structurele vernieuwing door naar mensen te kijken, en meer in het algemeen, ook niet door naar zoogdieren te kijken. Daarvoor moeten we elders in het dierenrijk zijn.”

Volgens Ragsdale zou octopusregeneratie in theorie toegepast kunnen worden bij verwondingen of schade aan ruggenmerg. Om deze reden zou het heel nuttig zijn om te weten hoe ze in staat zijn om een deel van hun zenuwstelsel terug te groeien. Het zal niet zo snel mogelijk zijn om octopus-DNA te gebruiken om onze eigen genen te bewerken, maar het is een voorbeeld van waarom hij denkt dat deze moleculaire aanpak zo nuttig is: we kunnen beginnen met het uit elkaar halen van hun genoom, om te zien hoe ze precies de dingen doen die ze doen, in plaats van dat we er alleen maar vol verwondering naar kijken.

Weer andere moleculaire onderzoeken hebben ons juist inzicht gegeven in de manieren waarop octopussen op ons lijken. Benny Hochner, neurobioloog aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, heeft onderzoek gedaan naar het geheugen van octopussen. De octopus lijkt net zoals mensen een korte- en een langetermijngeheugen te hebben, verdeeld over verschillende delen van de hersenen. En volgens onderzoek van hoogleraar Jean Boal aan de Universiteit van Millersville in Pennsylvania lijken octopussen net als mensen een REM-slaap te hebben. Als dat inderdaad het geval is, dan betekent dit dat octopussen dit volledig onafhankelijk van onze soort hebben ontwikkeld. “Dat zou betekenen dat het een fundamentele, belangrijke functie is, die nodig is,” zegt ze. “En dat kan ons weer helpen te begrijpen wat zo belangrijk is aan slapen.”

Niet al het onderzoek naar octopussen is zo provocerend. In een artikel in Slate schrijft Daniel Engber dat het laboratorium van Hochner ook ontdekt had dat in een bepaald experiment de octopussen juist heel traag leerden, en dat de manier waarop ze zich voortbewegen eigenlijk best simplistisch en geautomatiseerd is. Hiermee breekt hij met de verheven positie van de octopus vergeleken met andere ongewervelden. Hij haalt een ander onderzoek aan waarin staat dat octopussen helemaal niet zulke sterke persoonlijkheden hebben, wat betekent dat alle anekdotes van onderzoekers over speelse, gezellige octopussen slechts deels waar kan zijn, maar vooral ook antropomorfisch.

Maar waarom zouden we zo streng zijn voor de octopus? Moeten ze per se geweldige leerlingen zijn die uiteenlopende persoonlijkheden hebben, voordat we vergelijkend biologisch onderzoek op ze kunnen loslaten? Nee, natuurlijk niet. We zijn misschien een beetje uit de bocht geschoten in onze obsessie met hun streken en unieke eigenschappen, maar dat maakt ze niet minder interessant.

Ragsdale zegt dat veel van zijn collega’s huiverig zijn voor het woord ‘intelligentie’ omdat het vaak is misbruikt. Maar hij denkt dat vooral de media een loopje heeft genomen met de ‘geniale’ octopus. Het is mij niet gelukt om een onderzoeker te vinden die bereid was om hun intelligentie te antropomorfiseren. “We geven de voorkeur aan uitdrukkingen als ‘uitstekende probleemoplossers’, of ‘erg vindingrijk in hun omgeving’,” zegt hij.

Bovendien zegt Grasso dat vergelijkende biologie en psychologie niet gaan over het rechtstreeks toepassen van onze intelligentie op octopussen, of andersom. Het gaat er vooral om dat je ziet hoe de evolutie problemen op een andere manier heeft opgelost, of hoe er juist intrigerende overeenkomsten zijn ontstaan. Het is geen wedstrijd tussen onze intelligentie en die van hen, en daarom moeten we niet van ze verwachten dat hun gedrag overeenkomt met het onze. Ook moeten we proberen om ze niet direct met elkaar te vergelijken, ook al lijken ze op elkaar.

“Het belangrijkste is dat hun hersenen op een heel andere manier georganiseerd zijn, en heel anders is dan het onze, op vrijwel iedere mogelijke manier – behalve dat het neuronen bevat en bilateraal is,” zegt hij. “En toch werken al deze delen samen om een coherent, goed afgestemd organisme te produceren dat effectief kan functioneren in z’n wereld. De octopus is de beste versie van zichzelf, net zoals wij mensen dat van onszelf zijn.”

Grasso is nu begonnen met zijn experimenten met de twee nieuwe octopussen. Hij heeft ze Quasimodo en Queen genoemd; elke twee octopussen krijgen een naam die met dezelfde letter begint. De tests zijn niet bedoeld om uit te wijzen wat voor persoonlijkheden Quasimodo en Queen hebben, maar om te kijken of ze nieuwe dingen kunnen leren, en wat ze kunnen onthouden. Het is belangrijk dat we geen menselijke eigenschappen op deze dieren projecteren, zegt hij, maar octopussen bestuderen herinnert ons eraan dat onze intelligentie niet de enige vorm van intelligentie is.

“Het gaat uiteindelijk over de definitie van wat intelligentie is, en daarom stelt vergelijkende psychologie zulke fundamentele vragen,” zegt hij. “Wat intelligentie is, wat het niet is, hoe ver het kan gaan. Het is betoverend om te kunnen begrijpen wat intelligentie is door naar heel veel voorbeelden ervan te kijken, in plaats van arrogant te zeggen: ik weet wat intelligentie is – het is wat wij mensen doen.”

]]>
kzp4vvShayla LoveKate LowensteinoctopusDNAMotherboardintelligentie
<![CDATA[FaceApp is niet creepy omdat het Russisch is, maar omdat het kapitalistisch is]]>https://www.vice.com/nl/article/9kxpq7/faceapp-niet-creepy-omdat-het-russisch-is-maar-omdat-het-kapitalistisch-isSun, 21 Jul 2019 07:00:00 GMTAls je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Om de zoveel tijd gaat er een foto die bewerkt is met FaceApp viral. De app maakt gebruik van neurale netwerken om gezichten jonger, ouder, vrouwelijker of mannelijker te maken. Twee jaar geleden was de app in het nieuws omdat ze een filter hadden geïntroduceerd waarmee je een racistische karikatuur van je gezicht kon maken. Met het filter dat de laatste weken de gemoederen bezighoudt kunnen gebruikers zich er ouder uit laten zien.

Binnen een paar uur stond het gesprek op Twitter over FaceApp nog maar in het teken van één ding: de app is gemaakt door een Russisch bedrijf, gevestigd in Sint-Petersburg. De implicatie: het kan niet anders dan een geheime operatie zijn om data te verzamelen voor de Russische overheid.

Nu is het privacybeleid van FaceApp inderdaad ronduit slecht. Maar daarin verschillen ze niet veel van andere apps die fotodata gebruiken. Het heeft ook niets te maken met het feit dat het een Russisch bedrijf is. Sterker nog, de kenmerken van dit beleid komen sterk overeen met allerlei Amerikaanse en Europese applicaties.

Voordat FaceApp werkt moet een gebruiker de app toestemming geven tot zijn of haar volledige fotobibliotheek. De app identificeert vervolgens automatisch afbeeldingen met gezichten erop. Je hebt niet de mogelijkheid om de app alleen toegang te geven tot je camera en om bijvoorbeeld maar één specifieke afbeelding te gebruiken, of om individuele foto’s te uploaden.

FaceApp verzamelt ook een heleboel andere persoonlijke informatie, zoals “informatie van cookies, logbestanden, apparaat-ID’s, locatiegegevens en gebruiksgegevens.” Het verstrekt deze gegevens aan vaag gedefinieerde “gerelateerde ondernemingen” en “serviceproviders”, of partijen die de “effectiviteit” van de app in de gaten houden, “nieuwe producten ontwikkelen en testen”, appdata bijhouden, en “tech-problemen diagnosticeren of oplossen.” Met andere woorden: FaceApp behoudt het recht om de verzamelde informatie te delen met een hoop verschillende bedrijven.

Het meest opvallende hier is dat FaceApp ook gebruikersdata verstrekt aan “externe advertentiepartners”.

“De informatie zal externe reclamenetwerken in staat stellen om onder andere gerichte advertenties te leveren waarvan ze denken dat ze voor u het meest van belang zullen zijn,” aldus het privacybeleid.

In een statement aan TechCrunch zei FaceApp, “We accepteren verzoeken van gebruikers om al hun data van onze servers te verwijderen. Ons supportteam is momenteel overbelast, maar deze verzoeken hebben onze prioriteit.”

“Hoewel het kernteam zich in Rusland bevindt wordt de gebruikersdata niet naar Rusland overgebracht,” aldus FaceApp.

Nietsvermoedende gebruikers hun gegevens ontfutselen om deze te delen en door te verkopen, en dat vervolgens goed te praten door gebruikers onleesbare privacyverklaringen te laten accepteren, is inmiddels de norm in de wereld van gratis apps. Het heeft niks te maken met de Koude Oorlog, het is niet Russisch, het is niet Amerikaans – het is een fundamenteel kapitalistische praktijk. Bedrijven kunnen alleen maar winst maken op gratis apps als ze de data van hun gebruikers kunnen doorverkopen.

Toegegeven, we hebben geen idee wat FaceApp precies met deze data doet, maar ook daar zijn ze niet uniek in. Het is zorgwekkend, maar niet uniek zorgwekkend. Misschien is het tijd dat we een echte discussie hebben over de bedrijven aan wie we onze persoonlijke informatie overhandigen in ruil voor wat dom vermaak.

]]>
9kxpq7Caroline HaskinsJason KoeblerprivacyfaceappTechMotherboardRuslandpaniekSocial MediagezichtsherkenningThe VICE Guide to Right Now
<![CDATA[Hoe Pornhub intimidatie en doxing in de hand werkt]]>https://www.vice.com/nl/article/mb8zjn/hoe-pornhub-intimidatie-en-doxing-in-de-hand-werktFri, 19 Jul 2019 15:13:26 GMTAls je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Pornhub, een van de meest bezochte websites ter wereld, host en profiteert van video's van vrouwen die zeggen dat ze ernstig hebben geleden als direct gevolg van de video's die op het platform gedeeld zijn.

Het gaat om video’s die worden geproduceerd door Girls Do Porn, een contentpartner van Pornhub. Het bedrijf wordt momenteel aangeklaagd door 22 vrouwen voor fraude, emotionele schade en misbruik van hun beeltenis. Volgens John O’Brien, een van hun advocaten, hebben minstens honderd vrouwen die door zijn team zijn geïnterviewd gezegd dat Girls Do Porn had beloofd dat de video’s nooit breed zouden worden verspreid. “De advocaten van de aanklagers hebben met meer dan honderd slachtoffers gesproken, die allemaal gefilmd zijn tussen 2009 en 2018. Ze vertelden allemaal hetzelfde verhaal,” schreven de advocaten aan het gerechtshof in San Diego.

Volgens O'Brien staan er nog steeds video’s van minstens elf van de vrouwen die bij de zaak betrokken op Pornhub.

Uit onderzoek van Motherboard is gebleken dat veel vrouwen uit Girls Do Porn-video’s zich gedwongen voelden om hun volledige online aanwezigheid te verwijderen nadat ze het slachtoffer werden van doxing, internetpesten en vernederingen in hun privéleven en in het openbaar.

Girls Do Porn is een van de meest populaire kanalen op Pornhub. Er worden nog steeds video’s op het kanaal gezet: de meest recente is twee weken terug geplaatst. Ook maakt Pornhub gebruik van content van Girls Do Porn om reclame te maken voor hun premium-lidmaatschap.

Hoe Girls Do Porn te werk gaat

De meeste Girls Do Porn-video’s beginnen op dezelfde manier: een jonge vrouw zit op een bed in een hotelkamer. Een man, die niet in beeld te zien is, vraagt haar of ze nerveus is dat ze voor het eerst seks gaat hebben terwijl ze gefilmd wordt.

Vervolgens heeft ze seks met een man wiens gezicht je nooit te zien krijgt.

De vrouwen komen uit allerlei verschillende plekken binnen de VS en zijn door Girls Do Porn naar San Diego gevlogen om daar een video te maken. Ze zijn ervan verzekerd dat niemand die ze kennen de video ooit te zien zal krijgen. Veel van de vrouwen laten weten dat hen verteld was dat het bedrijf de video’s alleen op dvd aan “privé-verzamelaars” in Australië en Nieuw-Zeeland zou verkopen.

“Ze zeiden dat de dvd’s alleen verkocht zouden worden in het buitenland. Ik heb het zelfs nog nagevraagd toen ik in de auto naar het hotel zat,” vertelde een vrouw, die niet verbonden is aan de rechtszaak, aan Motherboard. Ze wil graag anoniem blijven, vanwege de gevoelige aard van de video’s.

“Ze hebben me ook geprobeerd over te halen om andere vrouwen te vertellen dat alles goed was gegaan en dat er geen nare gevolgen waren. Dat was voordat ze de video’s op Girls Do Porn (GDP) en daarna op Pornhub hadden uitgebracht, natuurlijk,” voegde ze eraan toe.

Uit de verklaringen en getuigenissen van andere aanklagers in de GDP-zaak, en twee andere online verklaringen van vrouwen die het slachtoffer van GDP zijn geworden, bleek ook dat GDP gelogen had over hoe ze de video’s zouden verspreiden.

“Toen alles uitkwam ben ik in een zware depressie terecht gekomen. Iedereen maakte me belachelijk. Mijn vader wilde me niet meer aankijken, en tot op heden wil een deel van mijn familie niets meer met me te maken hebben,” vertelde de vrouw.

De vrouwen die Girls Do Porn hebben aangeklaagd stellen dat ze gemanipuleerd werden om contracten te ondertekenen, soms onder invloed van drank (die ze van Girls Do Porn kregen), of terwijl ze onder druk werden gezet door mannen in de hotelkamers waar de scènes geschoten zouden worden, en waar de cameraman en de mannelijke porno-acteur bij waren.

“Er werd tegen de vrouwen gelogen tot ze het contract ondertekenden,” vertelt O’Brien aan Motherboard. In een proces-verbaal stelt O’Brien:

“Vlak voor het filmen, en nadat het haar en de make-up van het model gedaan is, geven ze [Girls Do Porn] de modellen documenten om te ondertekenen of voor te lezen, waar ze delen van de informatie bewust weglaten, zoals de vergoeding en hun website, terwijl ze de modellen tot haast manen en afleiden, en de inhoud van deze documenten verdraaien. Ook waren de modellen vaak onder invloed van alcohol die ze van Girls Do Porn hadden gekregen, terwijl veel van hen niet oud genoeg waren om te mogen drinken – een van hen filmde de video de dag na haar achttiende verjaardag. Mr. Pratt [een van de eigenaren van Girls Do Porn] en de gedaagden hebben haar toen ze nog minderjarig was gerekruteerd en overgehaald om het hele land door te vliegen om een pornografische video te maken. Gedaagden gaven haar een verjaardagstaart tijdens het filmen om te benadrukken dat ze net de wettelijke leeftijd had bereikt.”


De overeenkomst die de vrouwen ondertekend hebben zijn contracten van meerdere pagina’s, vol kleine lettertjes, en nergens wordt genoemd dat de video’s online geplaatst zullen worden, en de naam Girls Do Porn is ook nergens te vinden in de contracten. “Er wordt de vrouwen dus wel gevraagd om iets te tekenen, maar ze krijgen nooit een eigen kopie. Deze rechtszaak is de eerste keer dat ze dit document te zien krijgen,” zei hij.

“We kunnen geen commentaar geven op specifieke problemen van de modellen wiens zaken binnenkort voor de rechter verschijnen,” vertelde Aaron Sadock, een advocaat die Girls Do Porn verdedigt, aan Motherboard. “Over het algemeen promoten veel makers van pornografische content hun websites door video's op sites als Pornhub te plaatsen. Het standaardcontract dat mijn cliënt met al hun modellen gesloten heeft staat hen toe om volledige video’s te promoten, net als andere pornografische websites. We hebben er het volste vertrouwen in dat na volledige afweging van alle feiten het contract zal worden gehandhaafd.”

Er zijn rond de vierhonderd verschillende vrouwen te zien op Girls Do Porn, en slechts 22 van hen zijn onderdeel van de rechtszaak tegen het bedrijf. Maar O’Brien zei dat hij en zijn team met meer dan honderd vrouwen gesproken hebben die vergelijkbare ervaringen hebben gehad.

De vrouw die anoniem met Motherboard sprak heeft dezelfde ervaring gehad, maar wist niet dat er een zaak tegen het bedrijf liep.

“Niemand heeft ooit contact met me opgenomen hierover, en ik had ook het idee dat het geen nut zou hebben om ze aan te klagen, aangezien ik zelf het contract heb ondertekend waarin stond dat ze alles kunnen doen wat ze willen met de video,” zei ze.

Hoe Pornhub doxing mogelijk maakt

De 22 vrouwen die Girls Do Porn aanklagen leggen in geschreven verklaringen aan de rechtbank uit wat voor impact de video’s op hun leven hadden.

GirlsDoPorn.com is een website die los van Pornhub bestaat, en waar leden een abonnement op moeten nemen. Maar hun video’s zijn ook beschikbaar op Pornhub, als gratis, kortere video’s, of langere premium-content.

Meerdere vrouwen die beweren dat ze door Girls Do Porn zijn voorgelogen hebben gezegd dat ze zich niet hadden gerealiseerd dat de video’s op grote schaal zouden worden verspreid tot ze op Pornhub te zien waren. De vrouwen in de video’s gebruiken niet hun echte naam terwijl ze gefilmd worden, maar zodra de video’s op Pornhub verschenen werden de echte namen van een aantal van hen door gebruikers openbaar gemaakt.

Op websites gewijd aan het onthullen van de echte identiteit van mensen in pornografische video’s hebben internetgebruikers uitgebreide persoonlijke informatie van vrouwen in Girls Do Porn-video’s gedeeld, zoals foto’s van hun social media-accounts. Dit heeft ertoe geleid dat meerdere vrouwen zijn lastiggevallen, wat zorgde voor depressies en suïcidale gedachten. Deze informatie is afkomstig uit gerechtelijke dossiers, online berichten en een interview dat Motherboard afgenomen heeft.

Een van de vrouwen die GDP aanklaagt (in de documenten wordt aan haar gerefereerd als ‘Jane Doe nr. 6’ zegt dat ze “emotionele schade heeft geleden” ten gevolge van de video:

“Ik heb zelfmoord overwogen. Ik heb mezelf gesneden. Ik ben depressief geworden, durfde mijn huis niet meer te verlaten, en heb overwogen om van school te gaan. Mensen stuurden screenshots uit de video naar mij, of naar mijn vrienden om me belachelijk te maken. Mijn moeder weet van de video. Ik schaam me, en voel me vernederd. Ik was gedwongen om te stoppen met mijn opleiding. Ik ben bang om te solliciteren. Ik krijg berichten op social media van vreemden met de vraag of ik seks met ze wil. Ik ben elke dag doodsbang dat ik iemand tegenkom die van het bestaan van de video afweet. Ik probeer om zo snel mogelijk naar een andere staat te verhuizen.”


Motherboard heeft geconstateerd dat vrouwen in Girls Do Porn-video's nog steeds worden gedoxed op Pornhub, ondanks de lopende rechtszaak.

Volgens de algemene voorwaarden van Pornhub, en een kopie van het contract dat contentpartners als Girls Do Porn tekenen met Pornhub, behoudt Pornhub altijd het recht om elke video wanneer dan ook te kunnen verwijderen.

Pornhub wilde niet onze specifieke vragen over doxing van vrouwen op hun website beantwoorden, maar Cory Price, VP bij Pornhub, zei in een verklaring dat “in het geval dat iemand content uploadt waar geen toestemming voor is gegeven, moedigen we onze gebruikers aan om zulke video’s te markeren middels een ‘Content Removal’-formulier.”

“Wij bij Pornhub zijn altijd pro-actief geweest als het gaat om individuen en acteurs de mogelijkheid geven om materiaal zonder wederzijdse toestemming te markeren, zodat het snel kan worden verwijderd,” zei hij. “We hebben het uploaden van dit soort content altijd streng veroordeeld, en alle uploaders moeten voldoen aan dezelfde wettelijke vereisten als andere bedrijven. Onze algemene voorwaarden stellen duidelijk dat mensen alleen content mogen uploaden die ze zelf bezitten.”

Katelyn Bowden, oprichter en ceo van Badass, een activistische organisatie die strijdt tegen wraakporno, vertelde Motherboard dat haar team in contact staat met verschillende moderators bij Pornhub, en dat ze doorgaans snel reageren op verwijderingsverzoeken. Maar ze vertelt ook dat Girls Do Porn zelf helemaal niet bereid was om met hen samen te werken.

“Ik hoop dat Pornhub opmerkt dat ze dit niet op verantwoordelijke wijze hebben afgehandeld, en dat ze deze video’s snel zullen verwijderen,” zei Bowden. “Er is een enorme hoeveelheid aan pornografie die met wederzijdse toestemming is opgenomen. Het moet mogelijk zijn om de video’s waar wel klachten over zijn te verwijderen zonder dat het hun businessmodel schaadt.”

Hoe Pornhub profiteert van deze video’s

Bepaalde video’s op Pornhub zijn meer dan 40 miljoen keer bekeken. Het Girls Do Porn-kanaal zelf bestaat al acht jaar en heeft meer dan 677 miljoen views. Het staat doorgaans ongeveer op nummer twintig van de meest populaire kanalen. Dat is een enorme hoeveelheid aandacht voor mensen die zeggen dat ze niet door een groot publiek gezien wilden worden terwijl ze seks hadden. En terwijl ze dat punt duidelijk proberen te maken in de rechtszaal verdient Pornhub nog steeds geld aan ze.

Naast dat GDP een van de meest populaire kanalen op de site is gebruikt Pornhub toegang tot content van GDP ook als verkooppunt voor Pornhub Premium. Girls Do Porn wordt gepromoot als contentpartner en ‘Premium viewshare partner’. Video’s van contentpartners zijn gratis beschikbaar, viewshare-video’s zijn voor Premium-leden. Viewshare-video’s leveren meer winst op dan de gratis video’s.

Voor tien euro per maand krijg je met een Premium-abonnement toegang tot meer dan 100 duizend premium-video’s, en krijg je geen reclames te zien.

“Video’s van de bovenste plank”, staat er op de pagina met veelgestelde vragen over Premium. Die video’s zijn afkomstig van partners zoals Girls Do Porn.

Viewshare-partners moeten een contract met Pornhub tekenen, volgens een andere partner die anoniem wilde blijven. In de licentieovereenkomst voor viewshare-partners komen partners overeen dat hun content “geen materiaal bevat dat lasterlijk, bedreigend, of intimiderend is”, en bepaalt dat “alle modellen of acteurs die gefotografeerd, gefilmd of anderszins in een video verschijnen twee geldige identificatiebewijzen moeten tonen, en de producent moet een kopie maken en in bezit houden. Uit deze identificatie moet blijken dat ze minstens 18 jaar oud zijn op de dag dat ze zijn vastgelegd.”

Volgens de gerechtelijke documenten beweren de vrouwen die Girls Do Porn aanklagen dat ze wel afstand gedaan hebben van hun rechten door een contract te ondertekenen, maar dat dit onder druk, met haast en soms onder invloed van alcohol gebeurde.

Zowel in de partnercontracten als de algemene gebruiksvoorwaarden van Pornhub staat dat Pornhub content kan verwijderen wanneer ze willen. Pornhub “behoudt het recht om content te verwijderen, zonder enig bericht vooraf,” aldus de algemene voorwaarden.

Beide partijen (Pornhub en de partner) kunnen het partnerschap op elk moment beëindigen, om wat voor reden dan ook.

Pornhub stelt dat ze “geen enkele content die partners of gebruikers op de site plaatsen onderschrijven, evenals meningen, aanbevelingen of advies, en de websites verwerpen uitdrukkelijk alle aansprakelijkheid die met de content samenhangt.”

Met andere woorden: Pornhub wast de handen in onschuld en neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor wat mensen op de site plaatsen. Zelfs als het video’s zijn die mensenlevens verpesten en schade aanrichten.

]]>
mb8zjnSamantha ColeEmanuel MaibergJason KoeblerEmanuel MaibergpornhubSexgirlsdopornfraudedoxingintimidatieInternetMotherboard
<![CDATA[Gezichtsherkenning op de Nederlandse straten: moeten we dat willen? ]]>https://www.vice.com/nl/article/8xzydz/gezichtsherkenning-op-de-nederlandse-straten-moeten-we-dat-willenThu, 18 Jul 2019 11:31:27 GMTTegenover mijn kantoor op de Reguliersdwarsstraat hangt een flinke tros camera’s. Ik drink soms een kopje koffie in het tentje er direct onder.

Stel je nou voor de lol eens voor dat een passant me op gruwelijke wijze neerknuppelt. Agenten kunnen dan achteraf de videobeelden naast een database van misdadigers houden, om dan hopelijk zijn identiteit te achterhalen. Ik vind dat prettig.

Maar in de 10 miljard scenario’s waarin er niks gebeurt, geeft die mate van toezicht me vooral het gevoel een doelwit te zijn. Dit gevoel heet in de theorie het ‘chilling effect’: mensen gaan zich anders gedragen als ze zich bekeken voelen. Dat kan er zelfs in resulteren dat mensen bijvoorbeeld gaan vermijden om te demonstreren – een belangrijk burgerrecht in een democratie.

Volgens de persvoorlichter van de politie schuilt er achter die camera’s een strafrechtdatabase van 2,2 miljoen afbeeldingen van in totaal 1,3 miljoen mensen die “verdacht worden van een feit waar een strafdreiging van 4 jaar of meer voor staat.”

“Bizar veel,” in de woorden van Lotte Houwing van burgerrechtenorganisatie Bits of Freedom. “Ik snap dat aantal niet,” zegt Frederik Zuiderveen Borgesius, hoogleraar ICT en Privaatrecht aan het Radboud door de telefoon. Een deel van de verklaring is dat het bestand vol zit met verdachten – mensen die misschien wel niets hebben gedaan. Het is niet duidelijk hoelang deze mensen vervolgens op de lijst blijven staan.

De programma’s in China vallen op door hun ingrijpende schaal, maar ook in Europa en de VS worden proeven gedaan met real-time gezichtsherkenning.

Vroeger moesten agenten de gezichten zelf met de database vergelijken, maar sinds 2016 kan dit proces ook met het algoritme van gezichtsherkenningssoftware CATCH. Als het systeem een match vindt, kunnen agenten de match controleren. Dat scheelt een hoop grasduinen. In 2017 zijn met dit systeem duizenden foto’s gecheckt, wat 93 matches opleverde.

Zolang er nog mensen in het proces betrokken zijn, verandert het feit dat een computer supersnel door foto’s zoekt fundamenteel nog niet zo heel veel. Maar zoals het zo vaak gaat met technologie is er altijd de kans dat het zich verder ontwikkelt en er nieuwe mogelijkheden ontstaan.

Het griezelige eindstation lijkt op dit moment het real-time analyseren van videobeelden. Uit een lek eerder dit jaar blijkt dat camera’s in China op sommige plekken continu beelden matchen aan een politiedatabase. Uit een ander lek blijkt dat het ook gebruikt wordt om miljoenen Oeigoeren, een Chinese moslimpopulatie in de provincie Xinjiang, real-time te tracken.

Het is een van de grofste voorbeelden dat ooit aan het licht is gekomen van etnisch profileren met als doel te onderdrukken. Vice News-collega Isobel Yeung slaagde er onlangs in om het extreme surveillancesysteem binnen te glippen:

De programma’s in China vallen op door hun ingrijpende schaal, maar ook in Europa en de VS worden proeven gedaan met real-time gezichtsherkenning. In Londen bleek de Metropolitan Police een proef te hebben gedaan met automatische gezichtsherkenning (zonder dat de bewoners daar iets van wisten).

Het systeem produceerde 104 hits, waarvan er uiteindelijk maar twee bleken te kloppen. “Real-time gezichtsherkenning is nog niet klaar voor gebruik,” concludeerde de toezichthouder.

“Het grote gevaar dat het systeem de verkeerde eruit pikt, en de kans dat overheden er misbruik van maken is te groot,” zegt Lotte Houwing van Bits of Freedom. “En zelfs al zou het wel werken, dan nog durf ik de stelling wel aan dat het geen goed idee is.”

“Waar ik me zorgen over maak is dat mensen zich anders gaan gedragen. Als je overal gevolgd en geïdentificeerd wordt, kan je je afvragen of mensen nog gaan demonstreren of ongeregistreerde asielzoekers nog naar het ziekenhuis durven. Ze refereert naar het ‘chilling effect’ – “als individuen zich collectief anders gaan gedragen, verandert een maatschappij.”

Het debat over gezichtsherkenning is in de VS ondertussen definitief losgebarsten. In San Francisco is een wet doorgevoerd die gezichtsherkenning in de publieke ruimte verbiedt voor de overheid. En er zijn inmiddels tientallen burgerrechtenorganisaties die voor een federaal verbod op gezichtsherkenning pleiten.

Lees meer: Deze burgerrechtenorganisatie wil een verbod op gezichtsherkenning

Maar in Nederland is er eigenlijk niet echt een debat, en dat is best vreemd. “De discussie gebeurt nog grotendeels achter de schermen,” zegt Houwing. “Gemeenten praten wel over smart cities, en tracking in het algemeen, maar er is hier nog geen sterke lobby geweest tegen gezichtsherkenning. Dat begint nu wel meer op gang te komen.”

Hoewel ze het over gezichtsherkenning in het algemeen heeft, merk ik dat het schrikbeeld vooral de real-time gezichtsherkenning is: het beeld van de rijen camera’s in het Chinese model doemt op.

“Dat is niet hoe gezichtsherkenning in Nederland werkt,” zegt John Riemen. Als manager van het Centrum voor Biometrie van de Dienst Landelijke Operationele Samenwerking (DLOS) is hij als geen ander verantwoordelijk voor de totstandkoming van CATCH.

“De software die de politie nu in gebruik heeft kan geen real-time live beelden analyseren. Voor CATCH wordt een still of een foto aangeleverd waarmee onderzoek wordt gedaan. En er moet altijd een aanleiding zijn voor het doen van onderzoek.” Maar dit zijn niet de enige toepassingen van de software. De Volkskrant schreef een paar jaar geleden over een smartphone app waarmee agenten foto’s naar CATCH konden sturen.

In het NRC vertelde Riemen vorig jaar dat hij een proef deed met gezichtsherkenningssoftware van de Franse gendarmerie die gezichten in een video van mensenmassa’s herkent.

“Camerabeelden die al zijn vastgelegd werden achteraf onderzocht. Het gaat dan dus niet om het real-time scannen van een menigte in de openbare ruimte, maar om gericht onderzoek achteraf in beelden die al zijn vastgelegd.”

Ik vraag hem per telefoon wat er technisch nog moet gebeuren voordat het mogelijk is om in Nederland live registratie toe te passen? “Dat bestaat al,” antwoordt hij.

Het artikel sluit af met de opmerking dat Riemen “niet uitsluit” dat de politie ooit met real-time gezichtsherkenning gaat werken. “Als een terrorist na een aanslag ontkomt, wil je hem zo snel mogelijk vinden,” concludeert hij. In een mail vertelt hij Motherboard dat er “tests worden gedaan met software van verschillende bedrijven om te bepalen hoe ver de techniek is”. Wat dat precies betekent licht hij niet toe.

Maar het is een belangrijke vraag: hoe ver is de techniek in Nederland? Daarvoor contacteer ik Luuk Spreeuwers, universitair hoofddocent Biometrie verbonden aan de Universiteit van Twente. Hij adviseert politie over gezichtsherkenning, en hij onderzoekt en ontwikkelt ook gezichtsherkennende software die weer worden gebruikt door de private instellingen waar de politie mee werken.

Ik vraag hem per telefoon wat er technisch nog moet gebeuren voordat het mogelijk is om in Nederland live registratie toe te passen?

“Dat bestaat al,” antwoordt hij. “Er worden al proeven gedaan met bodycams met gezichtsherkenning erop. Zo’n cameraatje kan met een beetje processing power beelden vergelijken met een lokale lijst mensen die geweerd moeten worden. Die bodycam kan dan een seintje geven aan de agent. Nu moet een persoon nog controleren of de match klopt.”

Hij heeft het over netwerksysteem Tec4se, dat een aantal jaar geleden in opdracht van een aantal verschillende overheden is ontwikkeld. De enthousiaste innovatiemanager zei destijds tegen Tubantia dat hierdoor “betere besluiten kunnen worden genomen over de inzet van politie”.

Het is een onschuldig voorbeeld, maar dit is hoe technologie zich kan verspreiden: stapsgewijs. Het kan onderdeel zijn van grote stoere top-down programma’s zoals CATCH. Maar het sijpelt ook naar boven vanuit provinciale innovatiecentra, aangemoedigd door enthousiaste managers en ambitieuze burgemeesters.

Foto door auteur
foto door auteur

Spreeuwers vertelt me ondertussen nog dat er ook draagbare systemen zijn die werken met de cloud, waardoor agenten op straat met grotere databases kunnen werken. “Er wordt mee geëxperimenteerd in Nederland, maar in sommige landen wordt het al veel breder toegepast. In China neemt het big brother-achtige proporties aan. Dat begint echt tegen het onacceptabele aan te schuren. Daarom hebben ze in San Francisco ook besloten dat de politie het niet meer mag gebruiken op straat.”

Of hij voor zo’n verbod is, houdt hem desgevraagd bezig: “Als je willekeurige personen gaat herkennen zonder enige verdachtmaking, en die data wordt opgeslagen, dan ga je te ver. Dat mag ook niet van de AVG [de Europese privacywet, red]. “Ik vraag me ook weleens af wat er met de data gebeurt. En je moet de politie maar op hun blauwe ogen geloven dat er niets mee wordt gedaan”… “aan de andere kant zeg ik ook: stel je voor dat je een terrorist kan detecteren.”

Een valide argument, dat mij als onbezorgde burger toch niet helemaal overreed. Welke terrorist? Hoeveel zijn er? Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat de uitzondering van een terroristische aanslag zwaarder moet wegen, dan de regel dat 1,3 miljoen mensen in Nederland, en in het bijzonder asielzoekers, een potentieel doelwit zijn van zo’n systeem. En ik zeg bewust 'doelwit', want als ik een koffie drink onder een tros camera’s voel ik me zo: een potentieel doelwit.

Daar komt nog bij dat uit buitenlandse proeven blijkt dat real-time gezichtsherkenning niet werkt, en bovendien dat vooral niet-witte mensen slecht herkend worden.

Op de vraag of ik voor een verbod ben, moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik heb de vraag een aantal mensen voorgelegd. Bits of Freedom is voor een verbod, maar Frederik Zuiderveen Borgesius van de Radboud Universiteit, die ik ook voor dit stuk heb gesproken, “kan zich wel voorstellen dat je CCTV bij een juwelier hebt”.

Uit een rapport blijkt dat burgers keer op keer niet zijn ingelicht door hun overheid over de installatie van een gezichtsherkenningssysteem.

Maar hij vindt het gevaar voor overreach in Nederland enorm. “De privacywet in Europa is beter geregeld dan in de VS, maar we hebben hier soms last van de remmende voorsprong: we hebben het over details van de wet – bewaren we de gegevens wel volgens de regels, etc. – in plaats van dat we ons afvragen of we dit überhaupt wel moeten willen.”

Het gaat erom dat de maatschappij de juiste keuzes maakt over deze nieuwe technologie. En hoewel een debat niet altijd tot zuivere wetgeving leidt, helpt de afwezigheid ervan ook niet.

Het werkelijke probleem zoals ik het zie, is dat er geen burgers aan tafel zitten. Uit een rapport dat de Rand Corp, een Amerikaanse denktank, in 2014 aanbood aan de Europese Commissie blijkt dat burgers keer op keer niet zijn ingelicht door hun overheid over de installatie van een gezichtsherkenningssysteem.

Representatieve overheden werken op dit gebied niet altijd even goed, want politici willen nu eenmaal scoren en spijkerharde aanpak van criminaliteit scoort sinds 9/11 beter dan privacy.

De recherche wordt als gevolg van dit politieke klimaat keihard afgerekend op de opsporingscijfers. Een logische redenering voor de chefs van John Riemen is om een biometrisch systeem dat aantoonbaar tot opsporingen leidt te omarmen. De politie kampt al jaren met belabberde opsporingscijfers; zo erg dat de organisatie ook wel de ‘Slappe Arm’ wordt genoemd, en deze technologie is een welkom wapen in de strijd. Het risico is dat het systeem wordt uitgebouwd tot een real-timesysteem als er een keer een bom afgaat. Want, ik laat het Riemen nog een keer zeggen: “Als een terrorist na een aanslag ontkomt, wil je hem zo snel mogelijk vinden.”

Maar je kan je afvragen of het opsporen van terroristen of asielzoekers in de toekomst een real-time cameranetwerk legitimeert. Dat lijkt me een beslissing waar burgers op wat voor manier dan ook direct bij betrokken zouden moeten zijn, en niet iets dat John Riemen min of meer zonder tegenwerping zou mogen beslissen.

Een eerdere versie van dit artikel is bewerkt omdat er de suggestie werd gewekt dat asielzoekers ook onderdeel zijn van de 1,3 miljoen mensen in de database. Dit is niet het geval.

]]>
8xzydzWester van GaalMarit SchillingMotherboardSURVEILLANCEgezichtsherkenning
<![CDATA[Miljarden bomen planten is geen oplossing voor klimaatverandering]]>https://www.vice.com/nl/article/7xgymg/miljarden-bomen-planten-geen-oplossing-voor-klimaatveranderingThu, 18 Jul 2019 09:03:17 GMTAls je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Miljarden bomen planten is de meest effectieve manier om klimaatverandering tegen te gaan. Tenminste, dat wordt beweerd in een recent onderzoek in het wetenschappelijk tijdschrift Science. De bevindingen van het onderzoek werden in eerste instantie juichend ontvangen, maar nu is er toch een stortvloed aan kritiek van beleidsdeskundigen, activisten voor inheemse mensen en klimaatwetenschappers.

In het onderzoek wordt geschat dat er op dit moment 0,9 miljard hectare land beschikbaar is voor de herbebossing. Dat is genoeg ruimte voor miljarden nieuwe bomen, die volgens de onderzoekers bij elkaar 205 gigaton koolstof zouden kunnen opnemen, oftewel twee derde van wat volgens een schatting van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) tot nu toe de menselijke koolstofuitstoot is geweest.

Maar alleen herbebossing is geen oplossing om de koolstofuitstoot radicaal te verminderen, zegt hoofdonderzoeker Jean-Francois Bastin. Alleen omdat er ruimte is voor de bomen, betekent dat nog niet dat het zo makkelijk is om ze ook te planten. Het planten van miljarden bomen is een monumentale onderneming met enorme politieke, ecologische en logistische complicaties.

In het onderzoek wordt enkel wiskundig gekeken naar het planten van de bomen en wordt er geen rekening gehouden met al deze complicaties. Daarom spraken wij met wetenschappers en activisten om erachter te komen hoe we zo’n enorm project in vredesnaam zouden moeten aanpakken.

Is het eigenlijk mogelijk om miljarden bomen te planten?

Bastin wilde graag laten zien dat de aarde zich theoretisch gezien kan herbebossen. Hij benadrukt dat je zijn onderzoek niet direct kan uitvoeren, maar dat mensen het als gids kunnen gebruiken als zij een plek willen herbebossen.

“Tot nu toe wisten we niet wat de planeet fysiek gezien kon hebben,” zegt Bastin. “We probeerden een beeld te krijgen van wat zou kunnen worden bereikt.”

Het onderzoek was dus niet bedoeld was om een oplossing te geven voor het klimaatprobleem. Maar toch beweerden veel media dat massale herbebossing klimaatverandering tegen zouden gaan. Sommige klimaatwetenschappers en beleidsdeskundigen vinden dit een grove vereenvoudiging van een immens gecompliceerd mondiaal probleem. Zij denken dat het optimisme over het planten van bomen snel verdwijnt als mensen doorkrijgen dat het in de praktijk niet zo makkelijk werkt.

Om te beginnen is het niet zo eenvoudig als alle bomen terugzetten waar we ze hebben gevonden. Ontbossing gebeurt al tientallen jaren op grote schaal over de hele wereld, en Bastin zegt dat we rekening moeten houden met hoe ecosystemen in de loop der tijd veranderen. Zijn team maakte daarom een interactieve kaart, waarmee je kunt zien welke bomen waar moeten worden geplant, zodat de nieuwe bossen het veranderende klimaat kunnen overleven.

Hoewel er op sommige plekken, waaronder in Europa, bossen weer terug beginnen te komen, worden er nog steeds op een grote schaal bomen gekapt in een groot deel van de wereld. De restauratie-inspanningen zijn in principe “allemaal voor niets,” zegt Bastin, als we niet ophouden bomen te kappen in landen als Brazilië, waar de ontbossing van het Amazoneregenwoud in een alarmerend tempo toeneemt.

Daarnaast is veel land, dat volgens de onderzoekers geschikt is om bomen op te planten, particulier eigendom – en mensen overhalen om bomen in hun achtertuin te planten is niet altijd makkelijk. Sommige overheden betalen grondbezitters als ze zich inzetten voor herbebossing, maar dan zijn er weer andere problemen, zoals hoe je ervoor moet zorgen dat je bos duurzaam groeit.

Ook kost het natuurlijk veel minder tijd om een boom te kappen dan er eentje te laten groeien. Zodra een boom wordt gekapt, belandt alle opgeslagen koolstof van die boom weer in de atmosfeer. Zelfs als we bossen aanplanten, plukken we daar pas de volledige vruchten van als de bomen volwassen zijn, wat tientallen jaren kan duren.

“Het enige dat er in het onderzoek wordt geschat is de totale hoeveelheid koolstof die door herbebossing uit de atmosfeer kan worden gehaald. Er staat niet in hoelang dat zal duren, hoeveel het kost en hoe je het moet opzetten,” zegt Jesse Reynolds, een hoogleraar milieurecht aan UCLA. “Als we die dingen mogen negeren, zijn er ineens allerlei effectieve klimaatoplossingen.”

Andere wetenschappers vrezen dat het onderzoek te optimistisch is. Wetenschappers Mark Maslin en Simon Lewis betwijfelen bijvoorbeeld in een blog of een massale herbebossing wel echt meer dan 200 gigaton koolstof zou kunnen opnemen. Ze zeggen dat het misschien wel honderden jaren zou kunnen duren om zelfs maar enigszins in de buurt te komen.

Zeke Hausfather, een klimaatwetenschapper aan Berkeley, zegt dat deze schattingen “technische mogelijk” zijn, en niet “economisch mogelijk.” Hij maakt gebruik van een eerder onderzoek, waarin geschat wordt dat slechts dertig procent van het land dat theoretisch gezien bomen zou kunnen ondersteunen daadwerkelijk herbebost zou kunnen worden. Dat komt mede door economische krachten. En om de zaken nog meer te compliceren zegt hij ook dat koolstof uit de atmosfeer halen niet zo makkelijk is als het lijkt.

“Als je een ton koolstof uitstoot, blijft ongeveer de helft achter in de atmosfeer. Diezelfde wiskunde is van toepassing als je een ton koolstof uit de atmosfeer wil halen: je zal slechts ongeveer de helft permanent weghalen, omdat veranderingen in het land en de oceaan voor de andere helft verantwoordelijk zijn,” zegt Hausfather.

Inheemse mensen moeten worden gehoord bij de plannen voor herbebossingen

De onderzoekers zeggen dat ze zijn begonnen om hun werk af te stemmen op de behoeften van lokale bevolkingen. Ze werken samen met de Verenigde Naties om regeringen en organisaties te vinden die kunnen helpen om hun projecties te verfijnen. Omdat er zoveel bomen zijn gekapt op het land van inheemse bevolkingen, zou de herbebossing daar ook moeten plaatsvinden. Met behulp van deze kaart kunnen mensen lokale organisaties ondersteunen, die eraan werken om andere perspectieven in alle overwegingen mee te nemen, zoals de landrechten van inheemse bevolkingen en behoeften van de gemeenschap, zegt Bastin.

In het onderzoek wordt niet gesproken over de inheemse gemeenschappen, die vaak worden uitgebuit door milieukolonialisme en worden uitgesloten van mainstream inspanningen om de natuur te behouden. De onderzoekers proberen er nu gelukkig alsnog rekening mee te houden. Maar anderen maken zich zorgen dat dit onderzoek zo overweldigend positief in de media is besproken als dé oplossing voor de klimaatverandering, dat het zal leiden tot een plan waarin geen rekening wordt gehouden met de inheemse bevolkingen.

“Om zo’n soort herbebossing rechtvaardig te maken, zou het door de inheemse gemeenschappen in deze gebieden moeten worden georganiseerd,” zegt BJ McManama, een organisator van het Indigenous Environmental Network, een bondgenootschap van inheemse milieu-rechtvaardigheidsactivisten.

Gestolen land en hulpbronnen teruggeven is volgens wetenschappelijk onderzoek een succesvolle manier om het milieu te beheren. Uit een onderzoek van 2017 bleek dat het herstellen van landrechten voor inheemse gemeenschappen in de Peruaanse Amazone “op zijn minst op de korte termijn kan bijdragen tot de bescherming van bossen.”

Gestolen land teruggeven is natuurlijk ook niet alleen goed voor het bos, maar ook voor de inheemse bevolking. Tegenwoordig probeert een kleine milieubeweging, grotendeels geleid door inheemse volkeren, onrecht uit het verleden recht te zetten. En hoewel activisten zich zorgen maken over de gevolgen van het onderzoek in Science, heeft het ook geleid tot een belangrijke discussie, zegt McManama.

“Het model richt zich op de hoeveelheid land die je met bomen kunt herstellen, maar houdt geen rekening met de mensen die dat moeten regelen,” zegt Alaka Wali, curator bij het Field Museum en oprichter van het Center for Cultural Understanding and Change. “Zullen de inheemse volkeren verdreven worden?”

Sommige vooroordelen zitten zo in het milieubewustzijn ingebakken dat het bijna onmogelijk is om ze uit de discussies over beleid te halen. De Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) van de Verenigde Naties definieert ‘bos’ op zo’n manier dat inheemse soorten bij uitheemse op een hoop worden gegooid. Daardoor hebben monocultuurplantages zich in Afrika en Zuid-Amerika kunnen verspreiden. In die werelddelen staan nu hectares aan eucalyptus- en pijnboombossen, waardoor de inheemse volkeren gedwongen moesten verhuizen.

Deze cyclus van ongelijkheid blijft doorgaan, omdat geïndustrialiseerde landen in dergelijke boomplantprojecten investeren om hun ecologische voetafdruk te compenseren, maar tegelijkertijd op fossiele brandstoffen blijven vertrouwen.

Ondertussen blijven inheemse gemeenschappen, zoals de Menominee in de Amerikaanse staat Wisconsin, bossen herstellen en beheren. Dat doen ze misschien op een kleinere schaal, maar wel op zo’n manier dat er nadruk wordt gelegd op biodiversiteit en duurzaamheid. De Menominee halen al 150 jaar lang hout uit een gebied van 890 vierkante kilometer, maar ze houden het bos levend door meerdere boomsoorten te planten en alleen selectief te kappen. “Ze doen geweldig werk, waar andere gemeenschappen veel van kunnen leren,” zegt McManama.

*

Het klinkt allemaal misschien somber, maar dat is het niet. Bijna iedereen is het erover eens dat herbebossing ongelooflijk goed werkt om de klimaatverandering tegen te gaan. Een bos biedt – naast het opslaan van koolstof – ook een natuurlijke leefomgeving voor veel dieren en planten, waarmee de huidige massa-extinctie die door de mens wordt veroorzaakt in ieder geval wordt vertraagd. Omdat er al zoveel koolstof is uitgestoten, zijn veel mensen – waaronder Bastin – het erover eens dat wel zowel onze koolstofuitstoot moeten terugdringen als de koolstof zo goed mogelijk moeten opslaan. Alleen zo kunnen we de klimaatverandering effectief tegengaan.

Het doel van dit onderzoek was niet een eenzijdige focus op herbebossing, maar velen hebben het op dit manier begrepen. Reynolds vergelijkt het tegengaan van klimaatverandering graag met investeren: we moeten volgens hem onze oplossingen zoveel mogelijk spreiden om het risico te beperken. Als we alleen op herbebossing gaan vertrouwen, negeren we de dreiging van de toenemende koolstofuitstoot. En negeren we ook de mogelijkheden van andere oplossingen, zoals geo-engineering.

“Als klimaatverandering gaat om risico’s beheren, dan is het niet goed om de voordelen van een oplossing te overdrijven of te verkondigen dat iets ‘de beste oplossing voor de klimaatverandering’ is,” zegt Reynolds. “Daarmee creëer je het reële risico dat je onze beperkte aandacht en middelen afleidt van andere mogelijke oplossingen.”

]]>
7xgymgMadeleine GregorySarah EmersonNatasha GrzincicEmanuel MaibergJason KoeblerklimaatveranderingbomenbosBebossingherbebossingkoolstofvervuilingwetenschapklimaatMotherboard
<![CDATA[Influencers trekken massaal naar dit meer vol chemisch afval in Siberië]]>https://www.vice.com/nl/article/vb9add/influencers-giftig-meer-siberieFri, 12 Jul 2019 14:14:22 GMT Aan Russen in de Siberische stad Novosibirsk wordt vriendelijk verzocht om alsjeblieft te stoppen met fotoshoots te houden in de buurt van een vergiftigd meer bij een energiecentrale.

Het kunstmatige meer heeft de bijnaam de ‘Malediven van Novosibirsk’ gekregen vanwege de felblauwe kleur van het water, wat het ook gelijk zo’n gewild decor maakt voor idioten met Instagram. Dat de kleur veroorzaakt wordt door een smerig brouwsel van calciumzouten en metaaloxiden lijkt ze niet zoveel uit te maken.

Een Russische blogger die werd geïnterviewd door The Siberian Times vertelde dat tienduizenden mensen het meer al bezocht hebben.

Als je op Instagram zoekt naar tags met deze locatie kom je foto’s tegen van pasgetrouwde stelletjes, baby’s, en vrouwen in bikini op de vieze oevers van het meer. Op een andere foto drijft iemand rond op een opblaasbare eenhoorn met een bivakmuts op. “De volgende ochtend waren mijn benen een beetje rood en hebben ze twee dagen gejeukt,” schreef hij.

Een stel dat met peddelbootjes het meer op was gegaan zette onder een post dat een recente “chemische analyse” van het meer aangetoond zou hebben dat het “niet zo gevaarlijk” is.

Het instagramaccount Novosibirsk Maldives vraagt mensen om hun eigen foto’s in te zenden.

Maar het hemelsblauwe water is geen oase. De eigenaar van het meer en de energiecentrale ernaast, Siberian Generating Company, noemde het een “vuilstortplaats” in een post op het Russische social mediaplatform VK.

“Om deze reden willen we iedereen vriendelijk verzoeken om geen selfies meer te nemen in de vuilstortplaats,” schreven ze.

Het bedrijf claimt dat het water erg alkalisch is, met een pH-waarde van hoger dan 8 – dat is ongeveer de waarde van zeewater. Volgens hen is het water niet radioactief of giftig, maar ze waarschuwden wel dat het huidirritatie kan veroorzaken. Volgens het bedrijf heeft het meer zo’n blauwe kleur door een bepaalde combinatie van calciumzouten en metaaloxiden – stoffen afkomstig uit de as van verbrande steenkool die de energiecentrale gebruikt. Via een reeks buizen komt deze as terecht in het 60 centimeter tot 2 meter diepe reservoir.

“In de vuilstort zwemmen is NIET TOEGESTAAN,” was te lezen in de post van het bedrijf. “De bodem is heel modderig! Dit maakt het bijna onmogelijk om zelf het water uit te komen.”

Volgens een comment op de post van VK staan er overal bordjes die mensen verbieden het gebied te betreden. En volgens The Guardian heeft de energiecentrale zelfs geprobeerd om de wegen die naar het meer leiden te sluiten, maar het is onduidelijk of dit een effect heeft gehad op de hoeveelheid bezoekers.

Persoonlijk denk ik niet dat uitslag over je hele lichaam het waard is, maar wie ben ik?

Dane Maximov heeft vertalingen bijgedragen aan dit verhaal.

]]>
vb9addSarah EmersonEmanuel MaibergNovosibirsk MaldivesInstagramSocial MediaInternetMotherboardTechinfluencerschemisch afvalRusland
<![CDATA[Facebook en Twitter beu? Maak lekker je eigen socialmedianetwerk]]>https://www.vice.com/nl/article/kzmjde/facebook-twitter-diy-social-mediaFri, 12 Jul 2019 09:24:19 GMT Kunstenaar en programmeur Darius Kazemi heeft sinds augustus 2018 zijn eigen socialmedianetwerk. Friend Camp heeft 50 gebruikers, en het zijn voornamelijk vrienden van Kazemi. Hij omschrijft het als een Slack-kanaal waarin je mensen in andere Slack-groepen kunt volgen en met hen kunt praten.

Wat Friend Camp anders maakt dan Slack, Facebook en Twitter, is dat gebruikers hun groepen kunnen aanpassen en hun eigen regels en beleid kunnen maken met open-source socialmediasoftware. En het hele netwerk wordt gerund op servers van de gebruiker zelf. Zo sluit Kazemi bedrijven buiten – en de risico's die daarmee gepaard gaan.

“Friend Camp heeft niet de ergernissen van grote social media,” zegt Kazemi. “We verkopen geen gegevens, we verzamelen geen irrelevante gegevens, er zijn geen advertenties en er veranderen nooit belangrijke functies voordat ik eerst met de campers heb gepraat.”

Kazemi heeft nu op basis van zijn ervaringen met Friend Camp Run your own social uitgebracht, een gids om je eigen kleine sociale netwerk op te zetten. Je eigen sociale netwerk runnen “geeft je de flexibiliteit om in de context van een breder internet te communiceren,” zegt Kazemi.

In de gids staat waarom je zou moeten overwegen om een kleine socialmediasite te maken, hoe je sociale problemen kunt oplossen en nieuwe gebruikers kunt krijgen en hoe de toekomst van deze kleine netwerken eruitziet. Ook staat er informatie in over de technische kant: hoe je servers moet instellen of wat je kunt doen als je de vaardigheden mist om dat zelf te doen.

Friend Camp maakt gebruik van open-source software Mastodon, waarmee gebruikers het framework van het sociale netwerk kunnen aanpassen. Gebruikers kunnen zo in de hardcode andere gemeenschappen, zoals die waarin nazi's zitten, verbannen.

“Ik heb vrienden met eigen servers die nazi’s blokkeren of dempen niet genoeg vinden,” zegt Kazemi. “Zij stellen dan een firewall in, zodat de nazi’s er niet eens achter kunnen komen dat hun groep bestaat.”

Maar omdat Mastodon een gedecentraliseerd netwerk is, betekent dit dat elke groep vrij is om hun eigen sociale netwerk te gebruiken zoals ze dat zelf willen, dus ook bijvoorbeeld voor haat. Mastodon is een soort van verbindingsdraad tussen deze servers, dus het is aan individuele gemeenschappen om te beslissen of dat soort groepen ‘bestaan’ voor hun gemeenschappen.

Kazemi doet dat ook voor Friend Camp. “Als ik een server vind waarin hatelijk gesproken wordt over transgender personen, dan blokkeer ik die op serverniveau – dus namens alle vijftig gebruikers die ik heb.”

Het is essentieel om je socialemedianetwerk klein te houden. Zo kun je aanpassing doen die aan ieders behoeften voldoen. Kazemi raadt aan om niet meer dan honderd gebruikers te hebben. Kleinere gemeenschappen zijn zowel technisch als sociaal eenvoudiger te beheren. En daarnaast creëert de kleinheid een intimiteit: het is mogelijk om iedereen in de groep te kennen, waardoor er een persoonlijke, gecureerde ruimte ontstaat.

Een probleem is dat socialmediasites – zelfs die open source zijn – over het algemeen zijn ontworpen om berichten over de hele wereld te verspreiden. Maar kleine socialmediasites zouden volgens Kazemi de mogelijkheid moeten hebben om alleen berichten naar de groep te sturen. Kazemi zegt dat hij bezig is om dit probleem op te lossen, door Mastodon zo wijzigen dat alle dingen mogelijk zijn die hij zou willen.

Kazemi zegt dat die gewijzigde versie “binnenkort” zal verschijnen.

“Iets wat Facebook niet kan kopiëren is een kleine gemeenschap,” zegt Kazemi. “Het is namelijk niet hun doel om een kleine gemeenschap te zijn, maar om de grootste gemeenschap op aarde te zijn.”

]]>
kzmjdeNicole CarpenterNatasha GrzincicSocial MediaFacebookFriend CampTwitterDIYTechsocialmedianetwerkMotherboard