We zouden best wel eens in 2-dimensionale hologram kunnen leven

In een camper op het platteland van Illinois proberen wetenschappers met supergeavanceerde technologie vandaag aan een stel experimenten waarmee ze willen vaststellen of jij en ik en alles wat er bestaat een twee-dimensionale hologram is.

Het klinkt totaal gestoord, maar volgens Craig Hogan, directeur van het Fermilab Center for Particle Astrophysics, is er maar één manier waarop tegenstrijdigheden in de relativiteitstheorie en kennis die we hebben over materie verklaard kunnen worden: dat we allemaal in een  Matrix-achtige holografische illusie leven.

"We zijn er duizenden jaren vanuit gegaan dat ruimte gemaakt is van punten en lijnen," vertelde hij me. "Maar misschien is dat niet correct. Het zou gemaakt kunnen zijn van golven, net als materie en energie dat zijn."

"het effect is dat de werkelijkheid een beperkte hoeveelheid informatie bevat, alsof je een Netflix-film kijkt, maar niet genoeg bandbreedte krijgt"

In andere woorden  zouden de ruimte, en het universum niet helemaal bepaald zijn – locaties van dingen zijn misschien niet helemaal bepaald en zouden overgebracht kunnen worden in quantum bits die heel lichtjes variëren. Hij vergelijkt het met het idee van pixels in een foto. Van ver zie je een plaatje, maar als je ver genoeg inzoomt, zie je dat heel veel kleine puntjes het geheel opmaken.

Ruimte, en alles wat er bestaat, zou hetzelfde kunnen zijn, volgens zijn theorie. Als je maar ver genoeg inzoomt op materie, of ruimte, tot het allerkleinste niveau, zou je kunnen zien dat het bestaan een beetje vaag is, en altijd een beetje in beweging.

Het is geen makkelijke materie, zoals je misschien merkt. In een paper dat de theorie uiteenzet, schrijft hij dat "sommige eigenschappen van ruimte en tijd die fundamenteel lijken, waaronder lokalisatie [waar dingen zijn], zouden kunnen ontstaan als macroscopische benadering van de stroom van informatie in een quantumsysteem."

Als dat zo is, dan zou de "echte wereld het ultieme 4-dimensionale videoscherm zijn." In het paper zegt hij dat de hypothese van zijn team er op neerkomt dat ruimte en tijd gecreëerd worden uit kleine stukjes informatie die variëren, en dat de relatie tussen ruimte en tijd gecreëerd worden door informatieverwerking.

Dat is de theorie. Maar hoe ga je dat in vredesnaam testen?

In een lab dat de Holometer genoemd worden, dat supersterke lasers gebruikt natuurlijk. Fermilab legt het in  een persbericht beter uit dan ik zelf kan:

De Holometer gebruikt een stel interferometers die dicht bij elkaar geplaatst zijn. Beiden sturen ze een laserstralen van 1 kilowatt (gelijk aan 200,000 laserpointers) naar een stralingsdeler en twee 40 meter lange armen. Het licht wordt dan teruggereflecteerd naar de stralingsdeler, waar de stralen weer samenkomen en fluctuaties in felheid vertonen als er sprake is van beweging. Onderzoeker analyseren deze fluctuaties in het terugkerende licht om te checken of de stralingsdeler beweegt – en dus aangeeft of de ruimte zelf in beweging is.

Als het team beweging detecteert, dan is het mogelijk dat dat veroorzaakt wordt omdat ruimte niet compleet gedefinieerd is. En in dat geval zouden we in Matrix leven. Volgens de theorie, tenminste.

Hogan vertelde me dat als we inderdaad in een hologram leven, "het effect is dat de werkelijkheid een beperkte hoeveelheid informatie bevat, alsof je een Netflix-film kijkt, maar niet genoeg bandbreedte krijgt. Dingen zijn dus een beetje vaag en woelig. Niets staat ooit stil, maar beweegt altijd een beetje."

Hogan zegt dat het team binnen een jaar hun eerste bevindingen zal hebben, maar dat dat het enige is waar ze nu zeker van zijn. "We weten niet wat we gaan vinden," zei hij.

Het volledige paper is hieronder te vinden:

Je kan hier binnenkort ook stage komen lopen en over dit soort dingen schrijven. Mail alejandro.tauber@vice.com voor info.​