In de laatste paar scifi-films (Ender's Game, Her, nog een paar waar ik nu niet op kom) die ik keek was er iets aan de hand. Technologie van de toekomst werd niet meer gepresenteerd als glimmend, brandschoon, metaal-en-glas met schermen, maar meer als normale gebruiksobjecten. Dingen die een beetje vies worden omdat je een mens bent en vieze vingers hebt waarmee je viezigheid verspreidt. En omdat ook in de toekomst dingen gewoon schoongemaakt moeten worden en dat toekomstmensen daar ook gewoon geen zin in hebben, net als wij nu.Datzelfde gevoel van toekomst, alleen dan normaal en menselijk, overviel me bij het kijken van de korte documentaire We Will Live Again. In de video wordt het doen en laten gevolgd van twee oude mannetjes die in Michigan een soort pakhuis runnen waar mensen ingevroren worden in afwachting van een tijd waarin de medische wetenschap ze weer tot leven kan wekken. En dat al tientallen jaren doen.De tanks waarin de dode mensen - en dieren - op een betere toekomst wachten zijn een beetje vies. Een beetje roestig, hier en daar. En de manier waarop Ben Best en Andy Zawacki ermee omgaan is ook alsof het de normaalste zaak van de wereld betreft - wat voor hen waarschijnlijk ook zo is. Net als in de nieuwere scifi-films. Alles is zo normaal. En komt op de een of andere manier raar over.Ik denk dat het een beetje het soort gevoel is dat mensen in 1920 zouden hebben als ze ons zouden zien met een iPhone met gebarsten beeldscherm, een iPad die ergens in de hoek van de kamer stof verzamelt en een televisie van een meter breed die minder dan een centimeter dik is. Voor ons doodnormaal, maar als je erover nadenkt zijn dat allemaal dingen die bewijzen dat we nu al in een absurd futuristische tijd leven.Enfin, geen zin om hier superfilosofisch te gaan lopen doen. Niemand heeft daar zin in. Kijk die docu als je er even tijd voor hebt en bedenk je hoe belachelijk futuristisch de tijd waarin we leven eigenlijk is.